Ευχάριστη, μελωδική η φωνή που έγινε η φωνή μου... Ασορτί με την ευφορία που με είχε πλημμυρίσει... ... Και μετά σου λένε...
ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΝΕ; Ανάκριση !! Ο αφανιστής... Ήταν η δική μου φωνή... αυτός όμως που μίλαγε δεν ήμουν εγώ !!
************************************************************ Θα θαύμαζα την μαεστρία με την οποία ο μεγάλος αφανιστής με είχε φέρει στο σημείο να είμαι έτοιμος να σπάσω... Θα θαύμαζα την τέχνη που χρησιμοποίησε κάθε κύτταρο της μνήμης μου εναντίον μου. Θα τον θαύμαζα αλλά και θα του έφτυνα στα μούτρα ότι τον κατάλαβα λίγο πριν αρχίσει να παίρνει αυτά που τον είχαν πληρώσει να μου πάρει με κάθε τρόπο...
Δεν ήταν όμως ο θαυμασμός το αίσθημα που άρχισε να τρυπώνει μέσα μου... Μετά από μία σιγή... πόσο κράτησε άραγε; Το σκηνικό άλλαξε... Έφευγα από τις ευχάριστες εικόνες του μυαλού και το πολύτιμο φορτίο τους, αυτές τις σκόρπιες αναμνήσεις από τότε που ο χρόνος είχε μία μόνο κατεύθυνση, το σύμπαν ήταν μόνο ένα και εγώ ακόμα τόσο αθώος...
Γλιστρούσα μακριά από αγαπημένα πρόσωπα, αγαπημένες μουσικές, αγαπημένες μυρωδιές, έφευγα από τον ένα ήλιο που ήξερα μέχρι τότε και το ένα φεγγάρι να γυρνά τα βράδια αλήτικα γύρω μου και να με λούζει με το ασημένιο του φως...
Το σκοτάδι ερχόταν... Όχι ένα απλό σκοτάδι όπως λέμε την απουσία του φωτός... Αυτό που ερχόταν δεν είχε σχέση με το φως και την έλλειψη του, ήταν αυθύπαρκτο, είχε δικιά του ζωή... Ήταν πηχτό, πολύ πιο μαύρο από ότι είχε μάθει να περιμένει ο νους, ένα σκοτάδι που δεν είχε χρειαστεί να νικήσει ποτέ του το φως γιατί δεν το είχε συναντήσει ποτέ του...
Μαζί με το απόλυτο σκοτάδι... το τσιράκι του, ο απόλυτος φόβος τρύπωνε μέσα μου σιγά σιγά. Διαπερνούσε αργά, βασανιστικά το κάθε μου κύτταρο, έπνιγε σε ποτάμια παράνοιας και ορμέμφυτων φόβων κάθε σπίθα λογικής...
Με έπνιγε ενώ ταυτόχρονα με έψαχνε. Κάθε νευρώνας μου, κάθε μου εγκεφαλική σύναψη παραδινόταν τρέμοντας, αποκαλύπτοντας μύχιους φόβους, εφιάλτες που είχα από παιδί, άγχη και αγωνίες που απέκτησα αργότερα...
Ότι υπήρχε μέσα μου που το φοβόμουν, ήταν τώρα εκεί μπροστά μου, είχε βγει έξω από μένα, είχε γίνει ένα με το απόλυτο σκοτάδι που με τύλιγε... Ο απόλυτος τρόμος είχε ενωθεί με τον αφέντη του, πήρε εντολές, μορφοποιήθηκε και τώρα ξαναγύριζε...
Τότε άκουσα το πρώτο νιαούρισμα... Μετά ένα δεύτερο...
Αισθάνομαι πολύ άβολα όταν έρχομαι να σχολιάσω κείμενο του GiP! Τι να πω εγώ για τον GiP και τα κείμενά του; Το παραπάνω μιλάει από μόνο του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι τόσο ζωντανό λες και από στιγμή σε στιγμή θα πηδήξει απ την οθόνη του υπολογιστή και θα αποκτήσει απτή οντότητα. Τι να πω για τις έξοχες περιγραφές του που σε κάνουν όχι μόνο να βλέπεις τις εικόνες αλλά και να τις ζεις κιόλας;
Και τι να πω για το κλείσιμο του σημερινού κειμένου, για την τελευταία φράση. Ευτυχώς που ήταν πρωί όταν το διάβασα γιατί αλλιώς δεν ξέρω, ίσως για πρώτη φορά να κοιμόμουν με αναμμένο το φως!
GIP είναι πραγματικα απολαυση να διαβαζει κανεις την ιστορια σου. Ο Cristobal δικαίως λεει οτι σε επηρεαζουνε. Ελπιζω να συνεχισεις γιατι τωρα μας έχειςσ βάλει σε αγωνια για την συν΄χεια. Θριλερ η υποθεση. Καλοστημενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ένας gip απίθανος!!! Ο άνθρωπος γράφει τελείωσε! Εχει ρυθμό στο κείμενο. Σα να χορέυει με τα νεύρα μας. Μαέστρος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤίποτα άλλο!
Ισως το καλιτερο κειμενο του G.I.P .Πραγματικα υπεροχο .Γοητευτικα εφιαλτικο.αναμενουμε την συνεχεια με αγωνια.KEEP GOING
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγω δυστυχώς έκανα το λάθος. Είναι βράδυ και μόλις το διάβασα.Το δικό μου φως υα μείνει αναμένο απόψε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο εχω ξαναπει. Εδώ έχουμε να κανουμε με σπεσιαλίστα στο φανταστικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ gip, θα μπορούσε να φτιάξει και σενάριο για ταινία φαντασίας. Ειναι σπεσιαλιστας.
Ας το σκεφτεί! Πάντως συμφωνώ και με όσους λένε ότι θα κοιμηθούν με αναμένο φώς. Λίγο υπερβολικό βέβαια αλλά μπορέι να συμβεί.