Ο ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΕΓΩ!

    Τα χρόνια που εργάστηκα σαν διευθυντής ξενοδοχειακών μονάδων και πολλές από αυτές ήταν καταλύματα πολυτελείας, είχα συνηθίσει να βρίσκομαι και να συνομιλώ με σημαντικές προσωπικότητες όπως Πρόεδροι Δημοκρατίας, πρωθυπουργοί, ηθοποιοί Έλληνες και ξένοι, εφοπλιστές, μεγάλοι επιχειρηματίες και άλλοι. 

    Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, βγήκα στην σύνταξη και απλώς πολλές φορές αναπολώ το παρελθόν αυτό που είχε ευχάριστες αλλά και δύσκολες και στιγμές. 

    Μέχρι πριν από αρκετά χρόνια είχα αποστασιοποιηθεί από όλη αυτή την μάζα προσωπικοτήτων με τις ιδιορρυθμίες και τις παράλογες μερικές φορές απαιτήσεις 

    Όμως έκανα λάθος! Μεγάλο λάθος. 

Ξαφνικά εκεί που πίστευα ότι όλοι αυτοί οι μεγαλοσχήμονες ήταν πια παρελθόν για μένα, τσουπ, μου προέκυψε ένας εφοπλιστής και μάλιστα μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. 

    Πείτε μου τώρα εσείς πως μπορείς να φιλοξενείς έναν ολόκληρο εφοπλιστή στο ταπεινό σου διαμέρισμα, όταν αυτός ο συγκεκριμένος εφοπλιστής δεν σου αφήνει καν χρόνο να πεις δυο κουβέντες και συνέχεια σου μιλάει για το καράβι του. Ευτυχώς βέβαια που μέχρι στιγμής έχει μόνο ένα καράβι.

Κανείς δεν γνωρίζει πως το απέκτησε αλλά είναι ένα μόνο καράβι εκτός και αν για λόγους φορολογικούς μας αποκρύπτει τυχόν άλλα.

    Δεν ξέρω γιατί έχει προτιμήσει το σπίτι μας, για να περνάει μερικές μέρες την βδομάδα, αλλά αυτό έχει πια καθιερωθεί και με καμιά δύναμη δεν μπορεί να αλλάξει αυτό το καθεστώς.  

Δεν θα καθόμουν να γράψω τούτες τις γραμμές αν βγάζαμε κάτι, μερικά ευρώ ίσως, από αυτήν του την μανία να έχει επιλέξει το σπίτι μας για μερικές από τις διαμονές του. Όμως όχι μόνο δεν έχουμε το παραμικρό οικονομικό όφελος αλλά έχει τόση μανία με τα ζυμαρικά και τα  διάφορα γλυκίσματα που εγώ που προσπαθώ να κάνω δίαιτα και οικονομία ταυτόχρονα την πατάω και παρασέρνομαι από την δική του διατροφική  μανία.  

    Ο εφοπλιστής μας - έχει γίνει "μας" πια- φαίνεται ότι έχει έναν καπετάνιο στο καράβι του που είναι κατά τα λεγόμενά του, εντελώς άχρηστος. Εκτός του ότι είναι κουφός, εκτός του ότι είναι κλέφτης και καταχραστής αφού όλο το ρύζι που είναι στις αποθήκες του καραβιού το κλέβει και ένας θεός ξέρει τι το κάνει, έχει και μια μανία να πέφτει στην θάλασσα και να κάνει μπάνιο παρέα με ένα κοπάδι από καρχαρίες.  

Αυτό ο εφοπλιστής μας το βρίσκει εντελώς απαράδεκτο και γίνεται θηρίο από τον θυμό του και όταν συμβαίνει, πηγαίνει στην κουζίνα παίρνει από το ντουλαπάκι ένα σακουλάκι με τα ποπκόρν και τους δίνει και καταλαβαίνουν, γεμίζοντάς το πάτωμα με λευκές νιφάδες λες κι έχει χιονίσει μέσα στο σπίτι.

    Μια μέρα τον ρώτησα - με πολύ δισταγμό- που βρίσκεται το καράβι του. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το βλέμμα με το οποίο με κοίταξε. Τέτοια περιφρόνηση σε βλέμμα δεν θυμάμαι να είχα ξανασυναντήσει:

    "Πόσες φορές θα σου το πω! Να βρεις μόνος σου που είναι το καράβι".
(Η αλήθεια είναι ότι δεν μιλάει έτσι ακριβώς, καθώς έχει μια ιδιόρρυθμη προφορά). Εγώ το βουλώνω και δεν συνεχίζω. Εκείνος όμως έχοντας εκνευριστεί από την άστοχη μου ερώτηση στέκεται εκεί μπροστά μου - δεν είναι και πρώτο μπόι- σηκώνει το βλέμμα του και μου λέει:

    "Για τελευταία φορά θα σου πω που είναι το καράβι. Μην με ξαναρωτήσεις όμως! Το καράβι είναι στην Αμερική τώρα. Το μεσημέρι θα πάω να εκεί να δω τον καπετάνιο και το βράδυ θα έρθω να φάω μακαρόνια και δεν θέλω να κάνω μπάνιο.  (Αυτό το τελευταίο το είπε απευθυνόμενος στην γυναίκα μου) Εντάξει;"

    "Μα - τόλμησα να πω - πως θα πας στην Αμερική το μεσημέρι και θα γυρίσεις το βράδυ;"

Με κοίταξε ειρωνικά: 

    "Αφού πρώτα θα πάω στην Καρδαμύλη χαζέ!"

Αυτό το "χαζέ" είναι η βαρύτερη του βρισιά.

    "Στην Καρδαμύλη;" ρώτησα " Μα τι έχει στην Καρδαμύλη;"

Έσκασε στα γέλια λες και είπα κάτι το φοβερά αστείο.

    "Μα δε σου έχω πει ότι στην Καρδαμύλη είναι οι  πύραυλοί μου;"

Έμεινα με ανοιχτό το στόμα! 

    "Έχεις και πυραύλους;" ρώτησα με δισταγμό καθώς προσπαθούσε να φορέσει μια μπέρτα που έμοιαζε σαν κι αυτήν που βάζει ο σούπερμαν για να πετάξει.

    "Χα χα χα χα Αφού όλη η Καρδαμύλη είναι δικιά μου και έχω φυλάξει εκεί πολλούς πυραύλους, χα χα χα!"
Αυτή του η ομολογία ότι η Καρδαμύλη, η όμορφη Καρδαμύλη, είναι βάση πυραύλων με σόκαρε. Και αν ο Ομπάμα ή ο Πούτιν το μαθαίνανε τι θα γινόταν; Σίγουρα θα είχαμε διεθνές πρόβλημα. 

    Ο εφοπλιστής όμως δεν φαινόταν να φοβάται τις διεθνείς συνέπειες, καθώς ότι ήταν βεβαίως ότι κανείς δεν θα τολμούσε να βάλει χέρι ούτε στους πυραύλους του ούτε στην Καρδαμύλη την.... βάση τους. 

    "Θέλω νερό" μου είπε κάποια στιγμή. 

    "Μάλιστα" είπα και σηκώθηκα να πάω στην κουζίνα να του φέρω ένα μπουκαλάκι.

    "Απ το ψυγείοοο!" μου φώναξε

    " Μα είναι χειμώνας ακόμη" τόλμησα να πω

    "Λάθος κάνεις, ο ήλιος έχει βγει! Νερό από το ψυγείο!" διέταξε.

Όταν του έφερα το νερό το ήπιε μονορούφι και μετά κάθισε στον καναπέ αφού τίναξε κάτι υπολείμματα από ποπκόρν. Πήρε το τηλέφωνο και πάτησε ένα πλήκτρο.  Κάτι μουρμούρισε. Μετά άπλωσε το χέρι και μου είπε:

    "Σε θέλει η κυρία Μέλισσα! Μίλησε της!" είπε επιτακτικά

Πήρα το τηλέφωνο και είπα διστακτικά:

    "Παρακαλω;"

Δεν μιλούσε κανείς. 

    "Δε σου μιλάει ε;"

    "Όχι κανείς δεν μιλάει." είπα

    "Είναι επειδή κάνεις ακόμα βλακείες. Και σου έχω πει να σταματήσεις πια αυτές τις βλακείες!" είπε κουνώντας  το χέρι του με απειλητικό τρόπο.

    "Μα ποιες βλακείες κάνω;" ρώτησα μαγκωμένος. 

    "Γιατί τον αφήνεις να γεμίζει το κρεββάτι σου τρίχες; Σου το είπα! Να τον διώχνεις. Η κυρία Μέλισσα δεν θα σου ξαναμιλήσει.'

