ΕΓΩ Ο ΦΟΝΙΑΣ

    Χθες το δειλινό, που ακολουθούσα την γυναίκα μου με προσοχή, καθώς ακόμη η όραση μου είναι κάπως μπερδεμένη, πηγαίνοντας να πάρουμε το αμάξι από το γκαράζ, έκανα τον φόνο. 

    Δεν φτάνει όμως που το έκανα το έγκλημα, έβρισα το θύμα με βαρύτατους χαρακτηρισμούς. 

Αδιαφορώντας δε εντελώς για την τύχη του, μπήκα στο αμάξι χτυπώντας με δύναμη την πόρτα του συνοδηγού κλείνοντας την. 

    Όση ώρα η γυναίκα μου έκανε μανούβρες για  να βγούμε από το πάρκινγκ εγώ συνέχισα να βρίζω το θύμα που είχα αφήσει νεκρό εκεί πίσω μου.

    Η θανατηφόρα οργή, που με οδήγησε στον φόνο, δεν έλεγε να καταλαγιάσει όσο και αν προσπαθούσε η γυναίκα μου να με καθησυχάσει. Τίποτα εγώ! Το τι βρισίδι γέννησε το στόμα κείνο το απόγευμα δεν θυμάμαι να είχε ξανασυμβεί. Οπότε για να με ηρεμήσει η γυναίκα μου λέει:

    «Εντάξει, μην ανησυχείς, δεν θα σε συλλάβουν κιόλας...»

Τότε είναι που έγινα "Τούρκος" που λένε. Κοιτάζω το μπατζάκι του παντελονιού εκεί χαμηλά στο ρεβέρ που είχε πιτσιλιστεί από το αίμα του θύματος.

    «Καλλίτερα να με συλλαμβάνανε και να με πηγαίνανε στον Κορυδαλλό.  Θα μου δίνανε τουλάχιστον καθαρό πανταλόνι!» φώναξα έξαλλος.

Μα που να πάρει η οργή είχα δίκιο. Είναι δυνατόν το κάθε ηλίθιο πλάσμα, το άχρηστο, το τεμπέλικο, που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να λιάζεται όλη μέρα και να ντύνεται με κείνα τα απαίσια έντονα χρώματα, γεμίζοντας τον αέρα αρώματα; 

   Μα ποιος του είπε ότι έχει ο καθένας όρεξη να ανέχεται τα κουνήματα του όλη μέρα; Δουλειά δεν έχει; Καλά έκανα λοιπόν και το σκότωσα πριν μεγαλώσει και φορτωθούμε ακόμη ένα τεμπέλικο, πλάσμα σαν εκείνους τους Έλληνες. Τόσα χρόνια ήταν όλο φρου φρου κι αρώματα, χορούς, συρτάκια, ούζα, ρακές, σουβλάκια, moussάka και γκομενιλίκια!

    Αντί όμως να με ηρεμήσει αυτή η σκέψη λες και μου έβαζε καυσόξυλα στο τζάκι του θυμού μου. Ορίστε και τώρα που είπα τζάκι μου ήρθε στο νου και κείνη η γελοία προσπάθεια των Ελλήνων να συγκινήσουν τον κόσμο κλαίγοντας ότι δεν έχουν λέει λεφτά να αγοράσουν πετρέλαιο για να ζεσταθούν.  Χα χα χα! 

    Να τώρα που είπα λεφτά το τι ακούω συνέχεια πια με αυτά τα λεφτά.... Ας γελάσω και πάλι! Γίνανε οι Έλληνες φτωχοί και δεν έχουν, λέει να πληρώσουν το ηλεκτρικό τους επειδή τους κόψανε τους μισθούς και τις συντάξεις. Υπάρχουν λένε και πολλοί που πάνε κι αυτοκτονούν επειδή - άκουσον, άκουσον - ντρέπονται που δεν έχουν λεφτά να πάρουν γάλα για τα παιδιά και τα εγγόνια τους! Μα είναι για γέλια όλα αυτά. Πολλή φαντασία έχουν τελικά οι άνθρωποι αυτοί. 

