Η ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΔΥΟ ΜΑΤΙΩΝ

    Ήταν γύρω στις επτά και μισή το πρωί και ο γηραιός κύριος με τα λευκά γένια, φορώντας τις πυτζάμες του στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου και κοίταξε μέσα. Ένα άθλιο, θολό αντίγραφο του εαυτού του αχνοφαινόταν μέσα στο τζάμι. Ο σοβαρός κύριος αφού κοίταξε το γελοίο σαν καρικατούρα φαντάσματος είδωλο του, άρχισε να κάνει διάφορες γκριμάτσες βγάζοντας την γλώσσα του, γουρλώνοντας τα μάτια του, σουφρώνοντας τα χείλη, αλλά ο τύπος πίσω από τον καθρέφτη  ή δεν φαινόταν να αντιλαμβάνεται τίποτα ή ο σοβαρός κύριος δεν μπορούσε να τον δει. 
    Εκνευρισμένος αφού βλαστήμησε και μούντζωσε με πάθος τον καθρέφτη ο κύριος βγήκε από το μπάνιο και πήγε στην κουζίνα. Πήγε στον πάγκο εκεί που ήταν η καφετιέρα με τον αρωματικό Γαλλικό καφέ, και το φλιτζάνι του δίπλα όπως του το άφηνε η γυναίκα του κάθε πρωί πριν φύγει για την δουλειά της. Άπλωσε το χέρι του να πιάσει την λαβή της καφετιέρας αλλά έπιασε αέρα. Την δεύτερη φορά τα κατάφερε και πιάνοντας την σφιχτά την έφερε πάνω από το φλιτζάνι άρχισε να σερβίρει την συνηθισμένη του δόση. Όμως κάποια στιγμή αντιλήφθηκε ότι ο λευκός πάγκος της κουζίνας γινόταν μαύρος  και κάτι ζεστό άρχισε να στάζει στα πόδια του. 
    «Που να πάρει ο διάβολος ούτε ένα φλιτζάνι δεν είσαι ικανός να σερβίρεις!» Φώναξε και κάνοντας με φόρα προς τα πίσω αφού σκόνταψε σε μια καρέκλα της κουζίνας βρέθηκε να κάθεται πάνω σε μια σακούλα με κρεμμύδια που ήταν εκεί στο χάμω στο πάτωμα δίπλα στο τραπέζι. Το σκυλάκι τους τρομαγμένο από την αναπάντεχη αυτή κίνηση πήδηξε από την μόνιμη θέση του όπου λαγοκοιμόταν και πετάχτηκε έξω στο μπαλκόνι αφού πρώτα έκανε λίγο σκι στον καφέ που ήταν χυμένος στο πάτωμα. 
    Σφίγγοντας τα δόντια του με θυμό ο σοβαρός κύριος, σηκώθηκε με κόπο πάνω από την σακούλα με τα κρεμμύδια και αμέσως ο τόπος μύρισε κρεμμυδίλα αφού μερικά από τα κρεμμύδια που ήταν πάνω - πάνω είχαν πατικωθεί από τα οπίσθια του σοβαρού κυρίου. 
    Σκέφτηκε ότι έπρεπε να πάει έξω στο μπαλκόνι, να πάρει μια σφουγγαρίστρα και να καθαρίσει τον χυμένο καφέ. Άνοιξε το παντζούρι της μπαλκονόπορτας και βγήκε έξω. 
Ε! Λοιπόν δεν περιγράφεται το τι ένιωσε εκείνο το όμορφο ηλιόλουστο πρωινό. 
Ένιωσε τέτοιον θυμό, τέτοια αγανάκτηση, που άρχισε να βρίζει χειρονομώντας και απειλώντας τον ήλιο. Η λάμψη και  η αντανάκλαση του στα κτίρια τριγύρω, σχεδόν τον τύφλωναν. Βλαστημώντας συνέχεια έσκυψε όπως - όπως, νιώθοντας έναν πόνο στο σημείο όπου είχαν  λιώσει τα κρεμμύδια στον ποπό του, αρπάζει έναν κουβά με μια σφουγγαρίστρα και μπαίνει  μέσα, κλείνοντας το εξωτερικό παντζούρι για να διώξει τον βρωμο-ήλιο από το δωμάτιο. Προσέχοντας όσο μπορούσε να μην πατήσει πάνω στον χυμένο καφέ, άφησε τον κουβά χάμω και κάθισε σε μια καρέκλα για να συνέλθουν λίγο τα μάτια του από την αντηλιά. 
Μόλις ένιωσε καλύτερα άπλωσε το χέρι να πάρει τον κουβά από το πάτωμα, μόνο που αυτό που έφερε μέσα δεν ήταν κουβάς! Ήταν ένα άδειο ξύλινο τελάρο. 
