Η ΑΝΗΦΟΡΑ [Νο 3] Ένα μωρό;

      Πίσω στην σάλα του ρεστοράν, η γυναίκα του Κώστα η Μαριάνθη, είχε βρει κάποιο θέμα κοινού ενδιαφέροντος με την πιο νέα της παρέας την Λιάνα με τα κοντά καστανόξανθα μαλλιά και γέλαγαν κουβεντιάζοντας. Ο Αντρέας ο φίλος του Κώστα που τώρα στα πενήντα καμάρωνε που συνόδευε τούτο το μανούλι που ούτε τα τριάντα δεν είχε κλείσει ακόμη,  σιγόπινε τον χυμό του. 
    Ο μαιτρ πλησίασε το τραπέζι τους με ένα ευγενικό και διακριτικό χαμόγελο.
    «Είμαστε έτοιμοι για την παραγγελία του κυρίως πιάτου;» ρώτησε 
    «Περιμένουμε να έρθει ο ....Α! Νάτος ήρθε και ο Κώστααας!» είπε η Μαριάνθη βλέποντας τον άντρα της να έρχεται στο τραπέζι. 
Μόλις κάθισε ο Κώστας η Μαριάνθη πρόσεξε πως είχε μια παράξενη έκφραση στα μάτια. 
    «Λοιπόν! Ας παραγγείλουμε!» είπε ο Αντρέας τρίβοντας τα χέρια του. Ήταν προφανές ότι πεινούσε. 
Ο μαιτρ έβγαλε το μπλοκάκι του και ετοιμάστηκε να γράψει....όταν ο Κώστας στράφηκε στον Αντρέα:
    «Πάλι πεινάς βρε χαραμοφάη; Πάλι;» είπε με ειρωνεία αλλά και θυμό.
Όλοι στο τραπέζι πάγωσαν. 
     «Μα τι είναι αυτά που λες Κώστα αγάπη μου;» ρώτησε η Μαριάνθη απλώνοντας το χέρι της για να πιάσει το δικό του. 
    «Αει παράτα κι εσύ με τις ψευτοτρυφερότητες! Άκου ....αγάπη μου;» είπε στρεφόμενος προς την γυναίκα του κοιτώντας την με ειρωνικό χαμόγελο. 
Ο Αντρέας, κρατούσε το ποτήρι με τον χυμό του τόσο σφιχτά που λίγο ήθελε να το σπάσει.
    «Ρε Κώστα τι έπαθες; Τι είναι αυτά που λες; Τρελάθηκες;» 
    «Ναι ρε συ! Τρελάθηκα! Αφού βρίσκομαι εδώ παρέα μαζί σας τρελάθηκα! Είστε όλοι σας ψεύτες και υποκριτές. Κι εσύ μωρή τσούλα» είπε γυρίζοντας να κοιτάξει την νεαρή Λιάνα 
«τι δουλειά έχεις με αυτόν το κωλόγερο; ε; »
Η Λιάνα γούρλωσε τόσο πολύ τα μάτια που το όμορφο της πρόσωπο σχεδόν παραμορφώθηκε. 
    «Μα...μα....» Πήγε να πει. 
    «Σκάσε!» της πέταξε αγριεμένος ο Κώστας και γυρίζοντας προς τον μαιτρ  που στεκόταν εκεί με το μπλοκάκι στα χέρια του φώναξε:
    «Τι στέκεσαι εκεί σαν με τα μαύρα σου σαν μαλάκας πιγκουίνος; Φέρε ότι έχεις και παράτα μας! Άντε τράβα στην κουζίνα σου παλιογκαρσόνι!»
Ο μαιτρ δεν κουνήθηκε από την θέση του. Κοίταξε τον Κώστα κατάματα και με απόλυτα ήρεμη φωνή τον ρώτησε:
    «Με συγχωρείτε κύριε, μπορώ να σας κάνω μια αδιάκριτη ερώτηση;»
    «Τι θες βρε γύφτο; Λέγε!» του πέταξε με περιφρόνηση ο Κώστας. 
    «Χίλια συγγνώμη κύριε για την ερώτηση, αλλά πείτε μου. Προηγουμένως που κατεβήκατε κάτω στις τουαλέτες, πήγατε στις γυναικείες όπως σας ζήτησα;»
    «Λογαριασμό θα σου δώσω ρε σκατό του κερατά  για το που θα κατουρήσω; Άντε πήγαινε να φέρεις κάτι να φάνε τούτες οι μαϊμούδες και ο  γορίλας εδώ δίπλα μου.»
Η Μαριάνθη κοιτούσε τον άνδρα της έκπληκτη. Ποτέ, μα ποτέ δεν είχε  τον ακούσει είχε να βρίζει. Το πολύ - πολύ κανένα "στο διάολο" να έλεγε. Τώρα τρομαγμένη, είδε στο βλέμμα του κάτι που δεν είχε καμιά σχέση με τον άνθρωπο που παντρεύτηκε, με τον ευγενικό κύριο που πριν από ελάχιστα λεπτά είχε κατέβει να πάει στην τουαλέτα.  Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Η Λιάνα που την είδε έτσι της έπιασε το χέρι και το έσφιξε απαλά με στοργή. 
Ο Αντρέας πετάχτηκε με ορμή όρθιος και φώναξε!
    «Άκου να σου πω Κώστα αν σου στριψε εσένα στα ξαφνικά, να σε πάμε στο Δαφνί. Αλλά δεν  θα καθίσουμε εδώ να μας βρίζεις έτσι! Καλά μωρέ  δεν ντρέπεσαι; Την γυναίκα σου δεν την σκέφτεσαι; Κοίτα την πως κλαίει!»
    Τότε ο μαιτρ σκύβοντας άπλωσε με δισταγμό το χέρι στο ώμο του Κώστα και τίναξε λίγη γκρίζα σκόνη που είχε κατακαθίσει στο καφετί μπουφάν του και κούνησε το κεφάλι του. 
    «Κύριε!» είπε με  ελαφρώς επιτιμητικό τόνο «σας παρακάλεσα να πάτε στις γυναικείες τουαλέτες. Γιατί πήγατε στις ανδρικές;»
Τότε ο Κώστας πετάχτηκε όρθιος και άρχισε να πετάει ότι βρισκόταν μπροστά του. Ποτήρια μπουκάλια, κλοτσούσε τα καθίσματα βρίζοντας και στριφογυρίζοντας  γύρω από τον εαυτό του αλλόφρων. Η Λιάνα φοβισμένη, αγκάλιασε την Μαριάνθη ενώ ο Ανδρέας  προσπαθούσε να αποφύγει τα αντικείμενα που πετούσε δεξιά κι αριστερά ο εκτός εαυτού παλιός του φίλος που φώναζε ταυτόχρονα:
    «Γαμημένα γεράματα! Κωλοανηφόρα! Βρωμόγεροι!.....» 
Ξαφνικά κατέρρευσε, τα πόδια του λύγισαν και έπεσε στο πάτωμα. Κοίταξε γύρω του. Σήκωσε το κεφάλι του είδε την γυναίκα και το φιλικό του ζευγάρι να τον κοιτάζουν έντρομοι και έβαλε τα κλάματα. Γοερά κλάματα.  
Ο μαιτρ τον κοίταζε παγερά αδιάφορος!

