Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΙΑ (απο CHRISTOBAL)

ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ: "ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ"
Δε ξέρω γιατί αλλά είχα αναστατωθεί. Κάτι στον βηματισμό του μου φάνηκε γνώριμο. Μόλις έφτασε απέναντι μου, στάθηκε ακίνητος για λίγο και ύστερα με αργή σχεδόν τελετουργική κίνηση έβγαλε την κουκούλα , σήκωσε το πρόσωπό του, καθώς ήταν πολύ πιο κοντός από μένα, με κοίταξε. και μου χαμογέλασε. Μου κόπηκε η ανάσα!
Δεν ....... δεν είναι δυνατόν...... εκεί μπροστά μου, στεκόταν.......στεκόταν....
_______________________________________________________________________________

     Άφωνος κοιτούσα το χαμογελαστό πρόσωπο που αντίκριζα εκεί στην ερημιά. Τα απαλά καστανά μαλλιά του ήταν χωρισμένα με  μια χωρίστρα , αριστερά. Τα μάτια του παρ' όλο που χαμογελούσε είχαν κάτι το θλιμμένο. 
    Ήταν παλιομοδίτικα ντυμένο - μπεζ σακάκι με  κοντό καφέ παντελονάκι και παπούτσια σπόρ - Τα πόδια του πρόβαλαν αδύνατα, σχεδόν κοκκαλιάρικα. 
Εκεί κοντά στην άκρη του δεξιού του φρυδιού μια παλιά ουλή αυλάκωνε το ζυγωματικό του. Είχε πονέσει πολύ όταν ο αδελφός του είχε πέταξει στο κεφάλι μια γεμάτη κονσερβα.  Είχε σφίξει όμως τα δόντια και δεν έκλαψε, τότε πριν πενήντα τόσα χρόνια.
    Άπλωσε το χέρι του και χαμογελώντας ακόμη πλατύτερα μου είπε: "Έλα πάμε".
Το χέρι αυτό, που κάποτε σήκωνε τη σχολική την τσάντα και είχε μια φορά διστακτικά χωθεί μέσα στην χαίτη ένος νεκρού αρσενικού λιονταριού που είχε σκοτώσει ο παπούς του τότε στην Αφρική και έκανε μέρες να ξεβρωμίσει από την  μυρουδιά της σαπίλας στο δέρμα του, ήταν τώρα απλωμένο μπροστά μου 
"Ελα πάμε" ξαναείπε.
    Είχα εντελώς παραλύσει. Ο νους μου δεν μπρούσε να δεχτεί αυτό που έβλεπα. Δεν ήταν δυνατόν. Κατέφυγα πάλι στην εικασία πως έβλεπα κάποιο όνειρο ή μάλλον εφιάλτη, αλλά το απλωμένο χέρι ήταν εκεί μπροστά μου και τα παιδικό χαμόγελο  με καλούσε. Μα πως; Αφού αυτό το παιδί δεν υπήρχε πια.
   Δε γίνεται να υπήρχε...... γιατί απλούστατα  το παιδί αυτό είχε γίνει ...ήταν .......εγώ.
Το χέρι μου, το χέρι του παιδιού που κάποτε ήμουν, εγώ με καλούσε να ανέβω στην μηχανή.
"Ελα. Πάμε" επανέλαβε; επανέλαβα;
Απλωσα σα μαγεμένος το δεξί μου χέρι, το ίδιο που είχε που κάποτε χωθεί μέσα στη πυκνή χαίτη του νεκρού λιονταριού που τη βρώμα του την είχα ακόμη στα ρουθούνια, και άγγιξα φευγαλέα τα δάχτυλά του; μου;
   Ένιωθα περιεργα, φοβόμουν αλλά την ίδια ώρα μια συγκίνηση με έπνιγε. Μια συγκίνηση που υπερέβαινε ακόμη και την λογική. Την απλή λογική.
Απλώνω το χέρι μου περισσότερο και με την μεγάλη μου παλάμη πιάνω το χεράκι του δωδεκάχρονου αγοριού όταν .... μια κραυγή πάγωσε την κίνησή μου.
"Γιέλεμ, γιέλεμ"
Τραβήχτηκα απότομα και κοίταξα γύρω μου. Πίσω από κάποιον από τους καχεκτικούς θάμνους είχε πεταχτεί ο χαϊμαλιάς και φώναζε χειρονομώντας έντονα.
Το αγόρι γύρισε κι αυτό ξαφνιασμένο και είδε τον χαϊμαλιά.
"Χίντ τουρού αϊντέλεμ"  μου φώναζε ο χαίμαλιάς
    Το αγόρι τράβηξε απότομα το χέρι, με κοίταξε. Αυτή τη φορά δεν υπήρχε χαμόγελο αλλά ένας απαίσιος μορφασμός. Θύμιζε πεινασμένη ύαινα που γύμνωνε τα δόντια. Με δύο πήδους βρέθηκε κοντά στη μηχανή την καβάλησε, με κοίταξε, και μαρσάροντας έφυγε τινάζοντας λάσπες πίσω του.  Χάθηκε στο σκοτάδι που είχε ήδη πέσει.
Γύρισα πρός τον καχεκτικό θάμνο. Ο χαϊμαλιάς είχε κι αυτός εξαφανιστεί.
    Ένοιωθα τόση κούραση που ούτε να σκεφτώ, όσα συνέβησαν προηγουμένως δεν είχα κουράγιο. Ας εύρισκα κάπου να ξαπλώσω και ας γινόταν ότι ήταν να γίνει. Λιγάκι. Να κοιμηθώ λιγάκι.
Που όμως;
  

