1000 ΜΕΤΡΑ [ Νο 1] του GiP

    «Ναι με τα πόδια πάω, δε σου είπα ότι έδωσα το αυτοκίνητο στο συνεργείο για service ; Φεύγουμε για διακοπές αύριο, το θυμάσαι ; Σιγά μην έπαιρνα ταξί πρωινιάτικα με τέτοιο καλό καιρό. Ένα χιλιόμετρο πιο κάτω είναι, άσε να κάψουμε καμιά θερμίδα ! Έλα μωρό μου κλείνω, τα λέμε πάλι αργότερα»

    Ο Παύλος έκλεισε το τηλέφωνο και το ξανάβαλε στο τσαντάκι που κρεμόταν στον ώμο του. Η Μάρω ήταν κουραστική μερικές φορές… Όλα να τα ξέρει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, όλα να ελέγχει…

    Περνώντας από μία βιτρίνα που πούλαγε αθλητικά είδη ο Παύλος Αντωνίου έριξε μία ματιά στο είδωλο του όπως διαγράφονταν στον καθρέπτη. Δεν θα έλεγε πως αποτελούσε το πρότυπο του γοητευτικού σαραντάρη. Και αρχή κοιλιάς είχε, και αρχή φαλάκρας και τα καστανόμαυρα μαλλιά του αραίωναν με ανησυχητικό ρυθμό.  Πρώτο μπόι δεν ήταν πλέον, η νέα γενιά έφτανε συχνά στο 1.80 του πριν τελειώσει το Γυμνάσιο, ούτε ήταν ιδιαίτερα δεμένος. Άρεσε όμως στις γυναίκες. Τα γυαλιά και το μούσι στο πηγούνι του έδιναν κάτι το ελιτίστικο, τα γκριζογάλανα μάτια του τραβούσαν, οι άνετοι τρόποι του έδειχναν αυτοπεποίθηση και μία ήρεμη δύναμη.

    Η ξανθιά πωλήτρια μέσα από το κατάστημα του  χαμογέλασε. Ήταν μόνη. Ο Παύλος σκέφθηκε να μπει μέσα, δήθεν για να ρίξει μία ματιά, αλλά το σκέφθηκε καλύτερα και προχώρησε. Ήθελε να ξεμπερδεύει με τον πελάτη του, ένα κακομαθημένο εξηντάρη που πρόλαβε να πάρει εφ’ άπαξ και νόμιζε ότι με αυτό και με ένα θαλασσοδάνειο θα του έφτιαχνε ο Παύλος βασιλικά ανάκτορα. Κανονικά θα τον είχε ξαποστείλει ευγενικά αλλά τα πράγματα είχαν αγριέψει, η αγορά δεν αργοπέθαινε,  πέθαινε γρήγορα… Άρα ο πελάτης είχε πάντα δίκιο… 

Προσπέρασε ένα τυροπιτάδικο, ήταν στο 23, από ότι του είχε πει ο πελάτης του, το γραφείο του ήταν στο 318. «Περίπου χίλια μέτρα πιο κάτω…» σκέφθηκε. «Καλά το είπα στη Μάρω»…

    Το μπουμπουνητό τον ξάφνιασε. Δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι ο καιρός είχε αλλάξει. Μαύρα σύννεφα μαζεύονταν στον ουρανό… «Καλοκαιρινή μπόρα» σκέφθηκε. «Αν είμαι τυχερός θα είμαι στο γραφείο του πριν αρχίσουν οι ψιχάλες». 

Χθες είχε αγοράσει το καινούργιο κοντομάνικο γαλάζιο πουκάμισο, δεν ήθελε να γίνει χάλια.  

     Η ταχύτητα με την οποία άλλαζε ο καιρός τον ξάφνιασε. Ήταν εννέα και μισή αλλά είχε σχεδόν σκοτεινιάσει.  Οι πρώτες ψιχάλες άρχισαν ήδη να πέφτουν ορμητικές. Ο ουρανός είχε γεμίσει μαύρα σύννεφα. Αστραπές φαίνονταν να σχίζουν τα σύννεφα με μουσική υπόκρουση δυνατούς κεραυνούς. Ο κόσμος γύρω του περπάταγε τώρα βιαστικά, προσπαθούσε να φτάσει γρήγορα στον προορισμό του ή να βρει κάπου ένα προσωρινό καταφύγιο.  

    Ο Παύλος διέσχισε τρέχοντας το δρόμο. Τα ζυγά νούμερα ήταν απέναντι, εξ’ άλλου μπροστά του ήταν μία μεγάλη αψίδα κατάλοιπο ρωμαϊκής κατοχής στην πόλη του αιώνες πριν.  Από την πλευρά που ήταν πριν, πέρναγαν αυτοκίνητα, από την άλλη όμως ήταν πεζόδρομος. Ίσως να καθόταν από κάτω για μερικά λεπτά, εξ’ άλλου οι καλοκαιρινές μπόρες δεν κρατούσαν πολύ. 

    Με το που έφτασε απέναντι κόντεψε να χάσει την ισορροπία του. Ποτέ δεν είχε ακούσει κεραυνό τόσο κοντά του, του φαινόταν ότι μύριζε κάτι καμένο ή θειάφι. Κοίταξε γύρω του. Είχε μείνει μόνος,  όλοι είχαν βρει ήδη καταφύγιο.  Κάτω όμως από την μεγάλη αψίδα, λίγα μέτρα πιο κάτω δεν ήταν κανένας.

«Είμαι τυχερός» σκέφθηκε τρέχοντας σχεδόν προς την αψίδα. «Θα κάτσω λίγο από κάτω να ηρεμήσουν τα πράγματα και μετά βρεμένος ξεβρεμένος θα πάω. Εκτός αν είμαι χάλια… Ίσως πάρω και τηλέφωνο».

    Ο ακόμα δυνατότερος κεραυνός που κόντεψε να τον ξεκουφάνει ήταν το ένα από τα δύο πράγματα που τον σάστισαν. Η αστραπή που ακολούθησε αμέσως μετά σχεδόν τον στράβωσε, λες και έπεσε δίπλα του. «Σημάδι με έχει βάλει γαμώτο ;” μουρμούρισε.  Είχε αρχίσει να φοβάται, πρώτη φορά ένοιωθε τόσο εκτεθειμένος στα στοιχεία της φύσης.

Τον τύπο που έπεσε πάνω του ούτε τον είδε από πού ερχόταν. 

    «Εεεεε !» φώναξε αγανακτισμένος. «Πρόσεχε !»

Ένα πρόσωπο ήρθε στα λίγα εκατοστά από το πρόσωπο του. 

    «Μη πας στην αψίδα !» του φώναξε ο άγνωστος.  "...Πέρνα απέναντι γρήγορα!  Όχι στην αψίδα! ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΨΙΔΑ !!»

Γιώργος Παυλίδης