ΔΩΜΑΤΙΟ 104 [Β] Αρχικα Α. Α

 Σύνδεση με ΔΩΜΑΤΙΟ 104 [Α]

Ένας μικρόσωμος χωροφύλακας πλησίασε την Μιρέλα:

    «Του ξενοδοχείου είστε;» ρώτησε

    «Μάλιστα» είπε εκείνη.

  Άπλωσε το χέρι του και της έδωσε κάτι.          

   «Θα το ξέχασε πελάτης μάλλον. Το βρήκαμε στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι του 104.» είπε κι έφυγε ακολουθώντας τον ενωμοτάρχη.

    Η Μιρέλα, ο Μανώλης κι εγώ κοιτούσαμε σαν χαμένοι ένα αριστερό δερμάτινο πέδιλο......

 ________________________________________________________

    Έτσι όπως κοιτούσαμε το δερμάτινο πέδιλο που έδωσε ο χωροφύλακας στην Μιρέλα,  ήταν λες και  βλέπαμε για πρώτη φορά τέτοιο πράγμα. 
    «Εϊ εσύ ψηλέ μελαψέ για έλα εδώ.» Άκουσα τον ενωμοτάρχη να φωνάζει ενω είχε φτάσει στο ύψος της ρεσεψιόν και ετοιμαζόταν να φύγει.
Κατάλαβα βέβαια ότι απευθυνόταν σε μένα. Γιατί όσο κι αν φαίνεται περίεργο σήμερα, ένας νέος με ύψος 1.83 ήταν πολύ ψηλός για κείνη την εποχή. Και μιλάμε για το 1968. Ήμουνα και μελαψός.
Απόσπασα το βλέμμα μου από το πέδιλο, πάνω στο οποίο είχα σκοντάψει το πρώτο βράδυ στο δωμάτιο 104. Τίνος να ήταν άραγε; Και το ταίρι του; 
     Το παράξενο είναι όσο κι  αν είχαμε ψάξει η Μιρέλα, ο Μανώλης κι εγώ τότε στο δωμάτιο δεν το είχαμε βρει. Το βρήκαν όμως  αμέσως οι χωροφύλακες που κουβάλησαν τον νεκρό Ιταλό στο δωμάτιο αυτό.  Και  μάλιστα δίπλα στο κρεβάτι. Μα τι διάολο τυφλοί ήμασταν;
    Προχώρησα προς το σημείο που με περίμενε ο ενωμοτάρχης. Είπα και στον Μανώλη με την Μιρέλα να με ακολουθήσουν. 
    Ο ενωμοτάρχης ήταν ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε καλοσυνάτος άνθρωπος. Χοντρόυλης με ολοστρόγγυλη κοιλιά που μάλλον χωρούσε αρκετά λίτρα κρασί, πράγμα που επιβεβαίωνε και η κοκκινωπή μύτη του και τα πρησμένα πονηρά του μάτια. 
    Μόλις έφτασα δίπλα του, με κοίταξε και με ρώτησε:
    «Για να 'χουμε καλό ρώτημα, δεν μου λες; Τι είσαι του λόγου εδώ πέρα; Ο κύριος Διευθυντάς είσαι;» 
Δεν απάντησα αμέσως. Εκείνο  το «κύριος Διευθυντάς» με μπέρδεψε.
    «Όχι δεν είμαι ο Διευθυντής» σπουδαστής είμαι κι εγώ αλλά λίγο μεγαλύτερος από τους άλλους.
    «Και πως σε λεν;»
    «Παπαχαραλάμπους»
    «Ο κύριος Διευθυντάς που είναι;»
Πάλι αυτό το «κύριος Διευθυντάς»
    «Δεν έχει έλθει ακόμη. Από ότι ξέρω.» είπα
     «Μήπως τυχαίνει να ξέρεις πως τον λέν;»
    «Αχλαδιώτης τσίριε Ενωμοτάρχα» πετάχτηκε από δίπλα ο Μανώλης 
    «Κρητικός είσαι ε;» 
    «Απο μέσα απ το Ηράκλειο τσίριε Ενωμοτάρχα!»
    «Και πως το πες το όνομα του Διευθυντά;
    «Αχλαδιώτης» είπα εγώ «μάλιστα προχθές αργά την νύχτα την ώρα που κοιμόμουν ήρθε και μου χτύπησε στο 104 .....»
    «Εκεί που βάλαμε τον  νεκρό Ιταλό προ ολίγου, κοιμόσουν;»
   «Μάλιστα. Εκεί!» απάντησα νιώθοντας κάτι σαν παγωμένο νερό να κυλάει στην ραχοκοκκαλιά μου. «Και ήρθε που σας έλεγα ένας ηλικιωμένος, μου χτύπησε την πόρτα και  ζητούσε τον κύριο Αχλαδιώτη λέγοντας ότι ήταν ο νυχτοφύλακας.»   
Μου φάνηκε ότι ο ενωμοτάρχης ταράχτηκε με αυτά που του διηγήθηκα και ιδιαίτερα με το άκουσμα του ονόματος. Με κοίταξε με κείνα τα μάτια του τα όλο μικρές κόκκινες φλεβίτσες, και με ρώτησε.
    «Το μικρό του; Το ξέρεις το μικρό του;»
Σκέφτηκα για λίγο για να το θυμηθώ όπως μου το είπε στο τηλέφωνο ο Διευθυντής της Σχολής, εκείνο το βράδυ που ο Μανώλης έλεγε ότι ποτέ δε μίλησα, και είπα:
    «Αριστείδης Αχλαδιώτης».
Ο Ενωμοτάρχης χλόμιασε εμφανέστατα. Γύρισε και κοίταξε τους χωροφύλακες που τον συνόδευαν.
    «Είσαι σίγουρος γι αυτό;» ρώτησε καχύποπτα ο αστυνομικός.
    «Έτσι μου είπε ο Διευθυντής της Σχολής, μας που τον πήρα τηλέφωνο. Έτσι δεν είναι Μανώλη;» ρώτησα τον Κρητικό με νόημα.
    «Ε ε έτσι είναι.» απάντησε αλλά όχι με σιγουριά.
   «Αυτός ο νυχτοφύλακας  ο ηλικιωμένος που λες ότι ήρθε και τον ζητούσε σε κείνο το δωμάτιο θυμάσαι καθόλου πως ήταν;» ρώτησε με παράξενη προσμονή.
Σκέφτηκα για λίγο... 
    «Μου έκανε εντύπωση το πολύ ρυτιδωμένο του πρόσωπο και τα πυκνά γκριζωπά λιγδιασμένα του μαλλιά.»
     «Δεσποινίς...»απευθύνθηκε προς την Μιρέλα ο Ενωμοτάρχης. «Τα κλειδιά του γραφείου του Διευθυντά ξέρετε που είναι;»
    «Όχι κύριε» απάντησε εκείνη με κάποια ταραχή. «Αλλά νομίζω ότι κάποιο από τα αυτά τα αντικλείδια θα το ανοίγουν.»
    «Έχετε μπει μέσα καθόλου;»
    «Όχι. Κανείς δεν έχει μπει ακόμη. Θα μπαίναμε όμως να καθαρίσουμε.»
    «Φέρτε μου τα κλειδιά!» διέταξε ο Ενωμοτάρχης
    «Μα....» είπε η Μιρέλα
    «Ούτε μα, ούτε ξεμα. Γρήγορα τα κλειδιά είπα.» Έμοιαζε πολύ  ταραγμένος. Κοίταξα τους άνδρες του. Κι εκείνοι έμοιαζαν να τα έχουν χαμένα. 
Η Μιρέλα που κρατούσε στο ένα χέρι το δερμάτινο πέδιλο και στο άλλο τα κλειδιά του τα έδωσε αμίλητη.
    «Μα τι συμβαίνει;» ρώτησα εγώ διστακτικά
    «Μακάρι να 'ξερα» απάντησε εκείνη.
    Προχωρήσαμε προς το γραφείο δίπλα στην ρεσεψιόν. Ο Ενωμοτάρχης στάθηκε για λίγο μπρος την κλειδωμένη πόρτα. Ύστερα σαν να το πήρε απόφαση άρχισε να δοκιμάζει με βιάση ένα ένα τα κλειδιά. Μα τι τον είχε πιάσει;
Τελικά με ένα κλικ ξεκλείδωσε την πόρτα. Δίστασε λίγο. Ύστερα την έσπρωξε και μπήκε. Προχώρησε ένα βήμα και στάθηκε. 
    «Δεσποινίς,» φώναξε «ελάτε κι ανοίξτε το παράθυρο να μπει λίγος αέρας εδώ μεσα. Βρωμάει μούχλα»
Άφησα την Μιρέλα να περάσει πρώτη. Μόλις μπήκε έκανε ένα «Πιιιιφφφ» και τρέχοντας σχεδόν πήγε και άνοιξε το παράθυρο.
    Όταν μπήκα εγώ μου φάνηκε ότι μύριζε ακριβώς το ίδιο με την πετσέτα που βρήκαμε στο 104 τις προάλλες. 
    Ο Ενωμοτάρχης άναψε και το φως.  
Δεν είχα ιδέα τι κάναμε εκεί μέσα. 
    Άρχισα να κοιτάζω γύρω που. Ένα μεγάλο μοντέρνο γραφείο δέσποζε στο κέντρο του δωματίου με  άνετο κόκκινο  κάθισμα με ρόδες.  Η επιφάνεια του γραφείου  ήταν απόλυτα τακτοποιημένη . Στο κέντρο  είχε ένα μεγάλο "ημερολόγιο- πλάνο" κρατήσεων. 
    Στα δεξιά ήταν μια αρχειοθήκη με ντοσιέ τοποθετημένα με τάξη. 
Πίσω ακριβώς από το κάθισμα στον τοίχο, λίγο ψηλότερα από το ύψος μου ήταν ένα κάδρο που μέσα είχε ένα επίσημο έγγραφο. Πλησίασα και είδα ότι ήταν  η έγκριση του διορισμού του «Αριστείδη Αχλαδιώτη ως Διευθυντή του Ξενία Ηγουμενίτσης». Είχε και φωτογραφία ενός πολύ νέου άνδρα, ίσως συνομήλικου μου αλλά με πολύ αδύνατο πρόσωπο και μελαγχολικό χαμόγελο. Η ημερομηνία του εγγράφου ήταν Ιούλιος 1967. Λίγους μήνες μετά το πραξικόπημα της 21ης  Απριλίου. Δηλαδή πριν  από ένα χρόνο
    «Τον ξέρετε, κύριε Ενωμοτάρχα;» ρώτησα όταν αντιλήφθηκα ότι ο αστυνομικός στεκόταν δίπλα μου και κρατούσε μια επιστολή που βρήκε πάνω στο γραφείο.  Γύρισε προς την Μιρέλα και ταρακουνώντας την επιστολή μπρος πίσω, φώναξε.
    «Δεσποινίς!!!»
Η  Μιρέλα αναπήδησε! «Ορίστε» ψέλλισε
    «Είστε σίγουρη ότι δεν μπήκε κανείς εδώ μέσα; »
    «Από την μέρα που ήρθαμε  και έχω εγώ τα κλειδιά νομίζω ότι κανείς δεν μπήκε.»
    «Εσύ ψηλέ Τι λες;»
    «Το ίδιο. Τέσσερις μέρες ήμαστε εδώ και δεν είδα ποτέ την πόρτα αυτή ανοιχτή.»
    «Κρητικέ;»
    «Εγώ τσίριε είμαι νυχτερινός από την μέρα πού 'ρθαμε επαέ. Πάντα κλειστή ήταν η πόρτα»
    «Και δε μου λες ψηλέ εκείνος ο γέρος ο ρυτιδιασμένος, που λες ότι ήρθε την νύχτα και ζητούσε τον Διευθυντά, μήπως έκανε καμιά κίνηση κατά δω;»
    «Όχι κύριε Ενωμοτάρχα. Δεν τον ξανάδα. Μα γιατί κάνετε αυτές τις ερωτήσεις;»
Αντί να μου απαντήσει με ξαναρωτάει:
    «Πότε ήρθατε όλοι εδώ;»
Γύρισα προς την Μιρέλα. 
    «Στις 3 Ιουλίου» είπε εκείνη με όχι και πολύ σταθερή φωνή.
    «Για δες εδώ ψηλέ ! Τι βλέπεις;»
    «Ε ε ε ε μια επιστολή.»
    «Τι επιστολή είναι ψηλέ;»
Προσπαθούσα να καταλάβω τι εννοούσε ώσπου την είδα. Η επιστολή ήταν συστημένη με σφραγίδα παράδοσης 3 Ιουλίου 1968 και απευθυνόταν στον κύριο Αριστείδη Αχλαδιώτη.
    «Για διάβασε εκεί κάτω ψηλέ»
Κοιτάζω εκεί που έδειξε και είδα μια σημείωση γραμμένη με μολύβι που έλεγε: 
«Φακ. Αρχείο» και δίπλα μια μονογραφή. «Α. Α» 
    «Αριστείδης Αχλαδιώτης» μονολόγησα.
Στο γραφείο πάνω είδα και τον ανοιγμένο φάκελο της συστημένης επιστολής.
    «Ε! Απλό.» Είπα «Ο κύριος Αχλαδιώτης θα έχει έρθει αλλά δεν τον εχουμ.....»
    «Δεν είναι κύριος» με διέκοψε ο Ενωμοτάρχης.
    «Γιατί; Τι έκανε;» Το μυαλό μου πήγε αμέσως στις πολιτικές του πεποιθήσεις. Τίποτα κομμουνιστής θα ήταν φαίνεται.
    «Τίποτα δεν έκανε. Και ούτε πρόκειται να κάνει.» Φώναξε ο Ενωμοτάρχης πετώντας τη επιστολή με φόρα πάνω στο γραφείο. 
    «Γιατί ψηλέ, δεσποινίς και συ Κρητικέ, ο Αχλαδιώτης είναι νεκρός!!»
     Το μόνο που θυμάμαι τώρα, όταν το άκουσα μου φάνηκε  κάτι σαν βουητό να  γέμισε το αυτί μου.
    «Μα πως αφού ο .....» πήγα να ψελλίσω
    «Τέρμα. Είπα ο Αχλαδιώτης είναι νεκρός. Τον σκότωσε ένας Κερκυραίος  πέρσι  προς το τέλος του καλοκαιριού, γιατί ο Αχλαδιώτης είχε ατιμάσει την κόρην του. Την είχε καταστήσει έγκυο. Μια νύχτα μπήκε κρυφά στο δωμάτιο του  και τον μαχαίρωσε ενώ κοιμόταν.»
    «Τον Κερκυραίο τον πιάσατε;» ρώτησα
    «Διαφεύγει της σύλληψης ακόμη.» Απάντησε
    «Και τον έχετε δει εσείς αυτόν τον Κερκυραίο;» ξαναρώτησα
    «Ψηλέ! Τον έχεις δει κι εσύ!! Σου χτύπησε την πόρτα!!!»
Πάγωσα. Στην κυριολεξία. Έγινα κολόνα πολικού πάγου.
    «Σε ποιο δωμάτιο έγινε ο φ....» πήγε να ρωτήσει ο Μανώλης
    «Εκεί που βάλαμε το Ιταλό σήμερα» απάντησε  ο αστυνομικός τρίβοντας με δύναμη τον σβέρκο του σαν να ήθελε να διώξει κάποιο επίμονο έντομο.
     «Στο 104!!» είπε η Μιρέλα σαν υπνωτισμένη, κοιτώντας το δερμάτινο πέδιλο που κρατούσε ακόμη και ξαφνικά σαν κάτι να την τσίμπησε,  τίναξε με δύναμη  το χέρι και το πέταξε στην άλλη γωνιά του δωματίου. Κανείς δεν αντέδρασε. Μοιάζαμε όλοι, ο καθένας βυθισμένος στις σκέψεις του.
   «Μα κάποιος άνοιξε αυτήν την επιστολή. Ποιος όμως; Και είναι κι αυτός ο Κερκυραίος που κρύβεται κάπου εδώ τριγύρω......» είπε  τρίβοντας με μανία τον σβέρκο του  ο Ενωμοτάρχης. 
    «Ωραία πρακτική θα κάνουμε» είπε ο Μανώλης.  

    «Και στο 104 έχουμε έναν νεκρό.» Μουρμούρισα .......