ΧΕΡΑΚΙ - ΧΕΡΙ

     Η ώρα είχε πάει δώδεκα και τέταρτο το μεσημέρι. Ήμουν στο γραφείο μου στο μαγαζί και έκανα ταμείο. Η φράση αυτή βέβαια στις μέρες μας έχει αρχίζει να μοιάζει με ανέκδοτο. Αλλά τι να γίνει, πρέπει να το κάνω...στα χαρτιά. 
    Ακούω από κάτω την γυναίκα μου που μου φωνάζει ότι πρέπει να κατέβω γιατί θα αργήσουμε. Σήμερα είναι η μέρα μας να τα πάρουμε. 
Κλείνω τον υπολογιστή, παίρνω το κινητό μου, βάζω το πορτοφόλι μου στην τσέπη - δεν ξέρω σε τι χρειάζεται - και κατεβαίνω. 
    Μπαίνουμε στο αμάξι, και σε λίγα λεπτά φτάνουμε στον προορισμό μας. Κατεβαίνουμε και οι δυο. Οι φωνούλες ήδη ακούγονται στην αυλή. Σημαίνει δηλαδή, πως σήμανε το κουδούνι για το σχόλασμα. Μπαίνουμε από την κεντρική πύλη και φθάνουμε στο μικρό οίκημα όπου στεγάζεται το νηπιαγωγείο. 
    Στον προθάλαμο είναι μαζεμένοι μαμάδες, μπαμπάδες, γιαγιάδες, παππούδες κλπ.  Περιμένουν να τους δει η δασκάλα, να τους αναγνωρίσει και να φωνάξει το αντίστοιχο παιδάκι να βγει από την τάξη και να πάει στους δικούς του. 
    Η κυρία, μόλις μας βλέπει, φωνάζει το όνομα του δικού μας εγγονού.- του μεγάλου που σε λίγο γίνεται έξη ετών. Αυτός βγαίνει τρέχοντας με τον σάκο του στα χέρια και με ορμή πέφτει πάνω μου με κίνδυνο να χάσω την ισορροπία μου και  να πέσω σε κάποιον πίσω μου ή να κολλήσω  στον τοίχο. Κάποτε μπορούσα να τον σηκώνω αμέσως μόλις έφτανε σε απόσταση ...των χεριών μου. Τώρα και αυτός μεγάλωσε αλλά και εγώ βεβαίως. Πάμε στην άλλη τάξη παραλαμβάνουμε τον μικρό και ευχαριστώντας τις δασκάλες, πηγαίνουμε προς την έξοδο. 
    Φτάνοντας στην αυλόπορτα και επειδή μπροστά περνάει δρόμος, πάντοτε πιάνουμε η γυναίκα μου κι εγώ τα παιδιά από το χέρι μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι μας,  που είναι ακριβώς απέναντι από το σχολείο.  Η διαδρομή είναι διάρκειας λίγων λεπτών. 
Τέσσερις άνθρωποι διαφορετικών γενιών, αλλά με το ίδιο αίμα να τρέχει στις φλέβες τους,  διασχίζουν την μικρή αυτή απόσταση. Τρεις αρσενικοί και μια θηλυκή περπατούν και κρατιούνται χέρι- χέρι, ανά δυο. 
    Αυτό έχει γίνει κάμποσες φορές τούτη την σχολική χρονιά. Πάντοτε ήταν μια ευχάριστη νότα στην ζωή μας να ξέρουμε ότι θα έχουμε την ζωντάνια των εγγονιών μας στο σπίτι, όση κούραση και να είχαμε. Είναι το καλύτερο αντικαθλιπτικό οι φωνούλες τους.
    Προχθές όμως δεν ξέρω για ποιο λόγο και δεν θυμούμαι ποιον από τους δυο κρατούσα. Μόλις το χεράκι του κλείστηκε μέσα στο χέρι μου, ένιωσα κάτι το απίστευτο.
Ήταν σαν να λιώνω από κάποιο συναίσθημα που δεν μπορούσα - και δεν μπορώ ακόμη- να διερευνήσω. Το χεράκι εκείνο μέσα στην φούχτα μου δεν ήταν το χεράκι ενός παιδιού που τύχαινε να είναι εγγονάκι μου. 
     Το χεράκι εκείνο με τα μικρά του δαχτυλάκια να σφίγγουν την παλάμη μου, ήταν σαν ένα τεράστιο χέρι, από το οποίο έρεε  μια ενέργεια που δεν είχε καμιά σχέση με τίποτα το ανθρώπινο, τίποτα το γήινο. Ήταν κάτι που μόνο από μια ανώτατη δύναμη - δεν ξέρω πως να την αποκαλέσω - θα μπορούσε να διαχέεται μέσα στην ψυχή μου.  Έκλεισα για μια στιγμή τα μάτια μου και σαν να είδα εκείνον τον  πίνακα του Λεονάρντο ντα Βίντσι   όπου ο Θεός απλώνει το χέρι του προς τον άνθρωπο αλλά στον νου είχε αλλάξει και στη θέση του θεϊκού χεριού ήταν το μικρό, ζεστό, μουντζουρωμένο από μαρκαδόρους χεράκι που κρατούσα....ή μήπως με κρατούσε!

    Ειλικρινά σας λέω, πως από την στιγμή που ένιωσα τα παραπάνω ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου. Επιθυμούσα να κοινοποιήσω αυτήν την υπέρτατη αίσθηση, αλλά φοβόμουν - ακόμη φοβούμαι δηλαδή - ότι δεν θα μπορούσα να αποδώσω το συναίσθημα εκείνο το οποίο είμαι βέβαιος πως για όσα χρόνια μου δοθούν, δεν θα ξεχάσω, αφού έχει γίνει συστατικό της ίδιας της ψυχής μου.