Η ΑΝΗΦΟΡΑ [Νο 4] Ο Λιγνός Παβαρότι

       Κρατώντας το μωρό που βρήκε μέσα στην γούβα με μεγάλη προσοχή, προσπαθούσε ταυτόχρονα να ισορροπήσει πάνω στο χωμάτινο έδαφος της ανηφόρας που τρανταζόνταν έντονα λες και κάποιο έμβολο την χτύπαγε με δύναμη από κάτω. Ήταν τόσο ισχυρά τα χτυπήματα, που ένιωθε τους μυς των γέρικων πια ποδιών του να ετοιμάζονται να διαλυθούν. Η σπονδυλική του στήλη θα γινόταν θρύψαλα αν συνεχιζόταν για πολύ τούτο το ταρακούνημα.

    Κοιτάζοντας μπροστά του αντιλήφθηκε ότι όλη αυτή η φασαρία γινόταν μόνο στο σημείο όπου στεκόταν εκείνος. Αποφάσισε τότε να κάνει ένα μεγάλο βήμα για  να φύγει από την ταραγμένη περιοχή. Άπλωσε με κόπο το δεξί του πόδι - δεν ήταν πια ο νέος άνδρας που άφησε εκεί στην τουαλέτα- και έχοντας αγκαλιά του το μωρό με τα κουρελιασμένα ρούχα, πήγε όσο μπορούσε πιο μακρυά. 

Ανάσανε με ανακούφιση. Το σημείο στο οποίο βρέθηκε  τώρα ήταν ήσυχο και σταθερό. Έμεινε εκεί για λίγο. Έσκυψε και κοίταξε το μωρό. Εκείνο έβγαλε τον μικρό λευκό αντίχειρα που πιπιλούσε όλη αυτήν την ώρα και του χαμογέλασε αφήνοντας λίγο σάλιο να τρέξει στο μικρό του πηγούνι. Η καρδιά του Κώστα έλιωσε από την τρυφερότητα που ένιωσε για τούτο το πλασματάκι που βρέθηκε αναπάντεχα στην αγκαλιά του, εκεί στην παράξενη ερημιά. Με το ελεύθερό του χέρι χάιδεψε το απαλό βρεφικό μάγουλο, και αυτό ήταν αρκετό για να του δώσει δύναμη να κοιτάξει με αισιοδοξία την κορυφή της ανηφόρας. 

    Άρχισε πάλι την άνοδο και μάλιστα τώρα παρά το παραπανίσιο βάρος του μωρού ένιωθε ότι πήγαινε με μεγαλύτερη άνεση. 

    «Θα την φτάσουμε την παλιοκορφή!»είπε σκύβοντας στο μωρό. Εκείνο κακάρισε χαρούμενο. «Μα τι όμορφος ήχος!» μονολόγησε ο Κώστας.

    Τώρα είχε βρει έναν σταθερό ρυθμό και ανέβαινε. Κάθε τόσο σταματούσε για να πάρει μερικές ανάσες και να ξεκουραστούν λίγο τα πόδια του. Ύστερα συνέχιζε. Τακτικά σήκωνε ψηλά το κεφάλι για να δει πόσο απείχε ακόμη απ την κορφή. 

Αυτή η ματιά εκεί ψηλά ήταν μια σκέτη απογοήτευση! 

    Παρά την πρόοδο του στην άνοδο, η κορφή έμοιαζε το ίδιο απόμακρη. Λες και δεν είχε ανέβει ούτε ένα μέτρο. Αφού το ρολόι του δεν δούλευε εκεί, αφού το φως απ' όπου και να ερχόταν δεν άλλαζε, μόνο με το νου του μπορούσε να υπολογίζει τον χρόνο που είχε περάσει. Ήταν σχεδόν σίγουρος ότι είκοσι λεπτά με μισή ώρα τουλάχιστον είχαν περάσει από την στιγμή που άρχισε να ανηφορίζει. Εντάξει! Ήταν και τα λίγα λεπτά που ξόδεψε για να μαζέψει το μωράκι. 

    «Μα που είναι οι δικοί σου;» έσκυψε και ρώτησε το μωρό χαμογελώντας του τρυφερά. 

