ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ Υ. [Νο 4] Η Φωνή

    Η Λίνα που άκουσε τον Κωνσταντίνο να την φωνάζει, έτρεξε από την πίσω αυλή που βρισκόταν και βρέθηκε λαχανιασμένη στο γραφείο του άντρα της. Εκείνος όρθιος και σχεδόν ακίνητος κοιτούσε την οθόνη του υπολογιστή του. 
    «Τι είναι βρε Κωνσταντίνε; Τι φωνάζεις, λες και είδες φάντασμα;»
Εκείνος δεν της απάντησε, απλά σήκωσε το χέρι και της έδειξε την οθόνη. Η Λίνα κοίταξε και ένιωσε ανεξήγητο φόβο βλέποντας τα τεράστια γράμματα να γεμίζουν την οθόνη. 

Το έτερο όνομα του Βούλη είναι Βεελζεβούλ

Υ.

Έμεινε κι εκείνη με ανοιχτό το στόμα. 

    «Μα τι είναι αυτά; Ποιος τα γράφει; Κι αυτό το Ύψιλον τι είναι;  Υπογραφή;» ρώτησε χωρίς να παίρνει τα μάτια της από την οθόνη.

    «Δεν έχω την παραμικρή ιδέα! Ούτε ποιος στέλνει το μήνυμα, ούτε τι είναι αυτό το Ύψιλον!» απάντησε ο Κωνσταντίνος. 

    «Πολύ περίεργο όμως! Βούλη έλεγαν εκείνον τον κυριούλη με το σκούρο κουστούμι και το καπέλο. Τον θυμάσαι;»ρώτησε η Λίνα

    «Πως δεν τον θυμάμαι!» Απάντησε με έμφαση ο Κωνσταντίνος, κοιτάζοντας σταθερά την οθόνη του. «Μα ποιο πρόγραμμα είναι αυτό και από που έρχονται τέτοια μέηλ;» Αναρωτήθηκε.

    «Μα βρε Κωνσταντίνε, αυτό σου κάνει εντύπωση;  «Εδώ τούτος, αυτός ο Υ τέλος πάντων, μας γράφει πως ο τυπάκος που ήρθε πριν από λίγο εδώ στο σπίτι μας και είπε πως τον λένε Βούλη, είναι ο...ο , εμμ...οξαποδώ, ο διάβολος. Ο Σατανάς!» ξέσπασε η Λίνα, τρομάζοντας με τα ίδια της λόγια! «Χριστός και Παναγία!» πρόσθεσε και σταυροκοπήθηκε - πράγμα που δεν ήταν στις συνήθειες της. 

   Πριν προλάβει να απαντήσει ο Κωνσταντίνος, τα μεγάλα γράμματα στην οθόνη ξεθώριασαν και σιγά- σιγά έσβησαν. Η οθόνη έμεινε μαύρη σαν να είχε σβήσει και... άρχισε να βρέχει. 

Και οι δυο ταυτόχρονα γύρισαν και κοίταξαν προς το παράθυρο. Το φως της μέρας δεν φαινόταν να έχει αλλάξει. Η  Λίνα πήγε και άνοιξε τις κουρτίνες. Ο ουρανός καταγάλανος, δεν σκιαζόταν ούτε από υποψία σύννεφου. Όχι μόνο δεν έβρεχε έξω αλλά οι ακτίνες του απογευματινού ήλιου σχημάτιζαν εύθυμες παιχνιδιάρικες κηλίδες στο έδαφος εκεί όπου περνούσαν ανάμεσα από τα φύλλα τις λεύκης στην αυλή. 

    Όμως μέσα ακουγόταν ο ήχος της βροχής λες και έριχνε καρεκλοπόδαρα. Η Λίνα γύρισε και κοίταξε τον άντρα της. Εκείνος όμως συνέχισε να κοιτάζει την σκοτεινή του οθόνη με ένταση στο βλέμμα. Τον πλησίασε για να δει τι κοιτούσε όταν αντιλήφθηκε ότι ο ήχος της βροχής δεν ερχόταν απ έξω αλλά από τα ηχεία του υπολογιστή. 

    «Μα έβαλες κανένα βίντεο; » ρώτησε χωρίς ούτε και η ίδια να πιστεύει σε αυτό που είπε

    «Όχι!» απάντησε μονολεκτικά και άτονα ο εκείνος.

    «Μα τότε από π...» δεν ολοκλήρωσε την φράση της, γιατί εκείνη την στιγμή αντιλήφθηκε ότι συνέβαινε κάτι το αδιανόητο. 

