ΗΞΕΡΑ(από CHRISTOBAL)

 ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ: "ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΟΥΣΙΚΗ"

Δεκάδες αγόρια, εκεί γύρω στα δέκα με δώδεκα έπαιζαν μπάλα, άλλα κυνηγιόνταν, κορίτσια πήδαγαν σκοινάκι τσιρίζοντας και άλλα  πιο μικρά έκαναν γύρους με ποδήλατα κοντά στην εκκλησία. Ένας παπάς καθόταν στα σκαλιά του ναού και χάζευε τα παιδιά.     "Στον Χριστόφορο, δώσε την μπάλα στον Χριστόφορο", ούρλιαξε ένα παιδί. Ακολούθησα την πορεία της μπάλας και.... τον είδα!

_____________________________________________________________________________________

     Τον είδα. Δεν είναι δυνατόν. Αλλά τον είδα.

Τον παρακολούθησα να πηδάει  για κεφαλιά  ξέροντας ήδη το αποτέλεσμα της προσπάθειάς του. 

Έχασε τη μπάλα. Την πήρε ο .... πως τον λέγανε; Που να ήταν άραγε τώρα.

    "Έλα ρε Χριστόφορε κοιμάσαι;" ακούστηκε από πολλές φωνές. 

Βλέπετε η  λέξη που αρχίζει από μαλ......  τότε δεν είχε γίνει ακόμη της μόδας όπως σήμερα.

Δεν έδωσε σημασία στους συμμαθητές του αλλά κάρφωσε το βλέμμα του σε μένα, που στεκόμουν εκεί στη αυλόπορτα του σχολείου αποσβολωμένος.

Δεν ξέρω γιατί με κοιτούσε με τέτοια ένταση αλλά το βλέμμα του έκανε και τους άλλους γυρίσουν προς εμένα.

    Αποφάσισα να κινηθώ. Να έφευγα; Να έμπαινα στην αυλή; Ήταν μια ζεστή  βραδιά. Η Ντίρε Ντάουα είναι στην άκρη της ερήμου που ενώνει την Αιθιοπία με την Σομαλία. και σχεδόν όλο τον χρόνο έκανε ζέστη.

    Μα πως στο  καλό βρέθηκα εκεί, να πάρει η ευχή να πάρει; Το πρωί ξεκίνησα από το Χαλάνδρι να πάω μια  πρωινή κυριακάτικη βόλτα στη θάλασσα εκεί προς το Πόρτο Ράφτη με το βιβλίο μου. Είδα στην έρημη παραλία εκείνη την καταραμένη βάρκα την "ΜΗ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ" και να μαι τώρα στο κέρας της Ανατολικής Αφρικής χρόνια πριν.

    Τα δέντρα πίσω μου στο δρόμο, με τα μεγάλα κόκκινα λουλούδια, - σαν πασχαλιές ήταν-  μοσχομύριζαν. Τι όμορφα που μύριζαν αλήθεια!

Έκανα ένα αποφασιστικό βήμα προς το εσωτερικό του σχολείου. Το παιχνίδι ξανάρχισε.     Εκείνος όμως εξακολουθούσε να με κοιτάζει. Έκανα πως τον αγνοούσα και προχώρησα δήθεν αδιάφορος προς το φωτισμένο κτίριο. Δεν καταλάβαινα όμως γιατί με κοίταζε με τόση ένταση. Εντάξει με είχε δει λίγο πριν - αλήθεια, πόσο πριν;-  εκεί στο λασπότοπο όταν ήρθε με την μοτοσυκλέτα. Και μάλιστα του είχα κρατήσει και το χέρι. Ναι αλλά τότε εκεί, ήταν τέσσερα - πέντε χρόνια μεγαλύτερος. Είναι φυσικό  - αν μπορώ να χρησιμοποιήσω την λέξη - εγώ να τον γνωρίζω γιατί τον είχα ζήσει. Εκείνος όμως δεν είναι δυνατόν να με αναγνώρισε γιατί δεν με είχε ζήσει.... ακόμη.

    Μου μύρισε καπνός τσιγάρου και άκουσα ομιλίες και γέλια λίγο  πέρα.  Μπροστά από το δεύτερο  μακρύ κτίριο που είχε μία πόρτα στη μια άκρη και μια στη μέση είχαν μαζευτεί  καμιά δεκαριά άνδρες,  γυναίκες και παιδιά. 

Πήγα προς τα εκεί. Με μια αδιάφορη κίνηση γύρισα να δω αν εκείνος με παρακολουθούσε ακόμη. Ευτυχώς γύρισε στο παιχνίδι.

    Όταν έφτασα στο κτίριο που ήξερα ήδη πως ήταν η αίθουσα εορτών του σχολείου,  σταμάτησα. Από την πόρτα μπορούσα να δω μέσα. Δυο βήματα από την είσοδο είχε μια σκάλα με ξύλινα σκαλοπάτια που οδηγούσαν, όπως πολύ καλά ήξερα στην σκηνή όπου δίνονταν οι σχολικές παραστάσεις. 

    Ένας κύριος με πλησίασε: " Ψάχνετε κανέναν ;" ρώτησε

Στάθηκα και τον κοίταζα χωρίς να μπορώ να αρθρώσω λέξη. Στεκόταν εκεί με το κατάλευκο λινό του κουστούμι ευθυτενής και περήφανος  με το όμορφο ηλιοκαμένο του πρόσωπο - με το οποίο πολλές κυρίες της παροικίας αλλά και ξένες ήταν ερωτευμένες - και με κοίταζε χαμογελαστός. Δεν μπορούσε να ξέρει, πως θυμόμουν ακόμη τις ξυλιές που έτρωγα κάθε πρωί από εκείνον στην παλάμη γιατί τα γράμματά μου στο μάθημα της αντιγραφής ήταν απαίσια! Και εξακολουθούν να είναι.

    "'Όχι, όχι κανέναν" είπα βιαστικά και απομακρύνθηκα

Ήρθε πίσω μου και με έπιασε απαλά από το μπράτσο. "Μήπως γνωριζόμαστε;" ρώτησε "Κάποιον μου θυμίζετε" πρόσθεσε.

    "Όχι δε νομίζω" απάντησα προσπαθώντας να χαμογελάσω. Απόψε ήρθα από την Αντίς Αμπέμπα"

    "Αλήθεια;" ρώτησε "Μπράβο" πρόσθεσε χαρούμενος. "Ήρθατε για την γιορτή;"

    "Ποια γιορτή;" ρώτησα μαγκωμένος, περιμένοντας να φάω κανένα χαστούκι επειδή δεν ήξερα το μάθημά  μου.

    " Μα για τα Χριστούγεννα" είπε απορημένος με την άγνοιά μου.

    " Χριστούγεννα;" ρώτησα τρομαγμένος

    "Μα τι πάθατε; Δε νοιώθετε καλά;"

Χωρίς να απαντήσω απομακρύνθηκα βιαστικά. Ένοιωθα το απορημένο  και καχύποπτο βλέμμα του πάνω μου.  Ποιος ξέρει πως θα του φάνηκα. 

Αυτό  όμως ήταν το μικρότερο κακό  που θα είχε να αντιμετωπίσει απόψε. 

    Και ήμουνα ο μόνος που το ήξερε...