ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ Υ.[Νο 1] Ο Υ

     Ο Κωνσταντίνος Λιανός, αφού ακούμπησε το ποτήρι με το παγωμένο του φραπέ στο γραφείο, πήγε μέχρι το παράθυρο και στάθηκε εκεί για λίγο, αφήνοντας το βλέμμα του να χαθεί στο γαλάζιο του ουρανού της μικρής πόλης της Στερεάς Ελλάδας όπου ζούσε με την οικογένεια του. 
    Γρήγορα όμως πίεσε τον εαυτό του να επιστρέψει στο γραφείο του για να προχωρήσει την δουλειά που είχε αναλάβει. Έπρεπε μάλιστα να την έχει έτοιμη για επίδειξη την επομένη το μεσημέρι. Ο πελάτης του - μια εταιρεία παραγωγής προϊόντων ζύμης - του είχε τονίσει ότι βιαζόταν να δει και να βάλει σε εφαρμογή το πρόγραμμα με το οποίο θα παρακολουθούσε την παραγωγή, τις πωλήσεις, τις αποθήκες, τις παραγγελίες, τις υποχρεώσεις, τους πελάτες,  τα ισοζύγια. τα ταμεία,  κλπ το συντομότερο δυνατόν.
    Ο Κωνσταντίνος ήπιε μια γουλιά από τον χωρίς ζάχαρη παγωμένο του καφέ και άρχισε να ταξιδεύει με τα δάχτυλα πάνω στο πληκτρολόγιο. Σε λίγο η οθόνη είχε γεμίσει κάθετες και οριζόντιες στήλες, κουτάκια με τίτλους από πάνω, που με ταχύτητα αστραπής άλλαζαν με κάθε χτύπημα των πλήκτρων από τα μεγάλα αλλά ευέλικτα δάχτυλα του. 
    Έτσι όπως είχε απορροφηθεί από την δουλειά του δεν πρόσεξε ότι ο καταγάλανος ουρανός που θαύμαζε πριν καθίσει κι αρχίσει να επεξεργάζεται το πρόγραμμα, είχε καλυφθεί από γκρίζα πυκνά σύννεφα. 
Ένα σημείο του προγράμματος που έφτιαχνε τον είχε λιγάκι προβληματίσει από άποψη εμφάνισης. Κάτι δεν του πήγαινε καλά έτσι όπως του έβγαινε όταν εντελώς ξαφνικά μια αστραπή που έμοιαζε να σχίζει στα δύο το τζάμι της μπαλκονόπορτας και ο κεραυνός που την συνόδεψε τραντάζοντας όλο το σπίτι, τον έκαναν να πεταχτεί πάνω και να βγει έξω στο μπαλκόνι. 
    «Παράξενο!» μονολόγησε «Για πότε εμφανίστηκαν και για πότε φεύγουν τρέχοντας αυτά τα σύννεφα!»
Και  δεν είχε άδικο. Τα πυκνά γκρίζα σύννεφα που πριν λίγο είχαν καταλάβει τον ουρανό, τώρα έτρεχαν να φύγουν λες και κάτι τα μαστίγωνε διώχνοντας τα. Σε ελάχιστα λεπτά το γαλανό φωτεινό καλοκαιρινό χρώμα κυριάρχησε και πάλι.
    «Πολύ περίεργο!» σκέφτηκε.  «Μια αστραπή, ένα μπουμ και τέρμα!»
Επέστρεψε στο γραφείο, τράβηξε μια ρουφηξιά από τον καφέ του και κάθισε απέναντι από την οθόνη του υπολογιστή του. Όμως...η οθόνη δεν έδειχνε πια το πρόγραμμα που ετοίμαζε αλλά ένα σκέτο έντονο μπλε χρώμα την κάλυπτε απ άκρη σε άκρη. 
    Ο Κωνσταντίνος οργισμένος, χτύπησε με δύναμη την επιφάνεια του γραφείου του φωνάζοντας: 
    «Που να πάρει ο διάολος! Δε μπλού σκρήν οφ ντέθ!  Μα πως; Γαμώτο!»
Η γυναίκα του η Λίνα που τον άκουσε από την κουζίνα, ήρθε σκουπίζοντας τα χέρια με ένα πανί. 
    «Τι είναι βρε Κωνσταντίνε; Γιατί φωνάζεις έτσι;»
    «Άσε ρε Λίνα!» Φώναξε γυρνώντας να την κοιτάξει «Κόλλησε ο σκληρός μου δίσκος. Αυτό το μπλε χρώμα που βλέπεις σημαίνει....»
    «Ποιο μπλε βρε Κωνσταντίνε; Εγώ δεν βλέπω κανένα μπλε!»
Εκείνος γύρισε να κοιτάξει την οθόνη έτοιμος να της τα ψάλλει, αλλά έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Η οθόνη ήταν μια χαρά. Ήταν όμως στην σελίδα των εισερχομένων μέηλ του. 
Έσκυψε και πλησίασε πιο κοντά στην οθόνη και είδε ότι είχε λάβει ένα μήνυμα πριν από τρία λεπτά και δώδεκα δευτερόλεπτα. 
Το μήνυμα όμως ήτανε κενό. Δεν είχε αποστολέα. Δεν είχε θέμα. Δεν υπήρχε κείμενο. Υπήρχε μόνο μια υπογραφή: Ένα μεγάλο μπλε Υ.     
Τίποτα άλλο!
     Κοίταξε για αρκετή ώρα το κενό περιεχομένου μέηλ με την παράξενη υπογραφή, ύστερα στράφηκε προς την Λίνα και την κοίταξε με βλέμμα γεμάτο απορία. Εκείνη τότε σήκωσε τους ώμους και λέγοντας: 

    «Ποιος ξέρει ποιες και ποιοι είναι αυτοί με τους οποίους έχεις μπλέξει!»  

    «Μα βρε Λίνα...» είπε ο Κωνσταντίνος, αλλά εκείνη είχε φύγει. Θέλησε για μια στιγμή να την ακολουθήσει αλλά σκέφτηκε ότι καλύτερα να την άφηνε στην ησυχία της αφού δεν είχε και τίποτα να της πει. Γύρισε στο γραφείο του και έκανε κλικ για να βγει από τα εισερχόμενα του. Όμως.....
     «Μα τι στο διάολο.....» είπε παραξενεμένος που έβλεπε στην οθόνη να σχηματίζονται πύρινες γραμμές που έμοιαζαν να την καίνε. Ετοιμάστηκε να πάει να φωνάξει την Λίνα να δει το περίεργο φαινόμενο, αλλά προτίμησε να μείνει εκεί για να παρακολουθήσει μέχρι που θα πήγαιναν οι φλογίτσες αυτές. Ήταν σίγουρος ότι η οθόνη του ήταν άχρηστη πια. «Θα άρπαξα κανέναν ιό φαίνεται!» μονολόγησε. Τότε όλες οι φλογίτσες στην οθόνη έσβησαν, αφήνοντας ένα λεπτό σύννεφο καπνού να αιωρείται μπροστά του, Περίεργο όμως. Ο καπνός αυτός είχε ένα ευχάριστο άρωμα.  Όταν ο αρωματικός καπνός διαλύθηκε είδε στην οθόνη κάτι αχνά γράμματα που σιγά σιγά γίνονταν πιο έντονα. 
    «Πολύ παράξενος ιός!» μουρμούρισε ο Κωνσταντίνος. Σε λίγο μπόρεσε να διαβάσει!

             «Ο Υιός  Μου  σε υπέδειξεν εις Εμέ .

Υ.»

    

    «Μα τι στο καλό γίνεται εδώ! Ποιανού γιος; Και ποιος είναι αυτός ο Υ που να πάρει η ευχή;» Φώναξε ο Κωνσταντίνος, χτυπώντας με δύναμη τα πόδια του στο πάτωμα σαν πεισματάρικο παιδί.


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