Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

11/9/79 [γ1] Πότε θα Ξημερώσει;

Σύνδεση με [γ]
   Έπρεπε να βιαστώ όμως να γυρίσω στο κυρίως κτίριο γιατί είχα καλέσει στο τραπέζι μου  για μεσημεριανό στο εστιατόριο ένα νιόπαντρο ζευγάρι Βέλγων που περνούσε τον μήνα του μέλιτος στο ξενοδοχείο μας και άλλους τέσσερεις πελάτες. Δεν ήθελα να με περιμένουν. Δεν ήταν σωστό.
    Το νιόπαντρο ζευγάρι  πάντως δε νομίζω ότι θα ξεχνούσε ποτέ τον μήνα του μέλιτος που πέρασε στο ξενοδοχείο μας!
_____________________________________________




ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ «ΜΑRE DI CRETA»

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 1979

12: 55 μμ

    Είχα φτάσει στο κυρίως εστιατόριο για το γεύμα στο οποίο είχα προσκαλέσει ένα νιόπαντρο ζευγάρι Βέλγων, που περνούσε το μήνα του μέλιτος στην Κρήτη και άλλους τέσσερις πελάτες.  
    Ο μαιτρ που με περίμενε, μου είπε ότι οι προσκεκλημένοι μου δεν είχαν κατέβει ακόμη, έτσι τον παρακάλεσα να μου στείλει μια καράφα κρύο νερό γιατί με είχε διαλύσει η ζέστη εκεί έξω. Όταν κάθισα στη θέση μου, στην κεφαλή ενός  τραπεζιού για έξη που είχα στην διάθεσή μου για τέτοιες περιπτώσεις, ήπια δυο ποτήρια νερό,  και ένιωσα πολύ καλύτερα. 
    Μέσα μου όμως η ιστορία που μου διηγήθηκε ο Αυστριακός εκεί έξω δούλευε. Προσπαθούσα να φανταστώ πως θα ένιωθαν οι δύο άντρες όταν θα συναντιόνταν απόψε εδώ στο ξενοδοχείο μετά από τριάντα έξη χρόνια. 
Πως άραγε θα έβλεπε  ο Αξιωματικός της Βέρμαχτ που είχε εντολή να πάει κάποιον για εκτέλεση, αλλά άφησε τον κρατούμενο να φύγει; Μήπως επειδή του απάντησε στα αρχαία ελληνικά; Αυτό μόνο; Μήπως επειδή δεν ήταν Ναζί;
    Ο Κρητικός; Πως θα ένιωθε που θα έβλεπε ξανά κατάματα για πρώτη φορά  μετά από  τέσσερις σχεδόν δεκαετίες εκείνον τον αξιωματικό που  τον οδηγούσε στο εκτελεστικό απόσπασμα, αλλά τον άφησε ελεύθερο στη άκρη του δρόμου την ώρα που κατουρούσε αφού αντάλλαξαν δυο φράσεις στα αρχαία ελληνικά;
    Από την τζαμαρία του εστιατορίου έβλεπα πεντακάθαρα την βλοσυρή γερασμένη όψη του τριγωνικού βουνού εκεί απέναντι.
    Μια ψηλή πανέμορφη γυναίκα μιλούσε με τον μαιτρ. Την συνόδευε ένας νέος άνδρας ακόμη πιο ψηλός. Ο μαιτρ τους έδειξε προς το μέρος μου και τους συνόδεψε στο τραπέζι. Σηκώθηκα και τους υποδέχτηκα. Από  κοντά η γυναίκα ήταν πραγματικά καλλονή. Καστανή με πράσινα μάτια, κοντά μαλλιά και ατελείωτα πόδια.  Φορούσε ένα μακρύ λεπτό φόρεμα που αναδείκνυε ένα άψογο κορμί. Το βάδισμά της μου θύμισε λίγο Αιθιοπίδες με κείνο το περήφανο, τρόπο που περπατούσαν ισορροπώντας στο κεφάλι το καλάθι με την μπουγάδα.
    Ο άνδρας ήταν και αυτός λεβεντόπαιδο. Ψηλός ξανθωπός με ηλιοκαμένο και πρόσχαρο πρόσωπο.  Ήταν ένα όμορφο ζευγάρι. Χαιρόσουν να τους βλέπεις. Είχαν παντρευτεί πριν από μια εβδομάδα.
    Ήρθαν και οι υπόλοιποι τέσσερις. Δεν θα τους περιγράψω γιατί δεν έχουνε καμιά συμμετοχή στην ιστορία αυτή. Ήταν και οι τέσσερεις Γερμανοί. Ευτυχώς που όλοι τους μίλαγαν Αγγλικά. Με το ζευγάρι χαιρόμουν να μιλάω στα Γαλλικά.
    Εγώ όπως ήμουν στην κεφαλή του τραπεζιού έβαλα την  κοπέλα που έλεγαν Εμιλύ  να καθίσει  στα δεξιά μου και τον άνδρα της τον Αντουάν  στα αριστερά μου. Η κουβέντα κυλούσε άνετα. Μου κάναν μερικά παράπονα - υποδείξεις για το ξενοδοχείο, μου μίλησαν για το νησί, για την εκδρομή που πήγαν το πρωί, για τον καιρό, όλα τα συνηθισμένα.  Όμως..... κάτι με προβλημάτιζε.  Με προβλημάτιζε ένα..... πόδι. Μια γάμπα συγκεκριμένα. 
    Η μακριά γάμπα της Εμιλύ αργά αλλά σταθερά κολλούσε στην δικιά μου.  Απομάκρυνα διακριτικά το πόδι μου αλλά σε λίγο πάλι η γάμπα της νιόπαντρης ήρθε και κόλλησε πάλι στην δικιά μου. Την κοίταξα διακριτικά. Μιλούσε με έναν από τους άλλους προσκεκλημένους που καθόταν δίπλα στον άνδρα της αλλά μόλις την κοίταξα, χωρίς να γυρίσει το κεφάλι έστριψε τα μάτια της και μου έριξε χαμογελώντας μια ματιά όλο νόημα. Τι νόημα;  
Εκείνη την ώρα έλεγα στον άντρα της, τον Αντουάν ότι είχα γεννηθεί στην Αφρική και κείνος με πληροφορούσε ότι ο πατέρας  του είχε κάνει μερικά χρόνια στο τότε Βελγικό Κογκό. 
    Η γάμπα της Εμιλύ όμως τώρα δεν αρκούνταν να ακουμπάει απλώς στην δικιά μου,  αλλά αργά, αργά τριβόταν πάνω μου. Ένιωθα πάρα πολύ αμήχανος. Μα τι στο καλό !  Χθες παντρεύτηκαν, στο ταξίδι του μήνα του μέλιτος βρίσκονταν, και αυτή ....... 
«Μπα!!! λάθος θα κάνω»  σκέφτηκα. Με τέτοιο λεβεντόπαιδο δίπλα της........ κι όμως.  Το πρόβλημα ήταν ότι δεν μπορούσα να απομακρύνω περισσότερο  το πόδι μου γιατί φοβόμουν πως θα έπαιρνα μια πολύ αστεία στάση στην καρέκλα. Κάθε τόσο μάλιστα τυχαία ή από πρόθεση το χέρι της είτε για  να τραβήξει το φόρεμα, ή για να ξυστεί περνούσε πάνω από το γόνατό μου, στεκόταν για δευτερόλεπτα εκεί και μετά έφευγε. 
    Δεν ξέρω ειλικρινά τι εντύπωση αποκόμισαν οι άλλοι προσκεκλημένοι, από τον διευθυντή του ξενοδοχείου εκείνο το μεσημέρι, εγώ όμως αν ήμουν στην θέση τους θα με χαρακτήριζα νευρωτικό και αγχώδη.
    Όταν επιτέλους τέλειωσε το γεύμα και σηκωθήκαμε, να χαιρετηθούμε, τα πράγματα χειροτέρεψαν. Η Εμιλύ με χαιρέτισε δίνοντας μου ένα φιλί πολύ κοντά στην γωνιά των χειλιών μου ψιθυρίζοντας μου:
    «À plus tard»(θα τα πούμε αργότερα).  Αλλά το χειρότερο είναι ότι ο Αντουάν μου έσφιξε το χέρι κοιτάζοντάς με πονηρά - έτσι μου φάνηκε - και μου είπε . 
    «A ce soir alors» (απόψε λοιπόν).  Μα τι στο καλό!! Παιχνίδια θέλανε οι νιόπαντροι;

