ΕΞΗ + ΕΝΑ = ΕΠΤΑ (από GiP)

 Ο GiP επέλασε πάλι. Το γράψιμό  του έχει κάτι από δρόμους ταχύτητας. Τρέχεις διαβάζόντάς το. Σε πηγαίνει με την ταχύτητα του φωτός σε απίθανα μέρη. Συνδυάζει με τον ωραιότερο τρόπο στοιχεία από άλλες αναρτήσεις. Τι να  πω. Απλώς θαυμάσιο.

Αν έπρεπε να τον φανταστώ θα έλεγα πως  είναι εκεί στα 40- 45 αδύνατος και υπερκινητικός με πυκνά φρύδια (δεν ξέρω γιατί).

__________________________________________________________

      "Μας έφτασαν !" είπα στον χωρίς όνομα ενώ έκανα ένα ακόμα ελιγμό !     "Κάνε κάτι !"
    "Να φάω τίποτα ; Έχω να φάω πόδι Διώκτη από τότε που οι Σαολίν έκαναν όργια με τις Αμαζόνες στους βάλτους του Ζ-34... ξέρεις..."
     "ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ !!" φώναξα πάλι ! Περνάγαμε πάλι από τον γαλαξία που είχαμε βγει πριν. Η ξαφνική αλλαγή πορείας προς τα πίσω θα μας έδινε λίγο χρόνο...όχι όμως πολύ. "ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΣΚΕΠΤΕΣΑΙ ΠΟΔΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΩΡΑ !!"
    "Ρίξε μνημονικά παραισθησιογόνα" μου φώναξε καθώς έπαιρνε άλλη μία στροφή για να αποφύγει την Μαύρη Τρύπα που δεν φαινόταν αλλά την νοιώθαμε να μας τραβά. Αν δεν βιαζόταν θα μας ρούφαγε αλλά σε αυτά ήταν καλός, το διασκέδαζε θα έλεγα...
    "Αν ρίξω , θα επηρεάσουν και εμάς και ότι άλλο είναι σε ακτίνα 12 ετών φωτός ! Τρελάθηκες ;"
    "Αν δεν ρίξεις μας έπιασαν !" μου είπε. "Εγώ δεν μπορώ να συγκεντρωθώ να το κάνω. Προσπαθώ να τους αποφύγω. Άσε που πεινάω..."
    "Και εσύ και η πείνα σου !" μούγκρισα. Από πόνο... Τα εγκεφαλικά κύματα του πρώτου διώκτη πίσω μου είχαν σπάσει τις άμυνες μου και έμπαιναν απρόσκλητα να φορτίσουν τις συνάψεις των νευρώνων μου. Ήταν καλός, πάντα ο πρώτος διώκτης ήταν καλός...
Ήξερε από που να αρχίσει...αίσθηση πόνου, να με παραλύσει...
    Κράτησα τον χωρίς όνομα σφιχτά. Κατάλαβε ; δεν είχα καιρό να βεβαιωθώ... Άφησα τα παραισθησιογόνα...
Που ήμουν ; Κοίταξα γύρω μου... Τα χόρτα μου έκοβαν τη θέα... Σηκώθηκα... Θάλασσα στο βάθος... μία βάρκα που έπλεε στα γαλανά νερά...Γύρω μου τι ;
    Ένας λόφος... Μία πορτοκαλί σπηλιά στο βάθος... Πορτοκαλί σπηλιά; Τελικά ήταν το φως από ένα ποντικό που την έκανε να φαίνεται έτσι... Μία ψηλή πανέμορφη γυναίκα με κάτι ταινίες στο μέτωπο κάτι του έλεγε, φαινόταν ανήσυχη, εκείνος δεν πειθόταν. ... "Πες μου για την πάπια" της έλεγε "Αν δεν μου πεις για την πάπια, στη σπηλιά δε μπαίνεις..."
    Κρύφτηκα στα χόρτα, δεν ξέρω γιατί το έκανα, αλλά το έκανα... Όπως γονάτισα, πρόσεξα καλύτερα, υπήρχαν γραμμές από τρενάκι ανάμεσα στα χόρτα...οδηγούσαν στη σπηλιά...
    Κάποιοι ξάπλωσαν δίπλα μου. Η παρουσία τους με σάστισε αλλά δεν την ένοιωθα απειλητική. Γύρισα και είδα μία χοντρή αρκούδα και ένα μονόχειρα κλόουν...
    "Και εσείς το τρενάκι για την σπηλιά περιμένετε ;" με ρώτησε ο κλόουν ευγενικά. "Και εμείς εκεί πάμε, κάνουμε τραμπάλα μέσα; Ωραία είναι !"
    "Μμμμμ... αρκεί να μας αφήσει ο βρωμοποντικός που μας στραβώνει" είπε η αρκούδα. "Νωρίς έπιασε βάρδια σήμερα. Αλλιώς θα είχαμε μπει"
    "Εγώ σου είπα να μπούμε με το πρωινό τρενάκι, δεν ήθελες !"
    "Σιγά μην έμπαινα με τον καρό τρίποδα και τη μουγγή γάτα! "Τώρα μίλαγε ο ένας στον άλλο, σημασία δεν μου έδιναν.
    "Ο τρίποδας που λες ένα πρόβατο είναι, τι θα σου έκανε; Όσο για τη γάτα... Παρακάλα να μη νιαουρίσει καλύτερα... "
    "Πάμε με το υποβρύχιο; Θα έλθει νωρίτερα... "
