Ο ΑΝΕΜΟΣΤΡΟΒΙΛΟΣ(από CHRISTOBAL)

  ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ: ΤΟΥΚΟΥΡ ΣΕΪΤΑΝ

Εγώ ο ίδιος είχα χώσει τα χέρια μου μέσα στην πυκνή μαύρη χαίτη του νεκρού τότε ζώου.

Έχω ακόμη την μυρωδιά του στα ρουθούνια μου. 

Άρα! Άρα τι!  Ωραία λοιπόν!  Ο Βέλγος δεν μπορεί να υπήρχε, ούτε το λιοντάρι.  

Εγώ;  Ε; Εγώ λέω. Εγώ;

_____________________________________________________________________________ 

    Τώρα, τι αξία έχει να κάθομαι και να αναρωτιέμαι; Δε μπορεί το ένα, δε γίνεται το άλλο. Τρίχες! Εδώ μπροστά μου κάθεται ο μεθυσμένος Βέλγος και  δίπλα του, μέσα στη λάσπη το λιοντάρι με τη μαύρη χαίτη,  που με κοιτάει ξεφυσώντας υπεροπτικά. 

Το ζήτημα τώρα, δεν είναι να εξηγήσω, πως βρέθηκαν εδώ μετά από πενήντα τόσα χρόνια που και ο ένας και το άλλο είναι στον.... άλλο κόσμο. Το ζήτημα είναι να καταλάβω εγώ, το εδώ.

    Η κουνιστή πολυθρόνα έτριξε καθώς ο Βαν Ντάμ αργά, αργά σηκώθηκε. Τα φθαρμένα παπούτσια του - τα ίδια που θυμόμουν από τότε -  βούλιαξαν μέσα στην λάσπη. Την ίδια στιγμή το λιοντάρι με ένα μουγκρητό "διαμαρτυρίας" τον μιμήθηκε και στάθηκε κι αυτό με τις τεράστιες του πατούσες να πλατσουρίζουν στα βρομόνερα.

    "Αλόρ μεσιέ Christophe de la mer, αντιέ", είπε, έσκασε στα γέλια, ήπιε μια τεράστια γουλιά από το μπουκάλι - γλου γλου γλου και χαϊδεύοντας το κεφάλι του λιονταριού - που τον είχε κάνει κομμάτια πριν πενήντα δυο χρόνια- μου γύρισε την πλάτη και άρχισε να απομακρύνεται. Πως όμως ήξερε το εφηβικό μου ψευδώνυμο;

Το λιοντάρι με κοίταξε  με ....νόημα - έτσι μου φάνηκε - φτερνίστηκε και ακολούθησε τον Βέλγο με νωχελικό βηματισμό.

   Μέσα στο μισόφωτο το παράξενο ζευγάρι χάνονταν στην ερημιά. 

Δεν πρόλαβα να συνέλθω όταν μια αναταραχή εκεί  δίπλα μου με έκανε να αναπηδήσω. Εντελώς ξαφνικά ένας φοβερός και παράξενος ανεμοστρόβιλος, γεννήθηκε εκεί μπροστά στα μάτια μου. Ήταν λες και γεννήθηκε από το φως του ανάποδου φεγγαριού . 
Μπορούσα να δω τις φωτεινές γραμμές του αέρα καθώς επικεντρώθηκαν, επιτέθηκαν με μανία, μπορώ να πω, στο δέντρο κάτω από το οποίο βρισκόμουν.
Εκείνο, παραδομένο στις ριπές  του ανέμου λύγιζε λες και ήταν χάρτινο. Τα πυκνά του φύλλα του άρχισαν να φεύγουν πετώντας σα μεθυσμένα πουλιά και να χάνονται στο σκοτάδι, ώσπου δεν έμεινε παρά ένας κορμός με γυμνά κλαδιά που θύμιζαν αποστεωμένα όντα σε στάση ικεσίας. 
    Το παρκέ από κάτω μου άρχισε να φουσκώνει σαν κύμα και μη μπορώντας να κρατήσω την ισορροπία μου έπεσα. Ευτυχώς που ήταν εκεί η πολυθρόνα του Βέλγου και έτσι  έπεσα μπρούμυτα πάνω της αντί να κυλιστώ στις λάσπες. 
    Γύρισα και κοίταξα το δέντρο. Ο αέρας ήταν τόσο δυνατός που άρχισε να σπάει τα κλαδιά και να τα παίρνει μακριά. Το βουητό του ανέμου ήταν  εκκωφαντικό και έμοιαζε σα να τον έφτιαχνε  μια γιγάντια ανεμογεννήτρια. Σε λίγο όλα τα κλαδιά του μεγάλου δέντρου το εγκατέλειψαν. Έμεινε μόνο ένα χοντρό κούτσουρο.

    Οι σανίδες του πατώματος που περιέβαλαν το δέντρο,  κροτάλιζαν  παράγοντας έναν ήχο σαν πυροβόλο όπλο -ταπ ταπ ταπ ταπ. 
Κοίταξα γύρω μου για βοήθεια και μόνο τότε αντιλήφθηκα πως ο χαμός που γινόταν εκεί μπροστά μου, γινόταν μόνο εκεί μπροστά μου. 
    Εγώ που ήμουν ελάχιστα μέτρα πιο πέρα δεν ένοιωθα ούτε αύρα να με αγγίζει. Το ίδιο  και ακόμη πιο πέρα. Ησυχία. Οι καχεκτικοί θάμνοι,στέκονταν με κείνη την μελαγχολική  ηρεμία που τους έδινε το χλωμό φως του ανάποδου φεγγαριού, που όμως φοβόμουν πως γέννησαν τον ανεμοστρόβιλο, που εξόντωνε το δέντρο με το παρκέ του. 
    Εκείνη την στιγμή δυνάμωσε τόσο πολύ η ένταση του ανέμου που ολόκληρος ό κορμός ξεριζώθηκε και περιστρεφόμενος με ταχύτητα μέσα στις σπείρες του αέρα χάθηκε κι αυτός στο σκοτάδι. Και όλα ησύχασαν μονομιάς. Έμεινα καθιστός για λίγο στην κουνιστή πολυθρόνα του Βέλγου μέχρι να χωνέψω όλα αυτά που συνέβησαν και να πέσουν και λίγο οι σφυγμοί μου.
   Όταν σηκώθηκα ένοιωθα τα γόνατά μου να τρέμουν. Τώρα πάλι δεν υπήρχε τίποτα τριγύρω. Μόνο η καφετιά λάσπη που όπου ήταν πιο υγρή αντανακλούσε το λιγοστό φως του -ας πούμε φεγγαριού.

    Έπρεπε όμως να προχωρήσω. Γιατί, θα μου πείτε. Δεν ξέρω, θα σας πω. Απλώς ένοιωθα πως έπρεπε να προχωρήσω. Το πρόβλημα όμως ήταν πως ενώ προηγουμένως είχα ένα σχέδιο,  να προχωράω δηλαδή ανατολικά, τώρα μπερδεύτηκα τόσο πολύ που δεν είχα ιδέα που ήταν η ανατολή. Όμως ούτως ή άλλως θα προχωρούσα. Έριξα μια τελευταία ματιά την κουνιστή πολυθρόνα. Αν  ήταν απ αυτές που διπλώνουν μπορεί και να την έπαιρνα μαζί μου. Αυτή όμως δεν ήταν βολική και.... . τότε πρόσεξα τρία πράγματα:  Μια γραβάτα που κρεμόταν από την πλάτη, έναν κιτρινισμένο φάκελλο που ήταν στο κάθισμα όπου καθόμουν προηγουμένως και τον φακό που κρατούσε ο Βέλγος, πεσμένο μέσα στις λάσπες. Τι διαο......σσσςς είπαμε! Έσκυψα πήρα τον φακό. Δοκίμασα αν άναβε.  Μια χαρά. 

    Μετά πήρα τον φάκελο  από το κάθισμα και κάνοντας τον γύρο πήγα από πίσω και πήρα την γραβάτα. Μου φαινόταν γνώριμη.  Άναψα το φακό και της έριξα μια ματιά. Την περιεργάστηκα. Ήταν μονόχρωμη. Δεν μπορούσα να δω τι χρώμα. Πάντως σκούρα ήταν. Την γύρισα απ την πίσω μεριά και .....ε!!! Τώρα δεν μπορώ να κρατηθώ. Διάολε!! 

Σε μια λευκή ταινιούλα έγραφε: Στον Χριστόφορο για τα γενέθλιά του: 13/3/1958

Η γραβάτα αυτή ήταν δική μου. Μου την είχε χαρίσει ο μακαρίτης ο πατέρας μου, τότε. Πως βρέθηκε εκεί στην πολυθρόνα του Βέλγου πενήντα δυο χρόνια μετά;

    Με πιάσανε τα δάκρυα. Κάθισα στην πολυθρόνα και μόλις συνήλθα από την συγκίνηση άνοιξα τον κιτρινισμένο φάκελο. Είχε κάτι έγγραφα.  Άναψα τον φακό και έριξα το φως του πάνω στα χαρτιά. Ήταν όλα γραμμένα στα Αιθιοπικά και είχαν επίσημες κρατικές σφραγίδες. Είχε και μια μαυρόασπρη φωτογραφία.  Στην αρχή δεν καταλάβαινα τι έβλεπα. Την γύρισα απ' εδώ κι απ' εκεί. Όταν κατάλαβα, τινάχτηκα σαν ελατήριο από την πολυθρόνα πέταξα τα χαρτιά και τη γραβάτα στον αέρα και άρχισα να χοροπηδάω σαν τρελός φωνάζοντας. 

    Η φωτογραφία ήταν από τον φάκελο της αστυνομίας σχετικά με τον θάνατο του Βαν Νταμ, το 1958.  

Έδειχνε τα ματωμένα απομεινάρια ενός σώματος που είχε κατασπαραχτεί από ζώο και γύρω του τα κομμάτια μιας πολυθρόνας από μπαμπού. Αυτής που πριν λίγο είχα καθίσει δακρυσμένος απ την ανάμνηση του πατέρα μου.