    Όταν αργότερα γυρίσαμε σπίτι, εγώ πήγα στο σημείο του φόνου αλλά το θύμα δεν ήταν εκεί. Μόνο λίγες σταγόνες από το αίμα του είχαν ποτίσει το χώμα. Φαίνεται θα το μάζεψε κάποια υπηρεσία. Θα υπάρχουν φαίνεται μερικές υπηρεσίες που λειτουργούν ακόμη, χάρις στην κυβέρνηση που υπάρχει για να φέρει αυτόν τον λαό στον σωστό δρόμο. Και είναι αλήθεια εντυπωσιακό πως γίνεται και βρέθηκαν αυτοί οι άνθρωποι που δέχτηκαν να οδηγήσουν την χώρα αυτή στην σωτηρία της. Με εντυπωσιάζει αυτό. 

    Στο σπίτι αργότερα, δεν μπορούσα να ησυχάσω. Μα πως είναι δυνατόν να έχω διαπράξει φόνο και να μην υφίσταμαι καμιά συνέπεια; Φαίνεται ότι ο δρόμος προς την σωτηρία της χώρας αυτής δεν λογαριάζει τέτοια μικροπράγματα, όπως φόνοι, θάνατοι παιδιών από μονοξείδιο του άνθρακα, ουρές ολόκληρες για μια ντομάτα και ένα αγγούρι, άρρωστοι που πεθαίνουν επειδή δεν έχουν φάρμακα και άλλα αμελητέα θέματα που κανείς λογικός άνθρωπος δεν δίνει σημασία.

    Έβγαλα το πανταλόνι μου και κοίταξα τον λεκέ από το αίμα του θύματος που σκότωσα εκεί έξω και σκέφτηκα: «Μα είναι δυνατόν μόνο εγώ να έχω βάψει τα χέρια  μου- που λέει ο λόγος- με αίμα και να το καμαρώνω κιόλας;»

Εντάξει, καταλαβαίνω, η κυβέρνηση που ανέλαβε το τιτάνιο έργο της μεταρρύθμισης της χώρας δεν μπορεί - ακόμη τουλάχιστον - φανερά να κάνει ότι έκανα εγώ πριν από λίγο και μάλιστα χωρίς συνέπειες. Το αντιλαμβάνομαι φυσικά. Υπάρχουν και άλλες μέθοδοι για να γίνει αυτό που εγώ έκανα με άμεσα τρόπο.

     Από ότι ακούω μάλιστα φαίνεται ότι αυτοί που έχουν αναλάβει αυτό που λένε διακυβέρνηση, το πετυχαίνουν.  Ίσως όχι και με τόσο μεγάλη επιτυχία είναι αλήθεια, αλλά μαθαίνουν αργά μεν, αλλά σίγουρα. Πολύ σύντομα - όπως λένε και οι ίδιοι- θα έχουμε απτά αποτελέσματα. Όχι όπως εμένα που έκανα τον φόνο, αλλά το μόνο που έχω για να το αποδείξω είναι μερικές σταγόνες από το αίμα του στο ρεβέρ του παντελονιού μου. Και αυτό επειδή μου πέφτει λίγο μακρύ - το παντελόνι.  

    Εκείνοι -οι ήρωες που αγωνίζονται για τους Έλληνες- θα έχουν αρκετά εκατομμύρια θύματα για  να αποδείξουν την αξία τους. Να εισπράξουν τα μπράβο και τα ζήτω από κείνους που τους δίδαξαν την μέθοδο, αλλά ακόμη και από μερικά από τα θύματά τους. Αυτό θα πει ΕΠΙΤΥΧΙΑ! Να σε αποθεώνουν τα θύματά σου. 

    Εμένα; Τρίχες! Ποιος να με αποθεώσει; Ποιο θύμα μου; 

Μήπως εκείνη η μικρή τριανταφυλλιά, που τόλμησε να ξεμυτίσει από το χώμα, για να χαρεί την άνοιξη κι εγώ με το παπούτσι μου, την έλιωσα;

    Το μόνο ίσως που φοβούμαι είναι το αν οι μεγάλες τριανταφυλλιές που βρίσκονται εκεί κοντά και είδανε τον φόνο, μήπως έχουνε αγκάθια! Μήπως πρέπει να αλλάξω διαδρομή πηγαίνοντας για το γκαράζ;

    Βέβαια είναι αστείο να βάζω τον εαυτό μου στο ίδιο επίπεδο με αυτούς που οδηγούν με τον τρόπο που τους υποδείξανε, τον λαό αυτόν στην σωτηρία. 

    Όμως δεν ξέρω αν ο λαός ή ότι απομένει από αυτόν έχει αγκάθια, που είναι καλλίτερα ένας φονιάς σαν εμένα, ή σαν αυτούς που πάνε να τον σώσουν, να τα αποφεύγει ή να αλλάζει χώρα το συντομότερο!