Δεν γίνεται να επαναλάβω εδώ τις βρισιές που εξαπέλυσε εναντίον των πάντων. Ας είναι όμως. Πήγε βρήκε τα γυαλιά ηλίου που φορούσε τελευταία και ξαναβγήκε στο μπαλκόνι. Η σκυλίτσα τους καθόταν μαζεμένη τρέμοντας σε μια γωνιά από το φόβο της που τον άκουγε να φωνάζει και να χειρονομεί σαν τρελός. 
    Για να μην τα πολυλογώ ο σοβαρός και γηραιός κύριος, κουτσά - στραβά καθάρισε το πάτωμα της κουζίνας. Βέβαια το αν στα αλήθεια το καθάρισε θα το μάθαινε το απόγευμα όταν θα ερχόταν η γυναίκα του. 
    Χωρίς να πιει καφέ, και μουρμουρίζοντας συνέχεια, πήγε στο δωμάτιο του να ντυθεί, ελπίζοντας ότι δεν  θα φορούσε και σήμερα ένα καφέ και ένα μαύρο παπούτσι όπως είχε κάνει ήδη μερικές φορές.  Φόρεσε το καπελάκι του για τον ήλιο, τα γυαλιά του και πήρε και την σακούλα για την ανακύκλωση. Πήγε στο χολ, έβαλε το μπουφάν του και πήρε τα κλειδιά  από το μπρούντζινο δισκάκι, που ήταν στο τραπεζάκι του χολ. Αμέσως σχεδόν ήρθε τρέχοντας και χοροπηδώντας παιχνιδιάρικα η σκυλίτσα τους. 
    «Μέσα! Πήγαινε μέσα!» Της φώναξε ο σοβαρός κύριος με τα μαύρα γυαλιά ενώ παράλληλα προσπαθούσε να βρει την σχισμή της κλειδαριάς για να βάλει το κλειδί. Η σκυλίτσα όμως του είχε σπάσει τα νεύρα με τα χοροπηδητά της, το κούνημα της ουράς της και τα τσιριχτά της γαβγίσματα.
    Αφού έκανε μερικές απόπειρες να βάλει το κλειδί στην κλειδαριά εκνευρισμένος έβγαλε τα γυαλιά ηλίου και κοίταξε τα κλειδιά του. Τότε κατάλαβε γιατί χοροπηδούσε σαν τρελή η σκυλίτσα....Προσπαθούσε να ανοίξει την πόρτα με το άκρο του κολάρου της σκυλίτσας. Πέταξε με αγανάκτηση το κολάρο χάμω και έβαλε τις φωνές στο ζωάκι που είχε αναγνωρίσει τον ήχο που έκανε το λουρί της νομίζοντας ότι ο σοβαρός κύριος θα την έβγαζε για βόλτα. 
«Άλλη όρεξη δεν έχω να σε τρέχω για βόλτα!» μουρμούρισε.
    Μόλις βγήκε στο πεζοδρόμιο κατέβασε χαμηλά το γείσο του καπέλου του για να μην τον χτυπάει ο βρωμο- ανοιξιάτικος ήλιος και κρατώντας την σακούλα για την ανακύκλωση, άρχισε να βαδίζει προσέχοντας να μην σκοντάψει σε καμιά πλάκα του πεζοδρομίου και βρεθεί να παλεύει με άλλα, χειρότερα προβλήματα ο γηραιός κύριος. Ο δρόμος του ήταν βέβαια οικείος αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Το πρόβλημα ήταν ότι το ένα του μάτι το δεξί που έβλεπε σχετικά καθαρά καθώς χειρουργήθηκε πρώτο, σε ύποπτη συνεργασία με το αριστερό που έβλεπε λες και βρισκόταν σε πυκνή ομίχλη στα Ιμαλάια, μπέρδευαν τις αποστάσεις. Αλλά ευτυχώς τον ήξερε τον δρόμο, οπότε όποια συνωμοσία και να κάνανε τα μάτια του δεν θα τον νικούσαν. 
    Έφτασε στον μπλε κάδο. Έλυσε την σακούλα, την κράτησε ανοιχτή πάνω από τον κάδο και κουνώντας άδειασε ότι υπήρχε μέσα. Μια κυρία που περνούσε από δίπλα του στάθηκε τον κοίταξε και κούνησε το κεφάλι της. 
    «Έτσι πετάτε τα ανακυκλώσιμα σας;» ρώτησε επιτιμητικά η κυρία
Ο κύριος γύρισε και την κοίταξε μέσα από την ιδιωτική του ομίχλη και της απάντησε:
    «Έτσι! Έχετε πρόβλημα; Εγώ τις αδειάζω τις σακούλες μου. Δεν τις πετάω γεμάτες όπως οι περισσότεροι!» 
    «Το βλέπω!» Είπε η κυρία ειρωνικά. «Αν τις αδειάζατε μέσα στο κάδο και όχι στον δρόμο θα ήταν καλύτερα, κύριε! » πρόσθεσε με έμφαση και έφυγε. 
Ο σοβαρός κύριος παρακολούθησε την κυρία να φεύγει και μετά έριξε μια ματιά χάμω και γύρω του. Το τι συσκευασίες από παιχνίδια των εγγονών του, χαρτιά, εφημερίδες, παλιά περιοδικά και πλαστικά είδη είχαν χυθεί από την σακούλα του στον δρόμο και στο πεζοδρόμιο δε λέγεται. Τι να κανε τώρα; Δεν γινόταν να τα αφήσει έτσι. Έπρεπε να τα μαζέψει και να τα ρίξει μέσα στον κάδο. 
    Έσκυψε, νιώθοντας τα οπίσθια του να πονούν εκεί που λιώσανε τα κρεμμύδια. Άρχισε να μαζεύει τα χυμένα αντικείμενα και να τα πετάει μέσα στον μπλε κάδο. Κάποια στιγμή ένα αυτοκίνητο κοντοστάθηκε εκεί δίπλα του και άκουσε μια ανδρική φωνή να λέει:
    «Κοίτα που μας καταντήσανε με τα μνημόνια τους! Τον ξέρω τον παππού αυτόν. Εδώ στην γειτονιά μένει. Είχαν ένα καλό μαγαζί και τώρα ψάχνει από τα σκουπίδια ο φουκαράς! Τους αλήτες! Γαμ....τα μνημόνια τους!» Είπε ο τύπος και μαρσάροντας έφυγε το αυτοκίνητο.
    Ο  σοβαρός κύριος έμεινε με μια σπασμένη ρόδα από παιδικό παιχνιδάκι στο χέρι και την κοίταζε. Αποφάσισε να τα αφήσει έτσι όπως ήταν και να φύγει όσο γινόταν πιο γρήγορα μην τον έβλεπε κι άλλος γείτονας και γινόταν ρεζίλι στην περιοχή.
    Όταν έφτασε στον δρόμο που οδηγούσε στο μαγαζί τους, είδε από μακρυά πάντα μέσα στην δική του ομίχλη, μια ανδρική φιγούρα κάτω στο δρόμο στο ύψος το μαγαζιού να του κάνει νόημα να έρθει. Κοντοστάθηκε για να δει αν αναγνώριζε την φιγούρα εκείνη. Δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει το άτομο που με μανία κούναγε το χέρι του "έλα. έλα, έλα,"
Ανησύχησε! Μήπως συνέβαινε τίποτα στο μαγαζί; Τάχυνε το βήμα του. Ευτυχώς που ο δρόμος δεν είχε λακκούβες αλλά ούτε και κίνηση. Έφτασε μπροστά στον κύριο που συνέχιζε να κουνάει το χέρι του: "έλα, έλα, έλα". 
    «Τι συμβαίνει; Ποιος είστε; Τι με θέλετε;» 
    «Εγώ; » ρώτησε ο άλλος
    «Μάλιστα εσείς! Τι μου κάνετε νόημα να έλθω;»
    «Δεν κάνω νόημα σε σας κύριε. Στους εργάτες της Ηλεκτρικής εταιρείας που είναι εκεί πίσω κάνω.» Του δείχνει. 
Ο σοβαρός κύριος γύρισε και είδε τέσσερις τύπους με φτυάρια και κασμάδες να τον πλησιάζουν. Τού ήλθε να χαστουκίσει τον τύπο που έκανε "έλα, έλα, έλα" αλλά συγκρατήθηκε, όχι  για τίποτα άλλο... απλώς οι άλλοι ήταν περισσότεροι! 
    Μπήκε στο μαγαζί, έβγαλε τα γυαλιά ηλίου και πήγε στο τηλέφωνο. Σχημάτισε τον αριθμό που θυμόταν απ' έξω. Περίμενε να του απαντήσουν. Μίλησε για λίγο και έκλεισε. 
Γύρισε και κοίταξε την γυναίκα του που τον κοίταζε παραξενεμένη.
    «Αύριο 29 Μαρτίου στις δώδεκα το μεσημέρι θα με δει ο γιατρός που με χειρούργησε για τον καταρράκτη !» είπε και πηγαίνοντας στον πάγκο όπου φτιάχνανε μια τούρτα έκλεψε ένα κομμάτι μαύρη σοκολάτα  την έκανε μια χαψιά και ηρέμησε ελπίζοντας ότι την επαύριο το μεσημέρι θα μάθαινε γιατί αργούσε να επανέλθει η όραση στο αριστερό του μάτι. 
    Ήλπιζε δε ότι θα του δίνανε και καινούργια γυαλιά για να σημαδεύει σωστά όταν θα ρίχνει τα σκουπίδια στους κάδους του δήμου και να μπορεί επιτέλους να επανέλθει στους ρυθμούς του καθώς είχε επιθυμήσει τις φίλες και τους φίλους του εδώ μέσα!
    Αυτή η συνωμοσία των δυο του ματιών θα συντριβόταν σκληρά! Τέρμα πια η ανοχή! Μηδενική ανοχή που λένε και οι ...."λεβέντες" πολιτικοί μας!