ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΟΥΣΙΚΗ(από CHRISTOBAL)

 ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ: "Ο ΑΝΕΜΟΣΤΡΟΒΙΛΟΣ"

Η φωτογραφία ήταν από τον φάκελο της αστυνομίας σχετικά με τον θάνατο του Βαν Νταμ, το 1958.  Έδειχνε τα ματωμένα απομεινάρια ενός σώματος που είχε κατασπαραχτεί από ζώο και γύρω του τα κομμάτια μιας πολυθρόνας από μπαμπού. Αυτής που πριν λίγο είχα καθίσει δακρυσμένος απ την ανάμνηση του πατέρα μου.

_______________________________________________________________

    Κοιτάζοντας, μια την παλιά φωτογραφία με το κατασπαραγμένο  κορμί του Βέλγου και την διαλυμένη πολυθρόνα που το περιέβαλε, και μια την ίδια την πολυθρόνα, άθικτη εκεί ένα βήμα πιο πέρα μέσα στην λάσπη, με έκανε να πάρω την απόφαση να φύγω από κει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, αφήνοντας τους συναισθηματισμούς. 
Την γραβάτα όμως θα την έπαιρνα. Ήταν η πρώτη μου γραβάτα.
    Με πολύ αποφασιστικότητα, πέταξα τα έγγραφα της αστυνομίας για τον θάνατο του Βαν Νταμ πάνω στην πολυθρόνα, πέρασα την γραβάτα πάνω από τον σβέρκο μου και κίνησα να φύγω. Μια τελευταία ματιά στην πολυθρόνα και στο σημείο που ήταν το δέντρο με το παρκέ πριν το αρπάξει ο ανεμοστρόβιλος και έφυγα.
    Όλα όσα είχαν συμβεί μέχρι εκείνη την ώρα αντί να με αποθαρρύνουν μου έδωσαν ένα είδος ώθησης να φύγω από το καταραμένο εκείνο μέρος το γρηγορότερο. Δε μπορεί κάπου θα τελείωνε αυτός ο βρωμερός βάλτος.
    Το φεγγάρι, αυτό το ανάποδο φεγγάρι, έριχνε το πρασινωπό του φως στο θλιβερό τοπίο και οι αρρωστημένοι θάμνοι πρόβαλαν μέσα από την λάσπη γυμνοί και μαυριδεροί. 
Άνοιξα τον βηματισμό μου, όσο μου επέτρεπε το υγρό έδαφος και όταν βρήκα τον ρυθμό μου άρχισα να ελπίζω πως σύντομα θα πατούσα σε στέρεο έδαφος, πως σύντομα θα ξανάβλεπα την γνώριμη σελήνη. 
Η σκέψη αυτή με έκανε να σηκώσω το κεφάλι και να ξανακοιτάξω το φεγγάρι στον χωρίς αστέρια ουρανό. Κάτι δε πήγαινε καλά με δαύτο - εκτός που ήταν ανάποδο σαν U ,ήταν και ακίνητο. Από την ώρα που το πρωτοείδα - ούτε κι εγώ ξέρω πότε ήταν - βρισκόταν ακριβώς στο ίδιο σημείο. Ή τουλάχιστον έτσι μου φαινόταν. Αλλά δε βαριέσαι! Δε είναι ώρα για αστρονομικές παρατηρήσεις!
    Περπάτησα αρκετή ώρα. Κοίταξα το παλιό ρολόι που βρήκα εκεί στην χαμένη πια  παραλία, μέσα στα χόρτα, δίπλα στο επίσης χαμένο αμάξι μου και έδειχνε 1:35. Τώρα αυτό ήταν π.μ ή μ.μ; Τέλος πάντων ας το έχω να υπολογίζω τον χρόνο που διανύω τουλάχιστον. 
    Παρόλο που έκανε κρύο και είχε υγρασία, με το γρήγορο περπάτημα μου άρχισα να ζεσταίνομαι ευχάριστα και μάλιστα είχα ψιλοϊδρώσει. Ένοιωθα καλά!!. 
