11/9/79 [γ1] Πότε θα Ξημερώσει;

Σύνδεση με [γ]
   Έπρεπε να βιαστώ όμως να γυρίσω στο κυρίως κτίριο γιατί είχα καλέσει στο τραπέζι μου  για μεσημεριανό στο εστιατόριο ένα νιόπαντρο ζευγάρι Βέλγων που περνούσε τον μήνα του μέλιτος στο ξενοδοχείο μας και άλλους τέσσερεις πελάτες. Δεν ήθελα να με περιμένουν. Δεν ήταν σωστό.

    Το νιόπαντρο ζευγάρι  πάντως δε νομίζω ότι θα ξεχνούσε ποτέ τον μήνα του μέλιτος που πέρασε στο ξενοδοχείο μας!

_____________________________________________

ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ «ΜΑRE DI CRETA»

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 1979

12: 55 μμ

    Είχα φτάσει στο κυρίως εστιατόριο για το γεύμα στο οποίο είχα προσκαλέσει ένα νιόπαντρο ζευγάρι Βέλγων, που περνούσε το μήνα του μέλιτος στην Κρήτη και άλλους τέσσερις πελάτες.  

    Ο μαιτρ που με περίμενε, μου είπε ότι οι προσκεκλημένοι μου δεν είχαν κατέβει ακόμη, έτσι τον παρακάλεσα να μου στείλει μια καράφα κρύο νερό γιατί με είχε διαλύσει η ζέστη εκεί έξω. Όταν κάθισα στη θέση μου, στην κεφαλή ενός  τραπεζιού για έξη που είχα στην διάθεσή μου για τέτοιες περιπτώσεις, ήπια δυο ποτήρια νερό,  και ένιωσα πολύ καλύτερα. 

    Μέσα μου όμως η ιστορία που μου διηγήθηκε ο Αυστριακός εκεί έξω δούλευε. Προσπαθούσα να φανταστώ πως θα ένιωθαν οι δύο άντρες όταν θα συναντιόνταν απόψε εδώ στο ξενοδοχείο μετά από τριάντα έξη χρόνια. 

Πως άραγε θα έβλεπε  ο Αξιωματικός της Βέρμαχτ που είχε εντολή να πάει κάποιον για εκτέλεση, αλλά άφησε τον κρατούμενο να φύγει; Μήπως επειδή του απάντησε στα αρχαία ελληνικά; Αυτό μόνο; Μήπως επειδή δεν ήταν Ναζί;

    Ο Κρητικός; Πως θα ένιωθε που θα έβλεπε ξανά κατάματα για πρώτη φορά  μετά από  τέσσερις σχεδόν δεκαετίες εκείνον τον αξιωματικό που  τον οδηγούσε στο εκτελεστικό απόσπασμα, αλλά τον άφησε ελεύθερο στη άκρη του δρόμου την ώρα που κατουρούσε αφού αντάλλαξαν δυο φράσεις στα αρχαία ελληνικά;

    Από την τζαμαρία του εστιατορίου έβλεπα πεντακάθαρα την βλοσυρή γερασμένη όψη του τριγωνικού βουνού εκεί απέναντι.

    Μια ψηλή πανέμορφη γυναίκα μιλούσε με τον μαιτρ. Την συνόδευε ένας νέος άνδρας ακόμη πιο ψηλός. Ο μαιτρ τους έδειξε προς το μέρος μου και τους συνόδεψε στο τραπέζι. Σηκώθηκα και τους υποδέχτηκα. Από  κοντά η γυναίκα ήταν πραγματικά καλλονή. Καστανή με πράσινα μάτια, κοντά μαλλιά και ατελείωτα πόδια.  Φορούσε ένα μακρύ λεπτό φόρεμα που αναδείκνυε ένα άψογο κορμί. Το βάδισμά της μου θύμισε λίγο Αιθιοπίδες με κείνο το περήφανο, τρόπο που περπατούσαν ισορροπώντας στο κεφάλι το καλάθι με την μπουγάδα.

    Ο άνδρας ήταν και αυτός λεβεντόπαιδο. Ψηλός ξανθωπός με ηλιοκαμένο και πρόσχαρο πρόσωπο.  Ήταν ένα όμορφο ζευγάρι. Χαιρόσουν να τους βλέπεις. Είχαν παντρευτεί πριν από μια εβδομάδα.

    Ήρθαν και οι υπόλοιποι τέσσερις. Δεν θα τους περιγράψω γιατί δεν έχουνε καμιά συμμετοχή στην ιστορία αυτή. Ήταν και οι τέσσερεις Γερμανοί. Ευτυχώς που όλοι τους μίλαγαν Αγγλικά. Με το ζευγάρι χαιρόμουν να μιλάω στα Γαλλικά.

    Εγώ όπως ήμουν στην κεφαλή του τραπεζιού έβαλα την  κοπέλα που έλεγαν Εμιλύ  να καθίσει  στα δεξιά μου και τον άνδρα της τον Αντουάν  στα αριστερά μου. Η κουβέντα κυλούσε άνετα. Μου κάναν μερικά παράπονα - υποδείξεις για το ξενοδοχείο, μου μίλησαν για το νησί, για την εκδρομή που πήγαν το πρωί, για τον καιρό, όλα τα συνηθισμένα.  Όμως..... κάτι με προβλημάτιζε.  Με προβλημάτιζε ένα..... πόδι. Μια γάμπα συγκεκριμένα. 

    Η μακριά γάμπα της Εμιλύ αργά αλλά σταθερά κολλούσε στην δικιά μου.  Απομάκρυνα διακριτικά το πόδι μου αλλά σε λίγο πάλι η γάμπα της νιόπαντρης ήρθε και κόλλησε πάλι στην δικιά μου. Την κοίταξα διακριτικά. Μιλούσε με έναν από τους άλλους προσκεκλημένους που καθόταν δίπλα στον άνδρα της αλλά μόλις την κοίταξα, χωρίς να γυρίσει το κεφάλι έστριψε τα μάτια της και μου έριξε χαμογελώντας μια ματιά όλο νόημα. Τι νόημα;  

Εκείνη την ώρα έλεγα στον άντρα της, τον Αντουάν ότι είχα γεννηθεί στην Αφρική και κείνος με πληροφορούσε ότι ο πατέρας  του είχε κάνει μερικά χρόνια στο τότε Βελγικό Κογκό. 

    Η γάμπα της Εμιλύ όμως τώρα δεν αρκούνταν να ακουμπάει απλώς στην δικιά μου,  αλλά αργά, αργά τριβόταν πάνω μου. Ένιωθα πάρα πολύ αμήχανος. Μα τι στο καλό !  Χθες παντρεύτηκαν, στο ταξίδι του μήνα του μέλιτος βρίσκονταν, και αυτή ....... 

«Μπα!!! λάθος θα κάνω»  σκέφτηκα. Με τέτοιο λεβεντόπαιδο δίπλα της........ κι όμως.  Το πρόβλημα ήταν ότι δεν μπορούσα να απομακρύνω περισσότερο  το πόδι μου γιατί φοβόμουν πως θα έπαιρνα μια πολύ αστεία στάση στην καρέκλα. Κάθε τόσο μάλιστα τυχαία ή από πρόθεση το χέρι της είτε για  να τραβήξει το φόρεμα, ή για να ξυστεί περνούσε πάνω από το γόνατό μου, στεκόταν για δευτερόλεπτα εκεί και μετά έφευγε. 

    Δεν ξέρω ειλικρινά τι εντύπωση αποκόμισαν οι άλλοι προσκεκλημένοι, από τον διευθυντή του ξενοδοχείου εκείνο το μεσημέρι, εγώ όμως αν ήμουν στην θέση τους θα με χαρακτήριζα νευρωτικό και αγχώδη.

    Όταν επιτέλους τέλειωσε το γεύμα και σηκωθήκαμε, να χαιρετηθούμε, τα πράγματα χειροτέρεψαν. Η Εμιλύ με χαιρέτισε δίνοντας μου ένα φιλί πολύ κοντά στην γωνιά των χειλιών μου ψιθυρίζοντας μου:

    «À plus tard»(θα τα πούμε αργότερα).  Αλλά το χειρότερο είναι ότι ο Αντουάν μου έσφιξε το χέρι κοιτάζοντάς με πονηρά - έτσι μου φάνηκε - και μου είπε . 

