Μυστηριώδες κείμενο απο μυστηριώδη φιλο/η. Έχει την γοητεία "του βυθού'" θα έλεγα. Μια ομορφιά σουρεαλιστικής ποιήσης. Ας ελπίσουμε ότι θα βλέπουμε συχνά κείμενα απο τον/την παράξενο/η φίλο/η μας.
_______________________________________________________________________
Δεν ήταν νεκρό, αλλά δεν έδειχνε κανένα σημάδι ζωής. Ήταν πάντα εκεί, δεν μπόρεσα με μια βιαστική ματιά να καταλάβω πόσο σημαντικό ήταν.
Περίμενε να το δω, το είδα, για λίγα δευτερόλεπτα ένιωσα τη φωνή του και μέτα γύρισα απ την άλλη.
Η φωνή μίας νεαρής γυναίκας μας τράβηξε την προσοχή. Κάτι έψαχνε, δεν μπόρεσα να καταλάβω τι ακριβώς, έμοιαζε 18 άλλα μύριζε 80.
Με κοίταξε για λίγο, μου χαμογέλασε και συνέχισε να ψάχνει, άρχισα να συνηθίζω την μυρωδιά της και ένιωσα την επιθυμία να βοηθήσω. Πρέπει να ήταν σημαντικό αλλά κανείς μας δεν είχε ιδέα.....
Γύρισα να το δω και τη θέση του είχε πάρει μία λίμνη. Ήταν εκεί, κάτω από το νερό. Το ήξερα..
Όλα ήταν μπερδεμένα, φόβος, προσδοκία, μίσος τι να σκεφτώ με όλη αυτή τη φασαρία; Συνέχισα να κοιτάζω το νερό, ήταν η μόνη δυνατή επιλογή. Με κοίταξε ξανά κι ένιωσα να μπαίνουν όλα στη θέση τους.
Αργά αλλά σίγουρα, ένιωσα ότι πολύ σύντομα θα μπορούσα να είμαι εκεί, εγώ..
Σήμερα πήρα είδηση πως είχαν έρθει μικρά κείμενα, μυστηριώδη, απο καινούργιο ταξιδιώτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι αποφάσισα να τα αναρτήσω γιατί έχουν μια παράξενη γοητεία.
Ελπίζω να μη έχει αντίρρηση ο/η αποστολέας. Περιμένουμε κι άλλα.
Ναι εχει δικιο ο CRISTOBAL. Το παράκανα εγω τωρα. Ειχα όμως λόγους. Το κειμενο του flc μου αρέσει κι εμένα. Δε θα σχολιάσω τις ανταλλαγές σχολιων μεταξυ gip και του cristobal. Πλάκα έχουν όμως. Ας παίξουν λίγο τα παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχω μια ιδέα για το μπλογκ που σκεφτομαι να σας την υποβαλω συντομα. Μπορει να σας αρεσει.
Τα προηγούμενα κείμενα της ΚΑΡΕΤΑ του gip και του cristobal μου δώσανε την ιδέα. Ήταν όλα πολύ καλά.
R.W.P
ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόνος... Αφόρητος Πόνος...
Κοίταξα γύρω μου, όσο με άφηνε αυτός ο αφόρητος πόνος στο κεφάλι... Τίποτα... μόνο εγώ... στη μέση του τίποτα... σε μία αιώρηση από αόρατες κλωστές που με τύλιγαν, πύρινες, πεινασμένες, αποφασισμένες να με αφανίσουν...
Ούρλιαξα... Ήξερα ότι κανείς δεν θα με άκουγε, αλλά δεν μπορούσα να κρατήσω άλλο μέσα μου τα κύματα του πόνου που έσπαγαν τις άμυνες μου μία μία...
Και ξανά η ίδια ερώτηση... η ερώτηση που μου έκαναν τόσες... τόσες τι ? μέρες ? ώρες ? και με τι μονάδες χρόνου ? μήπως ήξερα σε ποιο χωριοχρονικό συνεχές με είχαν μεταφέρει ? Μόνο πόνο ήξερα, μόνο πόνο ένοιωθα... και αυτή η φωνή...
<< που είναι η αρχή ? Πες μου και όλα 8α σταματήσουν...>>
Έβγαλα ένα ακόμα ουρλιαχτό ! Αυτή ήταν η απάντηση μου εδώ και... εδώ και τόσο... αρκετά πάντως... έφευγαν οι όποιες δυνάμεις μου είχαν απομείνει... το ένοιωθα... Σε λίγο ενα ακόμα τίποτα, το κουφάρι του είναι μου, θα γινόταν ένα με όλο αυτό το τίποτα γύρω μου...
<< που είναι η αρχή ? Πες μου όσο μπορώ ακόμα να σε φέρω πίσω... >>
ΗΞΕΡΕ ότι τελειώνω... Το είχε νοιώσει... θα με άφηνε να φύγω χωρίς να πάρει την απάντηση ? Η σιωπή μου ανακατεμένη με τα ουρλιαχτά μου ήταν η μόνη μου άμυνα... για όσο ακόμα μπορούσα...
Βλέπετε... ήμουν ΤΟ ΜΟΝΟ έλογο ον σε όλα τα σύμπαντα που ήξερα την απάντηση στην ερώτηση του... Το ήξερε φυσικά...
Το να μη μιλώ ήταν η άμυνα μου, να κερδίσω χρόνο, τον όποιο καταραμένο χρόνο, περιμένοντας το άγνωστο που θα έδινε ένα τελος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο...
Το να μη με τελειώνει ήταν ο φόβος μου... Δεν με ήθελε να φύγω στο άπειρο... Θα το πήγαινε μέχρι τα άκρα ΣΧΕΔΟΝ, ελπίζοντας ότι θα αντέξω και θα μιλήσω... Μετά, αν δεν μιλούσα τι ? Τι είχε ακόμα να μου κάνει για να πάρει αυτό που ήθελε ? Τι οδυνηρότερο από αυτό που περνούσα ?
Πόνος... ερώτηση... πόνος... ουρλιαχτό... ερώτηση...ξανά και ξανά και ξανά... έφευγα...
Ο πόνος σταμάτησε απότομα... Ξαφνικά έγινε παρελθόν. Ή μέλλον, δεν ξέρω, παρόν πάντως έπαψε να είναι... Πάντα στη μέση του πουθενά, να αιωρούμαι... αλλά χωρίς πόνο...
Κάτι ερχόταν... το αν τα μάτια μου ήταν ανοιχτά ή κλειστά δεν είχε σημασία... το ένοιωθα... με άφηναν να το νοιώσω... κάτι ερχόταν... Και δεν μου άρεσε ΚΑΘΟΛΟΥ αυτό που ερχόταν...
GiP
Το κτίριο πίσω μας έμοιαζε με ξενοδοχείο, ήταν γεμάτο κόσμο που φαινόταν να ετοιμάζεται για κάτι σημαντικό, ολοι όμορφα ντυμένοι και χαμογελάστοι, κάτι δεν ταίριαζε...εκείνοι ή μήπως εγώ? Η επιφάνεια του νερού έμοιαζε τώρα απλή, τίποτα δεν έδειχνε παράξενο. Μήπως χάθηκε? Ένιωσα ανακούφιση, έπρεπε να βρω το δώμάτιο μου και να ετοιμαστώ..
ΑπάντησηΔιαγραφή