Η βροχή που έμοιαζε να πέφτει καταρρακτωδώς πάνω σε τσίγκινη στέγη της φάνηκε ότι...μιλούσε!

    «Μα....μα....Κωνσταντ...» 

    «Σςςς....!» Της έκανε εκείνος «Να ακούσουμε σςςς».

Όρθιοι και οι δυο μπρος στην σκοτεινή οθόνη του υπολογιστή άκουγαν την δυνατή βροχή να πέφτει και πέφτοντας να αρθρώνει λόγο με την ..."υδάτινη" φωνή της.

    Δεν ήταν εύκολο να ξεχωρίσουν τι έλεγε. Η Λίνα βρήκε μια καρέκλα και κάθισε καθώς ένιωθε να μην την κρατάνε τα πόδια της. Ο άντρας της έμεινε όρθιος εκεί. Κάποια στιγμή σχεδόν ταυτόχρονα και οι δυο ένιωσαν ότι άκουσαν την φωνή της βροχής να λέει κάτι που είχε ερωτηματικό. Τους φάνηκε μάλιστα ότι η φράση επαναλαμβανόταν συνέχεια. Η Λίνα ήταν εκείνη που πρώτη κατάλαβε τι άκουγε: 

    «Τιιι είστεεε; Τιιι είστεεε; Τιιι είστεεε;» ρώταγε η βροχή μέσα από τα ηχεία. 

Οι δυο τους κοιτάχτηκαν. «Τιιι είστεεε;»  

Η Λίνα σηκώθηκε, ένιωσε τα πόδια της να τρέμουν και  πλησίασε στο γραφείο. Κοίταξε τον Κωνσταντίνο και αφού της φάνηκε ότι πήρε την συγκατάθεσή του, είπε διστακτικά απευθυνόμενη προς τον υπολογιστή.

    «Εσεις πποιός είστε;» 

Τότε ακούστηκαν δυνατές ρυθμικές βροντές που όμως είχαν κάτι μέσα τους που θα μπορούσε κανείς να τις χαρακτηρίσει "βροντερό γέλιο"! Και αμέσως μετά η βρόχινη φωνή ακούστηκε να λέει:

    «Είιμααιι οοο Υπαρκτός!» Η τελευταία λέξη ακούστηκε καθαρά και συνέχισε, «Τιιι είστε εσείς;» 

Ο Κωνσταντίνος απορημένος από την απάντηση καθώς περίμενε άλλο να ακούσει πρόσεξε ότι σιγά- σιγά, η άρθρωση της βρόχινης φωνής γίνονταν πιο καθαρή.

    «Τιι είστε εσείς; Τι είστε;», ρωτούσε αυτός που μιλούσε με φωνή βροχής.

Ο Κωνσταντίνος τράβηξε το κάθισμα του γραφείου του κάθισε και μίλησε με όσο  πιο σταθερή φωνή μπορούσε.

    «Αν...άνθρωποι είμαστε...» είπε και γύρισε να κοιτάξει την Λίνα. Εκείνη του έδειξε ότι ενέκρινε την απάντηση.

    «Άνθρωποι;» ρώτησε ο Υπαρκτός

Τότε ο Κωνσταντίνος ξαφνικά ένιωσε έναν θυμό λες και κάποιος ανάγωγος τον ανέκρινε και είπε σε έντονο ύφος:

  «Και συ κύριε Υπαρκτέ τι είσαι; Ποιος είσαι με τις φάρσες σου;  Δεν πας να κάνεις καμιά δουλειά λέω εγώ να μας αφήσεις ήσυχους κύριε Υπαρκτέ; Άκου Υπαρκτός χα χα χα !»

Μόλις τέλειωσε ο Κωνσταντίνος,  έριξε μια ματιά στην Λίνα και την είδε να κοιτάει με αγωνία την οθόνη. Ο ήχος της βροχής είχε σταματήσει τώρα. Η οθόνη κατάμαυρη. Απόλυτη ησυχία! Λίγο τρομακτική η ησυχία καθώς είχαν και οι δυο την αίσθηση ότι κάτι εγκυμονούσε! 
    Βήματα ακούστηκαν και  σε λίγο μπήκε στο γραφείο του Κωνσταντίνου ο Γιώργος ο γιος τους. Είδε, τον μεν πατέρα του καθιστό να κοιτάζει με θυμωμένο ύφος την σβηστή οθόνη του υπολογιστή του, την δε μητέρα του να κοιτάζει την ίδια οθόνη φοβισμένη. Ούτε που του έδωσαν σημασία. Απόρησε το παιδί. 
    «Μα τι κάνετε εκεί; Χάλασε ο υπολογιστής;»
Η Λίνα γύρισε και κοίταξε τον γιο της χωρίς να του απαντήσει. Ο Κωνσταντίνος όμως ούτε που κούνησε. 
    «Συνέβη κάτι βρε μαμά; Τι ύφος είναι αυτό που έχετε;»
    «Τίποτα Γιώργο» είπε ο Κωνσταντίνος, γυρίζοντας να δει τον γιο του «απλώς κάποιος ηλίθιος μπήκε στο σύστημα μου και μας έκανε πλάκα!»
     «Τι είδους πλάκα δηλαδή;»ρώτησε ο νεαρός
     «Να! Μιλούσε με μια παράξενη φωνή που έμοιαζε με βροχή, μας είπε ότι τον λένε Υπαρκτό και μας ρώτησε τι ήμαστε εμείς.» Τα είπε όλα ο Κωνσταντίνος σχεδόν με μια ανάσα. 
    «Και δε μου λες ρε μπαμπά και ακούγατε αυτόν τον πως τον είπες, με τα ηχεία του ΠιΣι σου κλειστά;»
Τότε μόνο ο Κωνσταντίνος, πρόσεξε πως τα ακριβά ηχεία που είχε βάλει στο ΠιΣι του ήταν κλειστά. 
    «Δίκιο έχει το παιδί» είπε η Λίνα, «αλήθεια από που τον ακούγαμε με κλειστά ηχεία;»
    «Τι να σου πω! Δεν έχω ιδέαν!» είπε ο Κωνσταντίνος 
    «Μα βρε μπαμπά εσύ είσαι άσσος στα ηλεκτρονικά. Πως έχεις μπερδευτεί τώρα  Τέλος πάντων εγώ πάω να φτιάξω ένα τοστάκι. Πεινασμένος άνθρωπος είμ...Ααα! Ξέχασα να σας πω. Λίγο πιο κάτω συνάντησα ερχόμενος έναν παράξενο τυπάκο με κουστούμι γραβάτα και καπέλο που με σταμάτησε στον δρόμο και με ρώτησε  αν είμαι γιος σας. »
    Ο Κωνσταντίνος σηκώθηκε και πλησίασε τον γιο του και ρώτησε όλος αγωνία:
    «Και λοιπόν; Και λοιπόν;»
    «Μα τι έπαθες ρε μπαμπά; Τίποτα. Του είπα ότι είμαι  γιος σας, μου χαμογέλασε, έβγαλε ευγενικά το καπέλο του όπως στις παλιές ταινίες και μου είπε: "Χαίρω πολύ. Είμαι ο Βούλης" κι έφυγε. Παράξ....»
    Δεν πρόλαβε να αποσώσει την φράση του ένα δυνατό μωρουδίστικο κλάμα που έβγαινε από την οθόνη του υπολογιστή τους ξεκούφανε. Γύρισαν και οι τρεις ξαφνιασμένοι και την κοίταξαν. Ήταν σβηστή. Δεν υπήρχε γραμμένο τίποτα αλλά το κλάμα συνέχιζε. Όμως όσο περνούσαν τα λεπτά το κλάμα από μωρουδίστικο, έγινε παιδικό και από παιδικό, εφηβικό, γυναικείο, ανδρικό και σταμάτησε. Αμέσως  μετά μια δυνατή φωνή που ήταν ένα παράξενο ανατριχιαστικό κράμα μωρουδίστικης, παιδικής, εφηβικής, γυναικείας και ανδρικής φωνής συντάραξε τον χώρο:
    «Άνθρωποιιιι; »
Ο Γιώργος τα είχε πραγματικά χαμένα. Το ίδιο και οι γονείς του. Η παράξενη φωνή συνέχιζε να ρωτάει: «Τιι είστε; Άνθρωποι; Τιιι είστε; Άνθρωποι;»
Ο Κωνσταντίνος πλησίασε την οθόνη και είπε με όχι και τόσο σίγουρη φωνή ανάμεσα στα συνεχή "Τιι είστε, τι είστε" :
    «Ναι άνθρωποι είμαστε! Εσένα τι σε νοιάζει; Είμαστε άνθρωποι!» 
    «Αααανθρωποι! Το δώωροο που σας χάαρισαα  εγώ ο Υπαρκτός, το πολύτιμο μου δώρο, σας το πήηρε ο Βεελζεβούλ. Το δώσαατεε στον Βούλη!» είπε η περίεργη φωνή κι έσβησε σαν βρεφικός λυγμός.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