13:10 μμ

    Ανέβηκα στο γραφείο μου. Τηλεφώνησα στην Αμερικάνικη Βάση για το πρόβλημα  με τους παραπανίσιους του γκρουπ που θα ερχόταν απόψε να φάει και μίλησα με τον ταγματάρχη Τόμσον.  Ο άνθρωπος ήταν πολύ συνεργάσιμος και τακτοποιήσαμε το θέμα αμέσως. Ενημέρωσα τον σεφ της ψαροταβέρνας για να μην τον πιάσει η καρδιά  του εν μέσω αστακών και καβουριών, ότι όλα είναι εντάξει με τους Αμερικάνους. Είδα την αλληλογραφία της ημέρας.  Ενημερώθηκα για μια εκδήλωση που θα γινόταν στο τένις κλαμπ του ξενοδοχείου που βρισκόταν σε ένα ύψωμα. 
    Αργότερα με επισκέφτηκε ο ιδιοκτήτης ο κύριος Καπετανάκης για να με ενημερώσει ότι τα έσοδα του  μπόουλινγκ μπαρ είχαν πέσει αρκετά και  ότι κάτι έπρεπε να κάνω γι αυτό.

14:30 μμ

    Πήγα στο δωμάτιο μου, για έναν απογευματινό υπνάκο. Η μέρα μου συνήθως ήταν μεγάλη. Σχεδόν  ποτέ δεν πήγαινα για ύπνο πριν τα μεσάνυχτα και έτσι το μεσημέρι ξεκουραζόμουν λίγο. Πριν κλείσω το παράθυρο, για να σκοτεινιάσει λίγο έριξα μια ματιά στο βουνό απέναντι. Ο ουρανός από πάνω του λες και ετοιμαζόταν να το πνίξει και αυτό δυσφορούσε ζαρώνοντας ακόμη πολύ  την ήδη γερασμένη του όψη

17:10 μμ

    Ντύθηκα βραδινά. Σκούρο μπλε κουστούμι. Πριν πάω στο γραφείο μου  βγήκα έξω, από την κεντρική είσοδο. Κοίταξα τον ουρανό. Κουβέντιασα για λίγο με τον θυρωρό για τον παράξενο αυτό καιρό και την βαριά συννεφιά.
    «Τόσα χρόνια στην περιοχή» μου είπε ο άνθρωπος «τέτοια ζέστη και τέτοια συννεφιά Σεπτεμβριάτικα δεν την θυμάμαι.»
    «Μακάρι να βρέξει, να δροσίσει λίγο» είπα
    «Μπα κύριε διευθυντά, χειρότερα θα είναι. Θα μας πεθάνει η υγρασία μετά»
Ο θυρωρός ήταν και ο οδηγός μιας άμαξας με άλογο που είχαμε για τους ρομαντικούς πελάτες. Το άλογο είχε ένα δικό του χώρο στο υπόγειο.  Τουλάχιστον ήταν δροσερά εκεί κάτω.
    Στο γραφείο είχα ραντεβού με δύο τουρ οπερέιτορ από την Αγγλία.  Ο Άγγλοι πελάτες συνήθως ήταν οι πιο δύστροποι και δύσκολοι. Σπάνια σου έλεγαν κατά την διάρκεια της παραμονής τους αν είχαν κάποιο πρόβλημα. Στην τραπεζαρία όποτε κατέβαινα και έκανα μια βόλτα ανάμεσα στα τραπέζια ποτέ δεν είχα ακούσει Άγγλο να μου κάνει κάποιο παράπονο όλο : «Fine, excellent, κτλ» ήταν. Μετά  την αναχώρησή τους όμως σου έστελναν γράμμα με μια λίστα παραπόνων για τα οποία ζήταγαν λεφτά πίσω. 
    Πήγα στο μπόουλινγκ  μπαρ που μόλις είχε ανοίξει. Μίλησα με τον υπεύθυνο για την πτώση του τζίρου. Αυτός μου είπε ότι δεν έβλεπε κάτι τέτοιο. Θα μίλαγα με το λογιστήριο αύριο. Να δω συγκριτικά στοιχεία.

19:30

    «Χερ Ντρέκτορ. Κόμεν ζη χιέρ  μπιτε».  Ο λοχαγός Καρλ Αντλερ. Έπινε ένα μπράντι στο κεντρικό μπαρ το «Sentimental Lounge». Απαλή μουσική γέμιζε ευχάριστα. 
    «Στις δέκα και μισή θα έρθει ο χερ Μιχαήλ Πατεργιαννάκης. Mein Gott!! Είμαι τόσο χαρούμενος. Θα συναντηθούμε κάτω στο Night Club.»
    «Θα έρθω να σας βρ.......»  Αστραπή και  Καπππαμπουυμμμ  τρομερή βροντή δόνησε τον αέρα. Όλοι όσοι βρίσκονταν στο μπαρ γύρισαν ξαφνιασμένοι και κοίταξαν έξω. 
    «Θα έρθω να σας βρω.» ξαναείπα. 
Τώρα όμως έπρεπε να πεταχτώ μέχρι την ψαροταβέρνα να δω πως πήγαιναν οι ετοιμασίες για το γκρουπ των Αμερικανών. Μόλις κατέβηκα την σκάλα για να πάρω το πέτρινο μονοπάτι ανάμεσα στα μπάγκαλοου που οδηγούσε στην ταβέρνα, άρχισε να βρέχει απότομα καταρρακτωδώς.  «Να πάρει. Που θα βρω ομπρέλα;»  μονολόγησα. Αλλά τι παραπονιόμουν;  Εγώ δεν ήμουν που ήθελα να βρέξει για να δροσίσει; όπως.

