Αποφάσισα σήμερα να αναρτήσω δύο κείμενα (το ένα του/ης flc), γιατί το παρακάτω κείμενο του GiP θέτει πράγματι τον πήχυ πολύ ψηλά. Είναι ίσως το καλύτερο κείμενο. Ο GiP εδώ δεν αστειύεται. He means it. Χαίρομαι ιδιάτερα γιατί εκεί που ξέρουμε να κάνουμε πλάκα εδώ μέσα την ίδια ώρα αποδεικνύουμε ότι χειροζόμαστε κείμενα με αξιώσεις.
_________________________________________________________________________________
Πόνος... Αφόρητος Πόνος...
Κοίταξα
γύρω μου, όσο με άφηνε αυτός ο αφόρητος πόνος στο κεφάλι... Τίποτα...
μόνο εγώ... στη μέση του τίποτα... σε μία αιώρηση από αόρατες κλωστές
που με τύλιγαν, πύρινες, πεινασμένες, αποφασισμένες να με αφανίσουν...
Ούρλιαξα...
Ήξερα ότι κανείς δεν θα με άκουγε, αλλά δεν μπορούσα να κρατήσω άλλο
μέσα μου τα κύματα του πόνου που έσπαγαν τις άμυνες μου μία μία...
Και
ξανά η ίδια ερώτηση... η ερώτηση που μου έκαναν τόσες... τόσες τι;
μέρες ; ώρες ; Και με τι μονάδες χρόνου; Μήπως ήξερα σε ποιο
χωριοχρονικό συνεχές με είχαν μεταφέρει ; Μόνο πόνο ήξερα, μόνο πόνο
ένοιωθα... και αυτή η φωνή...
<< Που είναι η αρχή; Πες μου και όλα θα σταματήσουν...>>
Έβγαλα
ένα ακόμα ουρλιαχτό ! Αυτή ήταν η απάντηση μου εδώ και... εδώ και
τόσο... αρκετά πάντως... έφευγαν οι όποιες δυνάμεις μου είχαν
απομείνει... το ένοιωθα... Σε λίγο ενα ακόμα τίποτα, το κουφάρι του
είναι μου, θα γινόταν ένα με όλο αυτό το τίποτα γύρω μου...
<< Που είναι η αρχή; Πες μου όσο μπορώ ακόμα να σε φέρω πίσω..>>
ΗΞΕΡΕ
ότι τελειώνω... Το είχε νοιώσει... θα με άφηνε να φύγω χωρίς να πάρει
την απάντηση; Η σιωπή μου ανακατεμένη με τα ουρλιαχτά μου ήταν η μόνη
μου άμυνα... για όσο ακόμα μπορούσα...
Βλέπετε... ήμουν ΤΟ ΜΟΝΟ έλλογο ον σε όλα τα σύμπαντα που ήξερα την απάντηση στην ερώτηση του... Το ήξερε φυσικά...
Το
να μη μιλώ ήταν η άμυνα μου, να κερδίσω χρόνο, τον όποιο καταραμένο
χρόνο, περιμένοντας το άγνωστο που θα έδινε ένα τελος με τον ένα ή τον
άλλο τρόπο...
Το να μη με τελειώνει ήταν ο φόβος μου... Δεν με
ήθελε να φύγω στο άπειρο... Θα το πήγαινε μέχρι τα άκρα ΣΧΕΔΟΝ,
ελπίζοντας ότι θα αντέξω και θα μιλήσω... Μετά, αν δεν μιλούσα τι ; Τι
είχε ακόμα να μου κάνει για να πάρει αυτό που ήθελε ; Τι οδυνηρότερο
από αυτό που περνούσα ;
Πόνος... ερώτηση... πόνος... ουρλιαχτό... ερώτηση...ξανά και ξανά και ξανά... έφευγα...
Ο
πόνος σταμάτησε απότομα... Ξαφνικά έγινε παρελθόν. Ή μέλλον, δεν ξέρω,
παρόν πάντως έπαψε να είναι... Πάντα στη μέση του πουθενά, να
αιωρούμαι... αλλά χωρίς πόνο...
Κάτι ερχόταν... το αν τα μάτια
μου ήταν ανοιχτά ή κλειστά δεν είχε σημασία... το ένοιωθα... με άφηναν
να το νοιώσω... κάτι ερχόταν...
