HID AHOUN (του CHRISTOBAL)

Σύνδεση με το προηγούμενο "ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ"
Τώρα που ήξερα "ποιός" ήταν ο μπουφές, άπλωσα τα χέρια μου και άνοιξα και τις δυο του πόρτες ταυτόχρονα. Έσκυψα. Κοίταξα διστακτικά. Η φωτογραφία δεν ήταν πια εκεί.
Λαμπύριζαν όμως στη θέση της, χοντρές κατακόκκινες σταγόνες αίματος!
Και ξανάρθε στο νου μου ο στίχος του τραγουδιού που ακουγόταν προ ολίγου, μέσα από το κλειδωμένο μου αμάξι: «Όλα χαθήκαν μες το αίμα".
______________________________________________________________________

     Κοιτάξτε, νομίζω πως όταν κάποιος βρίσκεται ξαφνικά μπροστά σε τέτοια ανεξήγητα, δυσάρεστα ή και τρομακτικά γεγονότα, περιέργως, κάτι τον κάνει να βρίσκει ένα είδος ψυχραιμίας που πριν δε θα φανταζόταν πως διέθετε. Ίσως  αυτό να είναι ένας έμφυτος αμυντικός μηχανισμός. Ε! Λοιπόν αυτό μου συνέβαινε τώρα.

Εντάξει δε λεω, με τρόμαζε το ότι ο μπουφές όπου χάραξα το "καλλιτεχνικό" μου ψευδώνυμο, πριν πολλές δεκαετίες, στην αρχή της εφηβείας μου, βρισκόμενος σε άλλη χώρα, τωρά στεκόταν εδώ μπροστά μου.  Κάτι μου έλεγε ότι θα υπήρχε εξήγηση.

     Δε προλαβα να κάνω αυτές τις πολύ λογικές και ψύχραιμες σκέψεις, όταν κάτι με άγγιξε βίαια στη δεξιά ωμοπλάτη. Γυρίζω απότομα, και βλέπω τον παράξενο τύπο τον τυλιγμένο με τα χαϊμαλιά να στέκεται μπροστά μου και να με κοιτάζει καρφώνοντας το δάχτυλο του στέρνο μου ρυθμικά. Το παράξενο ήταν, πως ο χαϊμαλιάς  που είχα δει προηγουμένως και  μου φώναζε να φύγω ήταν μελαμψός σα γύφτος. Τώρα ο ίδιος τύπος ήταν ολόμαυρος. Κατράμι που λέμε. Τα δόντια  του φάνταζαν κάτασπρα καθώς μόρφαζε απειλητικά  καρφώνοντας το δάχτυλό του στο στήθος μου, σπρώχνοντάς με:

     "Χίντ" έλεγε "Χίντ αχούν"¨ "Τόλο τόλο".

Μα τι  διάλο έλεγε; Είχα θυμώσει.

Αρπάζω το δάχτυλό του, που  ετοιμαζόταν για μια ακόμη επίθεση, και έτοιμος να το του στραμπουλήξω, του φωνάζω με όλη μου την δύναμη:

     "Μιν τι φελιγκάλεχ;" Μα... μα..... τι στο καλό είπα; Ουτε κι εγώ ήξερα τι ξεστόμισα.

Ο χαϊμαιλιάς,  ο μαύρος πλέον χαϊμαλιάς, σταμάτησε να προσπαθεί να με καρφώνει με το δάχτυλο, το απειλητικό του ύφος μετάλλαξε σε απορημένο: "Χε;" ψέλλισε.

Έκπληκτος κι εγώ ο ίδιος, τον κοίταξα αφήνοντας το δάχτυλο του, που έπεσε άτονα μαζί με το υπόλοιπό του χέρι στο πλάι.

     "Χε;" ξαναείπε

     "Χε;" είπα

     "Αμαρινιά τι νεγκαγκ......" διάκοψε αυτό που ετοιμαζόταν να πει και κοίταξε πίσω μου έντρομος.

Γύρισα και μια απάισια μυρωδια, μια μπόχα σαπίλας έβγαινε από τις ορθάνοιχτες πόρτες του μπουφέ που ταλαντευόταν λες και τον γινόταν σεισμός πολλών ρίχτερ. Η βρώμα ήταν πραγματικά αηδιαστική. Έκλεισα τη μύτη μου με τα δάχτυλά μου. Ο χαϊμαλιάς έτρεμε και μουρμούριζε κάτι σα "ουόινε, ουόινε".

     Ο μπουφές όσο πήγαινε κουνιώταν και πιό βίαια, ώσπου κάποια στιγμή με μια τελευταία κίνηση σα σπασμό, έπεσε στη λάσπη. Αμέσως άρχισε να διαλύεται.Ήταν τρομαχτικό να βλέπεις ολόκληρο συμπαγές έπιπλο,  να γίνεται κομμάτια εκεί μπροστά στα μάτια σου, από μόνο του. Συστρεφόταν σαν ερπετό στη λάσπη. Λες και πονούσε. Η αποφορά ήταν το κάτι άλλο. 

Κάποια στιγμή, απότομα, έπαψε να συσπάται και τα κομμάτια του σπαρμένα τριγύρω  μείναν ακίνητα σα νεκρά μέλη φανταστικού ζώου.  Δεν προλάβα να καταλάβω τι είχε συμβεί, και η λάσπη άρχισε να καταπίνει τα κομμάτια του διαλύμένου μπουφέ. Κάτι σαν δύσοσμος ατμός αναδύθηκε από το έδαφος και μας τύλιξε. Πολύ γρήγορα όμως η ατμόσφαιρα καθάρισε. Τίποτα δε μαρτυρούσε ότι δευτερόλεπτα πριν, ένα  παλιό, ογκώδες έπιπλο στεκόταν εκεί. Τίποτα δεν έμεινε από την ταραχή που δημιουργήθηκε  στο έδαφος ελάχιστα μέτρα από το σημείο που στεκόμουν.

     Γύρισα να δω τι έκανε ο χαϊμαλιάς, αλλά πουθενά ο χαϊμαλιάς. Τι στο καλό τον κατάπιε κι αυτόν η λάσπη; Κάνω χωνί τα χέρια  μου και φωνάζω "Αν τε Γιετ χέντεχ;" ...... Μα τι έπαθα; Τι λέω;

     Γύρω μου και όσο έφτανε το μάτι μου δεν έβλεπα παρα μόνο ερημιά και μερικούς καχεκτικούς θάμνους. Ακόμη και η θάλασσα όπου  λίγο πριν μια σαραβαλιασμένη βάρκα με το όνομα "ΜΗ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ"  έπλεε με δύο επιβάτες μέσα είχε χαθεί.
Το σημείο που πάρκαρα το αυτοκίνητό μου και είχα βρεί το ρολόι μέσα στα αγριόχορτα, δε φαινόταν πια .  Ο ήλιος είχε αρχίσει να γέρνει.
Σε λίγο θα νύχτωνε κι εγώ μόνος εδώ στην ερημιά παραμιλώντας και παραληρώντας σε άγνωστη γλώσσα θα.....

Θα τι;......