Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

ΔΑΚΡΥΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΥΓΗ

     Ο Χριστόφορος εκείνη την Κυριακή το πρωί ξύπνησε από έναν πόνο ψηλά στο δεξί του πόδι που  τον ταλαιπωρούσε τελευταία. 
  Κοίταξε το φωτεινό καντράν του ρολογιού στο κομοδίνου της γυναίκας του και είδε ότι ήταν επτά παρά είκοσι. 
      Χωρίς να ανάψει φως σηκώθηκε με δυσκολία από το κρεβάτι. Στάθηκε για λίγο όρθιος προσπαθώντας να μη βάλει βάρος στο πονεμένο του πόδι, και βγήκε από το δωμάτιο. 
Έριξε μια ματιά στην κλειστή πόρτα του δωματίου όπου συνήθως κοιμούνταν τα δυο του εγγόνια. Σήμερα όμως επειδή φιλοξενούσαν την αδελφή της γυναίκας του και μια φίλη τους από την Κρήτη τα αγόρια - πεντέμισι και τεσσεράμισι χρονών- είχαν με μεγάλη χαρά μάλιστα δεχτεί να παραχωρήσουν τα κρεβάτια τους στις φιλοξενούμενες. Άλλο που δεν ήθελαν μάλιστα να κοιμηθούν στους δυο καναπέδες στο σαλόνι. 
    Ο Χριστόφορος, προχώρησε στο σκοτεινό μακρόστενο χολ και έφτασε στην μισόκλειστη πόρτα της κουζίνας. Αφού την έσπρωξε απαλά την άνοιξε και πρώτα μύρισε την ευωδιά του φρεσκοψημένου καφέ και μετά είδε το μεγάλο του εγγονό - ξύπνιο ήδη από τα χαράματα- να κουβεντιάζει με την γιαγιά του η οποία εδώ και χρόνια ξυπνάει παρέα με τον Αυγερινό που στολίζει τον σκοτεινό ακόμη ουρανό.
     Η συζήτηση απ' ότι κατάλαβα από τις πρώτες φράσεις είχε να κάνει με τον  Rex. Όχι δεν ήταν σκύλος ο Ρέξ αλλά περίφημος Τυραννόσαυρος Ρέξ γνωστός ως "Τι Ρέξ"  ακόμη και στα παιδιά του νηπιαγωγείου. Ο Χριστόφορος δεν θυμόταν σε ποια ηλικία είχε μάθει τόσες λεπτομέρειες για τους δεινόσαυρους. όσες ήξεραν τα εγγονάκια του. Πάντως όχι πριν τα τριάντα του. 
    Αφού ανακάτεψε τα μαλλιά του μεγάλου του εγγονού και έμαθε ότι ο Στεγόσαυρος ήταν φυτοφάγος ρώτησε την γυναίκα του:
    «Ο μικρός  κοιμάται ακόμη;»
   «Θα αργήσει να ξυπνήσει γιατί έκανε ώρα να τον πάρει  την ο ύπνος την νύχτα!» του απάντησε εκείνη. «Σκεφτόταν το καράβι του που έπλεε προς στην Αμερική και τον καπετάνιο που είχε κλέψει το ρύζι. Μου είπε ότι θα τον πέταγε στη  θάλασσα να τον φάνε οι χαρχαρίες!» 
    Ο Χριστόφορος γέλασε γιατί πάντα τον διασκέδαζε αυτή η ιστορία με το καράβι του μικρού και τον απατεώνα καπετάνιο του και θαύμαζε ταυτόχρονα την πλούσια του φαντασία. 
