ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ (απο CHRISTOBAL)

Σύνδεση με το προηγούμενο: "ΤΟ ΟΡΙΖΟΝΤΙΟ Β"
     Όταν τελείως αναπάντεχα, εκεί που δεν υπήρχε τίποτα πριν από λίγο είδα σε απόσταση λίγων μέτρων ένα μακρόστενο έπιπλο. Είχε το σχήμα οριζόντιου κεφαλαίου Β. Έμοιαζε με έναν μπουφέ που είχε η γιαγιά μου στο σαλόνι της. Τι στο καλό ένας μπουφές μέσα στους βάλτους; Εγώ το είπα, όνειρο βλέπω και θα ξυπνήσω σε λίγο.
     Ναι αλλά μέχρι τότε τι γίνεται; Προχώρησα προς το παλιομοδίτικο έπιπλο διστακτικά θα έλεγα και στάθηκα μπροστά του. Ήταν σκούρος καφετής με μαύρα νερά. Προφανώς ήταν δίθυρος. Οι πόρτες αποτελούσαν το καμπύλο κομμάτι του Β. Η επιφάνειά του ήταν ανοιχτόχρωμη και άδεια. Στεκόταν σε έξη πόδια που μιμούνταν τα πόδια κάποιου άγριου ζώου. Λιονταριού; Ίσως. Πλησίασα ακόμη περισσότερο. Κοίταξα γύρω μου αν υπήρχε κανείς. Ψυχή. Άπλωσα το χέρι μου και το ακούμπησα στην επιφάνεια του. Ήταν ζεστή από τον ήλιο.
     Νομίζω πως έπρεπε να τον ανοίξω. Έπρεπε; Ε, τι άλλο να έκανα. Να τον προσπερνούσα;  Άπλωσα το χέρι μου και έπιασα το χερούλι της μιας από τις δύο μπομπέ πόρτες. Δίστασα λίγο και μετά απότομα την άνοιξα. Ήταν σκοτεινά μέσα. Απλώνω το χέρι και ανοίγω και την άλλη. Σκύβω να δω καλλίτερα μέσα και …. . μια κραυγή τρόμου ξεχύθηκε από τα πνευμόνια μου….
________________________________________________________

     Μέσα από τον άδειο ξύλινο μπουφέ, η φωτογραφία ενός προσώπου σε φυσικό μέγεθος, με ατένιζε με ένα μάτι χαμογελώντας. Το άλλο, το δεξί έλλειπε. Στη θέση του, μια μαύρη τρύπα έχασκε στάζοντας αίμα. Το πρόσωπο, στη φωτογραφία αυτή που ήταν τοποθετημένη σε ξύλινο κάδρο, ήταν το δικό μου.   
    Έκλεισα ουρλιάζοντας την πόρτα του παλιού μπουφέ και άρχισα να τον κλωτσάω μανιασμένα. Το έπιπλο ταλαντευότανε πάνω στο λασπώδες έδαφος. Δε πα να γκρεμιζόταν το άτιμο.
     Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Ομολογώ ότι σοκαρίστηκα πολύ. Μα να βλέπω τη φάτσα μου, να μου χαμογελάει σε φωτογραφία, με βγαλμένο το ένα μάτι και αίματα να τρέχουν σα κόκκινα δάκρυα στα μάγουλα;
    Όταν ηρέμησα κάπως υποχρέωσα τον εαυτό μου να πάρει βαθιές ανάσες.
Αργά, αργά έφερα και τα δυο μου χέρια στο πρόσωπό και πολύ διστακτικά άρχισα να ψηλαφώ την περιοχή των ματιών. Ήταν και τα δύο στη θέση τους. Μια υγρασία όμως στα μάγουλα, με πάγωσε. Έφερα τα τρεμάμενα χέρια, μπροστά μου. Ευτυχώς ήταν, απλός, σκέτος, φυσικός, ιδρώτας. Ναι! Ίδρωσα και λοιπόν;
Είχα καλμάρει τώρα. Κοίταξα το απαίσιο έπιπλο, που κάποιος κερατάς το είχε άφησε εκεί στην ερημιά. Αλλά έτσι είμαστε. Πετάμε όπου λάχει, ότι λάχει.
Έτσι όπως κοίταζα το έπιπλο με περιφρόνηση θα έλεγα, μια γρατσουνιά στο κάτω μέρος  αριστερά, μου τράβηξε την προσοχή. Έσκυψα, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στις κοίλες πόρτες, και κοίταξα την γρατσουνιά.
     Δεν ήταν απλή γρατσουνιά ήταν κάτι σαν υπογραφή σκαλισμένη στο σκούρο ξύλο. Διάβασα χωρίς κόπο: Christophe de la mer.
    Πετάχτηκα όρθιος τόσο ξαφνιασμένος που παραλίγο να πέσω μέσα στις λάσπες. Christophe de la mer! Αυτό ήταν το "καλλιτεχνικό" μου ψευδώνυμο όταν ήμουν μαθητής γύρω στα 12-14 ετών και ζούσα σε μια μικρή πόλη στην Αφρική, με την γιαγιά μου.
Ο παλιός μπουφές ήταν.......ο μπουφές της γιαγιάς μου. Θυμάμαι ακόμη την κατσάδα της μακαρίτισσας, όταν με είδε να γρατσουνάω τον μπουφέ της. Τώρα, πως βρέθηκε εδώ χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μέσα στην ερημιά μετά από τόσες δεκαετίες;
Και η φωτογραφία μου με τη τρύπα στη θέση του δεξιού ματιού και το αίμα να τρέχει στα μάγουλά μου;
    Τώρα που ήξερα "ποιός" ήταν ο μπουφές, άπλωσα τα χέρια μου και άνοιξα και τις δυο του πόρτες ταυτόχρονα. Έσκυψα. Κοίταξα διστακτικά. Η φωτογραφία δεν ήταν πια εκεί.
Λαμπύριζαν  όμως στη θέση της, χοντρές κατακόκκινες σταγόνες αίματος!
Και ξανάρθε στο νου μου ο στίχος του τραγουδιού που ακουγόταν  προ ολίγου, μέσα από το κλειδωμένο μου αμάξι: «Όλα χαθήκαν μες το αίμα".