    *****

    Νοιώθοντας την αρχή της ανηφόρας κάτω από τα πόδια  του ο Κώστα  και κοιτάζοντας την άκρη της εκεί ψηλά, του φάνηκε ότι δεν ήταν δα και κάτι ακατόρθωτο να την ανέβει σιγά-σιγά.  

Εκείνος ο αηδιαστικός χυλός που καταβρόχθισε στην "πιτσαρία" ήταν φανερό ότι του είχε δώσει ενέργεια. Την ένοιωθε μέσα του σαν δύναμη. Γύρισε ξανά να δει πίσω του και το μόνο που αντίκρισε ήταν η μικρή πλατειούλα όπου στέκονται οι γέροι που τώρα είχαν εξαφανιστεί και το τεράστιο, πανύψηλο τείχος που περιέβαλε τα πάντα γύρω του.  Ήταν ολοφάνερο πως η μοναδική οδός διαφυγής από τούτο το παράξενο μέρος όπου ο χρόνος δεν κυλούσε ήταν τούτη η ανηφοριά. 

    Ε! Λοιπόν θα την ανέβαινε! Δεν θα κατέληγε αυτός να επιστρέψει πτώμα και να μπει σε κείνη την σειρά των νεκρών γερόντων, στην αποθήκη της πιτσαρίας πίσω από τον πάγκο του μπαρ. 

    Πήρε βαθιές ανάσες και ξεκίνησε γεμάτος αισιοδοξία. Οι πρώτοι του διασκελισμοί δεν είχαν καμιά σχέση με την ηλικία του την τωρινή. Αλήθεια πόσο χρονών ήταν τώρα; Σύντομα όμως ένιωσε ότι έπρεπε να κάνει οικονομία δυνάμεων. Συνέχισε την άνοδο με μικρά βήματα, ανασαίνοντας παράλληλα με τον αντίστοιχο ρυθμό. Η πίστη του ότι θα τα κατάφερνε ολοένα και μεγάλωνε μέσα του. 

    Εκείνο που κάπως τον αποθάρρυνε ήταν ότι δεξιά κι αριστερά της ανηφόρας δεν υπήρχε απολύτως τίποτα. Ξεραΐλα σκέτη. Γκρίζες στεγνές γυμνές  εκτάσεις που δεν πήγαιναν πέραν του οπτικού του πεδίου, αφού πίσω από αυτές κι εδώ κυριαρχούσε ο Τοίχος. 

