1000 ΜΕΤΡΑ [Νο 2] του GiP

 Σύνδεση με [Νο 1]

Ένα πρόσωπο ήρθε στα λίγα εκατοστά από το πρόσωπο του. 

    «Μη πας στην αψίδα !» του φώναξε ο άγνωστος.  "...Πέρνα απέναντι γρήγορα!  Όχι στην αψίδα! ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΨΙΔΑ !!»

********************************************

    Ο Παύλος πήγε να αρπάξει τον άγνωστο. Δεν το έκανε για να τον χτυπήσει αλλά για να κρατηθεί. Η δυνατή σπρωξιά του αγνώστου κόντεψε να τον ρίξει κάτω. Ο άλλος όμως τον απέφυγε.

    «Μη με ακουμπάς !» φώναξε το ίδιο δυνατά ενώ απομακρυνόταν λίγο. «Δεν πρέπει να με ακουμπήσεις !»

Ο Παύλος κατάφερε και βρήκε την ισορροπία του. Όπως ο άγνωστος απομακρυνόταν μπόρεσε να του ρίξει μία ματιά. Στο ίδιο περίπου μπόι, μεγαλύτερος σε ηλικία, σχετικά καλοντυμένος. Εμφάνιση ενός μάλλον  μορφωμένου αστού που πλησίαζε ή ήταν στα πρώτα «ηντα». Τρελός ;

    «Πέφτεις πάνω μου στα καλά καθούμενα» φώναξε θυμωμένα, «…παραλίγο να με ρίξεις κάτω, μου λες κάτι μαλακίες για την αψίδα και από πάνω μου φωνάζεις να μη σε ακουμπήσω. Ξέρεις κάτι ; Θα σε ακουμπήσω αν δεν εξαφανιστείς και άσχημα μάλιστα !!»

    «Για το καλό σου, όχι στην αψίδα !» φώναξε ο άγνωστος ενώ απομακρυνόταν. «Άλλαξε δρόμο !
    "Όχι στην αψίδα !» επανέλαβε ενώ έφευγε τρέχοντας σε ένα δρόμο κάθετο σε εκείνον που βρίσκονταν και οι δύο. Για μία στιγμή γύρισε να δει αν ο Παύλος τον ακολουθεί, σταμάτησε λίγο όταν είδε ότι ο Παύλος ακίνητος τον παρατηρούσε, και μετά χάθηκε καθώς ένα μεγάλο φορτηγό πέρασε μπαίνοντας ανάμεσα τους. Όταν μπόρεσε ο Παύλος να δει πάλι προς την πλευρά του αγνώστου, εκείνος είχε εξαφανιστεί.

    Η βροχή θέριευε, οι λίγοι που είχαν μείνει ακόμα στο δρόμο έτρεχαν να προφυλαχτούν από εδώ και από εκεί. Ο Παύλος δεν μπόρεσε να μη ρίξει μία ματιά στην αψίδα. Μία φαρδιά καμάρα που είχε γίνει λεωφόρος μίας κατεύθυνσης, την είχε περάσει με το αυτοκίνητο του πολλές φορές. Δίπλα μία καμάρα μικρότερη, είχε γίνει πεζόδρομος, από την άλλη πλευρά μία επίσης μικρή καμάρα, μισογκρεμισμένη, χωρίς οροφή, που την περιτριγύριζε ένα άχτιστο οικόπεδο. Μία εικόνα οικεία στον Παύλο, την είχε δει πολλές φορές και τίποτα το ιδιαίτερο δεν του είχε τραβήξει την προσοχή.

    Η βροχή δυνάμωνε, οι κεραυνοί δεν έπεφταν πια τόσο πολύ κοντά αλλά συνέχιζαν να πέφτουν κάπου γύρω. «Ε, δεν θα ακούσω ένα βλαμμένο !» σκέφθηκε ο Παύλος και έτρεξε στον πεζόδρομο που οδηγούσε στην αψίδα, στην μικρή σκεπαστή καμάρα. Σε ένα λεπτό ήταν εκεί. Ήταν μόνος του, οι περισσότεροι είχαν εξαφανιστεί σε δίπλα δρόμους, εισόδους σπιτιών και κάτω από τέντες μαγαζιών. Τα αυτοκίνητα που διέσχιζαν την λεωφόρο κάτω από την αψίδα πέταγαν γύρω τους νερά, αλλά και από αυτά ήταν προφυλαγμένος.

 «Να δω μόνο πως θα στεγνώσω !» σκέφθηκε ο Παύλος. «Και να περάσει η μπόρα δεν μπορώ να πάω στον Αναγνώστου σε αυτά τα χάλια. Πρέπει να τον πάρω…»

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη σκέψη του. Ο ουρανός σχίστηκε στα δυό, αστραπή και κεραυνός εμφανίστηκαν και ακούστηκαν ταυτόχρονα. Η αστραπή γέμισε τον ορίζοντα με ένα έντονο γαλάζιο φώς που τον τύφλωσε. Ο κεραυνός τον ξεκούφανε, πόνεσαν τα αυτιά του.  Μερικές κραυγές φόβου ακούστηκαν από την άλλη πλευρά του δρόμου. Δεύτερος κεραυνός μαζί με αστραπή, με τον τρίτο αστραπόβροντο που ήταν το ισχυρότερο από όλα τα προηγούμενα ο Παύλος είχε την εντύπωση ότι τα ουράνια τους βομβάρδιζαν. Έκλεισε ενστικτωδώς για λίγο τα αυτιά του με τα χέρια του, τα μάτια του τα είχε ούτως ή άλλως κλειστά. " Αν είναι να με βρει, δεν θα το δω να έρχεται, ούτως ή άλλως» σκέφθηκε.

    Ο Παύλος ήταν αναγνώστης έργων επιστημονικής φαντασίας. Το παράδοξο και το φανταστικό με επικάλυψη μίας δύσκολα να διακριβωθεί επιστημονικότητας, τον αποσπούσαν για λίγο από την μάχιμη, θλιβερή πραγματικότητα, τον ξεκούραζαν. Είχε λοιπόν διαβάσει ιστορίες για ταξίδια στο χρόνο, για παράλληλα σύμπαντα όπου κάποια άλλα ενδεχόμενα που δεν είχαν συμβεί στον δικό τους κόσμο αποτελούσαν την «εκεί» πραγματικότητα.

    Τα λίγα δευτερόλεπτα που έμεινε με κλειστά τα μάτια και σκεπασμένα τα αυτιά, όλα αυτά χίμηξαν στο μυαλό του.  Τα ξαφνικά αστραπόβροντα που τους είχαν βάλει σημάδι, ο άγνωστος με την περίεργη προειδοποίηση, έστριψαν για μία στιγμή το μυαλό του στο παράδοξο, στο φανταστικό… «Λες» είπε αστειευόμενος, περιμένοντας να πέσει το επόμενο αστραπόβροντο. «Λες να ανοίξω να τα μάτια μου και να…»

Ησυχία… Τίποτε δεν ακουγόταν. Ο Παύλος άνοιξε τα μάτια του και ελευθέρωσε τα αυτιά του. Κοίταξε γύρω του…

Και αυτό που είδε…

Γιώργος Παυλίδης