ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ......

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΟΥ

Ξεκινώντας με την σημερινή ιστορία σκέφτηκα να γράψω μια σειρά από πολύ μικρά διηγήματα που αν ήταν έντομα ίσως να χρειαζότανε μικροσκόπιο για να τα δεις. Ελπίζω

 να τα καταφέρω. 

______________________________________________________________

    Η ξαφνική μπόρα τον βρήκε καταμεσής του ερημικού δρόμου. Τη μια στιγμή ο ουρανός έλαμπε σαν καταγάλανο πέπλο στον ήλιο και την άλλη σκεπάστηκε με σκούρα σύννεφα κι άρχισε να ρίχνει καρεκλοπόδαρα. Παράξενος καιρός. 

   Εκεί στο βάθος του δρόμου έβλεπε ένα κτίσμα. Βάλθηκε να τρέχει.
Το καθημερινό τζόκινγκ, τον βοήθησε να φτάσει εκεί χωρίς ούτε καν να λαχανιάσει, παρά τα πενήντα πέντε του χρόνια. 

Με την πρώτη κατάλαβε πως  βρισκόταν σε ένα εγκαταλειμμένο, ερειπωμένο, παλιό βενζινάδικο. 

    Η πόρτα της εισόδου κειτόταν καταγής διαλυμένη. Μπήκε μέσα μούσκεμα όπως ήταν. Έλπιζε να βρει κανένα πανί να σκουπιστεί κάπως.

Το πάτωμα ήταν γεμάτο από  ένα σωρό σκουπίδια και ακαθαρσίες ζώων που η μυρωδιά τους του 'φερε αναγούλα. Δε γινόταν όμως έπρεπε να περιμένει να καταλαγιάσει η νεροποντή για να βγει.  Υπήρχε μια σαραβαλιασμένη καρέκλα εκεί σε μια γωνία. Πήγε, κάθισε με προσοχή και όταν βεβαιώθηκε πως δεν κινδύνευε να πέσει στο αηδιαστικό δάπεδο,  αφέθηκε, με τα χέρια να κρέμονται προς τα κάτω μπας φύγουν τα πολλά νερά από πάνω του.

    Σκισμένα εξώφυλλα περιοδικών και κιτρινισμένων εφημερίδων, είχαν γεμίσει το τόπο τριγύρω.  Τα κοίταξε αδιάφορα και σήκωσε το κεφάλι του να δει από την σπασμένη βιτρίνα του μαγαζιού αν η βροχή λιγόστεψε  
    Όμως... κάτι τράβηξε το βλέμμα του εκεί χάμω. Έσκυψε με κίνδυνο να πέσει από την καρέκλα. Μια αφίσα! Μια μεγάλη έγχρωμη αφίσα. Από πάνω με τεράστια γράμματα έγραφε: ΚΑΤΑΖΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΦΟΝΟ. 
Ακριβώς από κάτω κυριαρχούσε το πρόσωπό του. Κάτω από την φωτογραφία φιγούραρε το όνομά του με έντονα κόκκινα γράμματα. 

    Μα τι βλακείες! Ποιος ηλίθιος έφτιαξε τούτη την αφίσα. 
«Εγώ για φόνο;» μονολόγησε. 
Έσκυψε ταραγμένος να πάρει το παραλληλόγραμμο μεγάλο χαρτί, αλλά το κάθισμα δεν άντεξε την αλλαγή στάσης και έπεσε φαρδύς πλατύς χάμω, ανάμεσα στα χαρτιά και τις βρωμιές. 
    Πετάχτηκε πάνω αηδιασμένος, και το χέρι του χτύπησε με δύναμη στο κομοδίνο.
    «Ωχχ!» Βόγγηξε.  Άναψε το φως. Ήταν λαχανιασμένος. Προσπάθησε να ηρεμήσει. Κοίταξε γύρω του. Η πολυτέλεια του υπνοδωματίου του με  τα πανάκριβα έπιπλα ήταν το καλύτερο ηρεμιστικό. Χαμογέλασε. 
    Τεντώθηκε χαμογελώντας: 
«Τι σου φταίω εγώ μωρέ Μακρόπουλε; Όλα με το γράμμα του νόμου γίνανε. Χρώσταγες, έχασες το σπίτι. Το πήρα εγώ. Τέρμα! Τι πήγες και κρεμάστηκες στο δάσος; Για φόνο εγώ μωρέ Μακρόπουλε; χα χα χα! Τι όνειρο κι αυτό!»