    «A ce soir alors» (απόψε λοιπόν).  Μα τι στο καλό!! Παιχνίδια θέλανε οι νιόπαντροι;

13:10 μμ

    Ανέβηκα στο γραφείο μου. Τηλεφώνησα στην Αμερικάνικη Βάση για το πρόβλημα  με τους παραπανίσιους του γκρουπ που θα ερχόταν απόψε να φάει και μίλησα με τον ταγματάρχη Τόμσον.  Ο άνθρωπος ήταν πολύ συνεργάσιμος και τακτοποιήσαμε το θέμα αμέσως. Ενημέρωσα τον σεφ της ψαροταβέρνας για να μην τον πιάσει η καρδιά  του εν μέσω αστακών και καβουριών, ότι όλα είναι εντάξει με τους Αμερικάνους. Είδα την αλληλογραφία της ημέρας.  Ενημερώθηκα για μια εκδήλωση που θα γινόταν στο τένις κλαμπ του ξενοδοχείου που βρισκόταν σε ένα ύψωμα. 
    Αργότερα με επισκέφτηκε ο ιδιοκτήτης ο κύριος Καπετανάκης για να με ενημερώσει ότι τα έσοδα του  μπόουλινγκ μπαρ είχαν πέσει αρκετά και  ότι κάτι έπρεπε να κάνω γι αυτό.

14:30 μμ

    Πήγα στο δωμάτιο μου, για έναν απογευματινό υπνάκο. Η μέρα μου συνήθως ήταν μεγάλη. Σχεδόν  ποτέ δεν πήγαινα για ύπνο πριν τα μεσάνυχτα και έτσι το μεσημέρι ξεκουραζόμουν λίγο. Πριν κλείσω το παράθυρο, για να σκοτεινιάσει λίγο έριξα μια ματιά στο βουνό απέναντι. Ο ουρανός από πάνω του λες και ετοιμαζόταν να το πνίξει και αυτό δυσφορούσε ζαρώνοντας ακόμη πολύ  την ήδη γερασμένη του όψη

17:10 μμ

    Ντύθηκα βραδινά. Σκούρο μπλε κουστούμι. Πριν πάω στο γραφείο μου  βγήκα έξω, από την κεντρική είσοδο. Κοίταξα τον ουρανό. Κουβέντιασα για λίγο με τον θυρωρό για τον παράξενο αυτό καιρό και την βαριά συννεφιά.

    «Τόσα χρόνια στην περιοχή» μου είπε ο άνθρωπος «τέτοια ζέστη και τέτοια συννεφιά Σεπτεμβριάτικα δεν την θυμάμαι.»

    «Μακάρι να βρέξει, να δροσίσει λίγο» είπα

    «Μπα κύριε διευθυντά, χειρότερα θα είναι. Θα μας πεθάνει η υγρασία μετά»
Ο θυρωρός ήταν και ο οδηγός μιας άμαξας με άλογο που είχαμε για τους ρομαντικούς πελάτες. Το άλογο είχε ένα δικό του χώρο στο υπόγειο.  Τουλάχιστον ήταν δροσερά εκεί κάτω.

    Στο γραφείο είχα ραντεβού με δύο τουρ οπερέιτορ από την Αγγλία.  Ο Άγγλοι πελάτες συνήθως ήταν οι πιο δύστροποι και δύσκολοι. Σπάνια σου έλεγαν κατά την διάρκεια της παραμονής τους αν είχαν κάποιο πρόβλημα. Στην τραπεζαρία όποτε κατέβαινα και έκανα μια βόλτα ανάμεσα στα τραπέζια ποτέ δεν είχα ακούσει Άγγλο να μου κάνει κάποιο παράπονο όλο : «Fine, excellent, κτλ» ήταν. Μετά  την αναχώρησή τους όμως σου έστελναν γράμμα με μια λίστα παραπόνων για τα οποία ζήταγαν λεφτά πίσω. 

    Πήγα στο μπόουλινγκ  μπαρ που μόλις είχε ανοίξει. Μίλησα με τον υπεύθυνο για την πτώση του τζίρου. Αυτός μου είπε ότι δεν έβλεπε κάτι τέτοιο. Θα μίλαγα με το λογιστήριο αύριο. Να δω συγκριτικά στοιχεία.

19:30

    «Χερ Ντρέκτορ. Κόμεν ζη χιέρ  μπιτε».  Ο λοχαγός Καρλ Αντλερ. Έπινε ένα μπράντι στο κεντρικό μπαρ το «Sentimental Lounge». Απαλή μουσική γέμιζε ευχάριστα. 

    «Στις δέκα και μισή θα έρθει ο χερ Μιχαήλ Πατεργιαννάκης. Mein Gott!! Είμαι τόσο χαρούμενος. Θα συναντηθούμε κάτω στο Night Club.»

    «Θα έρθω να σας βρ.......»  Αστραπή και  Καπππαμπουυμμμ  τρομερή βροντή δόνησε τον αέρα. Όλοι όσοι βρίσκονταν στο μπαρ γύρισαν ξαφνιασμένοι και κοίταξαν έξω. 