6 σχόλια:

  1. Συναρπακή πλοκή από ένα βιρτουόζο της πένας που ξέρει να σε οδηγεί σε ανατροπές και να σε κρατά καθηλωμένο.

    GiP

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ωραία η ιδέα να έχεις μία μικρή περίληψη των προηγουμένων σε κάθε νέο κείμενο, με την επανάληψη μερικών σειρών από την προηγούμενη συνέχεια. Θα επιθυμούσα την επέκταση του.

    GiP

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εννοώ σε όλους όσους γράφουν, όχι επέκταση σε κείμενο

    GiP

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τα καλά λόγια όταν έρχονται απο τον GIP έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. Ευχαριστώ θερμά.
    Θα ήθελα όμως να μου εξηγήσει τι εννοεί στο τρίτο του σχόλιο 8:02μμ, γιατί δεν το κατάλαβα.
    Περίμενα και άλλα νέα του σήμερα. Αλλά ίσως επηρεάστικε από άλλα γεγονότα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπητε cristobal το τελευταιο κειμενο σου ειναι ισως το καλυτερο .Καλη συνεχεια ευχομαι!
    Οσο για τον GIP ευχομαι καλη επιτυχια σε οποιαδηποτε επαγγελματικη συγγραφικη του προσπαθεια .
    καλημερα σε ολους
    ΚΑΡΕΤΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Στα χρονια που ακολουθησαν υπηρξα πιστος υπηρετης ολων οσων με χρειαστηκαν. Η διαδρομη ηταν πια ρουτινα, ο τροπος μονο αλλαζε. Αλλοι διαλεγαν να φυγουν απαλα και αθορυβα.Αλλοι παλι διαλεγαν μια πιο εντυπωσιακη εξοδο και αλλοι μια βαρετη και αδιαφορη φυγη. Ενα πραγμα μονο ηταν κοινο. Η θεληση για φυγη, η ανικανοτητα να συνεχισουν να ειναι! Ολοι μα ολοι με ικετευαν να τους οδηγησω εκει που δεν χρειαζεται κανεις να προσπαθει, τουλαχιστον οχι πολυ.
    Αυτα. Δεν εχω να πω τιποτα αλλο. Βαρεθηκα να τον ακουω να με ρωταει, γιατι, αν το εκανα εγω, να κουναει το δεξι μικροπρεπεστατο χερι του μπροστα στα ματια μου αποκαλοντας με τρελο...βαρεθηκα.
    Οσο και αν του εξηγουσα δεν καταλαβαινε και τωρα νυχτωνε και η φωνη του στιμωχνοτανε αναμεσα σε τοσες αλλες που με φωναζαν..
    Ξαφνικα τον ακουσα να με παρακαλαει και εκεινος να τον βοηθησω.Αν ηθελα να γλυτωσω επρεπε να τον βοηθησω,ειπε. Καταλαβα τι ηθελε να κανω.Ειχε γυρισει την θλιβερη του πλατη μαλλον για να κανει το εργο μου πιο ευκολο.
    Τον πλησιασα, εβαλα γρηγορα το χερι μου γυρω απο τον λαιμο του.Γυρισε να με κοιταξει ,εσκυψα στο αυτι του,του ευχηθηκα καλο ταξιδι και αποτομα τον οδηγησα στην εξοδο ...
    Και τοτε η πιο δυνατη φωνη απο ολες εσβησε το φως και πηρε τον αερα μου.
    ΚΑΡΕΤΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή