ΔΩΜΑΤΙΟ 104 [Α] Μα Είναι Δυνατόν;

 Σύνδεση με προηγούμενο : ΔΩΜΑΤΙΟ 104

    «Είπα Ρεσεψιόν. Ομιλείτε!» Τίποτα μόνο μια βαριά ανάσα.

Μα ποιος ήταν μέσα στο δωμάτιο που κοιμόμουν πριν από λίγο;  

Και που ήταν ο Διευθυντής που είχε δει ο νυχτοφύλακας; 

Το πέδιλο που πατησα στο δωμάτιο 104 ;

___________________________________________________

    
Το παρακάτω κείμενο βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά αλλά περιέχει και στοιχεία μυθοπλασίας.

______________________________________
    Ακατανόητα πράγματα.

Ο Μανώλης ο κρητικός νυχτερινός στη ρεσεψιόν με κοίταζε με ύφος που μου θύμιζε πολύ το βλέμμα του  σκύλου μου του Μπράουν εκεί στην Αφρική, όταν με κοίταζε καθώς ξεσπούσε καταιγίδα.
    Ο γερο νυχτοφύλακας, καθόταν σε μια καρέκλα εκεί κοντά κι έξυνε  τα λιγδιασμένα του μαλλιά τελείως αδιάφορος για ότι γινόταν εκεί δίπλα του. 
    Εγώ από την άλλη ούρλιαζα σε ένα τηλέφωνο που στην άλλη άκρη της γραμμής κάποιος βαριανάσαινε.  Το κακό μάλιστα ήταν ότι στο δωμάτιο αυτό πριν από λίγο κοιμόμουν εγώ.

     «Ρεσεψιόν! Λέγεται επιτέλους!» φώναξα μια τελευταία φορά και πέταξα το ακουστικό που προσγειώθηκε πάνω στην ανοιχτή σκακιέρα τινάζοντας τα πιόνια δεξιά κι αριστερά.

    «Χριστόφορε, άστο καλύτερα, πήγαινε για ύπνο.» Είπε ο Μανώλης. σκύβοντας να μαζέψει τα σκορπισμένα πιόνια από το πάτωμα «Το πρωί θα το ξεδιαλύνουμε» πρόσθεσε.

     «Δίκιο έχει το παιδί» πρόσθεσε ο νυχτοφύλακας. «Θα δούμε και τον Διευθυντή και θα ....
    «Ποιόν διευθυντή» του φωνάζω. «Αφού σου λέω ο  διευθυντής δεν έχει έρθει.....» Σταμάτησα όμως γιατί κατάλαβα πως δεν είχε νόημα να συνεχίσω..
    «Καλά τότε Μανώλη, δώσε  μου άλλο δωμάτιο. Στο 104 δεν ξαναπάω πάντως» είπα.
    «Να! Πάρε το κλειδί του 106. Δίπλα, στο 107 κοιμούνται τα κορίτσια. Όχι πονηριές ε; Παλιόγερε!!»
Δε γέλασα καθόλου. 
    Το πρωί πολύ νωρίς εκεί γύρω στις επτά ξύπνησα πήγα στην κουζίνα να βρω καφέ να πιω αν υπήρχε. Εκεί ήταν μόνο ο «σεφ» ο κυρ Μήτσος.  Ήταν ένας πενηντάρης με δυσανάλογα μεγάλο κεφάλι και μικρά μάτια. Τα μαλλιά του είχαν αρχίσει να αραιώνουν στην κορυφή. Έμοιαζε μουρτζούφλης και αγουροξυπνημένος. Κανένας άλλος από τα παιδιά δεν είχε ξυπνήσει ακόμη.
Πάντως ο χώρος μύριζε φρεσκοψημμένο καφέ και είδα και μερικές κομμένες φραντζόλες ψωμί. 
    «Καλημέρα σεφ. » είπα με όσο το δυνατόν πιο πρόσχαρο τρόπο
   «Καλώς τον λεβέντη» απάντησε εκείνος με ένα τεράστιο χαμόγελο που άλλαξε το πρόσωπό του.  «Έλα κάτσε να πιεις καφεδάκι και να σου φτιάξω και μια φέτα ψωμί με βούτυρο και ντόπιο μέλι. Και άκου να μη με λες σεφ. Κυρ Μήτσο να με λες. Δεν είμαι εγώ σαν τους λεχλέδες  μάγειρες της Αθήνας. Εγώ είμαι Ηπειρώτης και μαγειρεύω αντρίκια...»
Χαμογέλασα. 
    «Εντάξει κυρ Μήτσο...»
Με εξέπληξε το πόσο λάθος εντύπωση έδινε με την πρώτη ματιά. 
    Καθώς έπινα τον πραγματικά θαυμάσιο καφέ και απολάμβανα το ηπειρώτικο μέλι, ρώτησα:
    «Κυρ Μήτσο δε μου λες; Τον διευθυντή του ξενοδοχείου εσύ τον έχεις δει;»
    «Τον διευθυντή; Μπααα! Δεν έχει έρθει ακόμη. Είναι καινούργιος»
    «Μα ο νυχτοφύλακας χθες μου είπε ότι τον είδε και ότι μίλησε μαζί του»
    «Ο νυχτοφύλακας; Ποιος νυχτοφύλακας; Αυτός θα πιάσει δουλειά από απόψε..»
    «Μα...ήρθε χθες την νύχτα αργά στο δωμάτιο που κοιμόμουν  και μου γύρευε τον διευθυντή που τον είχε δει λέει και χθες και σήμερα το πρωί.» 
Ο κυρ-Μήτσος, άφησε ένα μεγάλο σουρωτήρι που κρατούσε με πλησίασε, έσκυψε ακούμπησε με τους αγκώνες στον πάγκο με κοίταξε με τα μικρά του μάτια,
     «Δε μου λες παλικάρι μου, πως είπαμε σε λένε;»
     «Χριστόφορο» είπα με στόμφο
   «Δε μου λες λοιπόν  Χριστόφορε, μήπως πήγατε στην ψησταριά πιο πάνω και τα κοπανήσατε το βράδυ; Ε; χε χε»
    «Ναι! Αλλά όχι και τόσο πολύ για να βγάλω ολόκληρη ιστορία από το μυαλ.....»
    «Και πως ήταν αυτός ο νυχτοφύλακας που λες; Θυμάσαι;» με διέκοψε.
    «Ήταν ηλικιωμένος με πολλά μαλλιά και.........»
    «Όχι παλικάρι μου. Όχι ο νυχτοφύλακας είναι νέος. Κοντά στα τριάντα. Το ξέρω γιατί εγώ τον έφερα στην δουλειά από πέρσι. Είναι γαμπρός μου. Της κόρης μου ο άντρας.»
    «Μα τότε....ποιός.....»
    «Καλημέρααααα »μια δροσερή ευχάριστη φωνή ακούστηκε από πίσω μου
Ήταν η Μιρέλα η μια από τις πέντε σπουδάστριες που ήρθαν μαζί μας. Ήταν μια κοντή κοπέλα, αλλά με πολύ όμορφο πρόσωπο και αρμονικές αναλογίες. Είχε πάντα ένα χαμόγελο στα χείλη,  αλλά και στα μάτια. Ήταν η «αρχηγός» ας πούμε των κοριτσιών.
     «Καλημέρα κούκλα» φώναξε ο μάγειρας. Και κομπλιμέντα ο κυρ Μήτσος....
    «Καλημέρα Μιρέλα.» της είπα χαμογελώντας. Την συμπαθούσα ιδιαίτερα αυτήν την κοπέλα. Και την εκτιμούσα. Πίστευα ότι θα έκανε σπουδαία σταδιοδρομία. 
Όσο πίναμε τον καφέ μας της είπα για τα νυχτερινά. Με άκουσε με προσοχή αλλά και απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο.
    «Τώρα έρχεται κι ο Μανώλης. Μου είπε ότι θα πάει στην ρεσεψιόν για να μαζέψει και μου ζήτησε να του πάω καφέ.» είπε.       
    «Ξύπνησε ο Μανώλης; Α ωραία» Πάμε μαζί εκεί  καλλίτερα.
Στο μεταξύ άρχισαν να φτάνουν στη κουζίνα τα άλλα κορίτσια και το αγόρι ο Γιώργος. Ο κυρ Μήτσος τους υποδέχτηκε  όλους ζεστά και πολύ φιλικά. 
    Η Μιρέλα κι εγώ πήγαμε στην ρεσεψιόν. Εκείνη κρατούσε έναν δίσκο με ένα μεγάλο φλιτζάνι καφέ και μια χοντρή φέτα ψωμί με βούτυρο και μέλι για τον Μανώλη.
Όταν φτάσαμε εκείνος μόλις ξεκλείδωνε. Δίπλα στην είσοδο της υποδοχής ήταν μια κλειστή πόρτα που έγραφε «HOTEL MANAGER». Δοκίμασα το πόμολο. Ήταν κλειδωμένη.
Μπήκαμε στην ρεσεψιόν. Ο Μανώλης κάθισε στην μια από τέσσερεις πολυθρόνες που είχε στον χώρο. Τεντωνόταν και χασμουριόταν!
    «Καλημέρα Μιρέλα. Τι γίνεται ρε παλιόγερε; Πάλι γκομενίζεις πρωί πρωί; χα χα χα»
Άφησα το κλειδί του 106  πάνω στον πάγκο της ρεσεψιόν. 
    «Δε μου λες ρε Μανώλη, χθες την νύχτα αργά όταν πήγα στο δωμάτιο 106 που μου έδωσες δεν ήσουνα εδώ με έναν γέρο ;»
    «Τι γέρο. Εσένα εννοείς; χα χα χα»
    «Όχι ρε Μανώλη άσε τις βλακείες. Τον άλλον λέω τον νυχτοφύλακα που καθότανε εκεί» του έδειξα μια καρέκλα.
    «Μα μωρέ Χριστόφορε, ίντα λες. Τι νυχτοφύλακες και μαλακίες...»
Η Μιρέλα με κοίταζε περίεργα.
    «Ρε συ Μανώλη, δε θυμάσαι που παίξαμε σκάκι νωρίτερα πριν πάω για ύπνο στο 104 και με κέρδισες μάλιστα;»
Εκείνος μου έριξε μια ματιά όλο απορία. 
    «Ρε γέρο. Πότε παίξαμε σκάκι οι δυο μας; Εγώ δεν έχω ιδέαν από σκάκι. Τάβλι να μου πεις μάλιστα. Σκάκι και αηδίες.»
    «Ε ε ε ε !!! Δεν υποφέρεσαι. Φέρε την σκακιέρα!» φώναξα και πετάχτηκα όρθιος.
    «Μιρέλα ο παλιόγερος κάτι έπαθε. Ποιά σκακιέρα μωρέ;»
Χωρίς να απαντήσω άρχισα να ανοίγω μανιασμένος συρτάρια, ντουλάπια, να κοιτάζω ράφια. Τίποτα. Σκακιέρα πουθενά.
    «Πες που την έκρυψες κωλόπαιδο!» φώναξα έξαλλος
    «Χριστόφορε ηρέμησε. » είπε η Μιρέλα
    «Τι να ηρεμήσω ρε Μιρέλα!. Εδώ δεν ήμασταν ρε Μανώλη την ώρα που καλούσε το 104, χωρίς να βρίσκεται κανείς μέσα. Και απάντησα εγώ στο τηλέφωνο; Εσύ ο  ίδιος νωρίτερα δε με κάλεσες την νύχτα την ώρα που κοιμόμουν  όμορφα -όμορφα στο 104 και μου είπες ότι σε έπαιρνα εγώ από το δωμάτιο;»
Είχα πια γίνει εξωφρενών. Σχεδόν ούρλιαζα πια.
    Ο Μανώλης σηκώθηκε και με πλησίασε. Με κοίταξε κατάματα και πολύ σοβαρά.
    «Κοίτα Χριστόφορε, άκουσε με, εσύ ποτέ δεν ήσουν στο 104. Το βλέπεις το κλειδί στον πάγκο; Το κλειδί που έκράτεις;» Πήγε στον πάγκο και το έφερε. «Τι γράφει εδώ Μιρέλα;»
    «106 είπε εκείνη χωρίς να καταλαβαίνει και πολλά πράγματα.
    «Και ποιος το άφησε εδώ πριν από λίγο Μιρέλα;»
    «Ο... ο... ο Χριστόφορος» είπε διστακτικά κοιτάζοντάς με λοξά.
Εγώ κάθισα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα προσπαθώντας να είμαι όσο πιο ήρεμος γινόταν.
    «Ακούστε με παιδιά, με ξέρετε δυο χρόνια τώρα. Νομίζετε ότι σας λέω μπούρδες ή ότι κάνω πλάκα;»
    «Όχι ρε Χριστόφορε» είπε η Μιρέλα «αλλά μπορεί να τα ονειρεύτηκες όλα αυτά.»
    «Δηλαδή Μιρέλα. Πιστεύεις τούτο το κωλόπαιδο και όχι εμένα ε; Δηλαδή κατά τον Μανώλη δεν παίξαμε σκάκι πριν πάω για ύπνο στο 104.  Δεν με κέρδισε τρεις φορές. Δεν κοιμήθηκα στο 104. Δεν με ξύπνησε αυτός καλώντας στο 104, λέγοντάς μου πως εγώ τον καλούσα από  το 104 νυχτιάτικα. Δεν ήρθα εδώ μετά μαζί με έναν ηλικιωμένο που έλεγε ότι ήταν ο νυχτοφύλακας που είχε δει τον διευθυντή το πρωί. Και δεν είχαμε κλήση από το 104 όσο ήμασταν εδώ ο Μανώλης ο ηλικιωμένος κι εγώ. Και δεν απάντησα εγώ ακούγοντας κάποιον να ανασαίνει βαριά εκεί στο 104.» Πήρα μια ανάσα και συνέχισα:          
    «Και ρε Μανώλη δε θυμάσαι που πέταξα από τα νεύρα μου  το τηλέφωνο πάνω στην σκακιέρα και έσκυψες να μαζέψεις τα πιόνια που πέσανε χάμω; Λοιπόν Μιρέλα; Τι λες; ε;» Εκείνη δεν απάντησε μασούσε τα νύχια της με αμηχανία. Εγώ όμως συνέχισα.
    «Και δε μου  λες  ρε Μανώλη; Δεν Θυμάσαι δηλαδή που πήραμε τον Διευθυντή της σχολής να τον ρωτήσουμε για τον διευθυντή  του Ξενία εδώ;  Ξέχασες που τον ρώτησα πως τον λένε και μου είπε Αριστείδης Αχλαδιώτης; Και αυτό από το μυαλό μου το έβγαλα; Να πάρουμε τον Διευθυντή της σχολής τώρα!»   Φώναξα χτυπώντας με δύναμη το χέρι πάνω στον πάγκο της υποδοχής.
Η Μιρέλα τινάχτηκε τρομαγμένη. Βλέποντάς με δε  για πρώτη φορά από τότε που είχαμε γνωριστεί στην Σχολή σε τέτοια παραληρηματική κατάσταση είχε πάρει ένα ύφος αμήχανο και προβληματισμένο.  Κοίταξε  τον Μανώλη.
    «Ρε Μανώλη» είπε απαλά«είναι δυνατόν να τα έβγαλε όλα αυτά από το μυαλό του ο Χριστόφορος;»
    «Ιντα να σου πω. Δεν κατέχω ιντα παθε»
    «Η βαλίτσα μου!» Φώναξα  «Εκεί είναι ακόμη. Ελάτε!»
Έφυγα σαν σίφουνας οι άλλοι δυο με ακολούθησαν. Ανέβηκα τα σκαλιά που οδηγούσαν στο 104 σχεδόν με μια δρασκελιά. Πιάνω το πόμολο να ανοίξω την πόρτα. Ήταν κλειδωμένη. 
    «Μα πως..... αφού» ψέλλισα
    «Έχω το πασπαρτού μαζί μου. Είπε η Μιρέλα.»
Άνοιξε και μπήκαμε μέσα. Πήγα βιαστικός στο τραπεζάκι κάτω από τον καθρέφτη όπου είχα αφήσει την βαλίτσα μου......Αλλά πουθενά βαλίτσα. 
    «Το κρεββα....» έκοψα στην μέση την φράση μου γιατί το κρεβάτι ήταν στρωμένο με το κατωσέντονο μόνο.  Μια ελαφριά κουβέρτα και ένα σεντόνι ήταν διπλωμένα  και  τακτικά βαλμένα στα πόδια του κρεββατιου. «Με τι σκεπάστηκα;» Αναρωτήθηκα.
    «Στο μπάνιο.  Η πετσέτα που σκουπίστηκα όταν πλύθηκα πριν πέσω για ύπνο!» Φώναξα λαχανιασμένος από το άγχος. Έτρεξα προς τα εκεί. Και είδα με ανακούφιση την πετσέτα να κρέμεται από το γάντσο.
    «Χα! Ορίστε! Να η πετσέτα. Λοιπόν τι έχετε να πείτε τώρα ε; »
Η Μιρέλα πήρε την πετσέτα προσώπου. Την έφερε στην μύτη της και κάνοντας μια γκριμάτσα αηδίας την πέταξε χάμω.
    «Πιφφ αυτή βρωμάει. Είναι μουχλιασμένη. Αποκλείεται να σκουπίστηκες με αυτήν. Ποιός ξέρει πόσο καιρό είναι εδώ μέσα.»
    «Μα όταν σκουπίστηκα εγώ ήταν μια χαρά.....Α! ναι ναι ναι » φώναξα. «Το πέδιλο , το πέδιλο το δερμάτινο που μπλέχτηκε στο πόδι μου την νύχτα όταν προσπαθούσα να ντυθώ για να πάω στην ρεσεψιον μαζί με το γερο νυχτοφύλακα. Πάμε ξανά στο δωμάτιο!!!».
    «Ψάξτε, ψάξτε, εδώ κάπου υπάρχει ένα δερμάτινο πέδιλο» είπα ξέπνοος.
Η Μιρέλα έριξε πρώτα μια ματιά γύρω - γύρω στο δωμάτιο. Το ίδιο κι εγώ. Ο Μανώλης στεκόταν παράμερα και παρακολουθούσε. Έδειχνε σαστισμένος, από την συμπεριφορά μου. Το παιδί αυτό μπορεί να με πείραζε αλλά πάντα με αντιμετώπιζε με εκτίμηση ίσως και σεβασμό θα έλεγα. 
Η κοπέλα έσκυψε και άρχισε να ψάχνει κάτω από το διπλό κρεββάτι. Τα μάτια και των δυο μας εστίασαν στην καμπύλη των γλουτών της που διαγραφόταν προκλητική.  Κοιταχτήκαμε αλλά δεν γελάσαμε όπως ίσως θα κάναμε αλλά φορά. 
Βγήκε αργά αργά από κάτω από το κρεβάτι. 
    «Τίποτα! Πέδιλο δεν υπάρχει. Αράχνες πολλές και σκόνη μπόλικη.» είπε και μου χαμογέλασε. «Κοίτα Χριστόφορε πρέπει να το δεχτείς. Είδες σαν κάτι εφιάλτη. Καμιά φορά αυτά τα όνειρα είναι τόσο ζωντανά που νομίζεις ότι........ Άντε  ξέχασε το. »
Ήρθε κοντά μου, σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της και με φίλησε στο μάγουλο. 
    «Τυχεράκια γέρο! »Είπε ο Μανώλης χαμογελώντας με κάποια ανακούφιση.
    Στο 106 που πήγαμε μετά βρήκα την βαλίτσα μου στο τραπεζάκι κάτω από τον καθρέφτη του δωματίου, την κουβερτούλα που είχα σκεπαστεί και την πετσέτα που πλύθηκα το πρωί. Για πέδιλο ούτε συζήτηση. 
    Αποφάσισα να τα ξεχάσω όλα και να ριχτούμε στην δουλειά. Αύριο το ξενοδοχείο δεχόταν τους πρώτους του πελάτες.
Δουλέψαμε όλοι πολύ σκληρά και το πρωί της Τετάρτης το ξενοδοχείο ήταν πανέτοιμο. Είχαν έρθει και τρεις επαγγελματίες σερβιτόροι και ένας μπάρμαν. Θα βοηθούσε η εμπειρία τους πολύ.
    Εγώ μάθαινα να κάνω τον διευθυντή. Ο πραγματικός διευθυντής δεν είχε έλθει ακόμη....
Οι αφίξεις της πρώτης μέρας ήταν ελάχιστες. Νομίζω 5 δίκλινα και ένα μονόκλινο. 
Ο Μανώλης στη Ρεσεψιόν.

Δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Αλλά όλα πήγαιναν τέλεια.  Τα κορίτσια είχαν ετοιμάσει τα δωμάτια. Η κουζίνα ήταν έτοιμη. Το μπαρ εφοδιασμένο.  
    Κατά το μεσημεράκι έφτασαν σχεδόν μαζί όλες μας οι αφίξεις με τα αμάξια τους. Τα πέντε δίκλινα και το ένα μονόκλινο που ήρθε λίγο αργότερα. 
Εγώ ήμουν στην ρεσεψιόν και βοηθούσα τον Μανώλη με τα τυπικά των αφίξεων. 
Κάθε πελάτης πήγαινε στο δωμάτιό του με το αμάξι του. Πάρκαραρε στον στεγασμένο χώρο κάτω από το δωμάτιο και μετά, με τις αποσκευές του  ανέβαινε σε αυτό, από μια εσωτερική σκάλα για να τακτοποιηθεί.
    Τελευταίος ήρθε ο μονός πελάτης. 
Ήταν ένας Ιταλός ευτραφής, στρογγυλοπρόσωπος, φαλακρός και χαμογελαστός με πολύ αστεία αγγλικά. Όταν του μίλησα στα Ιταλικά ενθουσιάστηκε.
    Θυμάμαι πως στεκόμουν στην τζαμαρία και τον παρακολουθούσα καθώς οδηγώντας αργά πήγαινε προς το δωμάτιο του. 
Όταν το βρήκε ακολουθώντας τις πινακίδες-δεν ήταν δα και πολύ δύσκολο -  σταμάτησε κατέβηκε, κοίταξε στην τσιμεντένια κολόνα τον αριθμό, κοίταξε το κλειδί και επιβεβαίωσε ότι ήταν στο σωστό δωμάτιο. Το δωμάτιο 104!
    Ένιωσα λίγο περίεργα είναι η αλήθεια αλλά. Δεν είπα τίποτα. 
Έξω έκανε αρκετή ζέστη. Μεσημέρι Ιούλιος μήνας ήταν. Ο Ιταλός πήγε πίσω, άνοιξε το πορτμπαγκάζ. Έσκυψε και χώθηκε σχεδόν ο μισός στον χώρο των αποσκευών σαν να έψαχνε κάτι στο βάθος.....Και έμεινε εκεί ακίνητος.  
    Περίμενα να τον δω να ξαναβγαίνει αλλά τίποτα. Περνούσε η ώρα και δεν τον έβλεπα να κάνει καμιά κίνηση. 
    «Ρε Μανώλη, κοίτα εκεί τον Ιταλό. Είναι αρκετή ώρα ακίνητος έτσι», λέω
    «Ε! Κάτι θα ψάχνει φαίνεται.»
Στάθηκε κι αυτός δίπλα μου και παρακολουθούσαμε. 
    «Μανώλη δε μου αρέσει. Θα πάω να δω.»
Πήγα τρέχοντας μέσα στην ζέστη μέχρι το αυτοκίνητο του Ιταλού.
    «Ε! Σινιόρε» φωνάζω.  Καμιά αντίδραση. «Σινιόρε» Ξαναλέω. Τίποτα.
Γυρίζω προς την ρεσεψιόν. «Μανώλη στείλε μου κανένα παιδί από το εστιατόριο.  Γρήγορα.!»
Στο μεταξύ σκύβω βρίσκω το δεξί του χέρι που ακουμπούσε σε κάτι φιάλες με κάποιο υγρό.  Ψάχνω να βρω τον σφυγμό του. Σφυγμός ανύπαρκτος.  
Στο μεταξύ ήρθε κι ο Μανώλης με δυο παιδιά από το ρεστοράν και με προσοχή βγάλαμε τον άνθρωπο από το πορτμπαγκάζ. Τον ξαπλώσαμε χάμω, κι έσκυψα από πάνω του.  Έβαλα το αυτί μου στο στέρνο του. Τίποτα. 
Ο άνθρωπος ήταν νεκρός. 
    Τα παιδιά γύρω μου σοκαρίστηκαν. Δεν είχαν ξαναδεί νεκρό.. Εγώ κράτησα την ψυχραιμία μου. Τι διάολο ήμουν ο μεγαλύτερος και είχα κάνει και  ανατομία πάνω σε κανα δυο πτώματα  στην Ιατρική σχολή Αθηνών.  
Γύρισα και είπα στον Μανώλη να πάει αμέσως να καλέσει έναν γιατρό και την χωροφυλακή.
    Όταν ήρθαν ο γιατρός και οι αρχές διαπίστωσαν τον θάνατό του.  Οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου είπε ο γιατρός. Οι  έξη χωροφύλακες με επικεφαλής έναν ενωμοτάρχη μετά την γνωμάτευση του γιατρού για τον θάνατο και αφού πήραν καταθέσεις από όλους μας, αποφάσισαν  να τον πάνε  στο δωμάτιο του μέχρι να γίνουν οι διαδικασίες για την αποστολή του σώματος στην πατρίδα του.
    Ο χωροφύλακες σήκωσαν με προσπάθεια από χάμω τον  νεκρό Ιταλό και τον ανέβασαν πάνω. Ο προϊστάμενος τους τους ζήτησε να τον σκεπάσουν ολόκληρο με ένα σεντόνι. Τους  είπε επίσης να αφήσουν λίγο ανοιχτή την μπαλκονόπορτα καθώς ήταν καλοκαίρι και με αυτή την ζέστη το πτώμα θα...... Εγώ δεν ήμουν βέβαιος αν  η οδηγία αυτή ήταν σωστή.
Όσο περιμέναμε ήρθε  και η Μιρέλα με τα άλλα κορίτσια. Ο Μανώλης στεκόταν δίπλα μου ταραγμένος κι αυτός.
    Όταν κατέβηκαν οι χωροφύλακες, αφού εκτέλεσαν την διαταγή του ανωτέρου τους, εκείνος γύρισε και μας ζήτησε  το κλειδί του δωματίου.  Έστειλε  έναν δικό του να κλειδώσει και μας διέταξε με αυστηρό ύφος να μη επιτρέψουμε σε κανέναν να μπει μέσα με αντικλείδι.
Ένας μικρόσωμος χωροφύλακας πλησίασε την Μιρέλα:
    «Του ξενοδοχείου είστε;» ρώτησε
    «Μάλιστα» είπε εκείνη.
  Άπλωσε το χέρι του και της έδωσε κάτι.          
   «Θα το ξέχασε πελάτης μάλλον. Το βρήκαμε στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι του 104.» είπε κι έφυγε ακολουθώντας τον ενωμοτάρχη.
    Η Μιρέλα, ο Μανώλης κι εγώ κοιτούσαμε σαν χαμένοι ένα αριστερό δερμάτινο πέδιλο......


Συνεχίζεται.