    «Θα έρθω να σας βρω.» ξαναείπα. 

Τώρα όμως έπρεπε να πεταχτώ μέχρι την ψαροταβέρνα να δω πως πήγαιναν οι ετοιμασίες για το γκρουπ των Αμερικανών. Μόλις κατέβηκα την σκάλα για να πάρω το πέτρινο μονοπάτι ανάμεσα στα μπάγκαλοου που οδηγούσε στην ταβέρνα, άρχισε να βρέχει απότομα καταρρακτωδώς.  «Να πάρει. Που θα βρω ομπρέλα;»  μονολόγησα. Αλλά τι παραπονιόμουν;  Εγώ δεν ήμουν που ήθελα να βρέξει για να δροσίσει; όπως.

21: 30 μμ

    Κατέβηκα στο Night Club, που μόλις είχε ανοίξει. Είχε ζωντανή μουσική. Το συγκρότημα του «Γολιάθ» έπαιζε ελληνική και ξένη μουσική. Γολιάθ λεγόταν ο "αρχιμουσικός" και η εμφάνισή του δεν διέψευδε το όνομά του. 

    Ο Γολιάθ έπινε το ουισκάκι του στο μπαρ μέχρι να έρθει η σειρά του να ανέβει στο πάλκο. Ακόμη δεν είχε πολύ κόσμο.

    «Αν κρατήσει η βροχή μου είπε Γολιάθ, δεν θα αφήσει τους πελάτες να βγουν στα γύρω κλαμπ και μάλλον θα έχουμε αρκετό κόσμο απόψε. »

    «Ε! Τότε» του  είπα παραγγέλλοντας κι εγώ μια μπύρα «παρακάλα να βρέξει πολύ γιατί το αφεντικό δεν είναι ευχαριστημένο με τα νούμερα. Και κοστίζετε και ένα κάρο λεφτά εσείς.»

Μα τι είχα πάθει κι εγώ με το να παρακαλάω για βροχή απόψε; 

22:05 μμ

    Ανέβηκα πάλι στη ρεσεψιόν. Ο φίλος μου και υπεύθυνος υποδοχής ο Νίκος ο Σπύρου, ήταν βραδινός απόψε. Έτσι ακουμπισμένος στον πάγκο της ρεσεψιόν, παρακολουθούσα από την τζαμόπορτα της εισόδου την ορμητική βροχή να πέφτει στην άσφαλτο του χώρου του πάρκινγκ.  Είχε ησυχία εκείνη την ώρα στην υποδοχή.  Έβλεπα τις καλαμιές πίσω από το υπόστεγο για τα αυτοκίνητα, να σκύβουν το κεφάλι από τα  χτυπήματα του νερού της βροχής.  