Πριν βάλει στο φλιτζάνι του καφέ να τον απολαύσει με ένα από τα υπέροχα "φανουρο-κεκάκια" που έφτιαχνε η γυναίκα του στο εργαστήρι ζαχαροπλαστικής που διατηρούσε, είπε να πάει στο σαλόνι να για να ρίξει μια ματιά στον πιτσιρικά ....εφοπλιστή! 
    Ο μεγάλος χώρος της σαλοτραπεζαρίας είχε αρχίσει να φωτίζεται από τις πρώτες αχτίνες του νεαρού ήλιου που έμπαινε από τους δυο στενόμακρους φεγγίτες δεξιά κι αριστερά του τζακιού. 
    Προχώρησε πατώντας αθόρυβα στο χαλί και έφτασε πάνω από τον καναπέ που είχε γίνει το προσωρινό κρεββάτι του ....καραβοκύρη. 
    Ο μικρός του εγγονός κοιμόταν ανάσκελα, με το κεφάλι ελαφρά γυρισμένο προς το φως που αργά- αργά άρχισε να λούζει με τον χώρο. 
Ο Χριστόφορος στάθηκε από πάνω του και έμεινε εκεί να κοιτάζει το προσωπάκι που ήταν παραδομένο στον ύπνο των αθώων πλασμάτων. Τα κλειστά του ματάκια δυο λεπτές μαύρες γραμμούλες, η μυτούλα του πρόβαλε πάνω από τα ελαφρά μισάνοιχτα μικροσκοπικά του χειλάκια που τρεμούλιαζαν απαλά από την ανάσα που ίσως κουβαλούσαν την αύρα των ονείρων του. 
    Ο ηλικιωμένος άνδρας, που στεκόταν εκεί κοιτάζοντας σαν μαγεμένος τον μικρό του εγγονό να κοιμάται, ένιωσε εκείνες τις στιγμές κάτι μέσα στα βάθη της ψυχής του να λιώνει. Αργότερα ίσως κατάλαβε πως αυτό το υπέροχο και μεγαλειώδες συναίσθημα γεννιόταν από την συνειδητοποίηση πως τούτο το μαγικό πλασματάκι το παραδομένο στον κόσμο των ονείρων, ήταν το μέσον που διασφάλιζε την συνέχιση της παρουσίας του στο μέλλον. 
    Με το ζόρι υποχρέωσε τον εαυτό του να γυρίσει πίσω στην κουζίνα όπου η συζήτηση του μεγάλου εγγονού με την γιαγιά του είχε επικεντρωθεί στην στολή που θα φορούσε για τις απόκριες. Η επιλογή είχε πια αποφασιστεί. Θα ντυνότανε βρυκόλακας - νικόλακας- κατά τον μικρό. 
    Η γυναίκα του Χριστόφορου γύρισε χαμογελαστή και κοίταξε τον άντρα της  να μπαίνει στην κουζίνα. Το χαμόγελο της μετάλλαξε σε βλέμμα ανησυχίας.
    «Τι έχεις Χριστόφορε; Γιατί κλαις;»
Ο ηλικιωμένος άνδρας, έφερε το χέρι του στο  μάγουλό του και σκούπισε την υγρασία που είχε σταθεί στα λευκά του γένια. Δεν ήταν ιδρώτας.
    Πήγε στην καφετιέρα, έβαλε καφέ και κάθισε να τον πιει ακούγοντας τις λεπτομέρειες της στολής του βρικόλακα  -νικόλακα- που θα είχε την τιμητική του τούτες τις απόκριες.
Ίσως να ήταν ο νοστιμότερος καφές που είχε ποτέ του απολαύσει. 
    

