Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

ΔΑΚΡΥΑ και ΔΑΚΡΥΑ




            Με λένε Χάρη και όσα γράφω παρακάτω απηχούν τις απόψεις μου και μόνο. Αν φανούν παράλογες δεν με απασχολεί γιατί έτσι κι αλλιώς θα τις έγραφα ότι και να σκεφτούν όσοι τις διαβάσουν τώρα ή ….σε μερικούς αιώνες.
Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί την μέρα που γεννιέσαι, όλοι, σου εύχονται το καλώς όρισες, με χαρές, γέλια, γλέντια, χορούς και ντουφεκιές στον αέρα -σε μερικά μέρη- αντί να κλαίνε που άρχισες κι εσύ τον μεγάλο Μαραθώνιο για το τέλος.
            Μου λένε πως όταν εγώ ο Χάρης γεννήθηκα έγινε χαλασμός από τα τραγούδια τους ξέφρενους χορούς και τα πανηγύρια. Ο πατέρας μου, θυμούνται, μοίραζε χαρτονομίσματα εδώ κι εκεί και δεν ήταν κανένας πλούσιος. Αγρότης ήταν. Ο παππούς μου κερνούσε σαμπάνιες που δεν ήξερε πως τις ανοίγουν.  Οι μπαρμπάδες μου καπνίζανε πούρα και βήχανε σαν φυματικοί.
Η μάνα μου αν και ταλαιπωρημένη από τους πόνους της γέννας, δεχόταν επισκέψεις λες και ήταν η μεγάλη βασίλισσα. Κι εγώ σε ένα μικρό κρεβατάκι τσίριζα. Όλοι λένε πως τσίριζα νύχτα μέρα γιατί ήμουν φαγάς κι όλο πεινούσα. Με θήλαζε η μητέρα μου αλλά εμένα δε μου ’φτανε το γάλα της. Έτσι λένε.
Άλλοι λένε πως είχα κάτι κολικούς των εντέρων και αυτοί μου προκαλούσαν οξείς πόνους. Μερικοί λένε πως τα μωρά μόλις γεννιούνται νοσταλγούν – ας πούμε – την ησυχία την ζεστασιά και την ασφάλεια της μήτρας απ’ όπου βγήκαν και ενοχλούνται, άμα τους χαλάσεις την βολή τους εκεί μέσα. Αυτό μπορεί να έχει βάση. Μου μοιάζει λογικό.
            Δεν είναι όμως αυτό που με απασχολεί τώρα. Εντάξει καταλαβαίνω πως όλα τα είδη που υπάρχουν εδώ στο πλανήτη τούτο πρέπει να αναπαράγονται για να μη χαθεί η γενιά τους. Σύμφωνοι. Δεν ξέρω σε ποιόν το λέω αυτό το «σύμφωνοι», αλλά σε όποιον και να το λέω, θέλω να πω ότι καταλαβαίνω πως έτσι έχουν τα πράγματα.
Όμως τονίζω και πάλι πως δεν είναι αυτό το πρόβλημά μου.
Ρωτάω! Μήπως τα δάκρυα του μωρού για τα οποία όλοι έχουν διάφορες βάσιμες ίσως εξηγήσεις, μήπως λέω, τα πρώτα δάκρυα που χύνουμε μόλις ερχόμαστε στο φως του κόσμου τούτου,  δεν είναι παρά τα δάκρυα που δεν τρέχουν από τα κλειστά μας μάτια την στιγμή που επιστρέφουμε χωρίς πνοή πια,  στην κοιλιά της γης που πατούμε, στην κοιλιά της μεγάλης μας μάνας;
Θα  ρωτήσουν πολλοί και δικαίως: 
«Γιατί  ρε φίλε τα λες αυτά; Δάκρυα ο νεκρός;»
Στην ερώτηση αυτή δεν μπορώ φυσικά να απαντήσω με βεβαιότητα αλλά εικάζω πως τα δάκρυα αυτά – αν υπάρχουν φυσικά – θα είναι δάκρυα χαράς και λύτρωσης, γιατί επιτέλους οδηγούμαστε στον βασικό μας προορισμό, που είναι η ένωση μας με την αληθινή πηγή της ύπαρξής μας, την μάνα μας την Γη. Λίγο κλισέ αυτό αλλά δεν αληθεύει;
            Τώρα είναι μου ‘ρχεται να διερωτηθώ, για ποιό λόγο τούτη τη στιγμή κάθομαι και γράφω αναλογιζόμενος τα παραπάνω;
Ξέρετε; Υπάρχουν συγκυρίες που σε ωθούν σε τέτοιες σκέψεις. Προ ημερών βρισκόμουν σε μια κηδεία ενός παλιού μου συνεργάτη που είχα χρόνια να δω. Είχα σχεδόν ξεχάσει και πως ήταν η φάτσα του. Όμως αναγκάστηκα για κοινωνικούς  και μόνο λόγους  να πάω.
Παρακολούθησα την τελετή μάλλον αδιάφορα. Οι δυο παπάδες βαριόντουσαν και βιάζονταν να ξεπετάξουν την νεκρώσιμο ακολουθία.
