Ο ΝΕΚΡΟΣ

    Ήταν μαζεμένοι γύρω από το κρεβάτι του. Το σοκ του ξαφνικού νέου που τους είχε φέρει εκεί ήταν ακόμη πολύ φρέσκο. Δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν τι είχε συμβεί, κι ας τον έβλεπαν να κείτεται  στο κρεβάτι του εκεί, ανάσκελα με ανοιχτά τα μάτια που δεν κοιτούσαν πια τίποτα.
   Ο γιος του ήταν ο πρώτος που είχε φτάσει μετά το τηλεφώνημα της μητέρας του ότι ο πατέρας του πέθανε ξαφνικά,  στεκόταν αμίλητος και κοιτούσε τον άνθρωπο τον οποίον λίγες ώρες μόνο πριν, είχε μεταφέρει με το αμάξι του στο σπίτι για μεσημεριανό. Η μπάσα φωνή του αντηχούσε ακόμη στα αυτιά του  όταν κατά την διάρκεια της σύντομης διαδρομής από το μαγαζί στο σπίτι, κουβεντιάζανε  για τις πρόσφατες εκλογές.
Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι δεν θα τον ξανάκουγε ποτέ πια. Βούρκωσε.
    Γύρω από το κρεββάτι του νεκρού είχαν τώρα έρθει και άλλοι. Ο αδελφός του νεκρού που ήταν και γιατρός στεκόταν και κείνος χλωμός εκεί δίπλα στο κρεβάτι και κοίταζε τον άνθρωπο με τον οποίον μεγάλωσαν μαζί στη μακρινή χώρα που γεννήθηκαν.  Πόσες αναμνήσεις περνούσαν τώρα με ταχύτητα κινηματογραφικών σκηνών μέσα απ τον νου του.
    Η γυναίκα του που είχε υποστεί το ισχυρό σοκ να τον βρει σε αυτή την κατάσταση ήταν καθισμένη στην πολυθρόνα δίπλα στο κρεββάτι. Τον κοιτούσε συνεχώς σαν να μη πίστευε πως ο άνθρωπος με τον οποίον  είχαν ζήσει σαράντα χρόνια μαζί, τώρα ξαπλωμένος εκεί στο κρεβάτι τους, είχε καρφωμένα τα απλανή μάτια του στο ταβάνι.
    Οι δυο του κόρες δεν ήθελαν να είναι μέσα στο δωμάτιο. Προφανώς θέλανε να θυμούνται τον μπαμπά τους όπως ήταν λίγες ώρες πριν, όταν τον έβλεπαν να παίζει με εγγονάκια του.
Ο πατριός του νεκρού, ήταν ο μόνος που έκλαιγε και ταυτόχρονα έψελνε χαμηλόφωνα.
    Είχε πια βραδιάσει για τα καλά και ένα βοριαδάκι είχε σηκωθεί και κουνούσε απαλά τις κουρτίνες της μπαλκονόπορτας.
    Κάποια στιγμή ο αδελφός του νεκρού, ο γιατρός, είπε χαμηλόφωνα στον γιο:
    «Πήγαινε και κλείσε του τα μάτια. Έτσι πρέπει.»
Ο γιος γύρισε κοίταξε και τον θείο του. Εκείνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και απλώνοντας το χέρι του το ακούμπησε στην πλάτη του ανιψιού του και τον έσπρωξε απαλά προς το κρεβάτι, έχοντας ένα θλιμμένο χαμόγελο στα χείλη.
    Ο νέος, δίστασε για λίγο, αλλά μετά έκανε ένα βήμα προς τον νεκρό πατέρα του, κοίταξε την μητέρα του που τώρα προσπαθούσε να πνίξει έναν λυγμό, και έκανε και το δεύτερο βήμα. Τώρα ήταν πάνω από το κρεββάτι. Έβλεπε τα μάτια του μπαμπά του να κοιτούν στο πουθενά, κι έσκυψε να κάνει την κίνηση να τα κλείσει, έτσι όπως είχε δει στις ταινίες. Το χέρι κατέβαινε αργά - αργά προς το πρόσωπο του νεκρού πατέρα. Λίγο πριν φτάσει να ακουμπήσει τα βλέφαρα, με τον δείκτη και τον αντίχειρα, ο πατέρας του....του έκλεισε πονηρά το μάτι.
Ο γιος τινάχτηκε με τόση ορμή από το κρεβάτι του, που πήγε να πέσει στο πάτωμα και χτύπησε το κινητό του. Κοιτάζει την οθόνη.
    Ήταν ο πατέρας του!
    «Έλα βρε μπαμπά! Έλα βρε μπαμπά!  Έλα βρε μπαμπά!» φώναζε στο τηλέφωνο ο γιος.
    «Μα τι έπαθες; Γιατί φωνάζεις; Σε ξύπνησα μήπως;» ρώτησε ο πατέρας του
    «Τι με ξύπνησες ρε μπαμπά! Όλη νύχτα έβλεπα ότι είχες πεθάνει. » είπε ο γιος ενώ βροντοχτυπούσε η καρδιά του.
    «Και ξύπνησες απότομα ε;» είπε ο πατέρας του
    «Τι απότομα βρε μπαμπά. Έσκυβα από πάνω σου για να σου κλείσω τα μάτια, κι εσύ μου έκλεισες πονηρά το μάτι. Α! βρε μπαμπά! »
Ο μπαμπάς του, εγώ δηλαδή έσκασα στα γέλια και αποφάσισα να γράψω τούτη την μικρή αληθινή ιστοριούλα.
Άκου του έκλεισα πονηρά το μάτι.... αν και νεκρός!
Γελούσα τόσο πολύ που τα μάτια  μου τρέχαν δάκρυα. Ο γιος μου με άκουγε για λίγο να γελάω δίχως να μιλάει. Κάποια στιγμή, μου λέει:
    «Μπαμπά μπορώ να σου πω κάτι; »
    «Και βέβαια μπορείς.» του απαντώ γελώντας πάντα.
    «Με συγχωρείς βρε μπαμπά, αλλά είσαι γάιδαρος!» είπε. Δεν είχε κι άδικο το παιδί! χα χα χα