Εκείνο κούνησε παιχνιδιάρικα τα χεράκια και τα ποδαράκια του και γουργούρισε γελώντας. Τα ματάκια του στένεψαν και τα μαγουλάκια του έκαναν μικρά λακκάκια εκεί δίπλα στα χείλη. 

    «Είσαι όμως .....» Αλήθεια! Τι ήταν αγοράκι ή κοριτσάκι;  «Δε βαριέσαι ότι και να 'σαι τώρα είσαι το μωράκι μου,» είπε φωναχτά συνεχίζοντας την άνοδο. 

    «Εϊ  εσύ εκεί κάτω! Που πας;» άκουσε μια δυνατή  σαν τενόρου φωνή. Στάθηκε. Σήκωσε απότομα το κεφάλι, κοίταξε προς όλες τις κατευθύνσεις αλλά δεν είδε κανέναν.

«Η ιδέα μου θα ναι.» Σκέφτηκε και συνέχισε το ανέβασμα. Είχε λαχανιάσει για τα καλά τώρα αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσει. Θα πήγαινε μέχρις απάνω κι ας έσπαγε η καρδιά του. Θα πήγαινε κι αυτός εκεί στην σειρά με τους νεκρούς γέρους στην πιτσαρία. «Άκου πιτσαρία όμως!» Γέλασε. Έβηξε. Δάκρυσαν τα μάτια του και κοκκίνισαν τα μάγουλά του. «Θα ανέβηκε η πίεσή μου» σκέφτηκε. 

    «Εϊ γέρο εκεί κάτω! Που πας;» Ξανάκουσε την ίδια φωνή. Φαινόταν σαν  έρχεται από παντού. Κοίταξε γύρω του δεν υπήρχε τίποτε και κανείς εκτός απ' αυτόν και την ανηφόρα. Α! Ναι και το μωρό βέβαια. 

    «Παραισθήσεις!» μουρμούρισε «Γεροντικές παραισθήσεις!» πρόσθεσε 

Κοίταξε το μωρό. Το είχε πάρει ο ύπνος τώρα. Ήταν τόσο γλυκούλη με το δάκτυλο στο στόμα, που του 'ρχόταν να το φιλήσει.  

    Κοίταξε για μια ακόμη φορά την κορφή. Η άθλια λες και όσο εκείνος πήγαινε προς εκείνην αυτή απομακρυνόταν.

    «Γέροοοο! Φερ' το μωρό εδώ!» άκουσε πάλι την φωνή. Τώρα όμως του φάνηκε σαν ήταν κάπου εκεί κοντά αυτός που φώναζε

Τον μύρισε πρώτα και μετά τον είδε τον καπνό. Σταμάτησε και έκπληκτος είδε εκεί μπροστά του, σκαρφαλωμένο πάνω στον ανηφορικό δρόμο ένα σπιτάκι με γκρίζο καπνό να βγαίνει από την καμινάδα του. 

«Αδύνατον. Αυτό δεν υπάρχ...»  δεν απόσωσε την σκέψη του όταν από την στενή πορτούλα του σπιτιού είδε να βγαίνει ένας πολύ λεπτός ψηλός  νέος άνδρας.  

    «Έλα! Γέρο, Έλα από εδώ να ξαποστάσεις λίγο.» φώναξε ο λιγνός τύπος. 

Ο Κώστας δεν μπορούσε να κάνει τίποτα παρά να υπακούσει αφού το σπιτάκι βρισκόταν ακριβώς πάνω στον δρόμο του για την κορφή. Πάνω στην ανηφόρα. «Ναι αλλά πως δεν το είδα;»  αναρωτήθηκε. 

    Πλησίασε. Στάθηκε με ορθάνοιχτο το στόμα από την έκπληξη  όταν είδε ότι σπίτι περιβαλλόταν από έναν μικρό αλλά καταπράσινο κήπο. Εκτός από την μυρωδιά του καπνού του ήρθε στα ρουθούνια και μυρουδιά κάποιου λουλουδιού. Ήταν τόσο φρέσκια και αναζωογονητική αυτή μυρωδιά που τον εξέπληξε, γιατί μέχρι τώρα δεν έδινε σημασία στα λουλούδια και τα αρώματα τους. 

    Όταν έφτασε μπροστά στον λιγνό τύπο που στεκόταν καταμεσής του κήπου, είδε έναν άνδρα με εκπληκτικά καλοσυνάτα μάτια και ζεστό χαμόγελο. 

    «Είσαι ο Κώστας δεν είναι;» ρώτησε με μια φωνή που θα μπορούσε να είναι και του μακαρίτη Παβαρότι!

    «Μα εσείς, ποιος είστε; Πως βρεθήκ..»

    «Δεν έχει καμιά σημασία ποιος είμαι. Σημασία έχει να ξεκουραστείς λίγο εσύ και το πλάσμα που κρατάς. Έλα!»

Ο λιγνός Παβαρότι προχώρησε μπροστά. Ο Κώστας ακολούθησε και βρέθηκαν κάτω από μια σκιερή βεράντα. Έκανε δροσιά εκεί. 

    «Κάθισε Κώστα.» είπε με την εντυπωσιακή φωνή του.

    «Μα πως ξέρετε το όνομά μου;» ρώτησε ο Κώστας

    «Δεν είναι αυτό που πρέπει να σε απασχολεί τώρα Κώστα. Θα σου φέρω λίγο νερό να πιεις και μετά θα πρέπει να συνεχίσεις. »

    «Μα εγ....» πήγε να πει αλλά τον σταμάτησε το κλάμα του μωρού. 

    «Ένα από τα δυο πράγματα που πρέπει να σε απασχολούν είναι και το πλάσμα αυτό!» είπε ο λιγνός Παβαρότι και μπήκε στο σπιτάκι. 

Ο Κώστας έσκυψε και κοίταξε το μωράκι που κλαψούριζε. Μπορεί και να πεινούσε!

    Ο άλλος ήρθε με ένα μεγάλο ποτήρι παγωμένο νερό και του το έδωσε. Ο Κώστας το ήπιε μονορούφι. Μόλις τέλειωσε άφησε το ποτήρι σε ένα τραπεζάκι εκεί δίπλα. 

    «Μήπως υπάρχει κάτι να ταΐσουμε το μωρό;» ρώτησε. 

Ο λιγνός τύπος τον κοίταξε με σοβαρότητα. Το βλέμμα του τώρα είχε κάτι το αυστηρό.

    «Σου είπα προηγουμένως! Εσένα δυο πράγματα σε απασχολούν τώρα. Η ανηφόρα και το πλάσμα!»

    «Εντάξει το κατάλαβα. Αλλά είπα μήπως έχετε λίγο γάλα ή κάτι να δώσουμε στο μωράκι.»

    «Μωράκι;» Είπε ο άλλος «Μωράκι; Πολύ αστείο;»

    «Που είναι το αστείο;» Είπε ο Κώστας αρχίζοντας να θυμώνει και να νιώθει τις γέρικες φλέβες του να φουσκώνουν την στιγμή που ένας μικρός ανεμοστρόβιλος ανακάτευε την λεπτή άμμο της ανηφόρας. Μερικοί κόκκοι μπήκαν στα μάτια του. Τα έτριψε με το ελεύθερό του χέρι μέχρι που γέμισαν δάκρυα από τον ερεθισμό. Όταν ηρέμησαν κάπως κοίταξε γύρω του. 

    Δεν υπήρχε κανένα σπιτάκι με κηπάκο εκεί. Καμιά μυρουδιά λουλουδιών δεν πλανιόταν στον αέρα, κανένας λιγνός Παβαρότι δεν υπήρχε τριγύρω. Κι όμως ένιωθε ότι μόλις πριν λίγο είχε πιει κρύο νερό. 

    Έσκυψε να κοιτάξει το μωρό που κοιμόταν πιπιλίζοντας το δάχτυλό του. 

Μα που ήταν πριν; Ποιος ήταν ο λιγνός τύπος; Γιατί του φάνηκε αστείο η λέξη  «μωράκι;» και το έλεγε συνέχεια το "πλάσμα;"

    Κοίταξε πάλι την κορυφή και βάλθηκε να ανεβαίνει. Τώρα όμως ένιωθε σαν να είχε βαρύνει. Είχε κουραστεί μάλλον. Τακτοποίησε το μωρό στην αγκαλιά του όταν είδε ότι κάτι είχε αλλάξει. 

    Εκεί μέσα στην αγκαλιά του, το μωρό  έμοιαζε σαν να είχε μεγαλώσει! Κάτι στο βλέμμα του είχε αλλάξει. 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