11/9/79 [γ] [Ο ΘΑΝΑΤΟΠΟΙΝΙΤΗΣ ]

 ΣΗΜΕΙΩΣΗ: 

Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ BLOG LIST ΣΑΝ ΝΕΑ ΣΗΜΕΡΑ 23/11/2010 ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ  ΛΑΘΟΣ.  Η ΝΕΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΜΕ ΤΙΤΛΟ
11/9/79 [γ1]  ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΟΗΤΟ ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ.

Σύνδεση με [β] 
    Η συγκλονιστική ιστορία που μου διηγήθηκε  ο Καρλ και ξεκίνησε  στο Ηράκλειο της Κρήτης πριν από 36 χρόνια στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής,  ήταν γραφτό να συνεχιστεί εδώ σήμερα, στο ξενοδοχείο MARE DI CRETA την Τρίτη στις 11 Σεπτεμβρίου  του 1979.    

    Ενώ μου μίλαγε  ο Καρλ κοίταζα το  στεγνό  βαθιά ρυτιδιασμένο τριγωνικό βουνό απέναντι. Έμοιαζε να ασφυκτιά  και να καταπιέζεται κάτω από τον μολυβένιο μουντό ουρανό.  

 ______________________________________________________________________

ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ MARE DI CRETA

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 1979 

11:20 πμ

        Ο Αυστριακός Carl Adler, πρώην λοχαγός της Βέρμαχτ,  τώρα πελάτης του ξενοδοχείου MARE DI CRETA, ήπιε μια μεγάλη γουλιά μπύρα, κοίταξε τον κόλπο που τα νερά του ήταν γκρίζα σήμερα, ίδια με τα βαριά σύννεφα που σκέπαζαν τον ουρανό και γύρισε προς το μέρος μου. Με κοίταξε, σκεφτικός λες και δίσταζε να μιλήσει αλλά αμέσως μετά αφήνοντας το ποτήρι στο τραπεζάκι με μια απότομη κίνηση - σαν να πήρε απόφαση - άρχισε να μου διηγείται στα Αγγλικά:

*********

    «Εκείνο το πρωί  της στις 25 Ιουνίου του 1943 στις επτά  η ώρα μέσα στο Kubelwagen, (στρατιωτικό αμάξι) στο δρόμο για το αεροδρόμιο του Μάλεμε στα Χανιά ήμασταν τρεις άνδρες. Ο λοχίας Udo, μπροστά οδηγός,  και στο πίσω κάθισμα, ένας μεγαλόσωμος μελαχροινός άνδρας με μωλωπισμένο πρόσωπο, κατάμαυρα σαν κάρβουνο μάτια και μαύρο μουστάκι, που προφανώς κάποιοι του το είχανε βίαια  μαδήσει σαν μέσο βασανισμού, με τα χέρια γεμάτα ανοιχτές πληγές και δεμένα με χειροπέδες, και δίπλα του εγώ. Ο κρατούμενος ήταν ένας Κρητικός που τον έλεγαν Μιχαήλ Πατεργιαννάκη. Τον είχανε καταδικάσει σε θάνατο γιατί είχε λάβει μέρος σε ένα σαμποτάζ, με ανατινάξεις  στις εγκαταστάσεις ενός Γερμανικού στρατοπέδου. Δεν είχα καταλάβει γιατί έπρεπε να τον στείλουν στην Αίγινα για την εκτέλεση και γιατί δεν τον εκτελούσαν εδώ στην Αγιά. Αλλά οι εντολές ήταν εντολές. 

    Ο λοχίας Udo ήταν κι αυτός Αυστριακός σαν εμένα γι αυτό τον επέλεγα πάντα για οδηγό μου. Έπειτα δεν ήταν Ναζί.  Όπως κι εγώ.

Κανείς μας δεν μίλαγε. Ήταν ένα όμορφο καλοκαιρινό πρωινό. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Ο κρατούμενος παρόλο που φαινόταν να πονάει γιατί σε κάθε λακκούβα που πέφταμε τον άκουγα να προσπαθεί να συγκρατήσει τα βογγητά του, κοιτούσε μπροστά κρατώντας άκαμπτο το κορμί του.

