ΟΣΑ ΕΙΠΑ ΣΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΜΟΥ

5/6/2014

ΟΣΑ ΕΙΠΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

«ΟΨΕΠΟΤΕ – ΣΤΗ ΓΗ ΤΟΥ ΓΑΛΑΖΙΟΥ ΝΕΙΛΟΥ»

  Εάν ήταν δυνατό,  με κάποιο τρόπο να  επικρατήσει  απόλυτη σιωπή και να εξαφανιστεί κάθε ίχνος  ήχου που έρχεται από γύρω μας, αν γινότανε να  σβήναμε ακόμη και τον αδιόρατο βόμβο που παράγουν τα καλώδια του ηλεκτρισμού, τότε θα τους ακούγαμε.

Θα τους ακούγαμε να γεμίζουν τον αέρα εδώ που βρισκόμαστε και θα μας έκαναν να γυρίσουμε να κοιτάξουμε τα εκατοντάδες βιβλία που μας περιβάλουν. Γιατί αυτό που θα ακούγαμε θα ήταν οι ψίθυροι των ψυχών εκείνων που δημιούργησαν όλα όσα βρίσκονται στα ράφια τριγύρω μας.

Εγώ, ακόμη και με όλη την φασαρία που έρχεται απ έξω, αναγνωρίζω έναν ψίθυρο. Ξέρω πως έρχεται από τούτο εδώ το βιβλίο. Είναι ο ψίθυρος της δικής μου ψυχής που θέλει να πει κάτι από το παρελθόν. 

Όσο πάσχιζα να γράψω δυο λόγια,  για το βιβλίο, σε τούτο χαρτί, έβλεπα πόσο δύσκολο είναι να μεταφέρεις μεγαλόφωνα  αυτό που σου λέει η ψυχή σου μέσα από τις σελίδες αυτές.

Προσπαθώντας όμως να παρακάμψω την δυσκολία αυτή μπορώ να πω πως από τις φράσεις του βιβλίου αναδύεται ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στην Αιθιοπία αλλά και εδώ στην Ελλάδα του 50 και του 60  και βασίστηκε σε αυτοβιογραφικά στοιχεία.

Τώρα που πέρασαν τα χρόνια, αντιλαμβάνομαι πως κατά κάποιο τρόπο ήμουν τυχερός γιατί έζησα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια σε τρείς εντελώς διαφορετικές περιοχές της υπέροχης εκείνης χώρας στο Κέρας της Αφρικής, την πατρίδα του Γαλάζιου Νείλου. 

Έζησα στην Ντιρε Ντάουα  ανατολικά  όπου γεννήθηκα, στην Αντίς Αμπέμπα στο κέντρο αλλά και στα βάθη της δυτικής Αιθιοπίας, το Μάτου.  Οι εικόνες και τα γεγονότα που αποτυπώθηκαν στο μυαλό του παιδιού εκείνου, μισό αιώνα  και βάλε πριν, ίσως ήθελαν να βγουν στο φως, τώρα.  Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν ο τρόπος με τον οποίον βγήκαν είναι καλός ή όχι. Εγώ εκείνο που ξέρω είναι ότι τους έδωσα την διέξοδο για την οποίαν με πίεζαν χρόνια τώρα.

Οι μόνοι που μπορούν να κρίνουν είναι όσοι υποβληθούν στον κόπο να το ξεφυλλίσουν κι αν το βρουν αντάξιο του γούστου τους, να το διαβάσουν.

Δεν θέλω να πω περισσότερα για το βιβλίο γιατί όπως είχε πει κάποτε και ένας Αμερικανός συγγραφέας του οποίου δεν θυμούμαι το όνομα πια:

 «Κανείς ποτέ δεν παραπονέθηκε επειδή μια ομιλία ήταν πολύ σύντομη!»

Ας κλείνω λοιπόν λέγοντας ότι το βιβλίο είναι αφιερωμένο, με όλη μου την καρδιά στην μητέρα μου ευχαριστώντας την για όλα όσα έκανε για μένα, τον αδελφό μου και την μικρή μου αδελφή.

Ταυτόχρονα ελπίζω ότι από κει που βρίσκεται τώρα, ο μακαρίτης ο πατέρας μου θα μας βλέπει και θα χαμογελάει.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ το οφείλω στον Αλέκο Ρήγα, τον πατριό μου, που στάθηκε πάντα δίπλα μας σε δύσκολες στιγμές.

Βέβαια σε εκείνον τον άνθρωπο που όση κούραση και να είχε, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό διάβαζε πρώτη τα όλο λάθη κείμενα μου,  οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ .Ο άνθρωπος αυτός είναι η γυναίκα μου η Χαρούλα που μου χάρισε  40 χρόνια αγάπης και τρία λαμπρά παιδιά  τα οποία είναι η χαρά της ζωής μας. Τώρα μάλιστα προστέθηκαν και  δυο μικρά γλυκά διαβολάκια τα εγγονάκια μας.

Την ανιψιά μου στην Κρήτη την Άννα Παπαδοπούλου, την ευχαριστώ που ήταν η πρώτη που διάβασε  ολοκληρωμένο το κείμενο και το έκανε αναγνώσιμο  με τις σοφές παρεμβάσεις της.

Στον Κώστα Θερμογιάννη  που ζει στην Λαμία  και που με την αμέριστη συμπαράστασή του αλλά και τον σχεδιασμό του εξωφύλλου,  έκανε τα χειρόγραφά μου (που λέει ο λόγος)  βιβλίο με ξεχωριστή εμφάνιση.Του οφείλω πολλά. Πάρα πολλά. Να ναι καλά .

Ευχαριστώ  θερμά επίσης τον Δήμο Χλωπτσιούδη από την Θεσσαλονίκη για την εκδοτική του επιμέλεια που το κατέστησε άξιο να βρεθεί σε χέρια τρίτων.

Τον υπεύθυνο των εκδόσεων BOOKSTARS Αλέξανδρο Γιωγγαρά που έφερε στη ζωή το βιβλίο το οποίο βρίσκεται εδώ σήμερα, τον ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη του.

Κλείνοντας θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στο εξαιρετικό αυτό βιβλιοπωλείο   «ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ στην Στοα» που απλόχερα με την συμπαράσταση του κυρίου Θοδωρή Βασιλόπουλου,  φιλοξενεί για δεύτερη φορά παρουσίαση βιβλίου μου.

Την δε κυρία Μυρτώ Τζαννετακι που είναι η οικοδέσποινά μας σήμερα την ευγνωμονώ για την θαυμάσια συνεργασία που είχαμε.

Και βέβαια πως είναι δυνατόν να βρω λόγια να ευχαριστήσω τον παλιό φίλο και πρόεδρο  σήμερα του πολύ αξιόλογου Συλλόγου των Ελλήνων Αιθιοπίας τον Νικόλαο Βοζίκη, που μου έκανε την μεγάλη τιμή να έρθει εδώ και να μιλήσει για το βιβλίο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την χειρονομία αυτή Νίκο.

Για την νεαρή κυρία που διαβάζει τα αποσπάσματα, η οποία μου είναι παντελώς άγνωστη και δεν έχω το θάρρος να της πω ένα ευχαριστώ,  ίσως όλοι εσείς που πιθανότατα την γνωρίζετε, μπορείτε να της μεταφέρετε  τις θερμές μου ευχαριστίες.

Τους φίλους και συμμαθητές μας Δημήτρη Σταυριανό και Γιάννη Βαλασκατζή που δεν βρίσκονται  πια ανάμεσα μας, διαβεβαιώνω και ξέρω πως μας ακούνε,  ότι δεν ποτέ δεν πρόκειται να τους ξεχάσουμε.

Τελειώνω λέγοντας ότι προφανώς  υπάρχουν λάθη στο βιβλίο μου. Γι αυτά όμως ο μόνος υπεύθυνος είμαι εγώ.

Φορολογείστε με αγρίως! Είναι της μόδας.

Τα παραπάνω ανέφερα στην εκδήλωση.

Εδώ όμως προσθέτω πως εάν δεν υπήρχαν οι φίλοι και οι φίλες μου στο facebook  αλλά και στο μπλόγκ μου την «ΑΓΝΩΣΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ», όπου ελάμβανα την ενθάρρυνση σας να συνεχίζω να γράφω, τούτο το βιβλίο που παρουσίασα τις προάλλες δεν θα υφίστατο τώρα. Για τον λόγο αυτό στέλνω την ευγνωμοσύνη μου σε παρούσες, παρόντες και μη. Είχα μέσα μου όλων σας την θετική ενέργεια κατά την διάρκεια την εκδήλωσης αυτής.