ΔΑΚΡΥΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΥΓΗ

     Ο Χριστόφορος εκείνη την Κυριακή το πρωί ξύπνησε από έναν πόνο ψηλά στο δεξί του πόδι που  τον ταλαιπωρούσε τελευταία. 

  Κοίταξε το φωτεινό καντράν του ρολογιού στο κομοδίνου της γυναίκας του και είδε ότι ήταν επτά παρά είκοσι. 

      Χωρίς να ανάψει φως σηκώθηκε με δυσκολία από το κρεβάτι. Στάθηκε για λίγο όρθιος προσπαθώντας να μη βάλει βάρος στο πονεμένο του πόδι, και βγήκε από το δωμάτιο. 

Έριξε μια ματιά στην κλειστή πόρτα του δωματίου όπου συνήθως κοιμούνταν τα δυο του εγγόνια. Σήμερα όμως επειδή φιλοξενούσαν την αδελφή της γυναίκας του και μια φίλη τους από την Κρήτη τα αγόρια - πεντέμισι και τεσσεράμισι χρονών- είχαν με μεγάλη χαρά μάλιστα δεχτεί να παραχωρήσουν τα κρεβάτια τους στις φιλοξενούμενες. Άλλο που δεν ήθελαν μάλιστα να κοιμηθούν στους δυο καναπέδες στο σαλόνι. 

    Ο Χριστόφορος, προχώρησε στο σκοτεινό μακρόστενο χολ και έφτασε στην μισόκλειστη πόρτα της κουζίνας. Αφού την έσπρωξε απαλά την άνοιξε και πρώτα μύρισε την ευωδιά του φρεσκοψημένου καφέ και μετά είδε το μεγάλο του εγγονό - ξύπνιο ήδη από τα χαράματα- να κουβεντιάζει με την γιαγιά του η οποία εδώ και χρόνια ξυπνάει παρέα με τον Αυγερινό που στολίζει τον σκοτεινό ακόμη ουρανό.

     Η συζήτηση απ' ότι κατάλαβα από τις πρώτες φράσεις είχε να κάνει με τον  Rex. Όχι δεν ήταν σκύλος ο Ρέξ αλλά περίφημος Τυραννόσαυρος Ρέξ γνωστός ως "Τι Ρέξ"  ακόμη και στα παιδιά του νηπιαγωγείου. Ο Χριστόφορος δεν θυμόταν σε ποια ηλικία είχε μάθει τόσες λεπτομέρειες για τους δεινόσαυρους. όσες ήξεραν τα εγγονάκια του. Πάντως όχι πριν τα τριάντα του. 

    Αφού ανακάτεψε τα μαλλιά του μεγάλου του εγγονού και έμαθε ότι ο Στεγόσαυρος ήταν φυτοφάγος ρώτησε την γυναίκα του:

    «Ο μικρός  κοιμάται ακόμη;»

   «Θα αργήσει να ξυπνήσει γιατί έκανε ώρα να τον πάρει  την ο ύπνος την νύχτα!» του απάντησε εκείνη. «Σκεφτόταν το καράβι του που έπλεε προς στην Αμερική και τον καπετάνιο που είχε κλέψει το ρύζι. Μου είπε ότι θα τον πέταγε στη  θάλασσα να τον φάνε οι χαρχαρίες!» 

    Ο Χριστόφορος γέλασε γιατί πάντα τον διασκέδαζε αυτή η ιστορία με το καράβι του μικρού και τον απατεώνα καπετάνιο του και θαύμαζε ταυτόχρονα την πλούσια του φαντασία. 

Πριν βάλει στο φλιτζάνι του καφέ να τον απολαύσει με ένα από τα υπέροχα "φανουρο-κεκάκια" που έφτιαχνε η γυναίκα του στο εργαστήρι ζαχαροπλαστικής που διατηρούσε, είπε να πάει στο σαλόνι να για να ρίξει μια ματιά στον πιτσιρικά ....εφοπλιστή! 

    Ο μεγάλος χώρος της σαλοτραπεζαρίας είχε αρχίσει να φωτίζεται από τις πρώτες αχτίνες του νεαρού ήλιου που έμπαινε από τους δυο στενόμακρους φεγγίτες δεξιά κι αριστερά του τζακιού. 

    Προχώρησε πατώντας αθόρυβα στο χαλί και έφτασε πάνω από τον καναπέ που είχε γίνει το προσωρινό κρεββάτι του ....καραβοκύρη. 

    Ο μικρός του εγγονός κοιμόταν ανάσκελα, με το κεφάλι ελαφρά γυρισμένο προς το φως που αργά- αργά άρχισε να λούζει με τον χώρο. 

Ο Χριστόφορος στάθηκε από πάνω του και έμεινε εκεί να κοιτάζει το προσωπάκι που ήταν παραδομένο στον ύπνο των αθώων πλασμάτων. Τα κλειστά του ματάκια δυο λεπτές μαύρες γραμμούλες, η μυτούλα του πρόβαλε πάνω από τα ελαφρά μισάνοιχτα μικροσκοπικά του χειλάκια που τρεμούλιαζαν απαλά από την ανάσα που ίσως κουβαλούσαν την αύρα των ονείρων του. 

    Ο ηλικιωμένος άνδρας, που στεκόταν εκεί κοιτάζοντας σαν μαγεμένος τον μικρό του εγγονό να κοιμάται, ένιωσε εκείνες τις στιγμές κάτι μέσα στα βάθη της ψυχής του να λιώνει. Αργότερα ίσως κατάλαβε πως αυτό το υπέροχο και μεγαλειώδες συναίσθημα γεννιόταν από την συνειδητοποίηση πως τούτο το μαγικό πλασματάκι το παραδομένο στον κόσμο των ονείρων, ήταν το μέσον που διασφάλιζε την συνέχιση της παρουσίας του στο μέλλον. 

    Με το ζόρι υποχρέωσε τον εαυτό του να γυρίσει πίσω στην κουζίνα όπου η συζήτηση του μεγάλου εγγονού με την γιαγιά του είχε επικεντρωθεί στην στολή που θα φορούσε για τις απόκριες. Η επιλογή είχε πια αποφασιστεί. Θα ντυνότανε βρυκόλακας - νικόλακας- κατά τον μικρό. 

    Η γυναίκα του Χριστόφορου γύρισε χαμογελαστή και κοίταξε τον άντρα της  να μπαίνει στην κουζίνα. Το χαμόγελο της μετάλλαξε σε βλέμμα ανησυχίας.

    «Τι έχεις Χριστόφορε; Γιατί κλαις;»

Ο ηλικιωμένος άνδρας, έφερε το χέρι του στο  μάγουλό του και σκούπισε την υγρασία που είχε σταθεί στα λευκά του γένια. Δεν ήταν ιδρώτας.

    Πήγε στην καφετιέρα, έβαλε καφέ και κάθισε να τον πιει ακούγοντας τις λεπτομέρειες της στολής του βρικόλακα  -νικόλακα- που θα είχε την τιμητική του τούτες τις απόκριες.

Ίσως να ήταν ο νοστιμότερος καφές που είχε ποτέ του απολαύσει.