21: 30 μμ

    Κατέβηκα στο Night Club, που μόλις είχε ανοίξει. Είχε ζωντανή μουσική. Το συγκρότημα του «Γολιάθ» έπαιζε ελληνική και ξένη μουσική. Γολιάθ λεγόταν ο "αρχιμουσικός" και η εμφάνισή του δεν διέψευδε το όνομά του. 
    Ο Γολιάθ έπινε το ουισκάκι του στο μπαρ μέχρι να έρθει η σειρά του να ανέβει στο πάλκο. Ακόμη δεν είχε πολύ κόσμο.
    «Αν κρατήσει η βροχή μου είπε Γολιάθ, δεν θα αφήσει τους πελάτες να βγουν στα γύρω κλαμπ και μάλλον θα έχουμε αρκετό κόσμο απόψε. »
    «Ε! Τότε» του  είπα παραγγέλλοντας κι εγώ μια μπύρα «παρακάλα να βρέξει πολύ γιατί το αφεντικό δεν είναι ευχαριστημένο με τα νούμερα. Και κοστίζετε και ένα κάρο λεφτά εσείς.»
Μα τι είχα πάθει κι εγώ με το να παρακαλάω για βροχή απόψε; 

22:05 μμ

    Ανέβηκα πάλι στη ρεσεψιόν. Ο φίλος μου και υπεύθυνος υποδοχής ο Νίκος ο Σπύρου, ήταν βραδινός απόψε. Έτσι ακουμπισμένος στον πάγκο της ρεσεψιόν, παρακολουθούσα από την τζαμόπορτα της εισόδου την ορμητική βροχή να πέφτει στην άσφαλτο του χώρου του πάρκινγκ.  Είχε ησυχία εκείνη την ώρα στην υποδοχή.  Έβλεπα τις καλαμιές πίσω από το υπόστεγο για τα αυτοκίνητα, να σκύβουν το κεφάλι από τα  χτυπήματα του νερού της βροχής.  

22:15 μμ

    Όπως στεκόμουν εκεί στη ρεσεψιόν  παρακολουθώντας την βροχή να μαστιγώνει στην κυριολεξία, την άσφαλτο, είδα ένα βοηθό σερβιτόρο του Night Club να ανεβαίνει τρέχοντας τις σκάλες και να στέκεται μπροστά μου προσπαθώντας να πάρει ανάσα.
    «Τι συμβαίνει;» ρώτησα
    «Κύριε, διευθυντά σας θέλει ο Γολιάθ κάτω στο Κλάμπ.»
    «Συμβαίνει τίποτα;»
    «Κάτι νερά... »
    «Έλα πάμε» του λέω.
Κατέβηκα ήρεμος τα σκαλοπάτια για μην προκαλέσω ανησυχία στους πελάτες που έπιναν τα ποτά τους στο κυρίως μπαρ. 
Μόλις διάβηκα την πόρτα του Κλαμπ, άκουσα τον Γολιάθ, που εκείνη την στιγμή τραγουδούσε το "Strangers in the Night», να μου λέει από το μικρόφωνο του και ανάμεσα στις νότες του τραγουδιού.   «Νερά μπαίνουν από την πίσω είσοδο,..... exchanging glances....» 
    Πηγαίνω πίσω από  την αυλαία της ορχήστρας, και μόλις βγαίνω στον διάδρομο που οδηγούσε στις εξωτερικές σκάλες του κλαμπ,  βλέπω πως η είσοδος είχε μετατραπεί σε ένα μικρό καταρράχτη. Φώναξα κανα δυο σερβιτόρους και με την βοήθεια του νυχτοφύλακα που ήταν εκεί προσπαθήσαμε με κουβάδες να βγάλουμε τα νερά. 
Γρήγορα όμως αντιλήφθηκα ότι ήταν μάταιο. Γιατί αυτό που μαζεύαμε εμείς ήταν μια σταγόνα στην νεροποντή. 
    Ξαναγύρισα μέσα χαμογελαστός, αλλά όχι και πολύ ήσυχος είναι η αλήθεια. Στο μισοσκόταδο της αίθουσας διέκρινα τον  Αυστριακό να κάθεται μόνος στο τραπεζάκι του και να πίνει το ποτό του. Με χαιρέτισε από μακρυά. Του ανταπέδωσα τον χαιρετισμό.     Έκανα να στρίψω και να πάω προς το τραπεζάκι που ήταν πάντα κρατημένο για μένα, όταν ένα χέρι με άρπαξε από το μπράτσο και με τράβηξε προς την πίστα. Ήταν η νιόπαντρη η Εμιλύ. Χωρίς κανέναν δισταγμό κόλλησε το κορμί πάνω μου και λικνιζόταν στον ρυθμό της μουσικής. 
    Κάποιο λάτιν κομμάτι ήταν αν θυμάμαι καλά. Αναζήτησα με το βλέμμα  μου τον άντρα της. Τον είδα σε ένα από τα πρώτα τραπέζια στην αίθουσα.  Ύψωσε το ποτήρι του σε χαιρετισμό.  Ανταποκρίθηκα κουνώντας το κεφάλι μου. Δεν ένιωθα καθόλου μα καθόλου άνετα. Πρώτα πρώτα, δεν μου άρεσε που το προσωπικό με έβλεπε να χορέυω με μια πελάτισσα και μάλιστα με τόση οικειότητα. Που να πάρει η ευχή εγώ ο ίδιος είχα εκδώσει εντολή ότι απαγορεύοταν οποιαδήποτε προσωπική - ερωτική σχέση μέλους του προσωπικού με πελάτη ή πελάτισσα. Κι εγώ τώρα στέκομουν εκεί στην πίστα και χόρευα με πελάτισσα που είχε κολλήσει και κουνιόταν πάνω μου. 
    Της ζήτησα συγνώμη λέγοντας της ότι είχα δουλειά και απομακρύνθηκα ευγενικά, από το σφιχταγκάλιασμα της. Ο άνδρας της που μας παρακολουθούσε κραύγασε πάνω από την μουσική: «Mais non!!» (Όχι! Γιατί!!) 
Τι στο καλό γύρευαν αυτά τα παιδιά τα νιόπαντρα, από μένα; 
    Περνώντας απο το τραπέζι του Herr Carl, τον άκουσα που ρωτούσε τον σερβιτόρο αν έβρεχε ακόμη. Ο Μιχαήλ Πατεργιαννάκης δεν είχε φανεί ακόμη. Με τέτοια βροχή!!! Ούτε που θα κουνούσε από το σπίτι του.
Πήγα πάλι πίσω, στην εξωτερική είσοδο Κλαμπ. Το νερό που κατέβαινε από τα σκαλοπάτια ήταν τώρα πολύ περισσότερο. Δεν μπορούσα όμως να κάνω τίποτα για την ώρα.
    Ξέχασα όμως. Τι γινόταν στην ψαροταβέρνα;


22:35 μμ

      Πήγα στο εσωτερικό τηλέφωνο και κάλεσα την ψαροταβέρνα. Το σήκωσε ο ταμπλίστας (ταμίας). 
Με ενημέρωσε πως όλα πήγαιναν καλά. Έβρεχε με το τουλούμι και οι Αμερικάνοι μη μπορώντας να ξεμυτίσουν τα κοπανούσαν κανονικά. Του ζήτησα να μου βγάλει ένα «χι»  της ταμειακής (σύνολο εισπράξεων μέχρι την ώρα εκείνη)  και   είδα με ικανοποίηση,  ότι θα κάναμε μια από της καλύτερες βραδιές της σεζόν.  
Ρίχνω μια ματιά στον Αυστριακό που συνέχιζε μόνος του να πίνει το μπράντι του. Το νιόπαντρο ζευγάρι τώρα χόρευε τρυφερά στην πίστα. 

