1000 ΜΕΤΡΑ [ Νο 3] του GiP

Σύνδεση με [Νο 2]
 Ησυχία… Τίποτε δεν ακουγόταν. Ο Παύλος άνοιξε τα μάτια του και ελευθέρωσε τα αυτιά του. Κοίταξε γύρω του…

Και αυτό που είδε…
**********************************************

…Τον έκανε να συνοφρυωθεί.

Ο Ουρανός είχε πάρει ένα μολυβί χρώμα, μία εικόνα που δεν θύμιζε σε τίποτα το ηλιόλουστο καλοκαιρινό τοπίο που υπήρχε λίγο πιο πριν. Η βροχή έπεφτε ορμητική και όσα αυτοκίνητα διέσχιζαν τον λεωφορειόδρομο κάτω από την αψίδα, είχαν τους υαλοκαθαριστήρες σε κίνηση για να βλέπουν, ενώ τα λάστιχα τους πέταγαν νερά  δεξιά και αριστερά. Ο κόσμος κάτω από τις τέντες και τις εισόδους των μαγαζιών, ήταν τώρα περισσότερος, μερικοί μόνο άφηναν το προσωρινό τους κάλυμμα και τρέχοντας μέσα στη βροχή αναζητούσαν ένα καλύτερο. Μία συνηθισμένη για χειμώνα εικόνα που δεν περίμενε κανείς να τη δει κατακαλόκαιρο.

Έβγαλε το κινητό του και πήρε τον πελάτη του τηλέφωνο.

    «Τον κύριο Αναγνώστου παρακαλώ… Ευχαριστώ … Γεια σας κύριε Αναγνώστου, Αντωνίου στο τηλέφωνο. Ναι ο πολιτικός μηχανικός. Είχαμε ένα ραντεβού, για το σπίτι που θέλετε να σας φτιάξω  στη Σαρωνίδα… ναι, έχω τα σχέδια… αλλά δυστυχώς δεν θα μπορέσω να έρθω… έμεινε το αυτοκίνητο μου… - μια δικαιολογία που χρησιμοποιούσε συχνά, αν έλεγε ότι δεν πάει γιατί ήταν βρεμένος ο Αναγνώστου θα γκρίνιαζε - ναι… με αυτή την ξαφνική καταιγίδα… περιμένω οδική βοήθεια… Λυπάμαι… μπορώ να έρθω αύριο ίδια ώρα αν θέλετε… Προτιμάτε μεθαύριο απόγευμα... εντάξει… να πούμε στις έξη ; Έγινε… ευχαριστώ».

«Τώρα πρέπει να πάρω τη Μάρω» σκέφθηκε… «Αν μπορέσει να πεταχτεί να με πάρει, δεν θα ψάχνω για ταξί»

Το τηλέφωνο της Μάρως ήταν κατειλημμένο.
Καθόλου περίεργο, ήταν δικηγόρος και σπάνια την έβρισκε εύκολα στο τηλέφωνο.  Πάντα όμως τον ενοχλούσε. Και μόνο η σκέψη ότι η Μάρω θα μπορούσε να γοητεύει εκείνη την ώρα κάποιο άλλο, ακόμα και πελάτη, τον έκανε έξαλλο. Κάτι που η Μάρω το ήξερε και το εκμεταλλευόταν.
    Η Μάρω… ξεκίνησε σαν περιπέτεια δύο χρόνια πριν, μετά το διαζύγιο του και ακόμα μαζί ήταν. Την έφερε στο μυαλό του. Η Μάρω με τα μακριά μαύρα μαλλιά που τον τρέλαιναν όπως τα κυμάτιζε ιππεύοντας τον σαν αμαζόνα στις ιδιαίτερες στιγμές τους, με το σφιχτό κορμί που κόλαζε άγιο. Αχόρταγη, φιλήδονη, απαιτητική, δεν τον άφηνε να σηκωθεί από το κρεβάτι αν δεν του απορροφούσε κάθε ικμάδα… Ο έρωτας μαζί της ήταν μάχη… το κυρίαρχο αρσενικό που έπρεπε να δαμάσει το αφηνιασμένο θηλυκό, να του δείξει ποιος είχε το πάνω χέρι στο κρεβάτι. Μία μάχη που ποτέ δεν την είχε ζήσει με άλλη γυναίκα τόσο έντονα και απολάμβανε κάθε στιγμή της.

    Απαιτητική στο κάθε τι, με εκρήξεις θυμού, ζηλιάρα, τελειομανής στη δουλειά της, μαχητική… Ο Παύλος ούτε που σκεφτόταν ένα ακόμα γάμο, φοβόταν ότι κάθε επισημοποίηση της σχέσης τους θα την υποβίβαζε. Δεν θα καταντούσε αυτό το πάθος που τους έδενε σε συζυγικό καθήκον… Μέσα του όμως τον ενοχλούσε ότι έτσι ακριβώς το έπαιρνε και εκείνη, δεν του είχε πετάξει ποτέ το παραμικρό καρφί για μία αναβάθμιση της σχέσης τους.

         Ετοιμάστηκε να ξαναπάρει τη Μάρω όταν μία ακόμα λάμψη έσκισε τον μολυβί ουρανό, πέντε δευτερόλεπτα αργότερα η βροντή τον ξεκούφανε…

    Κάτω από την αψίδα ο Παύλος κοίταξε τα ρούχα του. «Χάλια έγινα» σκέφθηκε. Δεν πείραζε όμως το σπίτι του ήταν λίγο πιο κάτω, η Ελίνα θα του έδινε ζεστά, καθαρά ρούχα να φορέσει μετά από ένα μπάνιο που θα τον ξεκούραζε κιόλας.

Η βροχή όμως δεν σταμάταγε. «Τελικά έπρεπε να είχα πάρει το αυτοκίνητο» σκέφθηκε.  Τους τελευταίους μήνες είχε αρχίσει να κάνει κοιλίτσα, τα ρούχα του τον έσφιγγαν. Δεν ήθελε να αλλάξει τη φόρμα του,   έτσι μια και τα φαγητά της Ελίνας τα γλεντούσε - και με το παραπάνω ! - το έριχνε στο περπάτημα σε κάθε ευκαιρία μπας και έκαιγε τις παραπάνω θερμίδες. 

Το σπίτι του Λύτρα ήταν δυο χιλιόμετρα πίσω του. Η μητέρα του μαθητού του είχε προθυμοποιηθεί να τον πετάξει εκείνη, είχε όπως του είπε μία δουλειά πιο κάτω, θα πέρναγε πολύ κοντά από το σπίτι του. Ο Παύλος όμως είχε απορρίψει ευγενικά την πρόταση. Η μητέρα του μαθητή του συχνά δημιουργούσε τέτοιες «ευκαιρίες», του την έπεφτε κανονικά. Καλοδιατηρημένη σαρανταπεντάρα, άλλους θα τους έβαζε σε πειρασμό, αλλά εκείνος έκανε πως δεν καταλάβαινε. «Καθηγητής Φυσικής είμαι γαμώτο» έλεγε στον εαυτό του, «ιδιαίτερα κάνω σε μαθητές και μαθήτριες, όχι στις μανάδες τους !»

Αυτά βέβαια τα είχε ξεχάσει μερικές φορές αλλά η συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν του γούστου του…

Το κινητό του χτύπησε στην τσέπη του.
    «Έλα αγάπη μου» άκουσε τη δροσερή φωνή της Ελίνας. «Που είσαι ; με τέτοιο χαμό ανησύχησα !»

    «Καλά είμαι ! Μπόρα ήταν αλλά μάλλον ξεθύμανε. Βράχηκα λίγο αλλά εντάξει. Σε δέκα λεπτά θα είμαι εκεί. Θα κάνω ένα μπάνιο και θα είμαι εντάξει».

    «Έχεις άλλα μαθήματα το πρωί ;»  

    «Όχι ! Το μεσημέρι έχω ένα ιδιαίτερο στο Μαρούσι και μετά τρεις ώρες Φροντιστήριο το απόγευμα. Άδειος είμαι σήμερα, ευκαιρία να πάμε κανένα σινεμά αν θέλεις»

    «Ωραία ιδέα !»  Η φωνή της Ελίνας έδειξε τον ενθουσιασμό της. «Αλλά αυτά τα λέμε σπίτι, μη σε παιδεύω με κουβέντες με τέτοιο καιρό. Έλα, σε περιμένω ! Έχω φτιάξει και τα γιουβαρλάκια σου !»

    «Αγάπη μου !»

    «Πασά μου !»

Ο Παύλος γέλασε και έκλεισε το τηλέφωνο. Η Ελίνα… Αν δεν ήταν αυτή ίσως να μη σκεφτόταν ποτέ να παντρευτεί. Η Ελίνα με τα κοντά καστανά μαλλιά, τα υπέροχα μάτια. Πάντα χαμογελαστή, πάντα ενδοτική, πάντα πρόθυμη να του ικανοποιήσει κάθε επιθυμία, ένα της ζήταγε, δύο του έδινε. Η τρυφερή Ελίνα που τις νύχτες αφηνόταν στην αγκαλιά του σίγουρη ότι εκεί που θα την ταξίδευε θα την περίμενε η απόλαυση και μία γλυκιά εκτόνωση… Τέσσερα χρόνια μαζί, συζούσαν το τελευταίο, ίσως έπρεπε να της προσφέρει κάτι μονιμότερο. Το έβλεπε ότι η Ελίνα το ήθελε, τον άφηνε με λεπτότητα να το καταλάβει χωρίς να γίνει φορτική, όλοι οι φίλοι του, είχαν παντρευτεί, «τι περιμένεις» του έλεγαν… Ίσως θα έπρεπε να κάνει το επόμενο βήμα… Τελευταία το σκεφτόταν αρκετά συχνά.

Κοίταξε γύρω του. Το επόμενο μαγαζί ήταν από την απέναντι μεριά, είκοσι-τριάντα μέτρα πιο κάτω. Βγήκε κάτω από την αψίδα και έτρεξε προς τα εκεί, αν και η βροχή δεν είχε σταματήσει. Ούτε έδωσε σημασία στο αστραπόβροντο που έσκασε κανένα χιλιόμετρο μακριά του…

    Ο Παύλος ακολουθώντας ανάποδη πορεία από πριν άφησε την αψίδα και ύστερα από λίγο τρέξιμο μέσα στη βροχή έφτασε στο τυροπιτάδικο, το προσπέρασε και μπήκε στο κατάστημα με την ξανθιά πωλήτρια που είχε δει λίγη ώρα πριν. Δεν ήταν ο μόνος που είχε βρει καταφύγιο εκεί πέρα. Η πωλήτρια τον ανεγνώρισε και του χαμογέλασε.

    «Κοίτα ρε, παρ’ όλα τα χάλια μου…» σκέφθηκε. Έπρεπε όμως να πάρει τη Μάρω…


Γιώργος Παυλίδης