22:15 μμ

    Όπως στεκόμουν εκεί στη ρεσεψιόν  παρακολουθώντας την βροχή να μαστιγώνει στην κυριολεξία, την άσφαλτο, είδα ένα βοηθό σερβιτόρο του Night Club να ανεβαίνει τρέχοντας τις σκάλες και να στέκεται μπροστά μου προσπαθώντας να πάρει ανάσα.
    «Τι συμβαίνει;» ρώτησα
    «Κύριε, διευθυντά σας θέλει ο Γολιάθ κάτω στο Κλάμπ.»
    «Συμβαίνει τίποτα;»
    «Κάτι νερά... »
    «Έλα πάμε» του λέω.
Κατέβηκα ήρεμος τα σκαλοπάτια για μην προκαλέσω ανησυχία στους πελάτες που έπιναν τα ποτά τους στο κυρίως μπαρ. 
Μόλις διάβηκα την πόρτα του Κλαμπ, άκουσα τον Γολιάθ, που εκείνη την στιγμή τραγουδούσε το "Strangers in the Night», να μου λέει από το μικρόφωνο του και ανάμεσα στις νότες του τραγουδιού.   «Νερά μπαίνουν από την πίσω είσοδο,..... exchanging glances....» 
    Πηγαίνω πίσω από  την αυλαία της ορχήστρας, και μόλις βγαίνω στον διάδρομο που οδηγούσε στις εξωτερικές σκάλες του κλαμπ,  βλέπω πως η είσοδος είχε μετατραπεί σε ένα μικρό καταρράχτη. Φώναξα κανα δυο σερβιτόρους και με την βοήθεια του νυχτοφύλακα που ήταν εκεί προσπαθήσαμε με κουβάδες να βγάλουμε τα νερά. 
Γρήγορα όμως αντιλήφθηκα ότι ήταν μάταιο. Γιατί αυτό που μαζεύαμε εμείς ήταν μια σταγόνα στην νεροποντή. 
    Ξαναγύρισα μέσα χαμογελαστός, αλλά όχι και πολύ ήσυχος είναι η αλήθεια. Στο μισοσκόταδο της αίθουσας διέκρινα τον  Αυστριακό να κάθεται μόνος στο τραπεζάκι του και να πίνει το ποτό του. Με χαιρέτισε από μακρυά. Του ανταπέδωσα τον χαιρετισμό.     Έκανα να στρίψω και να πάω προς το τραπεζάκι που ήταν πάντα κρατημένο για μένα, όταν ένα χέρι με άρπαξε από το μπράτσο και με τράβηξε προς την πίστα. Ήταν η νιόπαντρη η Εμιλύ. Χωρίς κανέναν δισταγμό κόλλησε το κορμί πάνω μου και λικνιζόταν στον ρυθμό της μουσικής. 
    Κάποιο λάτιν κομμάτι ήταν αν θυμάμαι καλά. Αναζήτησα με το βλέμμα  μου τον άντρα της. Τον είδα σε ένα από τα πρώτα τραπέζια στην αίθουσα.  Ύψωσε το ποτήρι του σε χαιρετισμό.  Ανταποκρίθηκα κουνώντας το κεφάλι μου. Δεν ένιωθα καθόλου μα καθόλου άνετα. Πρώτα πρώτα, δεν μου άρεσε που το προσωπικό με έβλεπε να χορέυω με μια πελάτισσα και μάλιστα με τόση οικειότητα. Που να πάρει η ευχή εγώ ο ίδιος είχα εκδώσει εντολή ότι απαγορεύοταν οποιαδήποτε προσωπική - ερωτική σχέση μέλους του προσωπικού με πελάτη ή πελάτισσα. Κι εγώ τώρα στέκομουν εκεί στην πίστα και χόρευα με πελάτισσα που είχε κολλήσει και κουνιόταν πάνω μου. 
    Της ζήτησα συγνώμη λέγοντας της ότι είχα δουλειά και απομακρύνθηκα ευγενικά, από το σφιχταγκάλιασμα της. Ο άνδρας της που μας παρακολουθούσε κραύγασε πάνω από την μουσική: «Mais non!!» (Όχι! Γιατί!!) 
Τι στο καλό γύρευαν αυτά τα παιδιά τα νιόπαντρα, από μένα; 
    Περνώντας απο το τραπέζι του Herr Carl, τον άκουσα που ρωτούσε τον σερβιτόρο αν έβρεχε ακόμη. Ο Μιχαήλ Πατεργιαννάκης δεν είχε φανεί ακόμη. Με τέτοια βροχή!!! Ούτε που θα κουνούσε από το σπίτι του.
Πήγα πάλι πίσω, στην εξωτερική είσοδο Κλαμπ. Το νερό που κατέβαινε από τα σκαλοπάτια ήταν τώρα πολύ περισσότερο. Δεν μπορούσα όμως να κάνω τίποτα για την ώρα.
    Ξέχασα όμως. Τι γινόταν στην ψαροταβέρνα;


22:35 μμ

      Πήγα στο εσωτερικό τηλέφωνο και κάλεσα την ψαροταβέρνα. Το σήκωσε ο ταμπλίστας (ταμίας). 
Με ενημέρωσε πως όλα πήγαιναν καλά. Έβρεχε με το τουλούμι και οι Αμερικάνοι μη μπορώντας να ξεμυτίσουν τα κοπανούσαν κανονικά. Του ζήτησα να μου βγάλει ένα «χι»  της ταμειακής (σύνολο εισπράξεων μέχρι την ώρα εκείνη)  και   είδα με ικανοποίηση,  ότι θα κάναμε μια από της καλύτερες βραδιές της σεζόν.  
Ρίχνω μια ματιά στον Αυστριακό που συνέχιζε μόνος του να πίνει το μπράντι του. Το νιόπαντρο ζευγάρι τώρα χόρευε τρυφερά στην πίστα. 

22: 45 μμ

      Αποφάσισα να πάω στη ρεσεψιόν να ρωτήσω αν όλα τα γκρουπ που  είχαν πάει σε διάφορες εκδρομές είχαν επιστρέψει. Θυμάμαι πολύ καλά την σκηνή: Ετοιμαζόμουν να ακουμπήσω με τα χέρια μου στον πάγκο της ρεσεψιόν, όταν ένας  φοβερός σαν έκρηξη βόμβας θόρυβος, τράνταξε ακόμη και το πέτρινο δάπεδο από κάτω μου και σβήσανε τα φώτα.  
Απόλυτη ησυχία. Για μια στιγμή νόμισα πως κουφάθηκα. Στο βάθος όμως αυτής της απόκοσμης σιγής, μου φάνηκε σαν  ερχόταν ένας θόρυβος .... κάτι σαν.....
    Ένας φακός. Πίσω από την ρεσεψιόν. Εκεί που ήταν τα γραφεία και η σκάλα που οδηγούσε στο υπόγειο.  Η κίνηση του  φωτός του φακού έδειχνε άνθρωπο που έτρεχε.  Ανοίγει η ενδιάμεση πόρτα  ακούω βήματα. Παράξενα βήματα. Γυρίζω προς το φως και αντιλαμβάνομαι πως και τα δικά μου βήματα ηχούν παράξενα. Μόνο τότε ένιωσα την υγρασία. Ήμουνα μέχρι τον αστράγαλο μέσα σε νερό. 
    «Τον διευθυντή, γρήγορα τον διευθυντή» άκουσα τον άνθρωπο με τον φακό.
    «Εδώ είμαι, εδώ είμαι» είπα ανήσυχος
    «Το υπόγειο, πλημμύρισε. Μόλις που πρόλαβα να ανέβω την στριφτή σκάλα.»
Ήταν ο συντηρητής της βάρδιας.
    «Ήταν κανείς άλλος μαζί σου;»
    «Όχι. Ευτυχώς» απάντησε.
Δεν πρόλαβε να αποσώσει την φράση του όταν ακούσαμε φωνές: «Help, Hilfe, Help».
    «Οι πελάτες στα δωμάτια στο ισόγειο. Φακό γρήγορα. »
Με το που είπα την λέξη «φακό» έσβησε ο φακός του συντηρητή.
    «Βράχηκαν οι μπαταρίες» Είπε σχεδόν απολογητικά.
  «Ρε Νίκο δεν έχουμε  φακούς εδώ στην ρεσεψιόν; » ρώτησα εκνευρισμένος που βρισκόμασταν στο σκοτάδι,  ακούγοντας ανθρώπους ζητούν βοήθεια.
   «Εδώ» μια γυναικεία φωνή. Και σε λίγο μια φλογίτσα και αμέσως μετά μια μεγάλη φλόγα.
Ήταν η Μαρία η  νυχτερινή καθαρίστρια. Χωριατοπούλα που έκοβε το μυαλό της. Σε ένα δωματιάκι δίπλα στην ρεσεψιόν που φύλαγαν τα καθαριστικά και τις σκούπες, υπήρχε και ένας τενεκές με πετρέλαιο. Με ένα σκουπόξυλο, μερικά ξεσκονόπανα βουτηγμένα στο πετρέλαιο, έφτιαξε ένα δαδί. Αμέσως φτιάχτηκαν αλλά δυο και ορμήσαμε, ο συντηρητής, ο Νίκος, ο νυχτερινός θυρωρός κι εγώ στο διάδρομο των δωματίων του ισογείου. Το νερό μας έφτανε μέχρι την μέση και ερχόταν από έξω ορμητικό. «Help, help, hilfe!!!»  ακούγαμε από δεξιά κι αριστερά μας.
    Οι πελάτες ήταν εγκλωβισμένοι στα δωμάτια τους από την πίεση του νερού που δεν τους επέτρεπε να ανοίξουν τις πόρτες. Πήρα ξαφνικά μια απόφαση και ορμάω με όση δύναμη μου επέτρεπε το νερό και πέφτω ολόκληρος  πάνω σε μια πόρτα. Την έκανα κομμάτια.  Μη φανταστείτε τίποτα πόρτες ασφαλείας και τέτοια. Απλές πόρτες ήταν. 
    Δεν ξέρω πόσες πόρτες έσπασα εκείνο το βράδυ μαζί με τους άλλους. Οι περισσότεροι πελάτες ήταν ολόγυμνοι. Κατεβάσαμε ότι κουρτίνα υπήρχε στα δωμάτια και τους τυλίξαμε. Τους στέλναμε όλους στην ρεσεψιόν.  Σχημάτιζαν μόνοι τους ομάδες, με αυτο - -οργάνωση και με έναν πυρσό στο χέρι κάποιος τους οδηγούσε στον χώρο της υποδοχής.  Ήταν λες και  βρισκόμασταν στην ρωμαϊκή εποχή έτσι όπως πήγαιναν τυλιγμένοι στις κουρτίνες.
    Όταν ξαναγυρίσαμε στην ρεσεψιον φώναξα έντρομος:
    «Οι πελάτες στα μπάγκαλοου;»

