ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ Υ. [Νο 2]

    Η Λίνα από την κουζίνα όπου ήταν άκουσε τον θόρυβο που κάναν τα πόδια του Κωνσταντίνου, καθώς τα κοπανούσε στο πάτωμα με πείσμα, και ήρθε τρέχοντας να δει τι συνέβαινε. 

Είδε τον άνδρα της καθισμένο στο περιστρεφόμενο κάθισμα του γραφείου του να ανεβοκατεβάζει τα πόδια του με ορμή στο δάπεδο ενώ ταυτόχρονα μονολογούσε μορφάζοντας. 

Η αλήθεια είναι ότι η Λίνα ανησύχησε κάπως, γιατί τόσα χρόνια τώρα παντρεμένοι ποτέ δεν είχε δει τον άντρα της να συμπεριφέρεται σαν να τον είχε τσιμπήσει σφήκα. 

    «Μα Κωνσταντίνε, σταμάτα να κοπανάς τα πόδια σου στο πάτωμα, θα ξεσηκώσεις την γειτονιά!  Τι σε έπιασε; » 

Ο Κωνσταντίνος σταμάτησε να βαράει το παρκέ και χωρίς να της πει τίποτα της έδειχνε με το δάχτυλο και με γουρλωμένα τα μάτια την οθόνη του υπολογιστή μουγκρίζοντας: 
      «Ο γιος, ο γιος!»

Η Λίνα έριξε μια ματιά στην οθόνη και γύρισε και ξανακοίταξε τον άνδρα της:
     «Μα τι λες; Ποιος γιος; Μα είσαι με τα καλά σου; Ευτυχώς που μένουμε σε μονοκατοικία αλλιώς θα είχαν καλέσει το 100. Τι σε έχει πιάσει σήμερα;»
     «Τυφλή είσαι δεν βλέπεις; Ο γιος του λέει, με υπέδειξε!»
     «Και ποιος το λέει αυτό;» ρώτησε η κοπέλα με γνήσια απορία.
     «Ε! Μα εσύ είσαι τελείως τυφλή! Δεν βλέπεις την υπογραφή; Κάποιος Υ και έχει και τελεία στο τέλος!»
    «Κωνσταντίνε κάνε μου την χάρη, ηρέμησε και γύρισε να κοιτάξεις την οθόνη σου. Κάνε το σε παρακαλώ για χάρη μου.»
Ο άνδρας την κοίταξε για λίγο απορημένος και ύστερα γύρισε να κοίταξει την οθόνη του. Δεν πίστευε στα μάτια του. Η οθόνη έδειχνε την επιφάνεια εργασίας, ήρεμη, ήρεμη.
    «Μα πως! Μα πως! Αφού πριν...ο γιος, ο Υ, τι διάβολο!»
    «Μήπως βρε Κωνσταντίνε σε έχει κουράσει αυτό το πρόγραμμα που φτιάχνεις; Παράτα το για λίγο και βγες να περπατήσεις, έτσι να πάρεις λίγο αέρα. Είναι όμορφα έξω τέτοια ώρα. Κάνει δροσούλα!»
    «Εντάξει Λίνα. Θα κάνω μια βολτούλα» είπε εκείνος, ζορίζοντας τον εαυτό του να χαμογελάσει. 
Έτσι όπως ήταν με το φούτερ του, και αφού  πήρε το κινητό και τα κλειδιά του βγήκε στην αυλή. Έκανε δροσούλα. Έτσι κι αλλιώς σε λίγο θα σουρούπωνε.
Το σπιτάκι τους ήταν σε ένα ύψωμα της πόλης όπου υπήρχαν κι άλλες μονοκατοικίες σαν την δική τους. Ήταν μια όμορφη και ήσυχη γειτονιά όπου έμεναν αυτό που λέμε νοικοκυραίοι άνθρωποι. Περιέργως δεν συνάντησε κανέναν στο δρομάκι που κατηφόριζε προς το κέντρο της πόλης. Κατευθύνθηκε προς το παρκάκι. Ήταν έρημο εκείνη την ώρα. Βρήκε ένα παγκάκι κάτω από ένα γέρικο πεύκο και κάθισε. Ο νους του όμως δεν έλεγε να ξεκολλήσει από όσα του συνέβηκαν πριν από λίγο εκεί στο σπίτι με τον υπολογιστή. 
Ο Ύψιλον! Μα ποιος μπορεί να ήταν ο Υ; Και πως ήρθε το μήνυμα; Ο γιος;  Περίεργα πράγματα! Προσπάθησε να σκεφτεί ονόματα που να αρχίζουν από Ύψιλον...
    «Για να δούμε!» μονολόγησε «εμμμ Υγεία!» φώναξε «Λες από το νοσοκομείο της Αθήνας; Μπαα! Εμμμμ Υάκινθος!» Φώναξε πάλι «Υβόννη; Μπααα! Για να δούμε Υπατία! Μπαααα!.»
    Εκείνη την στιγμή μπήκαν στο πάρκο ένα αγοράκι εκεί στα πέντε με τον παππού του. Τους ήξερε. Το παιδί τον άκουσε να λέει εκείνο το "μπαα" και γύρισε προς τον παππού του λέγοντας: 
    «Παππού, παππού ο κύριος εκεί στο παγκάκι μιλάει μόνος του!»
Ο γέρος κοίταξε τον  Κωνσταντίνο παράξενα, τον χαιρέτισε, αλλά τράβηξε το εγγονάκι του από το χέρι και απομακρύνθηκαν.
    «Ρεζίλι θα γίνω! » μουρμούρισε ο Κωνσταντίνος και έκανε να σηκωθεί από το παγκάκι όταν σχεδόν από το πουθενά ένα όμορφο καφετί σκυλάκι με μακρυά αυτιά που έπεφταν δεξιά αριστερά από την μουσούδα του και με πανέξυπνα μάτια, βρέθηκε εκεί  μπροστά του. Είχε σηκώσει το κεφάλι, και τον  κοίταζε κουνώντας την ουρά του, με την προσδοκία λίγου χαδέματος. Δεν είχε κολάρο πάντως. 
Ο Κωνσταντίνος που από μικρός αγαπούσε τα σκυλιά, χαμογέλασε και άρχισε να του χαϊδεύει το κεφαλάκι λέγοντας του: 
    «Πως βρέθηκες εσύ εδώ; Τίνος είσαι; ε;»
Ο σκύλος τώρα κουνούσε με μεγαλύτερη ένταση την ουρά του και τα μάτια του λες και χαμογελούσαν από χαρά. Ένα αεράκι σηκώθηκε. Τα κλαδιά των δέντρων στο πάρκάκι λύγισαν απαλά και ακούστηκε το θρόισμα των φύλλων. 
    Διάφορα σκουπίδια - άδεια κουτάκια αναψυκτικών και μπύρας, χάρτινες συσκευασίες από σοκολάτες και καραμέλες,  βγήκαν από τις "κρυψώνες" τους και άρχισαν να χορεύουν εκεί στο πλάτωμα στο κέντρο του πάρκου. Μια χάρτινη μπαλίτσα κύλισε και πήγαινε κι αυτή μαζί με τα άλλα σκουπίδια να χορέψει στην.... πίστα. Όμως...ο σκύλος μόλις την είδε, σταμάτησε να κουνάει την ουρά του, την κάρφωσε με τα μάτια έτσι όπως πήγαινε παρέα με τα άλλα σκουπίδια και δίνοντας έναν σάλτο πήγε, την έπιασε με το στόμα και καμαρωτός, καμαρωτός, την έφερε και την άφησε στα πόδια του Κωνσταντίνου. 
    Εκείνος έδωσε ένα χαδάκι στο κεφάλι του σκύλου και έσκυψε να πάρει το χαρτί. Έμοιαζε να ήταν μια σκισμένη σελίδα από βιβλίο. Με απαλές κινήσεις ίσιωσε το κιτρινισμένο χαρτί, φύσηξε το χώμα που είχε καθίσει πάνω του το κοίταξε και ......ανατρίχιασε:
Στο χαρτί ήταν γραμμένη η φράση: Ας δοξαστεί  ο ΥΨΙΣΤΟΣ,τίποτα άλλο.

Άπλωσε το χέρι του να χαϊδέψει τον σκύλο αλλά...χάιδεψε τον αέρα. 
Σήκωσε τα μάτια του να δει, αλλά ο σκύλος δεν ήταν πια εκεί! 
Κοίταξε ψηλά και μουρμούρισε με δέος:
«Αυτός είναι ο Υ;»

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