Και δεν μου άρεσε ΚΑΘΟΛΟΥ αυτό που
ερχόταν...
Ας είναι το πρώτο σχόλιο δικό μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήGiP σήμερα απέδειξες την μεγάλη σου στόφα. Δεν έχω τίποτα άλλο να πω.
GIP το κειμενο σου ηταν πολυ καλο και θα το ελεγα κινηματογραφικο στις περιγραφες του.
ΑπάντησηΔιαγραφήμπραβο !!Αντε και στο hollywood!!!
ΚΑΡΕΤΑ
Ευχαριστώ για τα καλά και τόσο ενθαρυντικά σας λόγια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπαμε... ΕΣΕΙΣ όλοι ανεβάζετε τον πήχυ. Εγώ ακολουθώ την έμπνευση μου και μία βασική ιδέα που πλέον έχω στο μυαλό μου. Αλλά "τα χρώματα για να βάψω" μού τα δίνουν τα κείμενα σας. Αυτά απολαμβάνω και αυτά με προκαλούν.
Όσο για το Ηοllywood... την άνοιξη αν είμαι καλά δεν θα είμαι εκεί αλλά κάπου εκεί κοντά. Τυπικά για να παρευρεθώ σε μία εκδήλωση συγγραφέων αστυνομικών Βιβλίων.
Στην ουσία σε μία προσπάθεια να "σπρώξω" το πρώτο μου βιβλίο στο Αμερικανικό κοινό... Αν και χλωμό το βλέπω...
Έτσι για να σας δώσω και μία είδηση...
GiP
ΓΙΑ ΤΟΝ GIP
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίνεται πως περα απ τα αστεια τα πράγματα σοβαρευουν. Αρα έχουμε συγγραφείς στην παρέα. Με ευχαριστεί ιδιαίτερα. Εύχομαι πάντως στον εξαίρετο Gip τα καλίτερα όπου και να παει.
ΛΑΚΩΝ
Διάβασα τον GiP πριν από λίγο. Μου άρεσε πολύ και αν η είδηση που δίνει για το χολυγουντ είναι αλήθεια και όχι πλάκα τότε κι εγω όπως και ο ΛΑΚΩΝ χαίρομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που έγραψα χθες για ιδέα που έχω θα το μεταφέρω σε λίγες μέρες γιατί οι συνηθήκες ωριμάζουν. Πάντως δε γκρινιάζω πιά ε;
R.W.P
Μετα που εφυγε η μαμα τα πραγματα ηταν ηρεμα για λιγο. Το μονο που ενιωθα ηταν το μισος του. Καθοταν ωρες στην παλια πολυθρονα του και με μισουσε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθε φορα που γυρνουσα απ'εξω, τον εβρισκα στην ιδια θεση. Γερασμενο, απλυτο και σκοτεινο, τοσο σκοτεινο που σαν μαυρη τρυπα ρουφουσε το φως γυρω του.
Το μονο που τον εκανε να μοιαζει ζωντανος ηταν το μισος στα ματια του. Το μισος του για μενα.
Τι τυχερος που ημουν που ειχα καποιον να με μισει τοσο..
Ηξερε,
μου ελεγε τι ειχα κανει. Με φοβοταν,σαν να ηξερε τωρα πια ποιος ημουν. Το μονο που φωναζε η χαλασμενη πια σκεψη του ηταν ενα αδυναμο 'θα φυγω μονος μου'. Και εγω τον αφηνα,ξεροντας πως χωρις εκεινη δεν εχει πια ζωη.
Το τελευταιο βραδυ καθισα διπλα του και τον αφησα να με μισισει με ολη την δυναμη της πληγωμενης του ψυχης.Κι οταν πια δεν ειχε αλλο, με κοιταξε με τα τσαλακωμενα ματια του ηττημενα πια, και με αφησε να τον οδηγησω εγω σε εκεινη.
Οταν χαθηκε και ο μπαμπας,ημουν πια ετοιμος να εκπληρωσω το καθηκον μου.
Μονο ενα πραγμα με δυσκολευε ακομα.Μια γνωριμη φωνη που δεν σταματουσε να ουρλιαζει 'ΜΗ'.
ΚΑΡΕΤΑ