22: 45 μμ

      Αποφάσισα να πάω στη ρεσεψιόν να ρωτήσω αν όλα τα γκρουπ που  είχαν πάει σε διάφορες εκδρομές είχαν επιστρέψει. Θυμάμαι πολύ καλά την σκηνή: Ετοιμαζόμουν να ακουμπήσω με τα χέρια μου στον πάγκο της ρεσεψιόν, όταν ένας  φοβερός σαν έκρηξη βόμβας θόρυβος, τράνταξε ακόμη και το πέτρινο δάπεδο από κάτω μου και σβήσανε τα φώτα.  
Απόλυτη ησυχία. Για μια στιγμή νόμισα πως κουφάθηκα. Στο βάθος όμως αυτής της απόκοσμης σιγής, μου φάνηκε σαν  ερχόταν ένας θόρυβος .... κάτι σαν.....
    Ένας φακός. Πίσω από την ρεσεψιόν. Εκεί που ήταν τα γραφεία και η σκάλα που οδηγούσε στο υπόγειο.  Η κίνηση του  φωτός του φακού έδειχνε άνθρωπο που έτρεχε.  Ανοίγει η ενδιάμεση πόρτα  ακούω βήματα. Παράξενα βήματα. Γυρίζω προς το φως και αντιλαμβάνομαι πως και τα δικά μου βήματα ηχούν παράξενα. Μόνο τότε ένιωσα την υγρασία. Ήμουνα μέχρι τον αστράγαλο μέσα σε νερό. 
    «Τον διευθυντή, γρήγορα τον διευθυντή» άκουσα τον άνθρωπο με τον φακό.
    «Εδώ είμαι, εδώ είμαι» είπα ανήσυχος
    «Το υπόγειο, πλημμύρισε. Μόλις που πρόλαβα να ανέβω την στριφτή σκάλα.»
Ήταν ο συντηρητής της βάρδιας.
    «Ήταν κανείς άλλος μαζί σου;»
    «Όχι. Ευτυχώς» απάντησε.
Δεν πρόλαβε να αποσώσει την φράση του όταν ακούσαμε φωνές: «Help, Hilfe, Help».
    «Οι πελάτες στα δωμάτια στο ισόγειο. Φακό γρήγορα. »
Με το που είπα την λέξη «φακό» έσβησε ο φακός του συντηρητή.
    «Βράχηκαν οι μπαταρίες» Είπε σχεδόν απολογητικά.
  «Ρε Νίκο δεν έχουμε  φακούς εδώ στην ρεσεψιόν; » ρώτησα εκνευρισμένος που βρισκόμασταν στο σκοτάδι,  ακούγοντας ανθρώπους ζητούν βοήθεια.
   «Εδώ» μια γυναικεία φωνή. Και σε λίγο μια φλογίτσα και αμέσως μετά μια μεγάλη φλόγα.
Ήταν η Μαρία η  νυχτερινή καθαρίστρια. Χωριατοπούλα που έκοβε το μυαλό της. Σε ένα δωματιάκι δίπλα στην ρεσεψιόν που φύλαγαν τα καθαριστικά και τις σκούπες, υπήρχε και ένας τενεκές με πετρέλαιο. Με ένα σκουπόξυλο, μερικά ξεσκονόπανα βουτηγμένα στο πετρέλαιο, έφτιαξε ένα δαδί. Αμέσως φτιάχτηκαν αλλά δυο και ορμήσαμε, ο συντηρητής, ο Νίκος, ο νυχτερινός θυρωρός κι εγώ στο διάδρομο των δωματίων του ισογείου. Το νερό μας έφτανε μέχρι την μέση και ερχόταν από έξω ορμητικό. «Help, help, hilfe!!!»  ακούγαμε από δεξιά κι αριστερά μας.
    Οι πελάτες ήταν εγκλωβισμένοι στα δωμάτια τους από την πίεση του νερού που δεν τους επέτρεπε να ανοίξουν τις πόρτες. Πήρα ξαφνικά μια απόφαση και ορμάω με όση δύναμη μου επέτρεπε το νερό και πέφτω ολόκληρος  πάνω σε μια πόρτα. Την έκανα κομμάτια.  Μη φανταστείτε τίποτα πόρτες ασφαλείας και τέτοια. Απλές πόρτες ήταν. 
    Δεν ξέρω πόσες πόρτες έσπασα εκείνο το βράδυ μαζί με τους άλλους. Οι περισσότεροι πελάτες ήταν ολόγυμνοι. Κατεβάσαμε ότι κουρτίνα υπήρχε στα δωμάτια και τους τυλίξαμε. Τους στέλναμε όλους στην ρεσεψιόν.  Σχημάτιζαν μόνοι τους ομάδες, με αυτο - -οργάνωση και με έναν πυρσό στο χέρι κάποιος τους οδηγούσε στον χώρο της υποδοχής.  Ήταν λες και  βρισκόμασταν στην ρωμαϊκή εποχή έτσι όπως πήγαιναν τυλιγμένοι στις κουρτίνες.
    Όταν ξαναγυρίσαμε στην ρεσεψιον φώναξα έντρομος:
    «Οι πελάτες στα μπάγκαλοου;»

23:40 μμ
 
    Αρπάζω την Μαρία και ένα πυρσό και τρέχουμε προς το κυρίως μπαρ για να βγούμε έξω όμως εκεί....... πάγωσα στην κυριολεξία. 
Η εσωτερική πισίνα, η εξωτερική πισίνα και η θάλασσα είχαν γίνει ένα. Πως στο διάολο θα ξέραμε που να πατήσουμε; 
    Να που κι εδώ το χωριάτικο πρακτικό πνεύμα θριάμβευσε.
    «Θα πάμε τοίχο- τοίχο κύριε διευθυντά» είπε η Μαρία.... η χωριατοπούλα στον ...πολυμαθέστατο κοσμοπολίτη διευθυντή της. 
    Φτάνοντας στα μπάγκαλοου που ήτανε χτισμένα σε επικλινές έδαφος σφίχτηκε η καρδία μου. Ερημιά. Παντού ερημιά, στρώματα, καρέκλες, τραπέζια,  βαλίτσες που είχε πάρει το νερό,  όλα σπαρμένα έξω. Πελάτης ούτε για ίχνος. Διάολε. Τίποτα.
     «Παναζία μου» είπε η Μαρία με την χαρακτηριστική προφορά της «τσι πήρε το ποτάμι!!» 
Πανικόβλητος τριγύριζα στα δρομάκια μπαινοβγαίνοντας στα δωμάτια. Δε μπορεί κάποιος θα σώθηκε. Δε γίνεται. Κάποια στιγμή το είδα ένα φως  να κουνιέται πέρα δώθε ψηλά εκεί στον λοφίσκο που ήταν το τένις κλαμπ.  Κάποιος κουνούσε έναν φακό  και άκουσα  πολλές  φωνές μαζί να φωνάζουν:
    «We are here. All fine. Τhe Americans too»
    «Ιντα λένε;» ρώτησε η Μαρία
    «Είναι όλοι εκεί στο τένις» της απάντησα ανακουφισμένος.  

Τετάρτη 12/9/1979

00:10 πμ

    Όταν γύρισα στη ρεσεψιόν με την Μαρία, είδα ότι οι πελάτες που είχαμε βγάλει από τα δωμάτιά τους τυλιγμένους σε κουρτίνες είχαν ανάψει το μεγάλο τζάκι και κάθονταν όπου ήτανε πιο στεγνά.
    Βρήκα κι εγώ ένα καφάσι που επέπλεε στο νερό και κάθισα τελείως εξουθενωμένος. Δίπλα μου σε άλλο καφάσι ο Χερ Carl έπιανε ότι μπουκάλι έφερνε το νερό από το μπαρ το άνοιγε κι έπινε. 
    Τα παιδιά από το συγκρότημα του Γολιάθ ήταν μαζεμένα σε μια γωνιά χωρίς τα όργανά τους αφού είχαν αναγκαστεί να τα παρατήσουν στο κλαμπ για να ανέβουν εδώ.
    Κάποια στιγμή μονολόγησα: 
«Θεέ μου πότε θα ξημερώσει;» Δεν νομίζω ότι το έχω ξαναπεί αυτό έκτοτε και δεν ξέρω γιατί, αλλά  εκείνη την στιγμή πολύ έντονα σκέφτηκα την γυναίκα μου και τα παιδιά μου που θα κοιμούνταν τώρα στο Ηράκλειο αλλά και ..... το άλογο κάτω στο υπόγειο που......


07:00 πμ

    Εξουθενωμένος από μια νύχτα που την πέρασα καθισμένος σε καφάσι με τα πόδια μέσα στα νερά, δεν  πήρα είδηση ότι κάποιος με πλησίασε και στάθηκε από πάνω μου. Σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω τον Καπετανάκη τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου. Ντυμένο στην τρίχα, με κουστούμι και γραβάτα. Αυτός που ερχόταν πάντα ντυμένος  με ένα απλό παντελόνι και πουκάμισο τις άλλες μέρες.
    Με σκούντηξε με το πόδι του και μου λέει:
    «Εϊ τι έπαθες. Έχεις κόσμο να ταΐσεις.» Πήγαινε στην πόλη δίπλα και άδειασε μπακάλικα και φούρνους.»
Συνήλθα αμέσως. Βουτάω έναν από τους συντηρητές που είχε έρθει και με το αμάξι του φύγαμε για πόλη δίπλα. 
Τότε είδα από που ήρθε το  κακό. 
Μια από τις ρυτίδες του βουνού, ένας χείμαρρος, κατέβηκε αγριεμένος και πέρασε μέσα από το ξενοδοχείο και το κατέστρεψε.

08:10 πμ

    Στην πόλη δίπλα, βρήκαμε ότι χρειαζόμασταν για να φτιάξουμε ένα πρωινό για τους πελάτες. Θα το σερβίραμε από τον πάγκο της ρεσεψιόν. Στο τελευταίο μπακάλικο που μπήκαμε ο ιδιοκτήτης είχε ανοιχτό στην διαπασών το ραδιόφωνο. Όσο ψωνίζαμε είχε κρητική μουσική. Την ώρα που πλήρωνα διακόπτει την μουσική και ακούω τον εκφωνητή να λέει. " Η χθεσινοβραδινή κακοκαιρία που σάρωσε τον νομό μας ήταν η χειρότερη των τελευταίων εβδομήντα τουλάχιστον ετών.  Εκατοντάδες ζώα παρασύρθηκαν από τους στάβλους και ξεβράστηκαν στην θάλασσα. Η καταστροφή στις καλλιέργειες ήταν ολοκληρωτική. Το ευτύχημα ήταν ότι δεν είχαμε ανθρώπινα θύματα. Σύμφωνα με την αστυνομία μόνο ένα άτομο αγνοείται. Το αυτοκίνητό του βρέθηκε καλυμμένο από νερά και λάσπες στην στροφή του δρόμου που οδηγεί στο  παραλιακό ξενοδοχείο ΜΑΡΕ ΝΤΙ ΚΡΕΤΑ.  Γίνεται έρευνα για την ανεύρεση του οδηγού.»



09:30 πμ

      Όταν έφτασα στο ξενοδοχείο βρήκα τον κύριο Καπετανάκη πολύ στενοχωρημένο.  Αρχίσαμε  να σερβίρουμε το πρωινό στην ρεσεψιόν. Πλησίασα τον ιδιοκτήτη που στεκόταν στην είσοδο του ξενοδοχείου καπνίζοντας. Δίπλα του μέσα στο γραφειάκι του θυρωρού καθόταν ο Χερ Κάρλ.
    «Τι είναι; Τι συμβαίνει;» είπα
    «Άσε που να πάρει. Ένας παλιός μου φίλος και συμμαθητής πνίγηκε χθες εδώ λίγο πιο πάνω. Φαίνεται πως ερχόταν στο ξενοδοχείο. Δεν μπορώ να καταλάβω τι δουλειά είχε εδώ νυχτιάτικα, αφού ξέρει πως δεν είμαι ποτέ εδώ τα βράδια.»
    «Μήπως τον έλεγαν Μιχάλη Πατεργιαννάκη;» ρώτησα
Με κοιτάζει έκπληκτος: 
     «Κι εσύ που το ξέρεις;
Του δείχνω τον Αυστριακό μέσα στο σπιτάκι του θυρωρού.
    «Για εκείνον ερχόταν όχι για σας..... Ο Πατεργιαννάκης  βρήκε τον θάνατο  καθώς ερχόταν εδώ για να συναντήσει για πρώτη φορά  τον άνθρωπο που του είχε σώσει την ζωή από βέβαιο θάνατο στην κατοχή....Και τούτος  εδώ,  εκεί μέσα,  τον  περίμενε όλη νύχτα....ακόμη τον περιμένει...... 
    «Για σκέψου όμως ειρωνεία! .... Ο Μιχάλης ήταν ο μοναδικός νεκρός σε τούτο το κακό που έγινε χθες.» Πρόσθεσε ο Καπετανάκης κουνώντας θλιμμένος το κεφάλι.

09:55 πμ

    «Mais Monsieur le directeur, pourquoi pas?»(Μα γιατί όχι κύριε διευθυντά) Πέταξε περνώντας από δίπλα μας το νιόπαντρο ζευγάρι......κοιτάζοντας με επιτιμητικά!! Μα τι θέλανε επιτέλους;

Το βουνό, απέναντι έμοιαζε να έχει ηρεμήσει. Σαν να του έφυγε το γεροντίστικο κατσούφιασμα.  Σαν να ξαλάφρωσε ύστερα από τόσο κλάμα! 




Τ Ε Λ Ο Σ
  
   






     












 









  
   


 
  


   
 



   


 


    






51 σχόλια:

  1. Το τέλειωσες κάπως απότομα αλλά μου άρεσε. Είχε σασπένς.

    Και η Έμιλυ... ρε μπας και ήταν εικονικός γάμος και ο "παίδαρος" ήταν ¨παιδίσκη" ?

    Λέω εγώ τώρα ?

    Αλλά και να μην ήταν έτσι... όπως τη βρίσκει ο καθένας !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Για ποιους λόγους αυτοί οι δύο δεν συναντήθηκαν ποτέ ξανά το μάθαμε- την αιτία όμως ακόμη την αναζητούμε (στη μοίρα).

    Καλησπέρα Χριστόφορε και καλή εβδομάδα
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ti τελείωσε? Αμαν Χριστόφορε τι κεραμίδα ηταν αυτή !!!! Και νιόπαντρη? Αυτά είναι τα ...τυχερά του επαγγέλματος που λένε!! Φιλιά! Περιμένω την επόμενη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Mais monsieur le directeur,vous êtes
    Supréme et grand écrivain !!! :))))
    καταπληκτική η συνέχεια της ιστορίας σου Χριστόφορε, μ' αποζημίωσε στο έπακρο για την ανυπομονησία μου, τόσες μέρες... το ΄ξερα πως εκείνο το βουνό θα έπαιζε καταστροφικά πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιστορία στο τέλος...μόνο να στενοχωρήθηκα λίγο για τον καημένο τον αδικοχαμένο που τελικά δεν γλύτωσε τη δεύτερη φορά απ΄ του χάρου τα δόντια με την διασταύρωση του δρόμου του πάλι με κείνον του χαζοχαρουμενοαυστριακού... κι αυτοί οι γάλλοι, όλα ίσωμα λέμε...-ας μην πω τίποτα παραπάνω,γιατί στο τσακ κρατιέμαι...-
    περιμένω κι εγώ με ακόμα περισσότερη ανυπομονησία τώρα, την καινούρια ιστορία σου, συνέχεια των άλλων...φιλάκια πολλά :))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν ήταν της μοίρας γραφτό να ξανασυνατηθούν αυτοί οι δύο άνθρωποι.
    Οφείλω να ομολογήσω ότι εκείνη η μέρα σίγουρα ήταν πολύ επισοδιακή και δύσκολη.
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Διαβάζοντας όλο προσμονή, να δω πως θα αντηδράσουν ο Αυστριακός, και ο
    Κρητικός, όταν θα βρισκόταν, πρόσωπο με πρόσωπο, βρέθηκα σαυτή τη δυσάρεστη εξέλιξη.
    Πνύγηκε πράγματι ο Κρητικός?
    απίστευτο μου φαίνετε, και απογοητευτηκό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον!

    Τελικώς απο τον Αυστριακό έφυγε ο Κρητίκαρος! Για σκέψου το λίγο...
    ----
    Είσαι τόσο δυνατός στο διήγημα, μα τόσο καλ που έχω την εντύπωση πως ήμουν κι'εγώ εκεί!
    Ημουν και στην Αιθιοπία και στην Κρήτη μαζί σου!
    Νάσαι καλά Χριστόφορε μας χαρίζεις ευχάριστες στιγμές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τι κρίμα!!!! Σώθηκε λίγο πριν εκτελεστεί και σκοτώθηκε από τη μπόρα. Μπορεί να είναι και λίγο άκυρο αλλά μου θυμίζει έναν φίλο του πατέρα μου που σώθηκε αφού απέδρασε από το Νταχάου πριν μπει σε θάλαμο αερίων αν θυμάμαι καλά και πέθανε από καρκίνο. Είναι κάποιες πλάκες της ζωής, τι να πω!!

    Συναρπαστικό και σε υπόθεση και σε γράψιμο Χριστόφορέ μου! Δεν έχω ξεχάσει φυσικά το ότι μας χρωστάς τα κείμενα για τότε που ήρθες στην Ελλάδα!

    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μια ατελείωτη μέρα όντως.

    Την διηγήθηκες όπως της ταίριαζε αλλά έχω να παρατηρήσω πως δεν "φαίνεσαι" πουθενά εκτός ελαχίστων περιτπώσεων.
    Για τα συναισθήματά σου μιλάω Χριστόφορε σ'αυτή την μέρα της ζωής σου. Γιατί τα έκρυψες ενώ την θυμάσαι τόσο καλά;;

    Αναρωτιέμαι.

    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. «Mais Monsieur le directeur, pourquoi pas?»(Μα γιατί όχι κύριε διευθυντά) Πέταξε περνώντας από δίπλα μας το νιόπαντρο ζευγάρι......κοιτάζοντας με επιτιμητικά!! Μα τι θέλανε επιτέλους;

    ΕΕΕ ΜΑΑΑΑ!!! Κ.Χριστόφορε!!! Τι θέλανε και τι θέλανε????

    Να γίνετε το τρίο κιτάρα, θέλανε οι άνθρωποι να έτσι:http://www.youtube.com/watch?v=2PNqBGyMf5E

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. «Όποιος του μέλλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει!»
    Στην ιστορία σου δικαιώνεται ακόμα μια φορά η λαϊκή θυμοσοφία,
    Μαγικέ μου Χριστόφορε.
    Και πάλι, με ξεχωριστή μαεστρία, μας οδήγησες σε μονοπάτια απόκοσμα,
    Στο χώρο ενός κοσμοπολίτικου ξενοδοχείου όπου συναθροίζονται πολλοί.
    Χαρακτήρες ιδιαίτεροι, γεγονότα που μοιάζουν απλά και καθημερινά
    μα που η πένα σου μπορεί να τα μετατρέψει σε μυστηριώδη, ενδιαφέροντα και γιατί όχι εξωπραγματικά.
    Με κέρδισε η περιγραφή του βουνού από την αρχή ως το τέλος της αφήγησης.
    Μου άφησε την εντύπωση ζωγραφικού πίνακα, όπου παρουσιάζεται σε εξέλιξη το ίδιο θέμα, με μικρές διακριτικές πινελιές, που εξάπτουν τη φαντασία, κινούν το ενδιαφέρον και σε καμιά περίπτωση δεν μαρτυρούν την τελική έκβαση της έμπνευσης του καλλιτέχνη.
    Η ημερολογιακή παρουσίαση των γεγονότων, «προσγείωνε», ας μου επιτραπεί η έκφραση, λίγο, τη μυθιστορηματική αφήγηση. Η αποσιώπηση των χρονικών προσδιορισμών θα απελευθέρωνε, κατά τη γνώμη μου, το κείμενο από την «προσγείωση» στο πραγματικό γεγονός, προσδίδοντάς του περισσότερο μυστηριακό χαρακτήρα και συγχρόνως θα απελευθέρωνε και τη φαντασία του αναγνώστη, ώστε να επιλέξει ο ίδιος που θα τοποθετήσει το τέλος του αφηγήματος. Αν δηλαδή θα αποδεχτεί το αφήγημα ως απλό γεγονός ή μοιραίο.
    Όπως και να ‘χει όμως, το προσωπικό ύφος της γραφής, εξακολουθεί να δίνει το στίγμα ενός ανθρώπου, που ξέρει να τιθασεύει και να χειρίζεται τις λέξεις του, πετυχαίνοντας πάντα το καλύτερο αποτέλεσμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Εκπλήσσομαι παντα - αν και δηλωνω υποψιασμένη - από τις συναντήσεις που τελούνται στο χειλος ενός κύκλου που κλείνει..

    Σαν να χρωστά η ζωή επαναλήψεις, αναζωπυρωσεις συναισθηματων για να αντιληφθούν οι πρωταγωνιστές τον ακριβή Λογο των Πραγμάτων...

    Τα ατξιδια στην Κρητη παντα είναι σαγηνευτικά...
    κι ας συνοδεύονται από σκούρες αποχρωσεις αναμνήσεων..

    Τα φιλιά μου.... στο ειπα.. το ξαναλεω, κι ας εκλεισες τον κύκλο των εξιστορήσεων:
    κρατήσεις στο Ξενοδοχείο με Θέα ταυτόχρονα το Βουνό και τη Θάλασσα......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αγαπητέ φίλε. Τώρα που ήμουνα φίλη της Μαρίας με την πρακτικότητα της, του ρεσεψιονίστ με την διαίσθησή του, του σεφ με τον επαγγελματισμό του ... Τώρα που από το παράθυρο είδα ο ιδιοκτήτης βουνό της μοίρας ... ΤΕΛΟΣ;
    Η σύντομη εάν καλό, δύο φορές καλύτερο (LO BREVE SI BUENO, DOS VECES BUENO)... μια ισπανική παροιμία που δεν λειτουργεί με τα κείμενά σου, δεν έχω ποτέ αρκετό!

    Αγκαλίτσες και φιλάκια, φίλε μου.
    GENIAL!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @GiP
    Φίλε Γιώργο, όχι δεν ήταν εικονικός γάμος πάντως....
    Ακριβώς τελικά όπως την βρίσκει ο καθένας.
    Να είσαι καλά ρε Γιώργο και οι αποθήκες σου να γίνουν κάβες. Θα το ρίξει στο πιοτό ο κόσμος. Να είσαι έτοιμος.

    @Βάσσια
    Είναι πάρα πολύ σωστό. Κάτι ορισμένες φορές δεν επιτρέπει να συμβούν πράγματα που ίσως δεν πρέπει να συμβούν.
    Και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια που έγραψες αλλού.
    Καλό σου βράδυ Βάσσια μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @Τάνια
    Τέλειωσε Τάνια μου. Αυτές οι ιστορίες θα είναι σύντομες.
    Πράγματι το επάγγελμα είχε και τα τυχερά του......
    Καλό σου βράδυ Τάνια με τα όμορφα θέματα.

    @oneiremata
    Ονειρομάτα,
    Merci madame vous êtes très aimable et gentille.
    Καλό μου κορίτσι, τούτη την ιστορία που έζησα τόσο έντονα μέσα μια μέρα σου εξομολογούμαι πως δεν είμαι ικανοποιημένος όπως την απέδωσα γραπτώς. Κάτι δεν σαν μην ήθελε να με αφήσει ελεύθερο να την αποδώσω όπως το κάνω όταν την διηγούμαι προφορικά. Έστω όμως... τώρα έγινε.
    Είμαι πάντως περήφανος που είμαστε σε μια παρέα μου και μοιραζόμαστε σκέψεις. Σε ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @stavroulazerva
    Δεν ήταν της μοίρας πράγματι. Ήταν μια δύσκολη κυρίως νύχτα αλλά οι εμπειρίες που απόχτησα είναι πολύτιμες. Αλλωστε στις δυσκολίες μαθαίνεις. Ευχαριστώ
    Καλό σου βράδυ και χαμόγελα γύρω σου.

    @Frezia
    Ναι πράγματι είναι απίστευτο. Αλλά η ζωή είναι μαστόρισσα σε αυτά.
    Ίσως αν συναντιόνταν ξανά και ξεκίναγαν συνεργασία εμπορική να μην είχε τελικά κανένα ενδιαφέρον σαν γεγονός για να καταγραφεί. Λυπάμαι αν απογοητεύτηκες. Αλλά..... συμβαίνουν και αυτά.
    Ευχαριστώ που κατέθεσες την άποψη σου που μου είναι πολύτιμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @kariatida62 alias ???
    Τελικά ναι. Έτσι είναι.
    Κοίτα να δεις που όλο αυτό τον καιρό ήσουν τριγύρω και σπάγαμε όλοι τα κεφάλια μας για το ποιο έιναι τούτο το γλυκύτατο έντομο που έχει έτοιμα βίντεο και μουσικές για ότι έγραφε ο καθένας μας.
    Εσύ νάσαι καλά και είσαι πάντα έτσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  18. Πολύ λυπάμαι για τον μπαμπά σου. Τι κρίμα. Τουλάχιστον έζησε και πρόλαβε να κάνει εσένα και άλλα πολλά.
    Πραγματικά οι στροφές του δρόμου της ζωής κρύβουν πολλά. Και όμορφα, αλλά και δυσάρεστα. Η κάθε στιγμή όμως είναι που μετράει.
    Όχι δεν τα έχω ξεχάσει τα κείμενα που λες.
    Καλό σου βράδυ και χαρά μου που σε βλέπω.

    @meggie
    Είναι πολύ καίρια τα ερωτήματα σου. Και μπορώ να σου πω όπως το λέω και παραπάνω σε άλλο μου σχόλιο, ότι δεν είμαι καθόλου ικανοποιημένος με την καταγραφή αυτής της ιστορίας, έτσι όπως βγήκε. Κάτι δεν με άφηνε ελεύθερο. Ένιωθα συνεχώς να βρίσκομαι υπό πίεση.
    Πάντως ήταν μια ατέλειωτη μέρα και νύχτα εκείνη.
    Ευχαριστώ πολύ για τις επισημάνσεις που είναι ιδιαιτέρως ωφέλιμες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Βρε Χριστόφορε

    Τόσο υπέροχη και γεμάτη ζωή νομίζω ελάχιστοι την έχουν ζήσει.

    Αυτά που μας έγραψες για το ξενοδοχείο φαντάζομαι είναι ελάχιστα μπροστά στα όσα έζησες.

    Ξέρω από πρώτο χέρι (ο νονός μου έχει ένα μεγάλο ξενοδοχείο στην Κέρκυρα) πόσο συναρπαστική είναι η ζωή ενός υπευθύνου μέσα σε ένα τέτοιο ξενοδοχείο. Δεν πλήττεις ποτέ.

    Βέβαια, πάντα καραδοκούν και τα δυσάρεστα αλλά έτσι δεν υπάρχει μονοτονία.

    Ήθελα νάξερα τώρα που όλα αυτά τέλειωσαν, και τα παιδιά σου μεγάλωσαν, πως νοιώθεις???

    Οι αναμνήσεις της νεότητας, όταν είναι πολύ ωραίες, γίνονται πηγή μελαγχολίας μεγαλώνοντας. Ισχύει σε σένα αυτό?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @ΜΑΜΟΥΝΙ
    Α ρε Μαμούνι άτιμο και πονηρό. Το τρίο κιτάρα το θυμάμαι ακόμη. Ήταν καλοί. ΕΕΕ ΜΑΑΑΑ Μαμούνι δεν είμαστε όλοι πονηροί και διαβολάκια σαν εσένα!!
    χα χα χα χα μαϊμούνι που λένε τις και στην Κρήτη.


    @Σταυρούλα
    Η ημερολογιακή παρουσίαση των γεγονότων, «προσγείωνε», ας μου επιτραπεί η έκφραση, λίγο, τη μυθιστορηματική αφήγηση...
    Πόσο δίκιο έχεις Σταυρούλα μου σε αυτό.
    Το ίδιο μου επισήμανε προφορικά και ο φίλος μου ο GiP.
    Δεν ξέρω γιατί επέλεξα αυτήν την "φόρμα".
    Ίσως γιατί ήθελα να καταγράψω ένα 24ωρο; Λάθος όμως.
    Και ξέρεις;
    Ακόμα κάτι άλλο. Την ιστορία αυτή την έχω διηγηθεί πολλές φορές και ήξερα πως να την χειριστώ. Είπα από μέσα μου: «Αυτή θα είναι παιχνιδάκι» Ε! Λοιπόν δεν ήταν παιχνιδάκι η ιστορία. Εγώ έγινα παιχνιδάκι της ιστορίας.
    Όταν ξεκίνησα να την γράφω αντιλήφθηκα ότι δεν είχα απέναντι μου πρόσωπα που με άκουγαν αλλά μια οθόνη βουβή. Δεν ξέρω αν ήταν αυτό, αλλά ξαφνικά σαν κάτι να με πίεζε, κάτι σαν περίεργο άγχος που δεν μου επέτρεψε τελικά να το γράψω όπως το ήθελα. 'Οχι δεν είμαι καθόλου ικανοποιημένος απο το όλο αποτέλεσμα. Λείπουν τόσα στοιχεία από την ιστορία...Αλλά εν πάσει περιπτώσει τώρα έφυγε. Καλό της ταξίδι. Αν κάποτε την ξαναγράψω θα έχω πάρει ένα σπουδαίο μάθημα.
    Οι επισημάνσεις, των φίλων μου ακόμη και οι παρατηρήσεις των είναι το οξυγόνο που χρειάζομαι για να γίνομαι καλύτερος.
    Φοβάμαι ότι σε ζάλισα με τις "περιπέτειες" μου, αλλά ένιωσα την ανάγκη να ανοίξω την καρδιά μου.
    Σε ευχαριστώ πολύ και καλό σου βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. ~K.P~
    Κάκια μου, εμείς στο ξενοδοχείο μας για τις ποιήτριες μπορούμε να μετακινήσουμε το βουνό και να το βάλουμε σαν νησί στην θάλασσα ή την θάλασσα να την πάμε να την κάνουμε λίμνη γύρω από το βουνό. Αρκεί να μας τροφοδοτούν με το πνεύμα τους.
    «Ο ακριβής λόγος των πραγμάτων....»
    πολύ όμορφη κουβέντα.