18 σχόλια:

  1. Δεν υπάρχουν ηλικιωμένοι Χριστόφορε μου, βάλε το καλά στο νου σου, έχουμε την ηλικία της καρδιάς μας και αυτή είναι ίση με του δεινόσαυρου και με του μικρού παιδιού που κοιμάται στον καναπέ...
    Μου αρέσει η όμορφη και ζωντανή ατμόσφαιρα του ζεστού σπιτιού σου!

    ΧΑΦ και περαστικά για το πόδι! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Άιναφετς
      Τείνω να συμφωνήσω μαζί σου απόλυτα. Το "ηλικιωμένος" το έβαλα πιθανώς χάριν της αφήγησης. Όμως έχεις απόλυτο δίκιο! Όταν τα παιδιά είναι σπίτι εγω ο δεινόσαυρος.. γίνομαι πιο παιδί απο κείνα τα ίδια. Σε ευχαριστώ πολύ που ήρθες στο σπιτικό μου και ένιωσες την ατμόσφαιρά του. Να είσαι πάντα καλά με το σοφό μυαλό σου. Τώρα με ΧΑΦ το πόδι μου ήδη παει καλύτερα.

      Διαγραφή
  2. Όπως το λέει κι η Στεφανία από πάνω Χριστοφόρε μου...
    ένα παιδί είσαι κι εσύ με ψυχή παιδιού που δεν
    ντρέπεται να κλάψει ... από ευτυχία :-)
    Πόση ζεστασιά σκορπίζουν γύρω σου αυτές οι περιγραφές...
    πόση ζωή!!!

    Να είσαι πάντα καλά Χριστοφόρε μου...

    υγ. περαστικά στο πόδι μικρέ μου, για λίγες μέρες
    κομμένο το κουτσό στα πλακάκια της κουζίνας ....
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Levina Vil
      χα χα χα Ωστε λες να φταίει το κουτσό στα πλακάκια της κουζίνας για το πόδι μου ε; Ε! Λοιπόν δεν ξέρεις πόσες δεκατίες πίσω με πήγες με αυτήν σου την φράση Λεβίνα μου. Πίσω στην Αφρική που έκανα ακριβώς αυτό αυτό που περιγράφεις εκεί που το περιγράφεις!!!!
      Ναι Λεβίνα εκείνο το δάκρυ εκεί πάνω από την κοιμισμένη μορφή του μικρού μου εγγονού ήταν ίσως το ωραιότερο και πολυτιμότερο δάκρυ που έτρεξε από τα μάτια μου. Σε ευχαριστώ κορίτσι μου που ήρθες και μου χάρισες και πάλι πλούτο από την υπέροχη ψυχή σου.

      Διαγραφή
  3. Σε ευχαριστώ Χριστόφορε που μοιράζεσαι μαζί μας, υπέροχες οικογενειακές στιγμές,αποτελεις παράδειγμα ,για όλους μας ,και κυρίως πρότυπο για μελλοντικούς παππούδες και γιαγιάδες..
    Φιλιά στην υπέροχη οικογένειά σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @tania
      Τάνια μου, κυρία μου, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω. Σε ευχαριστώ πολύ για την γενναιοδωρία σου και τα καλά σου λόγια. Θα δώσω τα φιλιά σου με χαρά γιατί έχουν μέσα τους την ευλογία της ειλικρινούς πρόθεσης. Αλήθεια δεν μπορείς να φανταστείς πόση χαρά μου έδωσες. Ελπίζω κάποια στιγμή να γίνουμε όπως παλιά εδώ μέσα στα μπλογκς. Ήταν τόσο όμορφα και ζεστά... Καλό βράδυ Τάνια μου με πολλές ευχαριστίες.

      Διαγραφή
  4. Μια όμορφη Κυριακή σου εύχομαι, αγαπητέ και γλυκύτατε Χριστόφορε,
    και προσοχή στο ποδαράκι...
    στο φινάλε, κόψε και λίγο το ποδόσφαιρο, βρε αδελφέ! χαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Ανταίος
      Δεν μπορώ μωρέ Ανταίε! Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου. Αν το κόψω καλύτερα τότε....... Αν είναι για λίγο βέβαια τότε το συζητάω. Αλήθεια όμως, μήπως ξέρεις τι είναι αυτό το ντρίμπλα που λένε; ¨Ολο αυτό ακούω στην TV στις αναμεταδόσεις. χα χα χα Νασαι καλά εξαίρετε φίλε μου και να έχεις μια όμορφη Κυριακάτικη βραδιά. Σε ευχαριστώ που ήλθες ...γιατρέ μου! χα χα χα

      Διαγραφή
  5. Γεια σου Φίλε ...νικόλακα!!!!!!!!!!!
    Φιλί στη Χαρά σου!
    Υιώτα
    αστοριανή,
    ΝΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Αστοριανή
      χα χα χα Ο φίλος σου ο... νικόλακας, σου στέλνει χιλιάδες ευχές για να έχετε καλό καιρό και ήρεμες νύχτες. Θα δώσω το φιλί σου στην "νικολακίνα" μου. Σε ευχαριστώ που μας επισκέφθηκες Υιώτα μου. Είχατε εσείς προβλήματα με αυτόν τον πρωτοφανή χειμώνα εκεί στα μέρη σας; Ξαδέλφια μου που μένουν νότια από το Τορόντο στον Καναδά μου λένε ότι υπέφεραν πολύ. Τα φιλιά μου σε όλους σας καλή μου φίλη Αστοριανή!.