    "Μα, μα, δεν καταλαβαίνω. Ποιος γεμίζει τρίχες το κρεββάτι μου;"

   Σήκωσε απηυδισμένος τα μάτια και τα χέρια ψηλά με απόγνωση και υψώνοντας την φωνή του είπε:

    "Ο Κινγκ Κονγκ χαζέ! Πόσες φορές θα σου το πω! " είπε απελπισμένος από την βλακεία μου.

    "Κοιμάται ο Κινγκ Κόνγκ στο κρεβάτι μου;" ρώτησα έντρομος. "Μα πότε; Αφού τις νύχτες ποτέ δεν τον βλέπω." είπα διαμαρτυρόμενος.

    "Χαζέ! Αυτός πάει και κοιμάται όταν ξυπνάς εσύ γιατί όλη την νύχτα είναι στο καράβι μου για να το φυλάει."

    "Στην Αμερική;" ρώτησα

    "Ναι στην Αμερική!" 

    "Και έρχεται κι αυτός με τους πυραύλους σου που είναι στην Καρδαμύλη;" ρώτησα.

    "Όχι, όχι! Αυτόν τον φέρνει ο Σούπερμαν. Έχει αφήσει και την μπέρτα του εδώ."

Πράγματι η μπέρτα του υπερανθρώπου κειτόταν πάνω στην πλάτη μια καρέκλας. 

Εκείνη την στιγμή ακούστηκε η μηχανή του σκουπιδιάρικου του Δήμου που μούγκριζε δυνατά. Ο εφοπλιστής ενοχλήθηκε σφοδρότατα. Ξίνισε τα μούτρα του και μου είπε:

    "Αυτός ο Τυραννόσαυρος  Ρεξ ξαναγύρισε! Τώρα είναι που θα έχουμε φασαρίες!"

    "Θα έχουμε φασαρίες; Γιατί;" ρώτησα

    "Μα δεν καταλαβαίνεις τίποτα; Θα έρθουν τώρα και οι άλλοι!"

    "Ποιοι άλλοι;"

    "Ουουουυυ! Οι Βροντόσαυροι, οι Στεγόσαυροι, οι Πτεροδάκτυλοι, οι Απατόσαυροι και όλοι οι άλλοι και θα γεμίσουν ίχνη τους δρόμους και τα πάρκα."

    "Και λοιπόν;" ρώτησα με αφέλεια "κακό είναι;"

    "Χαζός είσαι;"- πάλι το "χαζός" - "Θα βρέξει και τα ίχνη θα γίνουν θάλασσες και δεν θα μπορούμε να πηγαίνουμε πουθενά με τα πόδια. Πρέπει να τηλεφωνήσω στον καπετάνιο να φέρει το καράβι εδώ από την Αμερική." είπε με αποφασιστικότητα.

    "Και πως θα το φέρει τόσο γρήγορα; Θα στείλεις κανέναν πύραυλο από την Καρδαμύλη;"

Έσκασε στα γέλια! 

    "Μα χαζούλη, το καράβι έχει δικό του πύραυλο!"

    "Και που θα προσγειωθεί;" ρώτησα με αφέλεια

    "Να μαζέψεις..... όλα τα λέγκο και τα μονσούνο (δεν έχω ακόμη καταλάβει τι είναι αυτά) και τα αυτοκινητάκια  και τις πλαστελίνες από το..... χαλί για να του κάνεις χώρο......και παππού θέλω γάλα τώρα που θα βλέπω Τομ και Τζέρυ."

    "Και το καράβι;" είπα

    "Το καγιάβι σα μείνει στην Αμεγική ο καπετάνιος ζεν τσίπνησε ακόμα. Φέγε το γάλα τώια!" διέταξε ο εγγονός-εφοπλιστής.

    Και πήγα στην κουζίνα όπου η σκυλίτσα από τον καναπέ που ήταν η θέση της όλη μέρα σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε ...με κατανόηση ώσπου ήρθε ο μεγάλος μου εγγονος και μου είπε:

    "Πότε θα μου μάθεις σκάκι παππού;" και πριν απαντήσω είπε: "Θέλω κι εγώ γάλα!"

Και έτσι προσγειώθηκα στην πραγματικότητα αλλά με έναν εφοπλιστή στο σαλόνι να περιμένει το γάλα του.
Εγώ πάντως καλού- κακού θα πήγαινα στο δωμάτιο μου να δω αν υπάρχουν τρίχες του Κίνγκ Κονγκ στο κρεβάτι μου.
Ποτέ δεν ξέρεις!