    Κάποια στιγμή άναψα τσιγάρο. Ο καπνός γέμισε τον στενό χώρο του Κουμπελβάγκεν. Έριξα μια λοξή ματιά και είδα ότι κοίταξε στα κλεφτά το χέρι μου που κρατούσε το τσιγάρο. Κατάλαβα ότι θα ήθελε μια ρουφηξιά. Απλώνω το χέρι με το τσιγάρο και το φέρνω μπροστά στο στόμα του. Εκείνος κοίταξε με λαχτάρα τον καπνό που ανέβαινε προς την σκεπή του αμαξιού, γλείφοντας τα ρουθούνια του,  αλλά γύρισε, με κοίταξε με τρομερή περιφρόνηση σαν ήταν έτοιμος να με φτύσει και  γύρισε πάλι να κοιτάζει μπροστά του.  Εγώ  συνέχιζα να καπνίζω φυσώντας τον καπνό έξω από το παράθυρο. 

    Κάτι όμως είχε συμβεί μέσα μου όταν είδα το βλέμμα του. Ο δρόμος τώρα διέσχιζε μια πεδιάδα. Έβλεπα στο βάθος, όχι πολύ μακρυά, μια οροσειρά. Είχαμε άλλη μια ώρα δρόμο.

Ζήτησα από τον Udo να σταματήσει για να ....ξέρεις, να ουρήσουμε. Βγήκα και πήγα γύρω γύρω και άνοιξα την πόρτα στον κρατούμενο. Έβγαλα το πιστόλι μου και το κράτησα  σημαδεύοντας τον. Του έδωσα να καταλάβει τι θα κάναμε και αν ήθελε και αυτός να ουρήσει.  Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Είπα στον Udo που είχε το κλειδί για τις χειροπέδες να τον λύσει και πήγαμε αυτός μπροστά, εγώ με το πιστόλι πίσω και ο Udo δίπλα μου. Όταν φτάσαμε στην άκρη  του δρόμου φώναξα: "Στοπ" 

    Εκείνος ξεκούμπωσε το παντελόνι του, άρχισε να ουρεί και τότε έτσι όπως στεκόμουν πίσω του  σημαδεύοντας τον με το πιστόλι.....  είπα με δυνατή φωνή, έτσι ακριβώς όπως το θυμόμουν από το σχολείο. 

    "Θάρσει το τοι δίκαιον ισχύει μέγα" (Λάβε θάρρος το δίκαιο έχει μεγάλη ισχύ)

Τον είδα που ξαφνιάστηκε. Η ροή των ούρων διακόπηκε. Έμεινε τελείως ακίνητος. Σαν άγαλμα. Και τελείως αναπάντεχα  κοιτάζοντας πέρα την μακρινή οροσειρά τον ακούω να φωνάζει:

    "Το δίκαιον μόνιμον ανθρώποις έφυ, ουχί κτηνών" (Η δικαιοσύνη είναι μόνιμο χαρακτηριστικό των ανθρώπων όχι των ζώων), και...... συνέχισε να ουρεί.)

Είναι παράδοξο. Αλλά ενθουσιάστηκα. Επί τέλους και ένας Έλληνας που ήξερε την μητρική του γλώσσα....

    Έκανα νόημα στον Udo.  Πήγαμε τρέχοντας σχεδόν στο αμάξι. Έβαλε μπροστά και φύγαμε. Τον είδα που γύρισε απορημένος το κεφάλι προς το αμάξι που απομακρυνόταν...

Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα."

*******
 

    Όταν τέλειωσε την αφήγησή του,  τέλειωσε και την μπύρα του. Εγώ καθόμουν εκεί κάτω από το αρμυρίκι και προσπαθούσα να χωνέψω την ιστορία που άκουσα.

    Είχε μεσημεριάσει πια και η ζέστη πραγματικά ήταν αφόρητη. Αλλά ούτε που την ένιωθα.

Αναλογιζόμουν το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος εκεί μπροστά μου, είχε αφήσει στην κατοχή έναν θανατοποινίτη  να φύγει επειδή, ήξερε..... αρχαία Ελληνικά. 
Βέβαια μου είχε τονίσει ότι δεν ήταν Νάζι. Και πάλι όμως.  Απίστευτο. Ένας θεός ξέρει τι θα υπέστη μετά ο ίδιος και ο φουκαράς ο Udo από τους ανωτέρους του.

    «Ναι όμως» είπε με ενθουσιασμό, «απόψε στις εννιά και μισή θα έρθει εδώ στο ξενοδοχείο ο άνθρωπος που άφησα τότε  να ζήσει. Χρόνια έψαχνα να τον βρω.  Κι εκείνος το ίδιο.
Επιτέλους μετά από τριάντα έξη  χρόνια θα τον ξαναδώ. Και θα μιλήσουμε. Και θα κάνουμε και δουλειές μαζί.Είμαι έμπορος τώρα. Η χαρά μου είναι μεγάλη.»

     Εκείνη την στιγμή είδα τον υπεύθυνο του σνακ μπαρ να έρχεται βιαστικός.

    «Κύριε διευθυντά» μου λέει «σας ζήτησε ο σεφ της ψαροταβέρνας για το δείπνο των Αμερικάνων της βάσης».

Από τους Γερμανούς της κατοχής θα πήγαινα στους Αμερικανούς της βάσης.

Σηκώθηκα. Με μιμήθηκε και ο Carl, λέγοντάς μου: 

    «Και μη ξεχάσετε χερ Ντιρέκτορ να φτιάξετε εκείνο το ραγισμένο πλακάκι στην πισίνα. Θα κοπεί κανένα παιδί. Α! Και παρακαλώ ελάτε το βράδυ να σας γνωρίσω τον Herr Μιχαήλ Πατεργιαννάκης.»
    «Θα έρθω οπωσδήποτε είπα» και προχώρησα προς την ψαροταβέρνα να δω τι ήθελε ο σεφ εκεί. Ήξερα ότι οι Αμερικανοί στρατιωτικοί θα μας σπάγανε όπως πάντα  τα νεύρα κι απόψε. 
    Η ταβέρνα απήχε καμιά πενηνταριά μέτρα από την πισίνα. Και ήταν  το τμήμα αυτό ,το καμάρι του ιδιοκτήτη μας του κύριου Καπετανάκη. Το γούστο και η διαρρύθμιση ήταν δικού του γούστου και ομολογώ πως δεν ήταν καθόλου μα καθόλου κακιά.
    Ο Σεφ Αντωνίου βρισκόταν σε μια κατάσταση αλλοφροσύνης. Μόλις με είδε, ήρθε κατά πάνω μου σκουπίζοντας τα χέρια του σε μια πετσέτα.
     «Αχ κύριε Διευθυντά. Την πατήσαμε.»
    «Γιατί σεφ μου;»
    «Με ειδοποίησαν από την ρεσεψιόν πως αντί για πενήντα άτομα που περιμέναμε θα μας έρθουν ογδόντα. Τριάντα παραπάνω. Δεν θα μας φτάσουν οι αστακοί. Που να βρούμε αστακούς τέτοια ώρα;»
    «Να συμπληρώσουμε με καβούρια» του είπα.
    «Μα δεν είναι το ίδιο! Θα τους κοροϊδέψουμε τους ανθρώπους.» Ακόμη λίγο και θα τον περνάνε τα δάκρυα.
    «Άκου να σου πω. Θα πάρω εγώ ο ίδιος τον υπεύθυνο στην Βάση και θα συνενοηθώ. Μην ανησυχείς. Εσύ βγάλε τα καβούρια στο μεταξύ από την κατάψυξη. Εντάξει;»
    «Θα μας δείρουν οι Αμερικάνοι κύριε διευθυντά»
    «Μη φοβάσαι δεν μας δέρνουν. Άλλωστε αυτοί φταίνε. Την τελευταία στιγμή πρόσθεσαν τριάντα άτομα στην κράτησή τους.  Άσε θα το κανονίσω εγώ. Εσύ κοίτα να ηρεμήσεις.  Πιες καμιά ρακή και όλα θα πάνε καλά. Θα δεις. Το βράδυ το τμήμα θα σπάσει ρεκόρ εισπράξεων.» 
    Απόψε όμως όμως το λιγότερο που θα μας ενδιέφερε θα ήταν οι εισπράξεις!!


12:45 μμ

    Έπρεπε να βιαστώ όμως να γυρίσω στο κυρίως κτίριο γιατί είχα καλέσει στο τραπέζι μου  για μεσημεριανό στο εστιατόριο ένα νιόπαντρο ζευγάρι Βέλγων που περνούσε τον μήνα του μέλιτος στο ξενοδοχείο μας και άλλους τέσσερεις πελάτες. Δεν ήθελα να με περιμένουν. Δεν ήταν σωστό.
    Το νιόπαντρο ζευγάρι  πάντως δε νομίζω ότι θα ξεχνούσε ποτέ τον μήνα του μέλιτος που πέρασε στο ξενοδοχείο μας!