      Διαγραφή
  6. εγω παλι συγκινηθηκα και γεμισε ομορφες εικονες με αυτο το ποστ!
    να περνας ομορφα ευχομαι με την οικογενεια σου!
    καλη εβδομαδα να εχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @ΕΚΦΡΑΣΟΥ
      Είναι ιδιαίτερα μεγάλη η χαρά μου που σε βλέπω. Η συγκίνηση στην οποίαν αναφέρεσαι είναι κάτι για το οποίο αμφέβαλα αν θα μπορούσα να την μεταδώσω. Σε ευχαριστώ που με βεβαιώνεις ότι κατάφερα να την δώσω μέσα από το "χαρτί". Να είσαι πάντα καλά!!!

      Διαγραφή
  7. Κάτι μου λέει ότι ο μικρός είναι ίδιος ο παππούς του!
    Την οργιώδη φαντασία σίγουρα του την κληρονόμησε μέσω της γενετικής μνήμης η αλλιώς της γνώσης μέσα στα κύτταρα ο παππούς του και δεν θέλω ούουουου Χριστόφορε!
    Τι σου είναι τελικά αυτή η γονιδιακή κληρονομικότητα!
    Τα φιλιά μου Χριστόφορε και να σου πω ότι πάλι τα κατάφερες και έκανες την χαχαχούχα xristin να δακρύσει με την περιγραφή του κοιμισμένου εγγονού σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @xristin
      χαχαχουχα η xristin μας; Κορίτσι μου η ευαισθησία της ψυχής σου είναι εμφανής ακόμα στις πιο - ας τις πούμε- 'χαχαχουχα" εκφράσεις σου! Δεν ξεγελάς κανέναν.
      Ναι νομίζω ότι ο μικρός θα ..διακριθεί για την φαντασία του. Ο άλλος του παππούς είναι Πόντιος. Οπότε....!.
      Τα φιλιά σου τα δέχομαι με πολλή χαρά και ειλικρινά ελπίζω ότι τούτος ο χώρος των Blogs θα αναβιώσει και πάλι καθώς η ζεστασιά του δεν συγκρίνεται. Καλό σου απόγευμα .....χαχαχουχα μου ( μου αρέσει αυτό!)

      Διαγραφή
  8. Χαίρομαι για διάφορους λόγους που ξεκίνησα και πάλι το ταξίδι του blogging... ένας λόγος είσαι και συ.... ταξιδιάρης όπως πάντα...
    σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι μαζί μας μοναδικές και ανεπανάληπτες στιγμές... αυτές που τις κρατάμε στο θησαυροφυλάκιο των αναμνήσεων μας....
    Τα φιλιά μου σε έναν γλυκύτατο άνθρωπο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @@Πασπαρτού Για Παντού
      Πολύ γλυκό και όμορφο το σχόλιο σου Πασπαρτού Για Παντού....και Πάντοτε (θα προσέθετα) Εγώ θα πρέπει να σε ευχαριστήσω για την καλοσύνη σου να μου στείλεις τα φιλιά σου γιατί είναι πολύ σημαντικό για μένα να μπορώ να μεταδίδω έστω και λίγο πράγματα που αισθάνομαι, ανάμεσα στις φανταστικές ιστορίες που γράφω. Ευχαριστώ από μέσα από την ψυχή μου.

      Διαγραφή
  9. Πάντα είναι νοστιμότερος ο καφές μου κάθε πρωί, όταν κατεβαίνουν μισοκοιμισμένα τα παιδάκια μου...
    Σε κατάλαβα, και πολύ καλά.
    Ευχαριστώ που μου άφησες να σε κάνω παρέα σε αυτές τις όμορφες στιγμές.

    Un beso y un café en compañía. Gracias.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @censurasigloXXI
      Mi querida amiga, gracias por su presencia aquí. Es un gran honor y un placer Los niños son bendición y felicidad.

      Διαγραφή