Κάποια στιγμή μου φάνηκε πως είδα φώτα πέρα στο ορίζοντα. Σταμάτησα και κοίταξα προσεκτικά. Ναι δεν έκανα λάθος κάτι φώτα λαμπύριζαν στο βάθος. Επ!!! Πρέπει να συγκρατηθώ και να μην αρχίσω να ενθουσιάζομαι αν δεν φτάσω εκεί να δω. Τουλάχιστον όμως τώρα μπορούσα να βάλω ένα στόχο. Με ψυχραιμία. Γιατί έμαθα πως εδώ τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Ήρεμα λοιπόν. Μάλιστα βράδυνα την περπατησιά μου για να αναγκάσω τον εαυτό μου, που ήθελε να αρχίσει το τρέξιμο προς τα φώτα και τον πολιτισμό να υπακούσει στην λογική.
    Σιγά - σιγά, άρχισα να διακρίνω και το περίγραμμα κτιρίων. Νομίζω πω μπορούσα να δω πως υπήρχαν δυο ή τρία κτίρια. Όσο πλησίαζα έβλεπα πως υπήρχαν φώτα στη σειρά σε ίσες αποστάσεις κατά μήκος του ενός κτιρίου που ήταν πιο κοντά. Σε λίγο έφτασε στα αυτιά κάτι σαν μουσική ή μάλλον όχι δεν ήταν μουσική κάτι άλλο ήταν. Βράδυνα ακόμη πιο πολύ το βήμα για να μη ακούγεται ο ρουφηχτός ήχος που έκαναν τα παπούτσια μου στη λάσπη. Ύστερα σταμάτησα τελείως. Τώρα το κτίριο απέναντί μου φαινόταν καθαρά. Είχε πολλές πόρτες στη  σειρά και πάνω από κάθε πόρτα άναβε μια λάμπα. Μάλλον  γραφεία πρέπει να ήταν. Κάποια εταιρεία εκεί στην ερημιά. Ίσως ήταν βιομηχανική ζώνη.
    Τώρα που σταμάτησα μπορούσα να ακούω καλύτερα. Όχι δεν ήταν μουσική αυτό που άκουγα. Η μουσική, έχει νομίζω ρυθμό. 
Αποφάσισα να πλησιάσω κι άλλο. Το κτίριο φαινόταν πια καλά. Και μάλιστα δεν ήταν ένα το κτίριο αλλά τρία. Αυτό με τα φώτα και τις πόρτες, ένα άλλο πιο χαμηλό με δυο πόρτες στην κάθε του άκρη και μια ...εκκλησιά. Μάλιστα μια εκκλησία.  Όλο το συγκρότημα ήταν περιφραγμένο με συρματόπλεγμα. Μια μεγάλη αυλόπορτα οδηγούσε στο εσωτερικό του συγκροτήματος.
    Τελικά είχα δίκιο δεν ήταν μουσική αυτό που άκουγα. Ήταν φωνές. Φωνές παιδικές. Φωνές παιδικές, στην αυλή σχολείου. 
Και μόνο τότε πρόσεξα πως δε πατούσα πια σε λάσπη αλλά σε άσφαλτο. Σε δρόμο . Ναι σε δρόμο, με όμορφα ολάνθιστα δέντρα, δεξιά και αριστερά. Σαστισμένος πήγα  αργά, διστακτικά και στάθηκα εκεί μπροστά στην αυλόπορτα. Μια μεγάλη αυλή ένωνε και τα τρία κτίρια. 
    Δεκάδες αγόρια, εκεί γύρω στα δέκα με δώδεκα έπαιζαν μπάλα, άλλα κυνηγιόνταν, κορίτσια πήδαγαν σκοινάκι τσιρίζοντας και άλλα  πιο μικρά έκαναν γύρους με ποδήλατα κοντά στην εκκλησία. Ένας παπάς καθόταν στα σκαλιά του ναού και χάζευε τα παιδιά.
    "Στον Χριστόφορο, δώσε την μπάλα στον Χριστόφορο", ούρλιαξε ένα παιδί. Ακολούθησα την πορεία της μπάλας και.... τον είδα!