    "Να βγούμε στη θάλασσα ; Αφού ψάχνουν την "ΜΗ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ" , τρελάθηκες;»
    "Συγνώμη..." τους διέκοψα... "Γιατί πρέπει να μπείτε στη σπηλιά;"
    "Για να παίξουμε !" είπαν με μία φωνή... "Και να κρυφτούμε από τη τίγρη..." συνέχισε η αρκούδα "Από τότε που της πήρε ο μαύρος αυτοκράτορας την ουρά έχει σκυλιάσει...
    Περίεργο για τίγρη να σκύλιαζε αλλά δεν το σχολίασα... Το τρένο ερχόταν... Κόσμος και κοσμάκης μαζί... Ένα καφέ άλογο
έτρεχε δίπλα στις γραμμές, μία τίγρη με κόκκινα χείλη το κυνηγούσε... Το τελευταίο που πρόσεξα ήταν ότι δεν είχε ουρά... Μετά χάθηκα κάπου στο μωβ άπειρο πάλι... Γλυκά φώτα... Ωραία ήταν...
    Κοίταξα γύρω μου... Σκοτάδι... Θέλω τα γλυκά μωβ φώτα... Πού είμαι ; Δεν νοιώθω και πολύ βολικά... Απλώνω διστακτικά το χέρι μου... Ξύλο... Είμαι μέσα σε κάτι ξύλινο... Και δεν είμαι μόνος... Αυτό το τράβηγμα στο πόδι... γνωστή αίσθηση.
    "Που είμαστε" ρώτησα τον χωρίς όνομα. "Στενάχωρα είναι"
    "Τώρα θα ανοίξει και θα φύγουμε" μου είπε σιγά... "Σε πήρα από τη σπηλιά πριν σε δούνε..."
    "Τι λες, Τρελάθηκες ; Ποια σπηλιά ; Τα μνημονικά παραισ8ησιογόνα ήταν. Τώρα μου πέρασε η επίδραση"
Δεν άντεχα το γέλιο του. Σαν βήχας από κότα ήταν !
    "Η επίδραση είχε περάσει από όταν σε πέταξα στα χόρτα πριν 5 μονάδες τοπικού χρόνου" μου είπε... "Μη στεναχωριέσαι, πολλοί την παθαίνουν, με τόσα τρελά που βλέπουν εδώ, τα περνούν για παραισθήσεις"
    Ανατρίχιασα... Ο μονόχειρας κλόουν, η αρκούδα, η πορτοκαλί σπηλιά και ο φωτεινός ποντικός που έδινε πόρτα στην ψηλή μελαχροινή... το τρενάκι, η τίγρη, το καρό πρόβατο... όλα αλήθεια;
    "Πως ξεφύγαμε από τους διώκτες ;" ρώτησα
    "Ε καλά, του πρώτου διώκτη τα πόδια ήταν νοστιμότατα, ... ¨έστριψα απότομα πάνω στον ορίζοντα γεγονότων της μαύρης τρύπας και άφησα να ρουφήξει τους άλλους. Κρίμα... ο δεύτερος πρέπει να είχε περισσότερα πόδια και σφιχτά...όπως μου αρέσουν..."
    "Ρε κανίβαλε !" του φώναξα... "Αν σε πιάσουν ποτέ ξέρεις τι θα σου κάνουν ;"
    "Κάνε ησυχία" μουρμούρισε αγνοώντας την παρατήρηση μου. (όταν δεν τον συνέφερε αυτό έκανε πάντα). Θα μας ακούσει"
    "Ποιος; Και γιατί δε βγαίνουμε; πράγματι τι κάνω τόση ώρα εδώ..." είπα ενώ ετοιμάστηκα να βγω έξω από όπου ήμουν.
    "ΤΡΕΛΑΘΗΚΕΣ ; Θα βγεις από το Ξύλινο Β ; ΧΩΡΙΣ να σου ανοίξουν ; Περίμενε !"
Πάγωσα. "Στο Ξύλινο μπουφέ μας έκρυψες πάλι ; Αν δεν μας ανοίξει κανένας, δε βγαίνουμε ! Τι έκανες;"
    "Εδώ δεν ψάχνουν ποτέ, το ξέρεις. Φοβούνται να ανοίξουν και να κοιτάξουν μέσα...Άσε που θα μας ανοίξει ο Αβησσυνός ή ο Τρύφωνας, κάπου εδώ τριγυρίζουν και οι δύο... "
    "Ο Τρύφωνας είναι εδώ ; Ο τύπος με τα χαϊμαλιά ; Ο χειρότερος μάντης σε όσα σύμπαντα ξέρω; Και γιατί να μας ανοίξει; Και ο Αβησσυνός γιατί να είναι εδώ; Και γιατί στο κάτω κάτω να μας ανοίξουν; Ξέρουν ότι είμαστε... "
Σταμάτησα απότομα... Κάποιος άνοιγε το ένα φύλλο του μπουφέ σε σχήμα Β... Πεταχτήκαμε έξω... Την κραυγή μόλις που την άκουσα... Βρέθηκα στον αέρα, με τον χωρίς όνομα στο πόδι μου...
    Μόλις που προλάβαμε... Πέταξα μακριά πριν ο φίλος μου καταλάβει τι βγήκε από το μπουφέ. Για το καλό και των δυο δεν έπρεπε να συναντηθούμε, όχι τώρα... Ήλπιζα να ήξερε τι θα έκανε... ο μπουφές δεν αστειευόταν... Άσε που αντιπαθούσε τις απρόσκλητες επισκέψεις, κάπου θα ξέσπαγε... Από ότι ήξερα ΔΕΝ είμαστε οι μόνοι εκεί μέσα...