Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΩΝ(του CHRISTOBAL)

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ: "Ο ΚΙΣΣΟΣ BELLUCCI"

Ναι! Εκεί μπροστά μου, στο βάθος της σπηλιάς του κάθετου βράχου, μέσα στο μισοσκόταδο, μπορούσα με φρίκη να δω, πάνω σε μια ξύλινη βάση, ένα πολυτελέστατο, σκούρο, καλογυαλισμένο, φέρετρο που....το είχα ξαναδεί.

Αυτό όμως ήταν αδύνατο. Γιατί το φέρετρο αυτό - αν ήταν αυτό που πίστευα - είχε χαθεί μέσα σε μια σκοτεινή τρύπα στο πρώτο νεκροταφείο Αθηνών, το Φλεβάρη του 1986. Πριν από 24 χρόνια! Εγώ ο ίδιος μάλιστα τρέμοντας από θλίψη τότε με μάτια θολωμένα από τα δάκρυα, έριξα την πρώτη φτυαριά με χώμα στον τάφο του πατέρα μου.

Τώρα εδώ στη σπηλιά, τα πόδια μου λες και ήταν από ξύλο. Φοβόμουν πως θα γίνονταν κομμάτια αν έκανα την παραμικρή κίνηση. Όμως ένα παράξενο ρυθμικό γουργουρητό που έμοιαζε να έρχεται μέσα από το επιβλητικά μακάβριο φέρετρο, με ώθησε να πλησιάσω. Τα χείλη μου τα ένοιωθα πανιασμένα και τα χέρια μου είχανε παγώσει και πονούσαν. Εκείνη η μυρωδιά ψαριού στη σχάρα, που κυριαρχούσε στον αέρα, έκανε την κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη. Το γουργουρητό όμως, όλο και δυνάμωνε. Κάτι μέσα μου με έσπρωχνε να πλησιάσω γρήγορα. Κάτι στο οποίο δεν μπορούσα να αντισταθώ. Κατάπια ανύπαρκτο σάλιο, και προχώρησα όσο πιο αποφασιστικά μου επέτρεπαν τα μουδιασμένα μου πόδια και οι τρελοί ακανόνιστοι χτύποι της καρδιάς μου.

Όταν έφτασα πάνω από το σκούρο φέρετρο κάθε αμφιβολία για τίνος ήταν έσβησε. Πάνω στο καπάκι, μια μπρούντζινη ταμπελίτσα έγραφε το όνομά του, την ημερομηνία γέννησης και εκείνης του θανάτου.
Τότε μου ήρθε στο νου πόσο ματαιόδοξες είχα βρει τότε όλες εκείνες τις πολυτέλειες και πόσο παρεξηγήθηκαν όσοι τα είχαν οργανώσει, όταν με άκουσαν.

Το βαρύ καπάκι όπως είδα απλώς ακουμπούσε στο άνοιγμα. Το γουργουρητό από μέσα τώρα ήταν σχεδόν εκκωφαντικό μέσα στη σπηλιά. Έπρεπε να κάνω γρήγορα και το ανοίξω. Πάντα άτσαλος στις κινήσεις μου, τώρα ακόμη περισσότερο, στην προσπάθειά μου να σηκώσω το καπάκι, μου ξέφυγε γλίστρησε προς την αντίθετη πλευρά και έσκασε στο δάπεδο της σπηλιάς. Ποτέ μου πριν δεν είχα ακούσει ανατριχιαστικότερο θόρυβο.
Μόλις καταλάγιασε η ηχώ, αντιλήφθηκα πως το γουργουρητό είχε πάψει. Μια απόκοσμη ησυχία με ξεκούφαινε.

Έσκυψα το κεφάλι με φοβερή προσπάθεια και άγχος και κοίταξα μέσα. Το φως που ερχότανε από το άνοιγμα της σπηλιάς ήταν αρκετό για να δω πως κάτι κουνιόταν μέσα στο φέρετρο. Φρίκη με κατέκλυσε.
Όμως και πάλι κάτι σαν εσωτερική εντολή με ανάγκασε να βάλω το χέρι μου μέσα. Έκλεισα τα μάτια και άπλωσα τα χέρια αργά μέσα στο άνοιγμα... όταν ένας ανεμοστρόβιλος από περιστέρια, δεκάδες ίσως και εκατοντάδες , όρμησε μέσα από το φέρετρο, με τύλιξε, με στριφογύρισε λες και χόρευα, και με γέμισε φτερά και πούπουλα. Νόμιζα πως πνιγόμουν. Δεν έβλεπα τίποτα, παρά μόνο μια θολή γκρίζα επιφάνεια να με τυλίγει. Προσπαθούσα να τα διώξω με τα χέρια, αλλά μάταια. Η περιστροφή τους ήταν τόσο γρήγορη που νόμιζα πως ρουφούσαν και τον αέρα. Άνοιγα διάπλατα το στόμα μου για να φωνάξω(;) να ανασάνω(;) με είχε πιάσει πανικός......όταν μια βροντερή φωνή ακούστηκε μέσα στη θολούρα "HIDU AHOUN".

Τα περιστέρια που χόρευαν γύρω μου βουβά, λες και πάγωσαν στον αέρα. Ύστερα σα σύννεφο που το διώχνει ο αέρας χάθηκαν βγαίνοντας από το άνοιγμα της σπηλιάς.
Όλα καθάρισαν μονομιάς. Κοίταξα γύρω μου ζαλισμένος ακόμη από τον χορό των περιστεριών και είδα έκπληκτος ότι το φέρετρο δεν υπήρχε πια εκεί και στη θέση του στεκόταν ο μαύρος τύπος που ήταν τυλιγμένος με τα χαϊμαλιά. Ο "χαϊμαλιάς" όπως τον έλεγα πια. Άπλωσε το χέρι του. "NA ΗULU DANA NO" (έλα όλα είναι καλά).

Έπιασα το απλωμένο του χέρι..... και βρέθηκα στον προθάλαμο του δωματίου 609 μιας κλινικής στο κέντρο της Αθήνας, όπου έσβηνε ο πατέρας μου.
Ήταν Φεβρουάριος του 1986.