Όταν συνοδεύσαμε τον νεκρό, σε αυτό που λέμε τελευταία κατοικία, άκουγα γύρω μου γελάκια, κουβέντες για τα πολιτικά, κλεισίματα ραντεβού για δουλειές, ανέκδοτα και….. ξαφνικά άκουσα ένα μωρό να κλαίει…
«Μα είναι δυνατόν;» σκέφτηκα «Μωρό στο κοιμητήριο;»  
Κοίταξα γύρω μου κανείς δεν φαινότανε να έχει αντιληφθεί το κλάμα αφού οι περισσότεροι έριχναν λουλούδια και χούφτες από χώμα στο ανοιχτό φέρετρο. Μόνο εγώ φαίνεται πως άκουγα το μωρουδίστικο  κλάμα.
Αλλά όχι! Λάθος! Κάνω λάθος! Δεν  ήταν κλάμα. Γέλιο ήταν. Μωρουδίστικο γέλιο.  Λες  και κάποιος γαργαλούσε ένα μωράκι κι αυτό ξεκαρδιζότανε στα γέλια.
            «Μα τι στο διάβολο!» φώναξα. Οι διπλανοί μου γύρισαν και με κοίταξαν παραξενεμένοι μουρμουρίζοντας με ξινισμένες μούρες.
Δεν είχαν κι άδικο. Επικαλείται εχέφρων άνθρωπος τον σατανά σε κοιμητήρια και μάλιστα σε ώρα κηδείας; Δε  τον επικαλείται βέβαια!
Εγώ όμως τους αγνόησα προσπαθώντας να εντοπίσω την πηγή του γέλιου. Γύριζα δεξιά κι αριστερά. Τίποτα. Στράφηκα πίσω μου. Τίποτα. Οι άλλοι άρχισαν να απομακρύνονται από κοντά μου. Δημιουργήθηκε ένας κενός κύκλος γύρω μου. Προφανώς και με το δίκιο τους, νόμισαν πως από την θλίψη μου τρελάθηκα ή πως ήμουν δραπέτης φρενοκομείου.
 Γύρισα μπροστά μου την ώρα που οι νεκροθάφτες ετοιμάζονταν να κλείσουν το φέρετρο και να το κατεβάσουν στον τάφο. Τότε είναι που τα μωρουδίστικα γέλια δυνάμωσαν. Τότε είναι που κι εγώ εντόπισα την πηγή του γέλιου. Ερχόταν από τον νεκρό που ετοιμαζόταν να χαθεί σε λίγο απ τα μάτια μας.
            Μου ήρθε για μια στιγμή, να τρέξω και να σταματήσω την κηδεία γιατί πίστεψα πως θάβαμε ζωντανό άνθρωπο σε κατάσταση νεκροφάνειας. Όμως την τελευταία στιγμή κρατήθηκα και δεν το έκανα, γιατί έβλεπα το πρόσωπο του νεκρού ανέκφραστο παγωμένο αν και μακιγιαρισμένο για να φαίνεται ροδαλό το χρώμα του.
Τότε μόνο κατάλαβα ότι δεν γελούσε το σώμα του έτσι όπως το ξέραμε, αλλά το σώμα του όπως το ήξερε η μητέρα του η φύση.
            Σύμφωνοι αλλά γιατί το γέλιο αυτό το άκουγα μόνο εγώ; Πολύ καλή ερώτηση. Αλλά δεν νομίζω ότι μπορώ να δώσω τώρα μια απάντηση. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι πως η κηδεία του ανθρώπου εκείνου μου θύμισε τη μέρα που πέθανε ο παππούς μου, ο οποίος πάντα έλεγε σε όλους μας:
«Εγώ θα πεθάνω γελώντας.» Και όντως. Λίγο πριν έρθει η ώρα του να φύγει υποχρέωσε τα παιδιά του να σταθούν γύρω απ το κρεβάτι του και του λένε ανέκδοτα. Έβλεπα τον πατέρα μου και τους θείους μου να γελάνε και τον γέροντα στο κρεβάτι να ξεκαρδίζεται στα γέλια, πονώντας μέχρι που πάγωσε ένα τελευταίο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Όμως παρά τις ρυτίδες και τις καφετιές κηλίδες που σκοτείνιαζαν το πρόσωπό του,  εκείνη την στιγμή το πρόσωπο του νεκρού γέροντα, μου φάνηκε σαν πρόσωπο μωρού που κοιμάται χορτασμένο μέσα στη ζεστασιά.
            Τώρα αν τα δάκρυα που χύνει το νεογέννητο είναι προκαταβολή για τα βάσανα που θα τραβήξει στη ζωή του, τότε φυσικό είναι το άτομο απαλλαγμένο από βάσανα, πόνους και ταλαιπωρίες, όταν πάει να χωθεί στην τεράστια αγκαλιά της αληθινής του μητέρας, της μητέρας όλων μας, να «κλαίει» γελώντας απ την χαρά του.   Μόνο που το γέλιο αυτό είναι έξω απ΄ το ηχητικό μας φάσμα και δεν φτάνει στ’ αυτιά μας…

19 σχόλια:

  1. διαβασες αυτες τις σκεψεις πριν λιγο στο φεισ και εμεινα αποσβωλομενη να κοιτω την οθονη. δεν εχω να πω κατι αλλο, νομιζω οτι αυτο τα λεει ολα. Καλο βραδυ να εχεις Χριστοφορε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @ΕΚΦΡΑΣΟΥ
      Έχω τόσο καιρό να έλθω εδώ στο ίδιο μου το σπίτι που ειλικρινά τώρα συγκινούμαι που βλέπω εσένα με τα τόσο λακωνικά μεν αλλά πολύ ισχυρά από συναισθηματικής άποψης λόγια. Να είσαι καλά κορίτσι μου και ελπίζω να τα ξαναλέμε όπως παλιά. Ευχαριστώ θερμά.

      Διαγραφή
  2. Γελάμε σίγουρα καλέ μου Χριστόφορε Γιατί επιστρέφουμε, γιατί βλέπουμε πόσο σοβαρά είχαμε πάρει τη ζωή και δεν της άξιζε, γιατί ζήσαμε με τον φόβο του θανάτου και ανακαλύψαμε πως ούτε αυτό άξιζε. Στο τέλος μας πιάνει και ένας κλαυσίγελος γιατί θα χρειαστεί να επανέλθουμε για να κάνουμε τις απαραίτητες διορθώσεις :-)

    Ο παππούς θα πρέπει να ήταν σπουδαίος άνθρωπος. Με συγκίνησε ο τρόπος που διάλεξε να φύγει..

    Να σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Ανώνυμος
      Αυτό που γράφεις για τον "κλαυσίγελο" γιαι την επιστροφή αλήθεια δεν το είχα σκεφτεί. Πολύ ωραία σκέψη. Ο παππούς πράγματι ήταν σπουδαίος. Βέβαια συγγραφική αδεία υπερέβαλα και λίγο εδώ που τα λέμε. Σε ευχαριστώ πολύ που ήρθες στην επιτροφή μου μετά από μακρά απουσία μου. Να είσαι πάντα καλά.

      Διαγραφή
  3. Δεν ξέρω γιατί εμφανίζομαι ως ανώνυμη αφού είμαι συνδεδεμένη.. τέλος πάντων, η προηγούμενη ανώνυμη είμαι η Margo :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Margo Με το "ανώνυμος" προσέθεσες ένα γοητευικό μυστήριο στην επαφή μας αυτή Margo μου. Πολύ χαίρομαι πάντως που ήρθες όπως σου γράφω και ως ανώνυμη. Νιώθω πως πρέπει να επιστρέψω. Καλή σου μέρα καλή μου φίλη.

      Διαγραφή
  4. Είναι σίγουρο πως όταν κάποιος κάνει τον κύκλο του γυρνάει πίσω με αυτό το γέλιο το κουφό.
    Όταν όμως αφήνει πίσω του σοβαρές εκκρεμότητες και δυσκολίες στους δικούς του ανθρώπους μπορεί να μην είναι γέλιο αλλά κλάμα κουφό αυτό που δεν ακούγεται....
    Κάποτε θα μάθουμε.
    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @FLORA GIA Πόση χαρά μου δίνει που ξαναβρικόμαστε εδώ πάλι. Δεν μπορώ φυσικά να έσω καμιά αμφιβολία πως όσα γράφεις είναι έτσι αλλά αν κάποτε μάθουμε θα φροντίσω να το..... επικοινωνήσω με κάποιον τρόπο! χα χα χα. Καλή σου μέρα Φλώρα μου. Και καλοσόρισα εδώ και πάλι.

      Διαγραφή
  5. Καλώς επέστρεψες!!!

    Θα τα λέμε από κοντά!!!

    Φιλιά στην Χαρά σου, και σε όλους.

    Υιώτα
    αστοριανή
    ΝΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υιώτα καλώς σας βρήκα και πάλι. Ευχαριστώ θερμά για την υποδοχή. Φιλιά κι από μένα.

      Διαγραφή
  6. Κατ΄ αρχάς καλώς όρισες πίσω στο μπλογκάρισμα... η απουσία σου αισθητή, σ' αυτούς που δεν έχουν fb... για να "σε"παρακολουθούν! ;-)
    Πάμε τώρα στο γέλιο, από μικρή για κάποιο ανεξήγητο λόγο, είχα την αίσθηση πως δεν ερχόμαστε στη γη για να καλοπεράσουμε, σ' αυτό μάλλον φταίει η Γαλλίδα μάνα, που μου έλεγε στα Γαλλικά, "δεν είμαστε εδώ για να διασκεδάσουμε" και αν είμαστε ειλικρινείς, οι στιγμές χαράς είναι ελάχιστες... έτσι κάτι μέσα μου, μού έλεγε πάντα πως κάπου αλλού τα πράγματα είναι σίγουρα καλύτερα... αυτό προφανώς το μαθαίνουμε όταν πεθαίνουμε... έτσι γελάμε ξελαφρωμένοι επιτέλους!!!
    ΑΦιλιά καρδιάς με όλη μου την αγάπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Άιναφετς
    Στεφανία μου, πόσο αλήθεια χαίρομαι που σε βλέπω εδώ. Προφανώς η μαμά σου κι εγώ θα κάναμε καλή παρέα, αφού κι εμένα ο παππούς μου - της μητέρας μου- ήταν Γάλλος. Πράγματι αν υπολογίσεις τις στις στιγμές χαράς στην διαδρομή πυ διανύουμε ίσως να είναι μια κουκίδα στον δρόμο της ζωής μας. Εστω κι έτσι όμως ας τις αναγνωρίσουμε, και ας τις χαρούμε, όπώς χαίρομαι τωρα εγώ που σου γράφω. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ την τιμή που μου κάνατε με την παρουσία σας. Φιλιά σε όλους σας με ιδιαίτερη εκτίμηση και αγάπη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φαίνεται πως όποιος έχει Καρτεσιανές ρίζες (Descartes- "Σκέφτομαι άρα υπάρχω) και Ανατολίτικες (Αρχαία Ελλάδα), μπορεί ν' αντικρίσει τη Ζωή χωρίς πολλούς συναισθηματισμούς, αλλά με Αληθινά Αισθήματα Αγάπης! ;-)
    ΑΑΑΦιλιά καρδιάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Άιναφετς Ω!! Τώρα ήρθε στην παρέα μας και ο Καρτέσιος!! Πανέμορφο το σχόλιο σου!! Πόσα Α να βάλω εγώ στα δικά μου για σε ξεπεράσω; Μήπως όσα χωράνε σε 31 χρόνια; Μήπως;

