ΔΩΜΑΤΙΟ 104 [ Γ ] το τέλος και το ΤΕΛΟΣ

 ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΔΩΜΑΤΙΟ 104 [Β]

    «Μα κάποιος άνοιξε αυτήν την επιστολή. Ποιος όμως; Και είναι κι αυτός ο Κερκυραίος που κρύβεται κάπου εδώ τριγύρω......» είπε  τρίβοντας με μανία τον σβέρκο του  ο Ενωμοτάρχης. 

    «Ωραία πρακτική άσκηση  θα κάνουμε» είπε ο Μανώλης.  

    «Και στο 104 έχουμε έναν νεκρό.» Μουρμούρισα .......
________________________________________________

    Ε! Λοιπόν δεν ήταν και οι καλύτερες συνθήκες για να κάνουν οκτώ παιδιά - βάζω και τον εαυτό μου μέσα στο «παιδιά»- την πρακτική  τους στα ξενοδοχειακά, όταν  με τις πρώτες αφίξεις είχαμε πέντε δίκλινα και ένα μονόκλινο  κατειλημμένο....... από νεκρό πελάτη. 
Τον Ιταλό που πέθανε από καρδιακή ανακοπή. 
    Είχαμε επί πλέον έναν εξαφανισμένο διευθυντή του ξενοδοχείου τον Αριστείδη Αχλαδιώτη που σύμφωνα με τον Ενωμοτάρχη είχε δολοφονηθεί από κάποιον Κερκυραίο πέρυσι το καλοκαίρι δηλαδή το 1967, λίγους μήνες μετά την επιβολή του στρατιωτικού νόμου από την κυβέρνηση της χούντας.  
    Εκτός αυτού μέσα στο γραφείο του Διευθυντή βρήκαμε ανοιγμένη συστημένη επιστολή με χθεσινή ημερομηνία. Τώρα ποιος άνοιξε την επιστολή; Ποίος υπέγραψε με αρχικά  «Α.Α»;(Αριστείδης Αχλαδιώτης;) Και ποιος ήταν ο ηλικιωμένος τύπος που ήρθε και μου χτύπησε την πόρτα την πρώτη νύχτα που φτάσαμε  στην Ηγουμενίτσα και διάλεξα το Δωμάτιο 104 για κοιμηθώ; Και το πέδιλο το δερμάτινο που μπλέχτηκε στα πόδια μου εκεί στο δωμάτιο εκείνο; Τίνος ήταν;
    Την ώρα που ο Ενωμοτάρχης με τους χωροφύλακες έφευγαν για να πάνε να ρυθμίσουν όλα όσα έπρεπε να γίνουν για την μεταφορά του νεκρού στην πατρίδα του, που από τότε έμαθα πόσο χρονοβόρα διαδικασία ήταν, γύρισε και μας φώναξε:
    «Παιδιά! Να προσέχετε. Το νου σας! Δεν ξέρουμε ποιος είναι αυτός ο ηλικιωμένος με το σταφιδιασμένο μούτρο που λέει ο ψηλός ότι είδε. Μπορεί να είναι και ο φονιάς του Αχλαδιώτη. Μη ξεχνάτε δεν τον έχουμε συλλάβει.....Αλλά να μη σας τρομάζω τώρα. Άιντε γεια θα τα ξαναπούμε.....»
    «Ωραίααααα!! Τώρα μας ηρέμησε ο .....μούσκαρος» μουρμούρισε ο Μανώλης
    «Σςςςς. Πιο σιγά είπε η Μιρέλα.»
    «Παιδιά μεσημέριασε» είπα«Πάω στο εστιατόριο να δω αν είναι όλα έτοιμα».
Δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα ο Γιώργος ο συμφοιτητής μας με τους δυο επαγγελματίες  σερβιτόρους είχαν τα πάντα υπό τον έλεγχό τους. Και σιγά την πελατεία που είχαμε! Δέκα πελάτες όλοι κι όλοι. 
Ο νεκρός βέβαια δεν μέτραγε......έτσι ήθελα να πιστεύω εκείνη την στιγμή.
    Πήγα στην ρεσεψιόν. Κάθισα κι έκανα λίγη παρέα στην Γεωργία που είχε απογευματινή βάρδια. Ήταν ένα στρουμπουλό κορίτσι με πολύ όμορφα  καστανά μάτια και μαλλιά πάντα δεμένα κότσο.  Δεν ξέρω πως  θα έχει εξελιχθεί τώρα.
Της άρεσε να κάνει παρέα μαζί μου γιατί ήθελε να εξασκεί τα γαλλικά της που ήταν πολύ καλά. 
    Το βραδάκι συννέφιασε κι έπιασε ένας δυτικός άνεμος να φυσάει. Το εστιατόριο δούλευε μια χαρά. Τώρα σέρβιρα κι εγώ μαζί με τους επαγγελματίες σερβιτόρους. Το σερβίς τέλειωσε γρήγορα.
    Όσο νύχτωνε ο δυτικός αέρας που φυσούσε όλο το απόγευμα δυνάμωνε. Είχε γίνει πραγματικά ενοχλητικός. 
    Ο Μανώλης είχε πιάσει την νυχτερινή βάρδια. Και καθόταν πίσω από τον πάγκο της ρεσεψιόν κι έλυνε σταυρόλεξα. Όταν μπήκα σήκωσε το κεφάλι του και γελώντας φώναξε:       «Ρε παλιόγερε δεν έχεις ύπνο;»     
    «Μου έχει σπάσει τα νεύρα αυτός ο αέρας»
    «Είναι ο Ζέφυρος» πέταξε εκείνος όλος περηφάνια «αλλά που να τα ξέρετε αυτά εσείς οι Κάφροι» πρόσθεσε. 
Φυσούσε τόσο δυνατά που άκουγα τα καλώδια του ρεύματος έξω να χτυπάνε το ένα με το άλλο και τα κλαδιά ενός δέντρου που φύτρωνε δίπλα στην ρεσεψιόν να ξύνουν την τζαμαρία. 
    Ο Μανώλης σηκώθηκε και με πλησίασε. Ένιωσα ότι κάτι ήθελε να μου πει. 
    «Ρε Χριστόφορεεεε.......ήθελα να σου πω μωρέ.......»
    «Τι είναι Μανώλη; Έγινε κάτι;» ρώτησα ανήσυχος
    «Όχι ρε γέρο. Τίποτα ....να ...... όμως θυμάσαι που φώναζες προχθές για μια σκακιέρα που έλεγες πως  υπήρχε εδώ και μετά την ψάχναμε και δεν την βρίσκαμε;»
    «Πως δε θυμάμαι! Γιατί ρωτάς;»
    «Να μωρέ Χριστόφορε, δεν ξέρω ρε συ αλλά να..... την βρήκα......»
Έμεινα κάγκελο. Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι είχα πλάσει με την φαντασία μου όλη την σκηνή με την σκακιέρα.
    «Βρήκες την σκακιέρα Μανώλη;» Ρώτησα μάλλον επιθετικά. «Και που ήταν ρε Μανώλη;»
Εκείνος πήγε εκεί που καθόταν δίπλα στο τηλεφωνικό κέντρο, και άνοιξε ένα ντουλάπι ακριβώς από κάτω. Έβαλε το χέρι του μέσα και το έβγαλε κρατώντας μια μεγάλη ξύλινη σκακιέρα. Την ίδια που είχα δει κείνο το πρώτο βράδυ.
    «Την πήρα στα χέρι μου. Τα πιόνια;» ρώτησα
Έβαλε ξανά το χέρι μέσα στο ντουλάπι κι έβγαλε ένα χαρτονένιο κουτί.
    «Εδώ μέσα» μου είπε μαγκωμένος. 
    «Και δε μου λες Μανώλη....παίξαμε ή δε παίξαμε σκάκι εκείνο το βράδυ;»
    «Ίντα να σου μωρέ Χριστόφορε. Φαίνεται ότι......παίξαμε.» Άνοιξε το κουτί με τα πιόνια. διστακτικά.  Μέσα είχε κι ένα πακέτο τσιγάρα «ΑΣΣΟΣ ΦΙΛΤΡΟ».
    «Τουτανέ έψαχνα να βρώ ......και τα βρήκα....εκεί μέσα....» 
    «Δηλαδή ρε Μανώλη εκείνο το βράδυ παίξαμε ή δε παίξαμε σκάκι;»
    «Ιντά να πω; Εγώ δε θυμούμαι να παίξαμε αλλά πως βρέθηκαν τα τσιγάρα μου μέσα στο κουτί;»
    «Και δε μου λες Μανώλη» είπα αρκετά εκνευρισμένος αλλά και απορημένος συνάμα γιατί έβλεπα τον γνήσιο προβληματισμό του ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του, «ξέρεις να παίζεις σκάκι ή όχι;»
Δε πρόλαβε να απαντήσει. Χτύπησε το τηλέφωνο και άπλωσε το χέρι του να απαντήσει.... αλλά έμεινε μετέωρο..... Γυρίζει και με κοιτάει: 
    «Χριστόφορε...... κοίτα......» μου λέει δείχνοντας μου τον πίνακα του τηλεφωνικού κέντρου.
Πλησιάζω σκύβω και βλέπω..... το 104  να καλεί. Το φωτάκι του αναβόσβηνε!
    «Ο....νεκρός......» ψέλλισε ο Μανώλης.
Το τηλέφωνο καλούσε, μπλιπ μπλιπ  μπλιπ μπλιπ με επιμονή. 
    «Να πάρει ο διάολος» Είπα 
    «Σουςςς» μου κάνει ο Μανώλης «μη βλαστημάς!»
Μπλιπ μπλιπ το τηλέφωνο. 
    «Σήκωσε» το λέω στο Μανώλη
    «Εσύ να το σηκώσεις. Είσαι μεγαλύτερος.»
    «Εντάξει» του λέω σύνδεσέ με 
Βάζει το βύσμα. 
    «Reception here!» είπα μόνο.
Ένας βαθύτατος αναστεναγμός ακούστηκε. Σαν κάποιος να πονούσε πολύ. 
    Πέταξα το τηλέφωνο. Ήταν σχεδόν η ίδια σκηνή με την πρώτη νύχτα. Μόνο που τότε δεν  υπήρχε πτώμα στο δωμάτιο.
    «Μα τι είναι Χριστόφορε; »
    «Δεν δεν..... δεν έχω ιδέα» ψέλλισα
Ο Μανώλης διέκοψε την σύνδεση. Αλλά το τηλέφωνο συνέχιζε να καλεί: Μπλιπ, μπλιπ μπλιπ. Εκείνη την στιγμή μπήκε ο νεαρός νυχτοφύλακας. Ο γαμπρός του μάγειρα του κυρ Μήτσου.
Μας είδε αναστατωμένους.
    «Τι είναι βρε παιδιά; Τι τρέχει;»
Ο Μανώλης με κοίταξε ερωτηματικά.
    «Πες του» είπα
    «Ελα να δεις» είπε ο Μανώλης στο νυχτοφύλακα 
Μπλιπ μπλιπ μπλιπ το τηλέφωνο.
Ο νυχτοφύλυκας πλησίασε. Παραμέρισα για να του κάνω χώρο. Είδε το φωτάκι του 104 να αναβοσβήνει. 
    «Εκεί δεν έιναι που βάλατε τον νεκρό Ιταλό;» ρώτησε.
    «Εκεί» απάντησε ο Μανώλης.
    «Μα πως;......» έκανε να ρωτήσει ο νυχτοφύλακας.
    «Δε μου λες;» τον έκοψα« έχεις φακό;»
    «Εμ πως! Γίνεται να μη έχω;» απάντησε εκείνος θιγμένος. 
    «Λοιπόν» είπα αποφασιστικά «θα πάμε μαζί οι δυο μας  να δούμε. Εσύ Μάνώλη να μείνεις εδώ»
    «Πριτς!!! Σε γελάσανε που θα μείνω επαέ μοναχός μου να βαράει τούτος ο διάολος μέσ τα αυτιά μου. Θα έρθω μαζί σας.»
     «Ναι.....αλλά.....» πήγα να πω
     «Κουβέντα δεν ακούω. Θα πάμε μαζί και οι τρεις.»
Κλείδωσε την πόρτα της ρεσεψιόν και βγήκαμε έξω. Κοίταξα ασυνάισθητα την ώρα. Είχε πάει έντεκα. Ο αέρας είχε θερίεψει. Σε δυσκόλευε ακόμη και περπατήσεις. Οι θάμνοι και τα δέντρα γύρω στριφογύριζαν σα να χορεύουν έναν πρωτόγονο χωρό. Κάποια πόρτα ή παραθυρόφυλλο κάπου χτυπούσε ρυθμικά. 
    Μόνο τα φώτα στα δρομακια προς τα δωμάτια ήταν αναμμένα.  Φτάσαμε κάτω από το δωμάτιο 104. Ανεβήκαμε τις σκάλες που οδηγούσαν στο δωμάτιο. Κάτω στο υπόστεγο ήταν το αμάξι με το οποίο είχε φτάσει ο μακαρίτης.
    Όταν φτάσαμε έξω από την πόρτα που έγραφε με μπρούντζινα γράμματα 104, σταθήκαμε. Εγώ έβαλα το αυτί μου στη πόρτα να αφουγκραστώ. Δεν άκουγα τίποτα,  με όλον αυτόν το χαλασμό που έκανε ο άνεμος γύρω μας.
    Κοίταξα την  πόρτα. Πάνω- πάνω εκεί που ενωνόταν με τον τοίχο είχε μερικές ξύλινες γρίλιες. Προφανώς για να παίρνει αέρα το δωμάτιο. Ήταν μισάνοιχτες.
    «Κάνε μου σκαμνάκι» είπα στον νυχτοφύλακα. Εκείνος αφού έδωσε τον φακό του στον Μανώλη ένωσε τα δυο του χέρια. Πάτησα πάνω και είδα ότι έφτανα άνετα στο ύψος που ήταν οι γρίλιες. Είδα ότι  ήταν κινητές. Μπορούσες να τις ανοίξεις όσο ήθελες άλλα και να τις κλείσεις τελείως.
    «Μανώλη δόμου τον φακό.» 
Εκείνος άπλωσε το χέρι σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του και μου τον έδωσε. Τον άναψα και τον σήκωσα στο ύψος της πρώτης γρίλιας. Στόχευσα με προσοχή μέσα στο δωμάτιο. Ακολούθησα με το βλέμμα το φως που μισοφώτισε το εσωτερικό του 104. 
    Αμέσως είδα στο  πλησιέστερο προς την πόρτα κρεββάτι το  ξαπλωμένο ακίνητο σώμα   σκεπασμένο από πάνω μέχρι κάτω με ένα λευκό σεντόνι . Ο νεκρός Ιταλός. Κίνησα τον φακό στο υπόλοιπο δωμάτιο αργά αργά. Τίποτα το παράξενο. 
    Φώτισα το διπλανό κρεββάτι. Άδειο βέβαια. Προχώρησα το φως αργά, αργά προς το κομοδίνο του άλλου κρεβατιού και............... το ακουστικό του τηλεφώνου  δεν ήταν πάνω στην βάση του! Ήταν ακουμπισμένο στο ξύλο του κομοδίνου....
    «Θεέ μου!» ψέλισσα
    «Τι,  τι είναι;» ρώτησε ο νυχτοφύλακας
    «Το τηλέφωνο.....το τηλέφωνο ......είναι...είναι ανοιχτό!» είπα με κομμένη την ανάσα
    «Παναζία μου» φώναξε ο Μανώλης
    «Σςςςς μη φωνάζεις» ψιθύρισα. Την ίδια στιγμή όμως..... μια γρήγορη κίνηση σαν  σκιά μου απέσπασε την προσοχή. Κάτι σαν μακρύ ευκίνητο  χέρι απλώθηκε και πέρασε πάνω από την συσκευή και χάθηκε. 
    «Μα τι στο διάολο» μουρμούρισα. Έριξα το φως μου πέρα από το κομοδίνο και ...... είδα....που να πάρει η οργή ....είδα την κουρτίνα της μισάνοιχτης μπαλκονόπορτας -όπως διέταξε ο Ενωμοτάρχης - να ανεμίζει και να χορεύει με χάρη περνώντας κάθε τόσο πάνω από το τηλέφωνο.  Η κουρτίνα είχε ρίξει το ακουστικό.  Αρχισα να γελάω σα τρελός και να λέω: «Η κωλοκουρτίνα, η κωλοκουρτίνα τηλεφωνεί!» φώναξα
Οι δυο από κάτω μάλλον θα νόμισαν ότι τρελάθηκα. 
    «Μα ίντα λες μωρέ τρελόγερε. Κατέβα κάτω μωρέ!» Γελώντας ακόμη παρακολουθούσα μέσα απ΄το αμυδρό φως την κουρτίνα να χορεύει στο δωμάτιο με τον νεκρό. Τα μάτια μου είχαν γεμίσει δάκρυα απ τα γέλια. Ένιωθα τον νυχτοφύλακα να τρέμει από την προσπάθεια να με κρατήσει και αποφάσισα γελώντας ακόμη να κατέβω ρίχνοντας μια τελευταία φορά το φως του φακού στο δωμάτιο.... και το γέλιο πέτρωσε πάνω στο πρόσωπό μου. 
     Στην αριστερή γωνία του δωματίου εκεί που δεν είχε πάει προηγουμένως το φως του φακού.....στεκόταν μια φιγούρα. 
Έχασα την ισορροπία μου από το ξάφνιασμα. Ο νυχτοφύλακας δε μπόρεσε να με κρατήσει και έπεσα χτυπώντας τον δεξί μου ώμο στον τοίχο του διαδρόμου και βρέθηκα χάμω. Έπνιξα μια κραυγή πόνου. «Μανώλη, Μανώλη, γρήγορα αντικλείδι» φώναξα παρά τον φρικτό πόνο.
    «Τι είναι; Τι έπαθες;» ρώτησε ο νυχτοφύλακας
    «Μα η Χωροφυλακή......»
    «Χεσ' την Χωροφυλακή ωχ ωχ!» φώναξα βογκώντας «Την πόρτα γρήγορα,»
Ο νυχτοφύλακας βλέποντας με σε αυτήν την κατάσταση έβγαλε έναν κρίκο με κλειδιά. Διάλεξε ένα βιαστικά. Το έβαλε στην πόρτα και ξεκλείδωσε. Εγώ σηκώθηκα με κόπο κρατώντας με το αριστερό μου χέρι τον πονεμένο μου ώμο. Μπήκα μέσα πρώτος. Έκανα δυο βήματα στο εσωτερικό του δωματίου. Οι άλλοι δυο με ακολούθησαν. 
    «Ανάψτε το φως είπα» ήρεμα
Το δωμάτιο πλημμύρισε στο φως. Το κατάλευκο σεντόνι που σκέπαζε τον όγκο του νεκρού στο κρεββάτι, κυμάτιζε ανάλαφρα από τον αέρα που έμπαινε από την μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα. Στην γωνία δίπλα στην μπαλκονόπορτα στεκόταν....ακίνητη σα μαρμαρωμένη μια λιγνή μικρόσωμη ανδρική μορφή.
    Ο Μανώλης με πλησίασε και μου ψιθύρισε: «Ο Αχλαδιώτης!»
Πράγματι αναγνώρισα κι εγώ το πρόσωπο που είχα δει στην φωτογραφία που είχε το έγγραφο του ΕΟΤ εκεί στο γραφείο του Διευθυντή που όριζε τον Αριστείδη Αχλαδιώτη, διευθυντή του ΞΕΝΙΑ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑΣ.
Μόνο που ο Αχλαδιώτης ήταν νεκρός. Δολοφονημένος και δε γινόταν να είναι εκεί τώρα.
    «Ποιος είσαι;» ρώτησα απαλά. Με τρόμαζε  ακόμη και η ίδια  φωνή μου.
Καμιά απάντηση. 
    «Μη φοβάσαι.» είπα ξανά. «Πες μας ποιος είσαι. » ρώτησα
Η φιγούρα κινήθηκε με πλάγια βήματα ανάλαφρα βήματα στο ένα του πόδι φορούσε δερμάτινο πέδιλο. Έφτασε στη μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα μας έριξε ένα βλέμμα. 
    «Θα τα ξαναπούμε» ψιθύρισε ή μου φάνηκε εμένα και βγήκε έξω.
Τρέξαμε ξοπίσω του. Αλλά είχε χαθεί στο σκοτάδι σαν να τον πήρε ο δυνατός ζέφυρος που φυσούσε. 
Γυρίσαμε πίσω στο δωμάτιο. Είμαστε και οι τρεις βουβοί. Εγώ πάντως ακόμη και σήμερα, τώρα που γράφω τούτες τις γραμμές δεν ξέρω να πω τι αισθανόμουν εκείνη την στιγμή που ξαναμπήκαμε στο δωμάτιο με το σκεπασμένο κουφάρι του Ιταλού. Τραβήξαμε την μπαλκονόπορτα όπως την είχαμε βρεί. Και προχωρήσαμε να βγούμε και  να κλειδώσουμε, όταν ο Μανώλης έσκυψε στο πάτωμα και σήκωσε ένα χαρτί από χάμω. Του έρριξε μια ματιά και χωρίς να πει λέξη μου το έδωσε.
    Ήταν η ανοιγμένη συστημένη επιστολή που είχαμε βρει στο γραφείο του διευθυντή του ξενοδοχείου το πρωί μαζί με τον Ενωμοτάρχη. Μόνο που τώρα δίπλα στα αρχικά «Α.Α» η σημείωση «Φακ. Αρχείου» είχε διαγραφεί και από κάτω της είχε προστεθεί με τα ίδια γράμματα η φράση: «Παραλήπτης Ανύπαρκτος»!!
    Όταν γυρίσαμε στη ρεσεψιόν και ο νυχτοφύλακας έφυγε ρώτησα τον Μανώλη: 
    «Πως σου φανήκανε όλα αυτά;»
Εκείνος δε απάντησε. Μου έδειξε με τον τρόπο του ότι δεν ήθελε να μιλήσουμε γι αυτό. Και δεν ξαναμιλήσαμε. 
Το χαρτί του ΕΟΤ το έβαλα στο γραφείο του Διευθυντή πίσω μέσα στον φάκελο του. Εκεί είδα και το μονό δερμάτινο πέδιλο, δίπλα στην πόρτα, εγκαταλειμμένο.
  Το τι απέγινε ο σταφιδιασμένος γέρος που μου χτύπησε την πόρτα και ποιος ήταν θα πρέπει να παραμείνει στα ανεξήγητα της ζωής μου.  Ο Μανώλης μέχρι που αποφοιτήσαμε δεν θέλησε όσες φορές κι αν τον πίεσα να μιλήσει για την βραδιά εκείνη. Άλλωστε έχω χρόνια να τον δω.
Εγώ ο ίδιος δεν είχα αναφερθεί ποτέ πριν σε αυτό το περιστατικό.  Είναι η πρώτη φορά που το διηγούμαι.  Και δεν θα το ανέφερα ούτε τώρα αν ύστερα από 30 χρόνια από τότε δεν ......


    Σάββατο 25/1/1997 
    09:15 πμ

    Ήμουνα στη οδού Σπύρου Λούη με το παλιό μου Ford Fiesta μπροστά από Ολυμπιακό Στάδιο και πήγαινα στο σταθμό ΕΙΡΗΝΗ του Ηλεκτρικού να πάρω μια Πολωνέζα κοπέλα που μας βοηθούσε στο σπίτι. 
    Ο δρόμος ήταν έρημος εκείνη την ώρα σαββατιάτικα πρωί πρωί. Είχα βάλει στο ραδιόφωνο έναν σταθμό με ωραία μουσική και πήγαινα αργά στην δεξιά λωρίδα αμέριμνος. 
    Ξαφνικά βλέπω στο καθρεφτάκι,  πίσω και αριστερά μου να πλησιάζει μια μεγάλη  BMW με μεγάλη ταχύτητα. Όταν έφτασε στο ύψος του αριστερού φτερού μου,  την βλέπω να κάνει μια παράξενη κίνηση και αμέσως μετά  πέφτει πάνω μου με όλη της την ταχύτητα. 
    Το χτύπημα στο αριστερό φτερό με έβγαλε από την τροχιά μου και με οδήγησε με  μεγάλη φόρα πάνω στις μεταλλικές μπάρες που χώριζαν τον δρόμο. 
    Χτύπησα με φοβερή ορμή  πάνω τους που έσπασαν και ένα κομμάτι  μάλιστα μπήκε από το δεξί τζάμι και πέρασε μερικά εκατοστά  δίπλα από το κεφάλι μου. Όλα κράτησαν δευτερόλεπτα.  Αυτό που λένε ότι σε τέτοιες στιγμές ολόκληρη η ζωή σου περνάει μπροστά σου σαν κινηματογραφική ταινία είναι αλήθεια.
    Δεν μπορούσα να κουνήσω και ανέπνεα με δυσκολία. Αίμα έτρεχε από τη δεξιά πλευρά του στέρνου μου και ένιωθα ότι  θα χάσω τις αισθήσεις μου, όταν ένιωσα κάποιον να σπάει με κάποιο τρόπο την πόρτα του οδηγού  και να με  βγάζει  με προσοχή ξεμπλέκοντας τα πόδια  μου από τα διάφορα καλώδια που είχαν χυθεί  στο δάπεδο. Ύστερα με την βοήθεια δυο τριών περαστικών με βάζουν στο ταξί του ανθρώπου που με έβγαλε από το διαλυμένο αμάξι.  Ο ταξιτζής σωτήρας μου, με πήγε στο Νοσοκομείο Υγεία επειδή ήταν το πιο κοντινό.  Ήταν από όσο μπορούσα να δω στην κατάσταση που βρισκόμουν,  ένας νέος άνδρας γύρω στα 30. 
Περίμενε  ο άνθρωπος μέχρι να μου δώσουν κάποιο παυσίπονο -γιατί ο πόνος ήταν φοβερός καθώς είχα σπάσει όλα μου τα πλευρά δεξιά και είχε τρυπήσει ο  πνεύμονας μου - για  να του δώσω το τηλέφωνο της γυναίκας μου ή κάποιου δικού μου να καλέσει.
    Ο πόνος, με τα ισχυρά παυσίπονα είχε  κάπως καταλαγιάσει αλλά δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Την ώρα που του έδινα μιλώντας με κόπο, το τηλέφωνο του μαγαζιού της γυναίκας μου, κάτι μου θύμισε η φυσιογνωμία του και τον ρώτησα: 
    «Πως σας λένε;» 
    «Αριστείδη» μου είπε
    «Το άλλο σας;» ξαναρώτησα
    «Αχλαδιώτης» απάντησε χαμογελώντας
    «Αριστείδης Αχλαδιώτης;» ψιθύρισα με δέος.
    «Τι πάθατε;» ρώτησε βλέποντας το ύφος μου.
    «Τίποτα.» είπα προσπαθώντας να ανασάνω με τον ένα πνεύμονα.  «Κάποτε πριν από χρόνια στην Ηγουμενίτσα σε ένα ξενοδοχείο εμμ  είχα...... εμμ  εμμμ γνωρίσει έναν Αριστείδη Αχλαδιώτη» είπα εξαντλώντας όλες μου τις δυνάμεις.
    «Ω! Μα τότε θα γνωρίσατε τον πατέρα μου.  Δούλευε στα ξενοδοχεία. Πέθανε πριν γεννηθώ. Γι αυτό μου δώσανε το όνομά του.» 
    Ο άνθρωπος αυτός, έχασε όλο του πρωινό πηγαινοφέροντας την γυναίκα μου για τις διάφορες διατυπώσεις.  Δεν δέχτηκε να πάρει ούτε δραχμή. Έκανα τότε τέσσερεις χειρουργικές επεμβάσεις. Κάθε μέρα έπαιρνε τηλέφωνο για μάθει πως ήμουνα. Όσες φορές του είχα ζητήσει να έρθει  για να τον ευχαριστήσω για όσα έκανε για μένα, πάντα που απαντούσε: 
    «Για την ψυχή του πατέρα μου τα έκανα..»


    «Θα τα ξαναπούμε είχε πει τότε εκείνη η μορφή το 1968 καθώς έβγαινε από  το ΔΩΜΑΤΙΟ 104 του ΞΕΝΙΑ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑΣ και εξαφανίστηκε μέσα στην νύχτα", σκέφθηκα....χάνωντας τις αισθήσεις μου.
Ίσως να κράτησε την υπόσχεσή, τελικά .....!

ΤΕΛΟΣ

Αγαπημένοι μου φίλοι, η παραπάνω ιστορία είναι η τελευταία μου ανάρτηση.  Ένιωσα την ανάγκη να την τελειώσω γιατί πολύ μεγάλο της μέρος είναι πραγματικά γεγονότα, και δεν μου πήγαινε να την αφήσω μισοτελειωμένη. Κι ας είναι καλή η ιδέα του ΙοννΚορρ  χα χα χα.

Μην ανησυχείτε δεν είναι λόγοι υγείας - δοξα τον Θεό - που μου επιβάλουν την διακοπή των αναρτήσεων. 

Όταν με το καλό ξεμπερδέψω και επειδή θα μου λείψετε, θα είμαστε και πάλι σε επαφή. Ελπίζω πoλύ σύντομα.

Εύχομαι σε όλους σας ότι καλό επιθυμείτε να πραγματοποιηθεί.

Σας ευχαριστώ για την αγάπη και την εκτίμηση με την οποία με αγκαλιάσατε. 

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!