23:40 μμ
 
    Αρπάζω την Μαρία και ένα πυρσό και τρέχουμε προς το κυρίως μπαρ για να βγούμε έξω όμως εκεί....... πάγωσα στην κυριολεξία. 
Η εσωτερική πισίνα, η εξωτερική πισίνα και η θάλασσα είχαν γίνει ένα. Πως στο διάολο θα ξέραμε που να πατήσουμε; 
    Να που κι εδώ το χωριάτικο πρακτικό πνεύμα θριάμβευσε.
    «Θα πάμε τοίχο- τοίχο κύριε διευθυντά» είπε η Μαρία.... η χωριατοπούλα στον ...πολυμαθέστατο κοσμοπολίτη διευθυντή της. 
    Φτάνοντας στα μπάγκαλοου που ήτανε χτισμένα σε επικλινές έδαφος σφίχτηκε η καρδία μου. Ερημιά. Παντού ερημιά, στρώματα, καρέκλες, τραπέζια,  βαλίτσες που είχε πάρει το νερό,  όλα σπαρμένα έξω. Πελάτης ούτε για ίχνος. Διάολε. Τίποτα.
     «Παναζία μου» είπε η Μαρία με την χαρακτηριστική προφορά της «τσι πήρε το ποτάμι!!» 
Πανικόβλητος τριγύριζα στα δρομάκια μπαινοβγαίνοντας στα δωμάτια. Δε μπορεί κάποιος θα σώθηκε. Δε γίνεται. Κάποια στιγμή το είδα ένα φως  να κουνιέται πέρα δώθε ψηλά εκεί στον λοφίσκο που ήταν το τένις κλαμπ.  Κάποιος κουνούσε έναν φακό  και άκουσα  πολλές  φωνές μαζί να φωνάζουν:
    «We are here. All fine. Τhe Americans too»
    «Ιντα λένε;» ρώτησε η Μαρία
    «Είναι όλοι εκεί στο τένις» της απάντησα ανακουφισμένος.  

Τετάρτη 12/9/1979

00:10 πμ

    Όταν γύρισα στη ρεσεψιόν με την Μαρία, είδα ότι οι πελάτες που είχαμε βγάλει από τα δωμάτιά τους τυλιγμένους σε κουρτίνες είχαν ανάψει το μεγάλο τζάκι και κάθονταν όπου ήτανε πιο στεγνά.
    Βρήκα κι εγώ ένα καφάσι που επέπλεε στο νερό και κάθισα τελείως εξουθενωμένος. Δίπλα μου σε άλλο καφάσι ο Χερ Carl έπιανε ότι μπουκάλι έφερνε το νερό από το μπαρ το άνοιγε κι έπινε. 
    Τα παιδιά από το συγκρότημα του Γολιάθ ήταν μαζεμένα σε μια γωνιά χωρίς τα όργανά τους αφού είχαν αναγκαστεί να τα παρατήσουν στο κλαμπ για να ανέβουν εδώ.
    Κάποια στιγμή μονολόγησα: 
«Θεέ μου πότε θα ξημερώσει;» Δεν νομίζω ότι το έχω ξαναπεί αυτό έκτοτε και δεν ξέρω γιατί, αλλά  εκείνη την στιγμή πολύ έντονα σκέφτηκα την γυναίκα μου και τα παιδιά μου που θα κοιμούνταν τώρα στο Ηράκλειο αλλά και ..... το άλογο κάτω στο υπόγειο που......


07:00 πμ

    Εξουθενωμένος από μια νύχτα που την πέρασα καθισμένος σε καφάσι με τα πόδια μέσα στα νερά, δεν  πήρα είδηση ότι κάποιος με πλησίασε και στάθηκε από πάνω μου. Σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω τον Καπετανάκη τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου. Ντυμένο στην τρίχα, με κουστούμι και γραβάτα. Αυτός που ερχόταν πάντα ντυμένος  με ένα απλό παντελόνι και πουκάμισο τις άλλες μέρες.
    Με σκούντηξε με το πόδι του και μου λέει:
    «Εϊ τι έπαθες. Έχεις κόσμο να ταΐσεις.» Πήγαινε στην πόλη δίπλα και άδειασε μπακάλικα και φούρνους.»
Συνήλθα αμέσως. Βουτάω έναν από τους συντηρητές που είχε έρθει και με το αμάξι του φύγαμε για πόλη δίπλα. 
Τότε είδα από που ήρθε το  κακό. 
Μια από τις ρυτίδες του βουνού, ένας χείμαρρος, κατέβηκε αγριεμένος και πέρασε μέσα από το ξενοδοχείο και το κατέστρεψε.

08:10 πμ

    Στην πόλη δίπλα, βρήκαμε ότι χρειαζόμασταν για να φτιάξουμε ένα πρωινό για τους πελάτες. Θα το σερβίραμε από τον πάγκο της ρεσεψιόν. Στο τελευταίο μπακάλικο που μπήκαμε ο ιδιοκτήτης είχε ανοιχτό στην διαπασών το ραδιόφωνο. Όσο ψωνίζαμε είχε κρητική μουσική. Την ώρα που πλήρωνα διακόπτει την μουσική και ακούω τον εκφωνητή να λέει. " Η χθεσινοβραδινή κακοκαιρία που σάρωσε τον νομό μας ήταν η χειρότερη των τελευταίων εβδομήντα τουλάχιστον ετών.  Εκατοντάδες ζώα παρασύρθηκαν από τους στάβλους και ξεβράστηκαν στην θάλασσα. Η καταστροφή στις καλλιέργειες ήταν ολοκληρωτική. Το ευτύχημα ήταν ότι δεν είχαμε ανθρώπινα θύματα. Σύμφωνα με την αστυνομία μόνο ένα άτομο αγνοείται. Το αυτοκίνητό του βρέθηκε καλυμμένο από νερά και λάσπες στην στροφή του δρόμου που οδηγεί στο  παραλιακό ξενοδοχείο ΜΑΡΕ ΝΤΙ ΚΡΕΤΑ.  Γίνεται έρευνα για την ανεύρεση του οδηγού.»



09:30 πμ

      Όταν έφτασα στο ξενοδοχείο βρήκα τον κύριο Καπετανάκη πολύ στενοχωρημένο.  Αρχίσαμε  να σερβίρουμε το πρωινό στην ρεσεψιόν. Πλησίασα τον ιδιοκτήτη που στεκόταν στην είσοδο του ξενοδοχείου καπνίζοντας. Δίπλα του μέσα στο γραφειάκι του θυρωρού καθόταν ο Χερ Κάρλ.
    «Τι είναι; Τι συμβαίνει;» είπα
    «Άσε που να πάρει. Ένας παλιός μου φίλος και συμμαθητής πνίγηκε χθες εδώ λίγο πιο πάνω. Φαίνεται πως ερχόταν στο ξενοδοχείο. Δεν μπορώ να καταλάβω τι δουλειά είχε εδώ νυχτιάτικα, αφού ξέρει πως δεν είμαι ποτέ εδώ τα βράδια.»
    «Μήπως τον έλεγαν Μιχάλη Πατεργιαννάκη;» ρώτησα
Με κοιτάζει έκπληκτος: 
     «Κι εσύ που το ξέρεις;
Του δείχνω τον Αυστριακό μέσα στο σπιτάκι του θυρωρού.
    «Για εκείνον ερχόταν όχι για σας..... Ο Πατεργιαννάκης  βρήκε τον θάνατο  καθώς ερχόταν εδώ για να συναντήσει για πρώτη φορά  τον άνθρωπο που του είχε σώσει την ζωή από βέβαιο θάνατο στην κατοχή....Και τούτος  εδώ,  εκεί μέσα,  τον  περίμενε όλη νύχτα....ακόμη τον περιμένει...... 
    «Για σκέψου όμως ειρωνεία! .... Ο Μιχάλης ήταν ο μοναδικός νεκρός σε τούτο το κακό που έγινε χθες.» Πρόσθεσε ο Καπετανάκης κουνώντας θλιμμένος το κεφάλι.

09:55 πμ

    «Mais Monsieur le directeur, pourquoi pas?»(Μα γιατί όχι κύριε διευθυντά) Πέταξε περνώντας από δίπλα μας το νιόπαντρο ζευγάρι......κοιτάζοντας με επιτιμητικά!! Μα τι θέλανε επιτέλους;

Το βουνό, απέναντι έμοιαζε να έχει ηρεμήσει. Σαν να του έφυγε το γεροντίστικο κατσούφιασμα.  Σαν να ξαλάφρωσε ύστερα από τόσο κλάμα! 

Τ Ε Λ Ο Σ