      Διαγραφή
  9. Πόσο χαίρομαι που διαβάζω ξανά τα υπέροχα κείμενά σου Χριστόφορε!
    Ελπίζω να ήταν ευχάριστος ο λόγος της απουσίας σου.
    Το γέλιο στο κοιμητήριο ήσουν σίγουρα ο μόνος που το άκουσες, γιατί δεν ήσουν μια απλή παρουσία εκεί. Οι προβληματισμοί και η διαίσθησή σου κάνουν πάντα τη σκέψη σου να ταξιδεύει, να βλέπει και ν' ακούει όσα οι άλλοι δε μπορούν.
    Το κλάμα του νεογέννητου λένε οι γιατροί ότι οφείλεται στο ξαφνικό φως και τη φασαρία. Έχω βάσιμες υποψίες όμως ότι εσύ μάλλον έχεις δίκιο.
    Δάκρυα χαράς και λύτρωσης, αυτό θα κρατήσω!

    Την αγάπη και την εκτίμησή μου έχεις, να είσαι πάντα καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Mary
      Μαίρη μου δυστυχώς σοβαρότατη ασθένεια στενού συγγενικού μου προσώπου με αναγκάζει να μην είμαι παρόν εδώ. Πολύ χαίρομαι εγώ που βλέπω τόσο εκλεκτές μου φίλες να έρχονται και πάλι μετά από τόσο καιρό. Οι γιατροί πιθανότατα έχουν δίκιο σε ότι αφορά την σωματική αντίδραση του νεογέννητου. Αλήθεια όμως είναι όλα σωματικές αντιδράσεις ή υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες που δεν υπάγονται σε καμιά ανθρώπινη επιστήμη; Αν εσύ έχεις "βάσιμες υποψίες ότι έχω δίκιο" είναι για μένα το μεγαλύτερο βραβείο. Αν δε προσθέσω την αγάπη και την εκτίμηση σου δεν νομίζω ότι μπορώ να ζητήσω κάτι πολυτιμότερο από όσα μου χαρίζεις. Σε ευχαριστώ πολύ και να προσέχουμε την υγειά μας.

      Διαγραφή
  10. ¸.•*`*•.¸¸✽✤¸¸.•*`*•.¸¸✤✽¸¸.•*`*•.¸¸✽✤¸¸.•*`*•.¸¸✤✽¸¸.•*`*•.¸.¸.•*`*•.¸¸✽✤¸¸.•*`*•.¸¸✤✽(●◡●)✽Οπως καθε χρονο δεν ξεχναω ποτε την μπλοκογειτονια ετσι και φετος περναω απο εδω να σου ευχηθω ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ !!!!Χαιρομαι που εισαι και παλι εδω με την ομορφη γραφη σου.Το βιβλιο ΟΨΕΠΟΤΕ το διαβασα και ηταν εκπληκτικο!!!¸.•*`*•.¸¸✽✤¸¸.•*`*•.¸¸✤✽¸¸.•*`*•.¸¸✽✤¸¸.•*`*•.¸¸✤✽¸¸.•*`*•.¸.¸.•*`*•.¸¸✽✤¸¸.•*`*•.¸¸✤✽(●◡●)✽

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS
      Εξαιρετικέ μου φίλε Σκρουτζάκο, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω. Πράγματι πολλές αναποδιές με έχουν απομακρύνει γενικώς. Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια για το ΟΨΕΠΟΤΕ. Αλήθεια μου έδωσες πολύ μεγάλη χαρά! Πολλές ευχές κι από μενα σε όλους σας. Ελπίζω μα τα λέμε πιο συχνά! ΚΑΛΆ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΦΊΛΕ ΜΟΥ!

      Διαγραφή
  11. @ λυγερη
    Ευχαριστώ πολύ για την ζεστή ανάσα από τον Πηγαιμό! Καλά Χριστουγεννα και υγεία εύχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή