Η φίλη μας η ΚΑΡΕΤΑ, σε κάθε της κείμενο λες και ωριμάζει. Κάθε της βήμα την φέρνει πιο κοντά στην τελειότητα. Το χτίσιμο του κειμένου είναι παραδειγματικό. Η υπόθεση αρχίζει να προκαλεί την αγωνία. Έχει τα στοιχεία ενός ψυχολογικού θρίλερ. Να δούμε ,περιμένοντας.
__________________________________________________________________________
Στην πραγματικότητα δεν είχα διαλέξει εγώ τον ρόλο αυτό.
Είχα προεπιλεχτεί από παλιά, άγνωστο και αδιάφορο γιατί. Ήμουν μάλλον .. κατάλληλος. Είχα κάτι που έκανε τους άλλους να με εμπιστεύονται...τότε.
Για αρκετό καιρό μετά το πρώτο κορίτσι, πάλευα εναντία στην φύση μου. Τα βραδιά έκλεινα τα αυτιά μου στις φωνές ικεσίας, στα ταπεινά παρακάλια, στις ξέπνοες κραυγές. Άφηνα τις εικόνες της ρημαγμένης σάρκας, της σαπισμένης ψυχής, έξω από τα κλειστά μου βλέφαρα.
Όμως δεν μπόρεσα να αρνηθώ το κάλεσμα της. Άλλωστε ήταν τόσο κοντά μου. Στο διπλανό δωμάτιο που κοιμόταν τα τελευταία 17 χρόνια που γνωριζόμαστε. Με υπηρετεί πιστά όλα αυτά τα χρόνια, τώρα ήταν η σειρά μου. Ούρλιαζε βουβά “βαρέθηκα θέλω να φύγω”.
Ήξερα τι έπρεπε να κάνω.
Χτύπησα δειλά την πόρτα της. Δεν με άκουσε. “Μαμά”, της είπα και μπήκα.
Φορουσε το καλό της φόρεμα και με κοιτούσε από τον καθρέφτη.
“Σε περίμενα”....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου