Η ΑΝΑΚΡΙΣΗ - 1 ( απο GiP)

ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ: ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ
Κάτι ερχόταν... το αν τα μάτια μου ήταν ανοιχτά ή κλειστά δεν είχε σημασία... το ένοιωθα... με άφηναν να το νοιώσω... κάτι ερχόταν...
Και δεν μου άρεσε ΚΑΘΟΛΟΥ αυτό που ερχόταν...
_______________________________________________________________________________
    Πλησίαζε... Ήμουν αλυσοδεμένος με δεσμά φτιαγμένα από το τίποτα, κρεμόμουν στο πουθενά και με πλησίαζε...
Αργά... το aπολάμβανε...Ερχόταν αυτοπροσώπως να με "περιποιηθεί". Νοστάλγησα τους προηγούμενους πόνους μου, τώρα κι αν ήμουν χαμένος.
Δεν ήταν λοιπόν θρύλος... υπήρχε... όλα όσα είχα ακούσει για αυτό, για αυτόν για αυτήν, τι στο διάβολο ήταν δεν ξέρω, ξεχύνονταν σαν χείμαρος στη σκέψη μου... Ο Απόλυτος τρόμος σε όλα τα σύμπαντα και τα χωριοχρονικά συνεχή, ο δήμιος απείρων εγκεφάλων, ο νευρωνο-φονιάς, ο εξολοθρευτής κάθε σκέψης και θέλησης, ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ ερχόταν να με αναλάβει !
    Πρέπει να του έταξαν πολλά... δεν ήταν δικός τους, ελεύθερος επαγγελματίας ήταν... Ένας μισθοφόρος που πρόσέφερε τις υπηρεσίες του χωρίς κανένα ενδοιασμό σε όσους ήξεραν που να τον βρουν και πως να ικανοποιήσουν τις επιθυμιές του.
Ήταν τραγικό αλλά θα έπρεπε να νοιώθω κολακευμένος. Άξιζα πολλά για να μου κάνουν οι ΔΙΩΚΤΕΣ τέτοια "τιμή"...
    Πριν τον δώ να έρχεται ήμουν επιφυλακτικός για την ύπαρξη του. Φήμες υπήρχαν, κανένα θύμα του δεν μορούσε να πιστοποιήσει την ύπαρξη του. Κανένα έλογο ον που είχε περάσει από την ανάκριση του δεν είχε παραμείνει έλογο ή με τις όποιες ζωτικές λειτουργίες είχε πριν...
Αν η ζωή κάθε όντος, σε κάθε χώρο, ήταν ένας πίνακας με τα δικά του ιδιαίτερα χρώματα, ο μεγάλος ΑΦΑΝΙΣΤΗΣ τον μουτζούρωνε... του αφαιρούσε κάθε αξία, τον άκανε ένα βρώμικο κούτσουρο ακατάλληλο ακόμα και για τζάκι...
    Δεν ήταν ανάγκη να μου το πει κανένας ότι τελικά υπήρχε. Το απόλυτο δέος για αυτό που με συνεπήρε όταν είδα αυτό που πλησίαζε, μία πρωτόγνωρη αίσθηση τρόμου, αισθήματα και σκέψεις που ΑΥΤΟΣ δημνιουργούσε ακόμα και από μακριά, ήταν αρκετά...
Θα πρόδιδα ? Θα μου έπαιρνε το ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ που μόνο εγώ ήξερα ? Σύμπαντα θα eξαφανιζόντουσαν, χωροχρονικά συνεχή θα σκόρπιζαν σαν κόκκοι άμμου στην ατελείωτη έρημο του χρόνου, θάβοντας στην άγνοια ότι πολύτιμο, ότι ζωντανό υπήρχε σε αυτά, ότι ορισμό και αξία να έδινες στις λέξεις "ζωντανό" και "πολύτιμο".
    Σε ποιό προσωπικό επίπεδο, τι θα γινόντουσαν οι φίλοι μου ? Ο Αβησσυνός που τον ένοιωθα να παλεύει με την μεγάλη απειλή που άλλαζε πρόσωπα προσπαθώντας να τον παραπλανήσει, ο δίχως όνομα, ο σύντροφος μου σε τόσους αγώνες, κλεισμένος πιθανότατα σε παρόμοια φυλακή, αντιμετωπιζόντας τα ίδια... όσο οι ΔΙΩΚΤΕΣ δεν ήξεραν ότι εκείνος δεν ξέρει ή ακόμα και τότε ? Η πανέμορφη μελαχροινή που πάλευε να προστατέψει τους δύο πρίγκιπες να προστατέψει κάτι που ακόμα και η ίδια δεν ήξερε πόσο πολύτιμο ήταν... Θα το μάθαινε αργότερα, αν εκείνη και οι δύο γίγαντες πριγκιπο-φύλακες γλύτωναν από τα γυρισμένα ξωτικά, την κόκκινη τίγρη, από όλα τα δήθεν αθώα που προσκύνησαν το κακό...
    Με άφηνε να τα σκεφθώ... με άφηνε να αναλογισθώ τι θα χάσω... Δεν βιαζόταν... Με περιεργαζόταν από μακριά... με διάβαζε...
Κι εγώ ανίσχυρος δεν μπορούσα να μην σκεφθώ όσα σκεφτόμουν, δεν μπορούσα να μη κάνω άλλες σκέψεις από αυτές που έπρεπε... δεν με άφηνε ακόμα και τώρα πριν πλησιάσει να θημηθώ τι είχα ακούσει για την μοναδική εγκεφαλική άμυνα... την άμυνα...
- ΠΟΙΑ ΑΜΥΝΑ;
 << Ο Αβησσυνός κινδύνευε ! Αν ήξερε... θα μάθαινε γρήγορα... Στο πλατάνι.. το πάτωμα...>>
- Μα τι σκεφτόμουν; Άλλα έπρεπε να σκεφθώ... "
- << Η πανέμορφη... η τίγρη είχε σχέδια...>>
- ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ; τον αφήνω να με πλησιάσει... Άλλα σκέφτομαι... ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΙ
- ΟΧΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ !! Με πλησιάζει... με κάνει ότι θέλει... ΑΜΥΝΑ... Αμυνα αλλά ποιά ;