ΠΑΛΙ ΕΚΕΙ; (από CHRISTOBAL)

 ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ: "Η ΑΥΛΑΙΑ"

Τώρα έπρεπε σύμφωνα με τις οδηγίες του δασκάλου να χτυπήσει το πόδι του στο σανίδι. Σηκώνει το κοκαλιάρικο του ποδαράκι και ... Πετάγομαι σαν τρελός φωνάζοντας: "Μηηη"

Μπαμ το χτυπάει με όλη του την δύναμη στο πάτωμα και ξαναλέει:

    "Χριστούγεννα, σημαίνουν οι καμπάνες" μπαμ το πόδι στο πάτωμα ξανά

Κανείς, δεν είδε ένα κεράκι μέσα στη φάτνη να γέρνει αργά και να πέφτει. Η φλογίτσα του άρχισε  να γλύφει την αυλαία....

*****************************************************************************************************************

     Εκείνος πάνω στη σκηνή γύρισε το κεφάλι  προς  τη φάτνη, είδε την φλογίτσα να χαϊδεύει την μπλε αυλαία, αλλά ξανακοίταξε μπροστά με τα χέρια κολλημένα στο σώμα - όπως του είχε υποδείξει ο δάσκαλος - για να συνεχίσει την απαγγελία. Η φλογίτσα στην κουρτίνα όμως έκαψε και την συνέχεια του ποιήματος. Κατάπιε με δυσκολία και είπε να ξαναπιάσει από  την αρχή: "Χριστούγεννα, σημ....." 

     Δεν πρόλαβε όμως να συνεχίσει, γιατί η φλογίτσα, τρώγοντας την  θρεπτική αυλαία γιγαντώθηκε. αστραπιαία. Έγινε ίση με το ύψος του.  Εκείνος χωρίς να γυρίσει να την κοιτάξει άκουσε μια φωνή μέσα του, να  του λέει :    ¨Φύγε, φύγε αμέσως".  Και έφυγε. 

    Πήγε  τρέχοντας πίσω στα παρασκήνια. Κατέβηκε τα τέσσερα ξύλινα σκαλοπάτια και βγήκε από την πίσω πόρτα της αίθουσας τελετών του Ελληνικού Δημοτικού Σχολείου της Ντίρε Ντάουα, στην αυλή.  Μια κοκκινωπή ανταύγεια που  έβγαινε από το παράθυρο φώτιζε την ασέληνη νύχτα. Άρχισε να χοροπηδάει φωνάζοντας: "Μαμά! μαμά, Μιχάλη Μιχάλη, γιαγιά, γιαγιά! " 

Δεν ήξερε πως ήμουν κι εγώ μέσα. Πως να το ξέρει άλλωστε!

    Η ξύλινη σκηνή  είχε γίνει ήδη μια φωτεινή κουρτίνα που άρχισε με μεγάλη ταχύτητα να κατατρώει την ταπετσαρία των τοίχων της αίθουσας δεξιά κι αριστερά. 

Η ηλικιωμένη κυρία, η γιαγιά μου, πάντα δυναμική άρπαξε την νεότερη, την μητέρα μου κι άρχισε να την τραβάει προς την μοναδική έξοδο. Δεν μπόρεσαν να πάνε πολύ μακριά γιατί ένας χοντρός κύριος  μπροστά τους πάσχιζε να σώσει τις καρέκλες του που έφερε από το ζαχαροπλαστείο, για την γιορτή και τις χώρισε. 

Σιγά σιγά  άρχισε να σχηματίζεται μια μάζα ανθρώπων και αναποδογυρισμένων καρεκλών που έφραζε την δίοδο προς την έξοδο. 

Δε μπορούσα βέβαια να κάνω το παραμικρό αφού τότε δεν ήμουν εκεί μέσα. Ήμουν έξω στην αυλή και έβλεπα τις φλόγες να γλιστράνε  κατατρώγοντας τα καδρόνια του ταβανιού. 

    Κάποια στιγμή η γιαγιά μου έχασε την μητέρα μου. Προσπαθούσε μέσα στο στριμωξίδι και τις φωνές πανικού να την εντοπίσει. Είδε τον  Δεσπότη που ήταν πεσμένος χάμω. Κάποιοι πατούσαν πάνω του για να πάνε προς την έξοδο. Μου φάνηκε πως είδα την άκρη της γενειάδας του να έχει αρπάξει.  Έδειχνε όμως ήρεμος γιατί προσπαθούσε να σβήσει την φωτιά από τα γένια του χτυπώντας την με τις παλάμες του φωνάζοντας: 

    " Τα μικρά, τα μικρά, απ το παράθυρο". Δεν ξέρω πως έγινε, κι αυτό που φώναζε πεσμένος χάμω ο Δεσπότης ποδοπατούμενος από τους πανικόβλητους,  που τρέχανε να βγούνε ακούστηκε μέσα στην βοή της φωτιάς, σαν κεραυνός. Ήταν λες και δόθηκε κάποιο σύνθημα γιατί κάποιοι νέοι άνδρες άρχισαν να αρπάζουν παιδάκια της πρώτης  και δευτέρας τάξης και να τα πετούν σαν να ήταν κούκλες από το παράθυρο. Αμέσως ακούγονταν φωνές πόνου από έξω ή ...καθόλου φωνές. 

    Είδα την έξοδο, την μοναδική έξοδο να φρακάρει από τις καρέκλες που είχαν πια σχηματίσει βουναλάκι. Δεν ήταν βλέπετε μόνο ο ζαχαροπλάστης που προσπαθούσε να σώσει τις καρέκλες του, ήταν κι αυτός που είχε το καφενείο. 

    Και τότε βλέπω την γιαγιά μου να έχει πάρει φόρα και με αγκωνιές να ανοίγει δρόμο προς την έξοδο. Γυναίκες ούρλιαζαν, παιδιά πεσμένα χάμω έκλαιγαν. Κάποια στιγμή πήρε το μάτι μου και την μητέρα μου. Τα μαλλιά της είχαν αρπάξει φωτιά. Το δεξί μανίκι της τουαλέτας της ήταν μέσα στις φλόγες. Ήταν πολύ αδύνατη και γλιστρώντας μέσα από τον κόσμο, δεν ξέρω πως, έκανε μια τούμπα που την έφερε στην κορυφή λόφου από καρέκλες και πεσμένα κορμιά και βρέθηκε έξω. 

     Η γιαγιά μου την είδε και τη στιγμή που ετοιμαζόταν να συνεχίσει τις αγκωνιές για να  φτάσει στην έξοδο, μια καρεκλιά την χτύπησε στο δεξί στήθος που την έριξε χάμω. Αυτό το χτύπημα  υπήρξε μοιραίο!

     Ο αδελφός μου, ο Χουγκουτζέρο Βακατσούκι όπως τον έλεγε ο δάσκαλος, γιατί ήταν ίδιος με γιαπονεζάκι,  είδε την γιαγιά να πέφτει χάμω και  άρχισε να ουρλιάζει. Ήταν κολλημένος στον πλαϊνό τοίχο και δεν έλεγε να ξεκολλήσει από κει. Ώσπου κάποιος τον βουτάει και τον πετάει από το παράθυρο. Τα χέρια του και τα δύο έγιναν θρύψαλα. Ακόμη και σήμερα υποφέρει.

     Γυναίκες στριφογύριζαν με τα φλογισμένα τους φουστάνια λες και χόρευαν κάποιο εξωτικό χορό, όταν...... μέσα από τις φλόγες εμφανίστηκε ο κατάμαυρος "χαϊμαλιάς". 

Μου απλώνει το χέρι και μου λέει χαμογελώντας: " Να ιζί" (έλα εδώ)

    Του δίνω το χέρι και μόλις το άρπαξε βγήκαμε στον ηλιόλουστη  αυλή του σχολείου. Θα είχαν διάλειμμα γιατί ήταν γεμάτη παιδιά. Το καμένο κτίριο ορθωνόταν απέναντι από την εκκλησία σαν στοιχειωμένο. 

    Τότε τον είδα που φορώντας το χακί κοντό του παντελονάκι  με τα  κοκαλιάρικα του πόδια, πλησίασε μια παρέα παιδιών της τρίτης δημοτικού που μιλούσαν όλα μαζί. Μόλις τον αντιλήφθηκαν  σώπασαν απότομα, και κοίταξαν όλα χάμω λες και υπάκουαν σε βουβή εντολή. Κατάλαβε και με σκυφτό το κεφάλι απομακρύνθηκε αλλά άκουσε τον Δημήτρη, τον καλύτερό του φίλο να λέει: "Αυτός έβαλε την φωτιά".

Έκανε να γυρίσει να διαμαρτυρηθεί αλλά ενώ προσπαθούσα να τον ακούσω, γιατί δε μπορώ να θυμηθώ τι  είχα πει τότε, ο χαϊμαλιάς μου φώναξε : 

"Γιέλεμ νά ν χένταλεν" (όχι φεύγουμε) τραβώντας με.....

     Οι δύο τύποι μέσα στην βάρκα "ΜΗ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ",  κουνούσαν τα χέρια τους. Μα τι στο καλό ήθελαν πια! Βοήθεια ζητούσαν; Ή με χαιρετούσαν; 
Και πως βρέθηκα πάλι εκεί;