ΧΑΛΑΣΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ (απο ΚΑΡΕΤΑ)

      ΚΑΡΕΤΑ συνεχίζει το μυστήριο: Ποιός είναι ο παράξενος τύπος; Και ποιός είναιμαζί του; Μας κρατάει αριστοτεχνικά σε αγωνία.
_________________________________________________________________________

    Μετά που έφυγε η μαμά τα πράγματα ήταν ήρεμα για λίγο. Το μόνο που ένιωθα ήταν το μίσος του. Καθόταν ώρες στην παλιά πολυθρόνα του και με μισούσε.
Κάθε φορά που γυρνούσα απέξω, τον έβρισκα στην ιδία θέση. Γερασμένο, άπλυτο και σκοτεινό, τόσο σκοτεινό που σαν μαύρη τρύπα ρουφούσε το φως γύρω του.
Το μόνο που τον έκανε να μοιάζει ζωντανός ήταν το μίσος στα ματιά του. Το μίσος του για μένα.
Τι τυχερός που ήμουν που είχα κάποιον να με μισεί τόσο..
    Ήξερε, μου έλεγε τι είχα κάνει. Με φοβόταν, σα να ήξερε τώρα πια ποιος ήμουν. Το μόνο που φώναζε η χαλασμένη πια σκέψη του ήταν ένα αδύναμο "θα φύγω μονός μου".
Και εγώ τον άφηνα, ξέροντας πως χωρίς εκείνη δεν έχει πια ζωή.
Το τελευταίο βραδύ κάθισα διπλά του και τον άφησα να με μισήσει με όλη την δύναμη της πληγωμένης του ψυχής. Κι όταν πια δεν είχε άλλο, με κοίταξε με τα τσαλακωμένα ματιά του ηττημένα πια, και με άφησε να τον οδηγήσω εγώ σε εκείνη.
    Όταν χάθηκε και ο μπαμπας, ημουν πια έτοιμος να εκπληρώσω το καθήκον μου.
Μόνο ένα πράγμα με δυσκόλευε ακομα. Μια γνώριμη φωνή που δεν σταματούσε να ουρλιάζει:
 "Μηηη"!!