ΝΑΙ ΜΕΝ ΑΛΛΑ… [ ΑΝΑΚΡΙΣΗ -5 ] (του GiP)

 ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ : ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΧΑΛΙ -  ΑΝΑΚΡΙΣΗ -4 

Μόλις που άκουσα τη φωνή… Όλο μου το είναι ήταν στο να καταλαβαίνω που ήταν οι γάτες, πόσο είχαν πλησιάσει… Δεν χρειάστηκε να μου πει τι θα γινόταν αν δεν απαντούσα… Μία από δαύτες ήταν ήδη ανάμεσα στα πόδια μου, μία άλλη ανέβαινε στην πλάτη μου… ερχόταν από πίσω ύπουλα, προς τα μάτια μου… μη ρωτάτε πως… το ήξερα…

*******************************************************************************

    Ήμουν παγιδευμένος… Δεμένος κάπου στο άπειρο, με δεσμά αόρατα αλλά βαρύτερα από όλες τις αλυσίδες του κόσμου, να ζω τον χειρότερο εφιάλτη μου… να τον νοιώθω να περπατάει επάνω μου, να ετοιμάζεται να μου κάνει άγνωστο τι, ήμουν σίγουρος πως ότι και αν φανταζόμουν, αυτό που τελικά θα βίωνα θα το ξεπέρναγε…

    Η μία γάτα, αυτή που ερχόταν από πίσω μου, σκαρφαλώνοντας στην πλάτη μου, είχε ανέβει πια στον ώμο μου. Δεν με είχε γρατζουνίσει ακόμα, απορώ πως ανέβαινε, έπρεπε να βγάλει νύχια για να ανέβει, δεν είχε από πού να πιαστεί εκτός αν με ξέσκιζε, δεν το είχε κάνει… Ήμουν τελικά ξαπλωμένος ; Και ως προς ποιο σύστημα αναφοράς ; Εκεί που ήμουν, όπως ήμουν, οι έννοιες του χρόνου αλλά και του χώρου δεν είχαν νόημα…

    Η δεύτερη γάτα τριγύριζε στα πόδια μου, δεν τριβόταν χαδιάρικα όπως συνηθίζουν οι γάτες, απλώς τριγύριζε προς ώρας, χωρίς να κάνει τίποτε άλλο. Ερχόταν και έφευγε… Μικρή αναβολή στο μαρτύριο, σκόπιμα ίσως για να αρχίζω να ελπίζω σε κάτι που μπορώ να αντέξω και μετά… Ή το show που ετοίμαζε ο μεγάλος αφανιστής με εμένα θεατή και πρωταγωνιστή μαζί δεν είχε αρχίσει ακόμα ;

    Κάθε φορά που ένοιωθα το τρίχωμα της μεγάλης γάτας σε επαφή με τα πόδια μου σκεφτόμουν «τώρα θα με δαγκώσει ή θα με ξεσκίσει με τα νύχια της». Ναι, από ότι την καταλάβαινα όπως τριβόταν πάνω μου πρέπει να ήταν μεγάλη, πολύ μεγάλη…. Μια τρίτη ήταν ήδη στη κοιλιά μου και ανέβαινε, αργά… Τόσο κοντά και δεν μπορούσα ούτε το χρώμα της να δω, τόσο σκοτάδι… Μόνο αυτά τα λοξά μάτια, τα κίτρινα, το χρώμα του μίσους, που το θυμήθηκα ; δυο αστραπές που μεγάλωναν…

    Ανέβαινε… Έφτανε πια στο στέρνο μου όταν το θυμωμένο νιαούρισμα της πρώτης που ήταν στον ώμο μου την σταμάτησε… Τότε μόνο ένοιωσα ένα μικρό γρατζούνισμα στο στήθος μου… Η γάτα που ανέβαινε στο στήθος μου είχε βγάλει νύχια, δεν την έβλεπα αλλά πρέπει να καμπούριασε… Ένα θυμωμένο νιαούρισμα βγήκε από το στόμα της καθώς το απόλυτο σκοτάδι δεν το ψευτοδιέκοπταν πια μόνο δυο σχιστά κίτρινα μάτια αλλά και δυο μεγάλα άσπρα δόντια… Την ίδια στιγμή τα νύχια της γάτας που δεν έβλεπα καρφώθηκαν στον ώμο μου, πρέπει να συσπειρώθηκε και αυτή… Καβγάς έτοιμος να ξεσπάσει για το ποια θα είχε το πάνω χέρι σε ότι αφορούσε τα μάτια μου, το λαιμό μου…

    «Πότε ξεκίνησαν όλα πες μου… Δεν θα ξαναρωτήσω… Ή το σταματάς τώρα ή δεν σταματά… Εσύ αποφασίζεις…»

    Δεν δίστασα να δώσω την απάντηση… Είχα περάσει τα όρια μου… Θέλοντας και μη άφησα τη σκέψη μου να γυρίσει στη μέρα που άρχισαν όλα… Οτιδήποτε για να ξεφύγω από αυτά τα μάτια, τα δόντια, τα νύχια… Που εξαφανίστηκαν στη στιγμή… Ένα ακόμα παιχνίδι που έκανε τη δουλειά του και γύρισε στον κόσμο του ανύπαρκτου…

    Δεν πρόλαβα να νιώσω ανακούφιση… χίμηξε μέσα στις αναμνήσεις μου σαν σίφουνας. Ένοιωσα έξαφνα σαν βιβλίο που βρώμικα χέρια το ξεσκίζουν όπως γυρνούν βιαστικά τις σελίδες του, ψάχνοντας να βρουν κρυμμένα μυστικά.  Δάχτυλα γεμάτα σκοτάδι, μοχθηρία αλλά και επαγγελματική μεθοδικότητα με τράβηξαν με το ζόρι, με έσυραν έξω από το μυαλό μου, αφήνοντάς με άχρηστο δίπλα, ένα θλιβερό γυμνοσάλιαγκα που κλαψούριζε…

    Μία απέραντη σιχασιά με συνεπήρε… αν είχα τσίπα έπρεπε να τελειώσω αυτή την άθλια ζωή που δεν άντεξε και πρόδωσε… έπρεπε να δώσω ένα τέλος…. Ένοιωθα βρώμικος, φασουλής της κακιάς ώρας, θλιβερός καραγκιόζης… ανίσχυρος πλάι στο Μεγάλο Αφανιστή που έψαχνε το χωρίς μυστικά γι αυτόν μυαλό μου… Έψαχνε ακόμα και στα σκουπίδια των νευρώνων μου για τυχόν λεπτομέρειες που του διέφυγαν πριν δώσει την αναφορά του…

Η έκρηξη με συγκλόνισε… Έκλεισα τα μάτια μου, έκλεισα τα αυτιά μου… ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΟΥΝΗΘΩ !! Γύρω μου όλα ήταν τρόμος, ήχοι του άπειρου που είχε πάρει φωτιά, οσμές του τίποτα, χρώματα από την αποκάλυψη… Επιτέλους ξαναήμουν ένα με το μυαλό μου… εφιάλτες, πόνοι ήταν ήδη παρελθόν… Η προδοσία μου όχι… με τυραννούσε… αλλά θα με τυραννούσα αργότερα με αυτό… Άρχισα να πέφτω , να πέφτω… ήμουν ελεύθερος αλλά έπεφτα, έπεφτα, έπεφτα πού ;

    " Φεύγουμε !" Άκουσα τη γνωστή φωνή στα αυτιά μου την ώρα που το αριστερό μου πόδι βάρυνε από ένα πρόσθετο φορτίο....   "Πριν συνέλθουν από το σοκ", συνέχισε επιτακτικά. "Ξεκίνα γρήγορα γιατί όπως πεθαίνω από πείνα… μα τους 34 Θεούς της Μπόρατ θα σου φάω και τα δύο πόδια !!"

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