Το Ζωντανό Χαλί - ΑΝΑΚΡΙΣΗ 4 (του GiP)

 ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ: "ΑΝΑΚΡΙΣΗ -3"

Ότι υπήρχε μέσα μου που το φοβόμουν, ήταν τώρα εκεί μπροστά μου, είχε βγει έξω από μένα, είχε γίνει ένα με το απόλυτο σκοτάδι που με τύλιγε... Ο απόλυτος τρόμος είχε ενωθεί με τον αφέντη του, πήρε εντολές, μορφοποιήθηκε και τώρα ξαναγύριζε...

Τότε άκουσα το πρώτο νιαούρισμα... Μετά ένα δεύτερο...

************************************************************************

    To τρίτο νιαούρισμα ακούστηκε πριν σβήσει το δεύτερο, από την αντίθετη κατεύθυνση, μετά ένα τέταρτο από πίσω μου… Ερχόντουσαν από παντού… Αθόρυβες όταν δεν νιαούριζαν, αόρατες… δεν τις έβλεπα, σίγουρα το μαύρο τους τρίχωμα θα συναγωνιζόταν το μαύρο σκοτάδι γύρω μου και μέσα μου… Γιατί, ναι, ο απόλυτος τρόμος πρέπει να είναι μαύρος…

    Το σκοτάδι σκίστηκε από μία κίτρινη αστραπή… δυο λοξά μάτια με κοίταξαν καθώς πλησίαζαν, τα έβλεπα να μεγαλώνουν… τα δύο έγιναν τέσσερα μετά περισσότερα… κίτρινες απειλές που πλησίαζαν, δαιμονικά μάτια που δεν προμήνυαν τίποτα καλό…

    Ένα ουρλιαχτό πήγε να βγει από μέσα μου, δυνατό, απεγνωσμένο… το συγκράτησα τελευταία στιγμή… Πόσα θα μπορούσα να σταματήσω ακόμα πριν γίνω ένα κουρέλι χωρίς συνείδηση, ένα μικρό παιδί πνιγμένο στους χειρότερους του εφιάλτες ;

    Πίσω στα εφτά μου χρόνια… Στη βραδιά που με ξημέρωσε αλλιώτικο… Ποτέ δεν κατάλαβα πως βρέθηκα από τη θαλπωρή του κρεβατιού μου σε ένα λάκκο… έπεφτα, έπεφτα, έπεφτα… μέχρι που όλα χάθηκαν γύρω μου, μόνο χώμα στο πλάι και πολλά χρώματα κάτωθε μου… Στην αρχή νόμισα ότι ήταν μία πολύχρωμη κουρελού… δεν ήταν… Το χαλί ήταν ζωντανό, ήταν δεκάδες γάτες κάθε μεγέθους και χρώματος… Κίτρινες, μαύρες, γκρι, καφέ… όλες με τρίχωμα σηκωμένο, στριμωγμένες σε μικρό χώρο, εξαγριωμένες, ανήμπορες να βγουν έξω, έτοιμες να ξεσπάσουν η μία στην άλλη όταν έπεσα ανάμεσα τους. Σε δευτερόλεπτα το χαλί έγινα εγώ, σκεπάστηκα από κάθε λογιών τρίχωμα, ένοιωσα δόντια μικρά και κοφτερά σε όλο μου το κορμί, νύχια να με ξεσκίζουν και εκείνα τα νιαουρίσματα… όλες πάνω μου να νιαουρίζουν αγριεμένες... κάθε μία να αναζητά το αίμα μου, τις σάρκες μου, κάτι από εμένα…

    Το ουρλιαχτό μου είχε ξυπνήσει τους γονείς μου… Αργότερα μου είπαν ότι είχε ξυπνήσει και τους γείτονες, κι ας ήταν Μάρτης με τα παράθυρα ακόμα κλειστά… Γαντζώθηκα πάνω στη μάννα μου, μούσκεμα στον ιδρώτα, δεν έκλαιγα… βογκούσα, λες και πονούσα ακόμα από τις νυχιές και τις δαγκωνιές…

    Εκείνα τα βογγητά ήταν ο τελευταίος ήχος που έβγαλα για τις επόμενες πολλές ώρες… Μόνο όταν η μάννα μου απομακρυνόταν για να μου φέρει κάτι νερό, βογκούσα ελαφρά, την έσφιγγα, το κλάμα μου τότε ανάβλυζε, την καλούσε πίσω…

    «Εφιάλτης» είπε ο γιατρός που ήρθε να με δει… «Μην ανησυχείτε, θα συνέλθει»… Συνήλθα αφού δεν άφηνα την μάννα μου από δίπλα μου τις επόμενες μέρες. Κοιμόμουν στο κρεβάτι μαζί της, κουρνιασμένος στην αγκαλιά της. Σχολείο πήγα σε μία εβδομάδα… Την πρώτη φορά που ξαναείδα γάτα, στο δρόμο για το σπίτι, έμεινα ακίνητος, μούσκεμα στον ιδρώτα, έτρεμα για πέντε λεπτά, καλά που ήταν δύο γειτονόπουλα μαζί και με τα πειράγματα τους κάπως συνήλθα…

    Από τότε δεν ανεχόμουν τις γάτες. Έπρεπε να περάσουν χρόνια για να ανεχτώ την παρουσία τους σε ένα δωμάτιο που ήμουν εγώ. Έπρεπε να περάσουν χρόνια για να νιώσω μία γάτα μέσα στα πόδια μου και να μην πεταχτώ πάνω. Ενήλικος πλέον έφτανα να τις χαϊδεύω καμιά φορά, ιδίως τις μικρές… Αλλά μέχρι εκεί… Ακόμα και τώρα… να κοιμηθώ με σκύλο στο ίδιο δωμάτιο κανένα πρόβλημα, ας είναι δίπλα μου, το έχω κάνει. Αλλά με γάτα στο ίδιο δωμάτιο να κοιμηθώ ; Να αισθάνομαι τα κίτρινα μάτια της να τρυπούν το σκοτάδι, το αθόρυβο βήμα της να με πλησιάζει ; Ούτε με εκατομμύρια !!

    Το είχε βρει ο μεγάλος αφανιστής… Μπήκε μέσα μου, έγινε παράσιτο των αναμνήσεων μου και το ξετρύπωσε… Τώρα το ζούσα… ήξερα ότι όλα ήταν ένα παιχνίδι του μυαλού… αλλά ήταν ένα παιχνίδι που δεν μπορούσα, δεν ήθελα να το παίξω…

    "Πότε άρχισαν όλα ;"
Μόλις που άκουσα τη φωνή… Όλο μου το είναι ήταν στο να καταλαβαίνω που ήταν οι γάτες, πόσο είχαν πλησιάσει… Δεν χρειάστηκε να μου πει τι θα γινόταν αν δεν απαντούσα… Μία από δαύτες ήταν ήδη ανάμεσα στα πόδια μου, μία άλλη ανέβαινε στην πλάτη μου… ερχόταν από πίσω ύπουλα, προς τα μάτια μου… μη ρωτάτε πως… το ήξερα…

Συνεχίζεται