ΤΗΝ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΑ....!

    

    Την περασμένη Κυριακή γύρω στις έντεκα το πρωί, νομίζω ότι κατάφερα να την εξασφαλίσω!

Όλα κράτησαν λίγα δευτερόλεπτα αλλά ήταν αρκετά για καταλάβω ότι ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να καταλάβω με ποιο τρόπο κατακτιέται.

    Όπως κάθε Κυριακή τέτοια ώρα έτσι και προχθές, ενώ από την κουζίνα έρχεται μυρωδιά φαγητού που μαγειρεύεται, εγώ κατ απαίτηση των δυο εγγονιών μου έχω βάλει για πολλοστή φορά στο DVD, το φιλμ κινουμένων σχεδίων "Polar Express". Είναι πράγματι μια εξαιρετική ταινία και αξιοθαύμαστη η τεχνολογία με την οποίαν είναι φτιαγμένη.

   Ο μικρότερος εγγονός μου είναι καθισμένος στην μέση του καναπέ μόνος του, έχοντας πασαλειμμένα τα μούτρα  του με ζελέ, και νομίζω ότι εκεί στις άκρες των χειλιών του, βλέπω τρίμματα από τον κρόκο του βραστού αυγού που τους έφερε η γιαγιά τους. Κάθεται λες και είναι σουλτάνος, έχοντας καπαρώσει δυο μαξιλάρια για να ακουμπάει του αγκώνες του και έχει απορροφηθεί από την ταινία την οποίαν έχουμε ήδη δει δυο φορές από την ώρα που ξύπνησαν. Προβλέπεται σύμφωνα με τις .. στατιστικές μου μελέτες να την δούμε τουλάχιστον άλλες τρεις φορές μέχρι το απόγευμα. 

    Ο μεγάλος είναι μισοξαπλώμένος δίπλα μου στο σκαμπό που έχω κοντά στην  πολυθρόνα μου για να απλώνω τα πόδια, και έχει μαζέψει δεκάδες σελίδες από διάφορα παιδικά περιοδικά που έχουν συγκεντρωθεί στο σπίτι. Ξεφυλλίζει. Δεν του αρέσει. Πετάει χάμω. Ξεφυλλίζει, απορρίπτει, πετάει χάμω. Το χαλί εκεί γύρω έχει αλλάξει χρώμα, υφή και σχέδιο, και έχει γεμίσει από Ντόρες, Μπαρνυ, τον Μπομπ τον Μάστορα, τον Μπι Τζέι, το Ζουζούνι, τον Αλαντίν, το Μικρό μου Πόνυ, κ.α.

    Εγώ βέβαια τρέμω στην ιδέα μην αρχίσουν ξαφνικά το τρεχαλητό και πατήσει κάποιο τους σε κάποια από τις σελίδες στο πάτωμα, γλιστρήσει κι έχουμε τράβαλα μετά. Γι αυτό ενώ έχω φέρει την εφημερίδα μου να διαβάσω, όσο είναι αυτά  προσωρινά ήσυχα, συλλαμβάνω τον εαυτό μου να τους παρακολουθεί μπας και κάνουν καμιά κίνηση και αρχίσουν ξαφνικά να οργώνουν το σπίτι με την παραμικρή αφορμή και αρχίσω κι εγώ το τζόκινγκ! 

    Κάθε τόσο η γυναίκα μου από την κουζίνα φωνάζει:

    «Άκηηη, είναι και οι δυο μαζί σου;»

   «Εδώωω είναι!» απαντάω 

Τα άτιμα, όταν είμαστε όλοι μαζί στο σαλόνι και κάποιος από τους δυο σηκωθεί και πάει σε άλλο δωμάτιο και τον φωνάξουμε, δεν απαντάει παρόλο που ακούει ότι τον φωνάζεις. Οπότε αναγκάζεσαι να σηκωθείς να τον γυρέψεις και τον βρίσκεις να έχει ανοίξει κάποια ντουλάπα τις κουζίνας και να αδειάζει τα πλαστικά μπολάκια στο πάτωμα, να δοκιμάζει την ξηρά τροφή της σκυλίτσας μας, να έχει αρπάξει την ηλεκτρική σκούπα και να προσπαθεί να την τραβήξει προς χολ, ή να έχει ανέβει στα πετάλια του στατικού μου ποδηλάτου γυμναστικής και να κάνει ορθοπεταλιές,- αφού δεν φτάνει να ανέβει στην σέλα - έχοντας μάλιστα ανεβάσει και την κλίση ανηφόρας στο δέκα. Την ανώτατη!

    Τώρα λοιπόν είμαστε οι τρεις μας στο σαλόνι. Το Πολικό Εξπρές τρέχει προς τον Βόρειο Πόλο να συναντήσει τον Άγιο Βασίλη, ο μικρός πασάς στον καναπέ με τα χείλη κατακόκκινα από το ζελέ και ο μεγάλος δίπλα μου μισοξαπλωμένος μπρούμυτα στο σκαμπό να ξεδιαλέγει.... σχίζοντας σελίδες από τα περιοδικά.

 Κάποια στιγμή τον άκουσα να μουρμουρίζει τραγουδιστά και επαναλαμβανόμενα: «Ο παπάς ο παχύς έφαγε μμμ.... φακή. Ο παπάς ο παχύς έφαγε μμμ φακή!» 

Ξανά και ξανά και ξανά. Προφανώς τους το έμαθαν στον βρεφονηπιακό σταθμό.

Είπα λοιπόν να του μάθω εγώ ένα γλωσσοδέτη και του λέω:

    «Έκτορα, για πες : Άσπρη πέτρα ξέξασπρη κι απ τον ήλιο ξεξασπρότερη!»

Μόλις τέλειωσα την φράση η ατμόσφαιρα άλλαξε λες και είπα κάτι το φοβερό. Σαν να έπεσε η θερμοκρασία στο δωμάτιο. 

    Ο μικρός με το ξεραμένο ζελέ κολλημένο στο στόμα του, άφησε το τρένο με τα παιδάκια μέσα να χάνεται στα χιόνια του πόλου και γύρισε να με κοιτάξει.

Ο μεγάλος ενώ τραβούσε από τον σωρό των περιοδικών μια ακόμη σχισμένη σελίδα από κάποιο κόμικς, διέκοψε την κίνηση του, έμεινε για λίγο ακίνητος και αργά, αλλά πολύ αργά, από την μισοξαπλωμένη στάση του, στάθηκε όρθιος, με κοίταξε καλά-καλά κατάματα, ύστερα περιέφερε το βλέμμα του σε όλο μου το σώμα, σαν να με έλεγχε, ξανακάρφωσε τα μάτια του στα μάτια μου, και είπε μου με μια απίστευτη σοβαρότητα:

   «Δεν είμαι παππούς εγώ, με γυαλιά, άσπρα γένια, λίγα μαλλιά και μπλε ζακέτα για να λέω τέτοια!»

Μόλις τέλειωσε όλα ξαναγύρισαν στην προτέρα κατάσταση. 

Το τρένο νομίζω έφτασε στον Βόρειο Πόλο, ο μικρός σηκώθηκε από τον καναπέ και πήγε στην κουζίνα μονολογώντας: «Γιαγιά νεϊό (νερό), γιαγιά νεϊό..» 

Ο μεγάλος βρήκε μερικές σελίδες από τον διαλυμένο Αλαντίν και κοίταζε τις εικόνες.

Εγώ έμεινα όμως έμεινα άφωνος εκεί στην πολυθρόνα μου. 

Όχι για την περιγραφή του παιδιού! Δεν έδωσα καμιά σημασία εκεί. Κακώς ίσως...

Όμως ξαφνικά μου γεννήθηκε μια τρομερή σκέψη! 

Ή μάλλον μου δημιουργήθηκε μια βεβαιότητα:

Εγώ δεν θα πέθαινα ποτέ! 

  Πως είναι δυνατόν να πεθάνω όταν αύριο, ένα παιδί, ένας έφηβος, ένας νεαρός άνδρας, ένας μεσήλικας οικογενειάρχης, ένας ηλικιωμένος κύριος, θα θυμάται εκείνον τον παππού με τα γυαλιά, τα άσπρα γένια, τα λίγα μαλλιά και  την μπλε ζακέτα;

Τελικά τι είναι η αθανασία; 

Απλούστατα είναι η εικόνα της ύπαρξης μας που έχει δημιουργηθεί, και έχει κατακαθίσει, στην μνήμη όσων αγάπησες και σε αγάπησαν. 

    Τι κάνει λοιπόν κάποιος που ανακάλυψε ότι εξασφάλισε την αθανασία;

Ανοίγει σαμπάνιες; Αρχίζει τα γλέντια και τους χορούς; Βγαίνει στο μπαλκόνι και βγάζει λόγους;

Μπα! Απλώς χαμογελάει και ίσως μουρμουρίζει:

    «Ας το μοιραστώ αυτό με τους φίλους μου. Κι αυτοί αθάνατοι θα είναι!»