ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ (απο CHRISTOBAL)

      Όταν στάθηκα στο υψωματάκι, κοίταξα πέρα και είδα ότι τίποτα δε θύμιζε το τοπίο, από το οποίο είχα έρθει πριν από λίγο, με το αυτοκίνητο. Κατ' αρχήν δεν υπήρχε κανένας τρόπος να κινηθεί αμάξι σε κείνο το μέρος. Πως στο καλό είχα έρθει οδηγώντας;

Γύρισα να δω το αυτοκίνητο. Αγριόχορτα είχαν θεριέψει από κάτω του λες και ήταν εκεί χρόνια ολόκληρα. Μα πως; Εκείνη η παλιόβαρκα η

«ΜΗ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ» έφταιγε για όλα.

Τώρα, γιατί τα έριχνα όλα στην βάρκα; Μα άδικο είχα; Όνομα ήταν αυτό που είχε; Και μετά έτσι σαραβαλιασμένη που ήταν, πως βρέθηκε στη θάλασσα προηγουμένως με τους δυο τύπους μέσα που με χαιρετάγανε ή μήπως μου ζήταγαν βοήθεια; Που ήταν τώρα; Κοίταξα προς το πέλαγος.

Η θάλασσα είχε σηκώσει κύματα, αλλά η «ΜΗ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ» ήταν άφαντη.

     Ξαναγύρισα προς το αμάξι μου. Ήθελα να μπω μέσα, να κάτσω λίγο και να σκεφτώ πως θα φύγω από αυτό το διαολεμένο μέρος. Μια κουβέντα ήταν να μπω μέσα. Η πόρτα του οδηγού είχε μαγκώσει και δεν άνοιγε. Δοκίμασα τις άλλες πόρτες αλλά καμιά δεν έλεγε να ανοίξει. Κοίταξα και είδα πως τα χερούλια είχαν σκουριά.

Πρέπει να κοιμάμαι και να βλέπω κάποιο τρελό όνειρο. Σε λίγο θα ξυπνήσω και όλα θα είναι όπως πριν.  Όνειρο ξεόνειρο, εγώ έπρεπε να φύγω από εκεί. Το κοριτσάκι με τα γαλανά μάτια; Αλήθεια τι έγινε το κοριτσάκι; Έκανα να πάω ξανά προς το υψωματάκι αλλά κάπου σκόνταψα και πέφτοντας χάμω χτύπησα τον δεξί μου αγκώνα. Βόγκηξα από τον πόνο.

     Ανακάθισα τρίβοντας το χτυπημένο μου χέρι και έτσι όπως ήμουν καθιστός στο χορτάρι, είδα κάτι σα καφετί λουράκι να εξέχει. Το τράβηξα και ένα ρολόι πρόβαλε μέσα από την πρασινάδα. Το κοίταξα με απορία γιατί δεν έμοιαζε φτηνιάρικο, αντίθετα μάλιστα. Και το χειρότερο δε, είναι ότι το ρολόι δούλευε. Έβλεπα τον δευτερολεπτοδείκτη να τρέχει κανονικότατα και μάλιστα άκουγα και τικ τακ τικ τακ. Το έφερα στο δεξί μου αυτί – το αριστερό δεν ακούει – και ακουγότανε πεντακάθαρα. Μα πόσα χρόνια έχω να ακούσω ρολόι να δουλεύει. Τικ τακ, τικ τακ. ‘Ένα αναλογικό ρολόι μέσα στην ερημιά, μέσα στα αγριόχορτα σήμερα στη ψηφιακή εποχή. Κοίταξα το δικό μου ρολόι. Ποιο δικό μου ρολόι. Δεν είχα ρολόι. Μα φεύγοντας από το σπίτι το πρωί θυμάμαι καλά πως το φόρεσα.

     «Τι κάνεις εκεί; Ε;» Ακούστηκε μια φωνή. Αλαφιασμένος, γύρισα δεξιά κι αριστερά για να δω από πού ερχόταν η φωνή και βλέπω καμιά δεκάρια μέτρα απέναντι, έναν μαυριδερό τύπο με κασκέτο και τυλιγμένο με χαϊμαλιά να μου φωνάζει με γουρλωμένα μάτια: « Σήκω και φύγε τώρα αμέσως. Έρχονται όπου νά ναι»

     «Ποιος είσαι; Ποιοι Ερχ…»

     «Φύγε τώρα. Όσο είναι καιρός» Ξαναείπε και άρχισε να τρέχει προς τα χωράφια πέρα, με τα χαϊμαλιά να κουδουνίζουν πάνω του.

     Τον έβλεπα να χάνεται όταν ξαναφώναξε χωρίς να γυρίσει. «Φύγε. Είναι η ώρα»

Η ώρα για ποιό πράγμα; Τι εννοούσε ο χαϊμαλιάς; Να φύγω και να πάω που. Με τι.

    Ξαφνικά δυνατή μουσική άρχισε να ακούγεται απ το ραδιόφωνο του αμαξιού μου. Τινάχτηκα όρθιος και έτρεξα μορφάζοντας από τον πόνο στον αγκώνα μου. Πλησίασα το αμάξι. Προσπάθησα να ανοίξω. Αδύνατον. Η ένταση της μουσικής όμως ήταν τόσο ψηλή που άκουγα πεντακάθαρα. Ήταν μια ρυθμική μουσική με ευχάριστή μελωδία. Από τους στίχους έβγαζα κάτι σαν «..όλα χαθήκαν μες το ψέμα". Δεν είχα ιδέα τι ήταν ούτε που το είχα ξανακούσει. Έσκυψα προς το τζάμι της πόρτας και κόλλησα το καλό μου αυτί για να ακούσω καλλίτερα και… ανατρίχιασα. Δεν έλεγε το τραγούδι «όλα χαθήκαν μες το ψέμα» αλλά «όλα χαθήκαν μες το αίμα".