H ΠΑΝΙΝΗ ΤΣΑΝΤΑ

 

       Αυτήν την λέξη είχε πια κουραστεί να την ακούει τελευταία. Δεν καταλάβαινε τι σήμαινε. Όμως έβλεπε ότι  και μόνο που την πρόφεραν οι μεγάλοι, τα μάτια τους μεγάλωναν και έμοιαζαν φοβισμένα.

Πόλεμος! Πόλεμος! Πόλεμος!

Παντού πια αυτή η λέξη. Μα τι ήταν πια αυτός ο πόλεμος που εξαιτίας του μοιάζαν  όλοι σαν να τρέχαν γιατί κάτι έπρεπε να προλάβουν; Την είχε σιχαθεί πια την λέξη: «Πόλεμος! Πόλεμος! Πόλεμος!»

    Η μαμά του, με κείνα τα γκριζοπράσινα μάτια της, που συνήθως φώτιζαν με τρυφερότητα το μικρό σπιτάκι που ζούσαν εκεί στις παρυφές της πόλης, τώρα έμοιαζαν  σαν να είχαν σκληρύνει κάπως.

    Ο μπαμπάς του, πάντα όταν γύριζε σπίτι τα βράδια, από το μέρος που το έλεγαν «δουλειά», και που φαινόταν να είναι κάτι το σπουδαίο, αφού αγκάλιαζε και φίλαγε την μαμά, μετά ερχόταν προς μέρος του παίρνοντας ένα πονηρό ύφος, έσκυβε, τον έπιανε από τα χέρια τον σήκωνε και τον στριφογύριζε  με φόρα. Γύρω – γύρω! Γύρω  -γύρω! Πόσο γελούσε με αυτό το παιχνίδι του μπαμπά του, άσχετα αν τον έπιανε ένας μικρός φόβος  μήπως και του ξέφευγε από τα χέρια κάποια στιγμή.

    Εκείνο το απόγευμα όμως που ήρθε σπίτι ο μπαμπάς, δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος που ήξερε. Πρώτα - πρώτα ήταν παράξενα ντυμένος. Τι ήταν αυτό το καφετί παλτό με τις δύο σειρές ασημένια κουμπιά μπροστά;

Και κείνο το αστείο κασκέτο με τα δυο γυαλιστερά μεταλλικά πουλιά λίγο πιο πάνω από το γείσο, που κάτι κράταγαν ανάμεσά τους, τι δουλειά είχε στο κεφάλι του μπαμπά του;

Μήπως ήθελε  σήμερα κάποιο καινούργιο παιχνίδι να παίξει ο μπαμπάς;

    Όμως θυμόταν τώρα, πως κείνη τη μέρα ο μπαμπάς του, μόλις μπήκε στο σπίτι έμοιαζε σκοτεινιασμένος. Φίλησε την μαμά και την αγκάλιασε σφιχτά λες και φοβόταν μην του φύγει.

Του φάνηκε πως η εκείνη έκλαιγε  αλλά μπορεί και να έκανε και λάθος.

    Ύστερα ο μπαμπάς είχε γυρίσει προς μέρος του, αλλά δεν είχε εκείνο το πονηρό ύφος. Τον είχε πλησιάσει χαμογελώντας. Το χαμόγελο όμως εκείνο είχε κάτι σαν …δεν ήξερε πώς να το πει. Δεν ήταν πάντως κάτι σαν φως.

Κάθισε σε μια καρέκλα. Τον πήρε στα γόνατά του. Του χάιδεψε τα μαλλιά. Είδε την μαμά του να πηγαίνει στην κουζίνα και όταν έμειναν οι δυο τους, ο μπαμπάς τον κοίταξε καλά στα μάτια και του είπε λόγια που ποτέ δεν θα ξεχνούσε. Ύστερα του έβαλε κάτι στο χέρι και του ψιθύρισε:

    «Αν κάτι γίνει και δεν με ξαναδείς – που δεν θα συμβεί ποτέ βέβαια- εσύ να ξέρεις πως αυτό, που σου έδωσα  και  που κρατάς τώρα στο χεράκι σου είναι ένα κομμάτι από μένα. Θέλω να είσαι σίγουρος πως θα είμαι πάντα κοντά σου. Όσο το έχεις μαζί σου, εγώ θα είμαι δίπλα σου.»

Ύστερα έφυγε.

    Περάσανε μέρες και μέρες χωρίς να έρχεται ο μπαμπάς στο σπίτι τα απογεύματα. Όταν ρωτούσε: «Μα που είναι ο μπαμπάς;», όλοι του έλεγαν με ύφος πολύ σοβαρό:  «Ο μπαμπάς σου πολεμάει για την πατρίδα!»

 Μα τι έκανε δηλαδή τέλος πάντων ο μπαμπάς; Και αυτή η πατρίδα τι ήταν; Μήπως καμιά καινούργια δουλειά;  Δεν τα ρωτούσε αυτά τα πράγματα όμως γιατί οι μεγάλοι του τα έλεγαν λες και έπρεπε να τα ξέρει.

    Μια νύχτα θυμάται κάποιον που είχε χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού τους. Εκείνος ξύπνησε νομίζοντας πως ήρθε ο μπαμπάς, αλλά δεν ήταν. Ήταν ένας ξένος που κάτι είπε σιγανά στην μαμά του. Εκείνη άρχισε να κλαίει σιωπηλά. Ύστερα ο επισκέπτης έδωσε στην μαμά του μια πάνινη τσάντα. Εκείνη κοίταξε μέσα στην τσάντα και το κλάμα της έγινε πιο δυνατό.