Η ίδια η ανηφόρα ήταν λες και είχε χαραχθεί πάνω στο έδαφος μια θεόστεγνης ερήμου. 

    Συνέχισε την άνοδο με αργό σταθερό βηματισμό και εξακολουθούσε να έχει την βεβαιότητα και να μονολογεί κάθε τόσο: «Ανηφορίτσα είναι. Θα την ανεβώ! »

    Επικρατούσε  απόλυτη ησυχία.  Απέφευγε να την χαρακτηρίσει ...νεκρική!

Δεν μπορούσε  όμως να ξέρει πόση ώρα είχε περάσει από την στιγμή που πάτησε το πόδι του στην ανηφόρα γιατί  όταν σήκωνε κάθε τόσο τα μάτια του να δει πόσο απείχε το τέλος της, δεν είχε καμιά αίσθηση της προόδου που έκαμε. Όποτε όμως γύριζε πίσω του να δει, έβλεπε ότι είχε απομακρυνθεί αρκετά από την αφετηρία  «Άρα καλά πηγαίνω! Προχωράω!»  μουρμούρισε. 

    Λίγος ιδρώτας άρχιζε να αναβλύζει από το μέτωπό του. «Φυσιολογικό!»  είπε σκουπίζοντας τον με το μανίκι του μπουφάν. 

    Άρχιζε να βάζει σημάδια με το βλέμμα. Εκεί μπροστά του ήταν ένας τριγωνικός μικρός γκρίζος βράχος. Μόλις τον προσπερνούσε θα έβαζε άλλο σημάδι. Έτσι θα υπολόγιζε την πρόοδο της ανόδου. «Αυτή η ησυχία όμως σου σπάει τα νευ... Μα να! Τώρα κάτι ακούγ...»

    Σταμάτησε και ελαφρά λαχανιασμένος όπως ήταν προσπάθησε να ακούσει. Κάτι είχε ακούσει. Να το πάλι. Εκεί στα δεξιά του! Κάτι σαν νιαούρισμα. Γατάκι; 

    Πήγε με γρήγορα βήματα προς τον ήχο που ερχόταν από μια γούβα που σχημάτιζε το έδαφος. Όσο πλησίαζε τόσο δεν πίστευε στα αυτιά του: «Δεν είναι δυνατόν!» φώναξε και η φωνή του αντήχησε στην ερημιά. Τάχυνε τα βήματα του και έφτασε στο χείλος της γούβας. Και το είδε. Η καρδιά του κόντευε να σπάσει από την προσπάθεια αλλά και από την έκπληξη.

    Μέσα στην γκρίζα, ρηχή  γούβα ντυμένο με κουρέλια βρώμικα και λιωμένα βρισκόταν ένα μωράκι. 

Έκπληκτος ο Κώστας στάθηκε και κοίταζε το βρέφος που έκλαιγε γοερά εκεί στον σκληρό πάτο της γούβας. «Μα πως βρέθηκε το μωρό εδώ;» είπε φωναχτά. Κοίταξε γύρω του μπας και δει κανέναν άλλον. Ύστερα φώναξε:

    «Είναι κανείς εδώ; Είναι κανείς εδώ;»  Καμιά απάντηση. 

Πλησίασε με διστακτικά βήματα το βρέφος. Βογκώντας από τον πόνο στη μέση έσκυψε από πάνω του. Με τα γέρικα του μάτια είδε ότι ήταν ένα πανέμορφο μωράκι με κατάμαυρα μαλλάκια. Εκείνο μόλις είδε τον γέρο να τον κοιτάει από πάνω του, σταμάτησε το κλάμα και άρχισε κουνώντας χεράκια και ποδαράκια να κάνει διάφορους ήχους που έδειχναν την χαρά του και χαμογέλασε. 

    Ο Κώστας ένιωσε την καρδιά του να λειώνει από στοργή. Έσκυψε αργά - αργά και πιάνοντας το πλασματάκι από την πλάτη το σήκωσε. Όρθωσε το κορμί του και στάθηκε εκεί να το κοιτάζει μαγεμένος! 

    Κοίταξε ξανά γύρω του να δει αν υπήρχε κανείς. Δεν είδε κανέναν ούτε άντρα ούτε γυναίκα. «Μα τι είδους άνθρωποι αφήνουν στις ερημιές ένα μωρό;» σκέφτηκε. 

    Κρατώντας το αγκαλιά, βγήκε ξανά στην ανηφοριά. Κοίταξε ψηλά την κορφή της. Έσκυψε και είδε το μωρό στην αγκαλιά του. 

    «Θα ανέβουμε παρέα την ανηφόρα μωρούλι μου!» είπε 

Μόλις τέλειωσε την φράση του όμως, ένιωσε το έδαφος της ανηφόρας να κινείται  κάτω από τα πόδια του...

Συνέχεια.