- Μόλις σταμάτησα στο κόκκινο, κοίταξα δεξιά και την είδα Περπατούσε με την γνώση των είκοσι χρόνων της ότι ο κόσμος της ανήκει. Πόσο δίκιο έχει άλλωστε.. Τα μακρυά μαύρα μαλλιά της προκαλούσαν τον άνεμο, τα φθαρμένα της μποτάκια γελούσαν με το πεζοδρόμιο. Η αποφασισμένη μύτη της αγνάντευε τα λίγα σύννεφα που είχαν το θράσσος να σκεπάζουν τον ουρανό της. Κάτι από την δυναμική και ανέμελη αύρα της για κάποιο λόγο μου θύμισε εμένα σε αυτή την ηλικία. Και λυπήθηκα. Λυπήθηκα γιατί όπως και εγώ τότε, δεν ξέρει ότι είκοσι δεν είναι για πάντα, και δεν θα προλάβει να κάνει όσα τα νιάτα της ονειρεύονται και όσα η τεράστια αλλά μικρής διάρκειας δύναμη μπορεί. Χαμογέλασα, της ευχήθηκα νοερά καλημέρα ..και το πράσινο άναψε..
Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010
Μιας στιγμής ματιά (απο ΚΑΡΕΤΑ)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Όταν κοιτάς γύρω σου με τα μάτια του νου ανοιχτά πολλά μπορείς να δεις. Εδώ ή(;) ΚΑΡΕΤΑ με πολλή νοσταλγία, λίγη μελαγχολία, αλλά και γνώση, όμορφα δοσμένα, μας προσφέρει μια τέτοια ματιά. Μιας στιγμής ματιά.!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαμαντάκι !! Μελαγχολικό, ίσως και λίγο ζηλάρικο για τα νειάτα και τη δροσιά τους που "φεύγουν και δεν γυρίζουν πια" όπως λέει και το τραγούδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλογτραμμένο, σφιχτό κείμενο, ΟΜΟΡΦΟ !! (μου αρέσει αυτή η λέξη !)
Ευχαριστώ για την μικρή όαση Καρέτα. Ξαπόστασα λίγο...
Σπάνια πεζό κείμενο μικρού μεγέθους προλαβαίνει να έχει την αναγκαία πληρότητα. Εδώ όμως σε λίγες γραμμές αρχίζει, έχει μέση και τέλος. Μου άρεσε πολύ. Και μας είχε λείψει η ΚΑΡΕΤΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ χρόνος είναι γρήγορος ίσκιος πουλιών και γλύπτης των ανθρώπων παράφορος, λέει ο ποιητής. Που να ξέρει αυτή ότι της λαξεύει ήδη το κορμί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ.
Ευχαριστω πολυ ολους για τα σχολια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνυχτα λοιπον και μην ξεχνατε... ΑΥΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΕΡΑ
Πολύ όμορφο το σχόλιο του KOSTAS .
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλήθεια πόση κάνοντας το ταξίδι στο παρελθόν μας μελαγχολούμε αναπολώντας ή αναπολούμε μελαγχολώντας;
Κείμενο πλήρες καλογραμμένο.
Σαν ένα ανοιγοκλείσιμο των βλεφαρων... πόσα χωράνε αναμεσα στο κοκκινο και στο πράσινο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΒήματα μιας νιοτης που παρανοώντας το προσωρινό της, μια δύναμη - ίσως η ορμή των νεανικών ενστίκτων- την πλάθει αθάνατη και αειθαλή μέσα στη συνειδητότητά μας...
----
Υπέροχος χώρος...
Το εισαγωγικό σημείωμα μού θύμισε Μπόρχες, που λατρευω...
Σας ευχαριστω για τη φιλοξενία... Καλώς σας βρήκα..
Κάκια, μεγάλη μας η χαρά για την επίσκεψή σου και την ανταποδίδουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα καλά σου λόγια μας τιμούν και μας ωθούν να γινόμαστε καλύτεροι.
Καλό απόγευμα.
Κάκια σε καλωσορίζω και εγώ στην παρέα μας. Δεν σε ξέρω, το σύντομο κείμενο σου καλογραμμένο, έχω όμως τους λόγους μου να σε καλωσορίζω... γίναμε ήδη 2 σε αυτή την παρέα !
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν μάλιστα υποθέτω σωστά διαβάζοντας για σένα στο blog σου, είσαι Μαθηματικός. Έγώ είμαι Φυσικός, ξαδελφάκια... Άλλη μία συγγένεια... Η δεύτερη που λέγαμε...
Η πρώτη - που δεν την ξέρεις - είναι σύμπτωση, από αυτές που λέμε "συμβαίνουν". Όχι ΔΕΝ είμαι γνωστός σου άμεσα ή έμεσα, ούτε εγώ σε ήξερα μέχρι σήμερα.
Ας κρατήσω όμως για λίγο το μυστήριο... θα αποκαλυφθεί εν καιρώ... (Christobal μη γελάς !! )
Γελασε?... Μάλλον με νόημα, που δεν το αντιλήφθηκε η ανυποψίαστη υποψία μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜηχανικός είμαι που εργάζεται σαν καθηγήτρια Πληροφορικής....
Τωρα οι συμπτώσεις παντα ειναι περισσότερες απ' όσες διακρίνουμε συνειδητά!... ποια να πρωτομεταφράσω?...
Λες να με έφερε το κισμέτ εδω γύρω?....
Περιμένω τις αποκαλύψεις... οκ.. καταφερες να γίνω θαμώνας του blog περιμένοντας το αναπάντεχο...
Την καλησπέρα μου εκτροχιασμένη, αλλα χωρίς σχισμές στο κορμί της....