Εκείνος μπήκε βιαστικά στο δωμάτιο του και χώθηκε στο κρεβάτι του σφίγγοντας με δύναμη τα μάτια, για να τα αναγκάσει να κοιμηθούν. Έχωσε το χέρι του στην δεξιά τσέπη της πιτζάμας και χάιδεψε απαλά αυτό που του είχε δώσει μπαμπάς του εκείνο το βράδυ, πριν πάει σε κείνη την καινούργια δουλειά που την έλεγαν πόλεμο..

    Μέρες μετά η μαμά του ένα πρωί τον έντυσε με  το λευκό του πουκάμισο, εκείνο που φορούσε τις Κυριακές στην εκκλησία, του έβαλε και κείνο τον λαιμοδέτη που του έσφιγγε τον λαιμό και το καλό του παντελόνι. Του φόρεσε και τις μαύρες μακριές κάλτσες και το μοναδικό ζευγάρι παπούτσια που είχε και που δεν τα είχανε ακόμη πάει στον τσαγκάρη για να φτιάξει τις τρύπες από όπου φαίνονταν τα δυο μεγάλα του δάχτυλα.

    Σε λίγο μπήκαν σε ένα μαγαζί που μύριζε άσχημα. Κάτι σαν παλιά τσιγάρα και φάρμακα ανακατεμένα.

Η μαμά του, κρατούσε την πάνινη τσάντα που είχε φέρει εκείνος ο ξένος και πλησίασε τον άνθρωπο που καθόταν πίσω από ένα ξύλινο τραπέζι. Κάτι του είπε σιγανά. Εκείνος σηκώθηκε.

Η μαμά γύρισε και του είπε:

    «Εσύ περίμενε εδώ. Δεν θα αργήσω!»

Ύστερα ο άνθρωπος εκείνος και  η μαμά του χάθηκαν πίσω από μια σκούρα κουρτίνα. Άκουσε κάτι ομιλίες, πράγματα να μετακινούνται ή να σέρνονται και ύστερα από λίγο ήρθαν και οι δυο τους έξω.

    «Έλα τώρα! » του είπε η μαμά του.

Τον πήρε από το χέρι και κάνοντας πέρα την σκούρα κουρτίνα μπήκαν σε ένα άδειο χώρο που στο κέντρο της ήταν….στεκόταν φωτισμένο και κρεμασμένο στην άκρη ενός σπάγκου που ερχόταν από το ταβάνι,  εκείνο το παράξενο παλτό το μπαμπά του… χωρίς τον μπαμπά του.

Η μαμά του κοίταξε το παλτό που αιωρούνταν, ύστερα γύρισε και αφού έσκυψε πάνω από την πάνινη σακούλα  έβγαλε εκείνο το αστείο κασκέτο που είχε φορέσει ο μπαμπάς του την τελευταία φορά που τον είχε δει. Αφού ήρθε προς μέρος του με αργές κινήσεις του το φόρεσε. Ήταν τόσο μεγάλο που σχεδόν το μικρό του πρόσωπο χάθηκε από κάτω του. Απέναντι τους ο κύριος του μαγαζιού κάτι ψαχούλευε πίσω από μια μηχανή που είχε ένα μεγάλο μαύρο πανί από πάνω της.

    «Έτοιμοι!» Φώναξε

Είδε την μητέρα του να αρπάζει το μανίκι του παλτού του μπαμπά του και να το κρατάει όπως κρατούσε το μπράτσο του τις Κυριακές που πήγαιναν βόλτα στην πλατεία.

Τότε όμως ήταν και ο μπαμπάς του μαζί! Τώρα;

    Ο κύριος του μαγαζιού έχωσε το κεφάλι του κάτω από το μαύρο πανί, η μητέρα του έκανε να τον πιάσει από το αριστερό χεράκι, αλλά εκείνος το τράβηξε θυμωμένος κι έκανε λίγο πιο πέρα.

Ο κύριος σήκωσε ψηλά το χέρι του που κρατούσε κάτι σαν σταυρό. Εκείνος τότε στα γρήγορα έβαλε το δεξί του χεράκι στη τσεπούλα του, έβγαλε κάτι και με μια απαλή κίνηση το πέταξε στο πάτωμα. Ακούστηκε ένα τακ και μετά σύντομο σούρσιμο στο πάτωμα.

 Ο κύριος κάτι πάτησε, ακούστηκε ένα τσαφ, και ο χώρος φωτίστηκε σαν από αστραπή.

    «Δεν πρόλαβα που να πάρει!» είπε ο κύριος. «Θα βγει και το κουμπί στην φωτογραφία.!»

****

    «Είναι και  ο μπαμπάς μου εδώ στην φωτογραφία!» Είπε ο γέρος με την βραχνή αλλά ζωηρή για έναν άνθρωπο 103 ετών πια! 

Με τρεμάμενο δάχτυλο μου  έδειχνε το μικρό στρογγυλό αντικείμενο στο πρώτο πλάνο της μαυρόασπρης φωτογραφίας,  κρατώντας ταυτόχρονα στη ζαρωμένη χούφτα  του  άλλου του χεριού ένα μικρό ασημένιο κουμπάκι από παλιά στρατιωτική στολή...

 --------------------------------------------

Το παραπάνω διήγημα γεννήθηκε από τον συγκλονισμό που ένιωσα όταν έλαβα στο μέηλ μου από έναν πολύ καλό φίλο την παρακάτω φωτογραφία. 

Φαντάζομαι ότι πολλοί από σας θα την έχετε ήδη δει. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εγώ επικεντρώθηκα στο παιδάκι και το κουμπάκι εκεί στην άκρη!