ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ ΠΟΝΟΣ(απο ΚΑΡΕΤΑ)

   ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ: "ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΝΥΧΤΩΝΕ"
 Τον πλησίασα, έβαλα γρήγορα το χέρι μου γύρω από τον λαιμό του. Γυρισε να με κοιτάξει , έσκυψα  στο αυτί του, του ευχήθηκα κάλο ταξίδι και απότομα τον οδήγησα στην έξοδο ...
  Και τότε η πιο δυνατή φωνή από όλες έσβησε το φως και πήρε τον αέρα μου. 


__________________________________________________________________________________ 

    'Σταμάτα πια '

    'Μα πρέπει να το τελειώσω'

    'Έχει ήδη τελειώσει'

    'Ποιος το λέει αυτό;'

    'ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ...εγώ'

Το λευκό φως με χτύπησε σαν ρεύμα, η μήπως ήταν ρεύμα; Τα μάτια μου προσπαθούσαν να δουν και τα αυτιά μου να ακούσουν όμως μάταια. Έμοιαζε να αιωρούμαι στο άπειρο πάνω στο λευκό φως.

Μετά ήρθε ο πόνος.

Με έπιασε από τον αυχένα σαν νεογέννητο γατί και άρχισε να με τινάζει πέρα δώθε.

    Ο πόνος αυτός πρέπει να ήταν θυμωμένος μαζί μου.

Και πάνω που άρχισα και εγώ να θυμώνω,με παράτησε. Μονός μου πια, πεταμένος και σκόρπιος στην γωνιά , το αποφάσισα.

Αποφάσισα να γίνω δύναμη, να γίνω σκοπός, να γίνω φόβος.

ΕΓΙΝΑ.

Μέσα από την ομίχλη των αισθήσεων μου τους άκουσα να μπαίνουν.

    'Μην φοβάσαι ' μου είπαν.

    'Όλα θα πόνε καλά' μου είπαν.

Σαν χαλασμένο δίσκο, άκουσα την φωνή μου να απαντάει' το ξέρω'.

Κάτι κρύο ακούμπησε την δεξιά μου πλευρά, δεν ήξερα αν είχα χέρια η πόδια, και τότε ο χρόνος σταμάτησε.

    'Καλωσόρισες λοιπόν, το ήξερα ότι θα έρθεις γρήγορα.'

    'Είχα κι άλλα να κάνω'

    'Το ξέρω προς το παρόν έλα μαζί μου'

Άνοιξε την λερωμένη μοβ κουρτίνα και μπήκαμε σε ένα δωμάτιο γεμάτο γνώριμα αντικείμενα.

Το ρολόι και η βέρα του μπαμπά, τα φτηνά σκουλαρίκια της μαμάς μου και πιο πέρα σκεπασμένος με μουχλιασμένα πανιά ένας σωρός ...

Ένας σωρός από σώματά...αγκαλιασμένα για πάντα.

Δίπλα το γιορτινό τραπέζι στρωμένο για τρεις.

    'Κάθισε' μου είπε.

Καθίσαμε και περιμέναμε εκείνη που αργούσε πάντα.

!ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΡΧΟΤΑΝΕ!