ΑΝΑΚΡΙΣΗ - 2 (απο GiP)

ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ: "ΑΝΑΚΡΙΣΗ - 1"

ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ; τον αφήνω να με πλησιάσει... Άλλα σκέφτομαι... ΆΛΛΑ ΑΠΟ ΤΙ . ΟΧΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ!! Με πλησιάζει...με κάνει ότι θέλει... ΑΜΥΝΑ...Άμυνα αλλά ποια; _______________________________________________________________________

    Έπρεπε να θυμηθώ... κάτι ήθελα να θυμηθώ... ο πόνος είχε περάσει αλλά δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ... κάτι περίεργο μου συνέβαινε...
Εικόνες... χιλιάδες εικόνες από ένα ατέρμονο σλάιντ με κατέκλυσαν. Ευχάριστες αναμνήσεις, με φίλους με αγαπημένα πρόσωπα, με συναγωνιστές...
Με γύρναγαν πίσω σε άλλες εποχές, τότε που ακόμα οι λέξεις "χρόνος" και "τόπος" είχαν κάποια σημασία για μένα.
    Ήλιος... φως ... χρώματα... το πράσινο του λιβαδιού που έτρεχα το σκούραιναν μόνο οι κορμοί των πλατύφυλλων δένδρων.

Γαλάζιο ατλάζι ο ουρανός πάνωθε μου, δύο μικρά σύννεφα τον διέσχιζαν σιγά σιγά... λες και δίσταζαν μη λερώσουν την ζωγραφιά της φύσης...
    Το δάσος ήταν στην άκρη... δίπλα του το χωριό που έμενα, πίσω τα ψηλά χιονισμένα βουνά. Ένοιωθα τον αέρα να γεμίζει τα πνευμόνια μου, δροσερό ακόμα από την χθεσινή ανοιξιάτικη βροχή, μυρωδάτο από τα τόσα αγριολούλουδα τριγύρω...
Ανέμελος... ένα παιδί - αλήθεια πόσων χρονών ήμουν τότε; 14 αν θυμάμαι... ναι 14, την Λεονώρα δεν την είχα συναντήσει ακόμα...
    "Πότε τη συνάντησες θυμάσαι;  Πριν ή μετά;"  'Άκουσα να ρωτώ τον εαυτό μου. Λες και δεν ήξερα... Πριν βέβαια... λίγο πριν αλλάξουν όλα...
Να' μαι στα δεκαεφτά... εκείνη τη μέρα που την πρωτοείδα... Με τον πατέρα μου στο παζάρι της πόλης... να τον βοηθήσω... Η Λεονώρα να τσακώνεται με ένα πελάτη μπροστά στο πάγκο της... Πουλούσε ξηρούς καρπούς, μαζεμένους από τους αγρούς και τα δάση έξω από το δικό της χωριό... δυο ώρες μακρύτερα από το δικό μου, από την άλλη πλευρά της πόλης...
    Μέτριο ανάστημα, δεν θα την έλεγες ψηλή. Ξανθά, μακριά μαλλιά, κυματιστά, χάιδευαν τους ώμους της όπως κουνούσε ζωηρά το κεφάλι της. Είχαμε πλησιάσει αρκετά, στην μητέρα μου άρεσαν τα καρύδια και τα αμύγδαλα, ο πατέρας μου το θυμόταν.
Κάτι πάνω της με έκανε να την προσέξω... Γύρισε και μας κοίταξε, τα μάτια της αντάμωσαν για μια στιγμή τα δικά μου... Από τότε δεν έβγαλα ποτέ από το μυαλό μου εκείνα τα μάτια.   Μαζί της παλιότερα, δεν χόρταινα να με κοιτά, μετά όταν ο χρόνος άρχισε τα παιχνίδια και τις ζαβολιές του και είμαστε χώρια... έψαχνα για εκείνα τα μάτια, τα ψάχνω ακόμα, στους γαλαξίες και τα μύρια αστέρια του κάθε σύμπαντος, σε όλους τους τόπους και τα χωροχρονικά συνεχή.
    " Aν δεν μας είχε χωρίσει ο χρόνος... πότε έγινε θυμάσαι ;" ξαναρώτησα τον εαυτό μου. Πως δε θυμόμουν... Ξεχνιόταν εκείνη η καταραμένη μέρα; Μου αρέσει που το ρώταγα με τόσο ανέμελο ύφος, λες και δεν με έκαιγε η λάβα του χωρισμού ακόμα...
Ευχάριστη, μελωδική η φωνή που έγινε η φωνή μου... Ασορτί με την ευφορία που με είχε πλημμυρίσει... ... Και μετά σου λένε...
    ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΝΕ; Ανάκριση !! Ο αφανιστής... Ήταν η δική μου φωνή... αυτός όμως που μίλαγε δεν ήμουν εγώ !!