ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΦΕΥΓΕ(από ΚΑΡΕΤΑ)

     ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΎΜΕΝΟ: " ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ;"

Σας παρακαλώ αφήστε με τουλάχιστον να βρω τα χέρια μου. Η μητέρα μου θα στενοχωρηθεί αν μάθει πως δεν τα έχω πια. Έπαιζα πιάνο κάποτε.. ΠΟΤΕ; __________________________________________________________________________

         "Άφησε με ήσυχο πια, θέλω να μείνω μόνος."

         "Δεν μπορείς να μείνεις μόνος σου, άλλωστε δεν ήσουνα πότε.

Ήμουνα πάντα εγώ εδώ μαζί σου."

      "Μπορεί, άλλα τώρα θέλω να φύγεις."

      "Χωρίς εμένα είσαι τίποτα και το ξέρεις! Εγώ τα έχω κάνει όλα. Εγώ είμαι το τέρας. Μόνο εγώ μπορώ να δημιουργήσω τη φρίκη με τόση τέχνη. Εσύ... εσύ, είσαι ένα δειλό και ηλίθιο αγόρι. Δεν μεγάλωσες ποτέ...."

      "Φύγε. Θέλω να φύγεις."

Φώναζα δυνατά, όμως κανένας ήχος δεν διέσχιζε το χώρο. Το ήξερα ότι χανόμουν.

Πέθαινα.

      Το είχε καταλάβει και εκείνος και τώρα ούρλιαζε μέσα στο κεφάλι μου για να σωθεί. Δεν υπήρχε καμιά ελπίδα για κανέναν μας.

Κοίταξα τα λουριά που με κρατούσαν δεμένο στο κρεβάτι και στην πραγματικότητα.

Το αίμα έσταζε αργά στο λεκιασμένο πάτωμα.

      Μπορεί να ήμουν δειλός, όπως λέει αλλά είχα βρει το μοναδικό τρόπο να τον διώξω. Δυστυχώς έπρεπε να φύγω και εγώ μαζί του....αλλά δεν πειράζει, δεν ήμουν και τίποτα σπουδαίο...

Η φωνή που με ακολουθούσε τόσα χρόνια χαμήλωνε τώρα σιγά, σιγά. Σαν να χύνονταν μαζί με το αίμα μου. Έφευγε αφήνοντας στο κεφάλι μου ένα τεράστιο οδυνηρό κενό.

Δεν έβλεπα πια τίποτα εκτός από σκιές .Σκιές εκείνων που τόσο άδικα οδήγησα στο τέλος.

Σκιές που τόσα χρόνια καραδοκούσαν στο αρρωστιάρικο, κακόμοιρο, κεφάλι μου.

      Τώρα είχαν σβήσει όλα. Το μόνο που έχει μείνει πια είναι μια απαλή θλίψη για κείνο το παιδάκι που κάποτε ήθελε να γίνει αστροναύτης. Για το παιδάκι που τα βράδια φοβόταν το σκοτάδι και αργοτερα έγινα αυτό... που τώρα σκότωσα.

      Καλύτερα έτσι ...τώρα ...μπορώ και εγώ να...κοιμηθώ...μαμά...το..τραγούδι..Τι όμορφη ...καληνύχτα..μη φοβάσαι...