    @Verónica Marsa
    "(LO BREVE SI BUENO, DOS VECES BUENO
    Σωστά. Τα ακριβά αρώματα σε μικρό μπουκάλι μπάινουν.
    Είναι εξαιρετικά μεγάλη η χαρά μου όποτε σε βλέπω και σε ευχαριστώ για αυτό.
    Espero poder escribir y otras historias similares!!! Espero
    Muchos Besos!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. @IonnKorr
    Βρε συ έχεις νονό με ξενοδοχείο; Και στην Κέρκυρα κιόλας; Είναι καινούργιο ή παλιό;
    Ένας πολύ καλός μου φίλος και συνάδελφος δούλεψε πολλά χρόνια σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο εκεί.
    Είναι αλήθεια. Στα ξενοδοχεία δεν υπάρχει ρουτίνα. Κάθε στιγμή κάτι συμβαίνει.
    Ναι είχα την τύχη να ζήσω μια ζωή αρκετά πλήρη. Υπήρξε βεβαίως και αντίτιμο που πληρώθηκε όπως γίνεται πάντα. Τίποτα δεν σου χαρίζεται.
    Ωραία η ερώτηση σου.
    Ναι!
    Αν δεν είχα την διάθεση ή την κάποια ευχέρεια να γράφω και να ανασύρω από τα ντουλάπια της μνήμης γεγονότα ίσως να με έπιανε όχι μόνο μελαγχολία αλλά και κατάθλιψη. Η αναμόχλευση του παρελθόντος με αυτό τον τρόπο δρα ψυχοθεραπευτικά. Με τον τρόπο δε που γίνεται μέσα, από τούτο το μέσο όπου υπάρχει αυτή η επαφή και η αλληλοεπίδραση είναι ακόμη πιο αποτελεσματική η όποια ευεργετική δράση της ανάσυρσης περασμένων γεγονότων.
    Πες του νονού σου αν θέλει έναν παππού για διευθυντή έρχομαι. Αλλά μαζί με τα εγγόνια μου που θα κάνουν τα γκρουμ.
    Να σαι καλά Ιονν φίλε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Τέλος κι αυτό;
    Γιατί τόσο σύντομα;

    Δε μπορουσες να μας διηγηθεις και αλλες περιπετειες;

    Χμ, τώρα επιασα το υπονοουμενο για το πόδι...στο σχόλιο σου σε μένα.

    Ειμαι λιγο αργόστροφη βλέπεις!

    Λοιπον εκείνο που με ανησυχεί με σένα είναι πως όταν τελειώνει κάτι αρχίζω να σκεφτομαι χίλια δυο σκηνικά για το επόμενο που θα αρχίσεις.

    Μας κρατας γερά στην πένα σου, να το θυμασαι αυτο!

    Επίσης με ανησυχεί που ακομη δεν έχει σχολιασει ο Ionn....

    Φιλιά πολλάαα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Τι κρίμα να χάνεται έτσι ο άμοιρος άνθρωπος!Οσο για τα υπόλοιπα με το νιόπαντρο ζευγαράκι...τι να πω;;;
    Ελπίζω να βρέθηκε άνθρωπος να τους
    τακτοποιήσει χα χα χα χα
    Μια φορά έκατσα να διαβάσω το ποστ
    και μου πεσε βαρύ!!!!Φιλιά πολλά
    Χριστόφορε! Καλή δημιουργική συνέχεια!

    Υ.γ Σ ευχαριστώ που με θυμάσαι
    και περνάς απ τα μέρη μου :)
    Πολύ το χαίρομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. μπορεις να μου πεις που τα θυμασαι ολα αυτα ? κρατουσς σημειωσεις απο τοτε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. @Coula
    Μα αυτές οι ιστορίες θα είναι σύντομες. Μα ακόμα δεν άρχισα.
    Οχι το ενδιαφέρον για το πόδι σου δεν έχει σχέση με αυτό αλλά με το γεγονός ότι γυναικείο πόδι είναι μια ανοδική λεωφόρος. Μα με καταλαβαίνεις ή όχι;
    Μα Ιονν είναι λίγο πιο πάνω από σένα δεν τον είδες; Θα θιγεί τώρα.
    Θέλω κι άλλες εκπομπές.
    Καλή σου νύχτα. Καλή νύχτα πόδι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. @D. Angel
    Αλήθεια ήταν η πρώτη φορά που διάβασες; Και γιατί σου έπεσε βαρύ; ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ
    Περνάω από τα μέρη σου γιατί με ευχαριστεί πολύ.
    Καλή σου νύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Καλε
    δεν θελω να τελειωσειιι!!!
    γκρρρ
    αααα..ηταν τοσο..τοσο..
    δεν υπαρχει λεξηη..
    βρε Χριστοφορε..ειχες σκεφτει ποτε να γινεις σκηνοθετης.
    Οι σκηνες οπως τις περιγραφεις ειναι απιστευτες..σε παρασυρουν..

    ΑΛΛΑ..

    διαμαρτυρομαι...ηθελα και αλλο..
    ουφ
    περιμενω τωρα την επομενη..
    (να φαω και τα υπολοιπα νυχια..στα μισα εμεινα..ΡΡ)

    φιλια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. @ΚΑΛΥΨΩ
    Αντί να γίνω εγω σκηνοθέτης έγινε η κόρη μου ηθοποιός!!! χα χα Και απέκτησα και γαμπρό ηθοποιό. Λες να τους κάνω τον σκηνοθέτη εγώ τώρα;
    Καλυψώ μου ξέρεις την εκτίμησή μου για σένα και τα υπέροχα δημιουργηματα σου για αυτό και έχουν μεγάλη αξία τα λόγια σου.
    Α! Με την ευκαιρία! Τα νύχια έχουν ασβέστιο κάνουν καλό στα κόκκαλα!!
    Αλλα με ρέγουλα μη τα φας όλα όμως. χα χα χα
    Με πολλές ευχαριστίες σου εύχομαι καλή μέρα να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. @ΜΑΓΟΣ
    "κρατουσς σημειωσεις απο τοτε?"
    Ναι Μάγε είχα και γραμματέα! χα χα χα.
    Όταν θα φτάσεις στα χρόνια μου θα δεις ότι κι εσύ θα θυμάσαι με νοσταλγία χρόνια που σήμερα ίσως να μην τους δίνεις σημασία, αλλά εκεί βρίσκεται η ρίζα που σε έκανε σήμερα αυτόν τον θαυμάσιο άνθρωπο που είσαι.
    Θέλω όμως να σε ευχαριστήσω κι απο εδώ για την υπέροχη αφιέρωση. Με συγκίνησες πάρα πολύ .....και θα το γράψω στις σημειώσεις μου!!!
    Να είσαι πάντοτε καλά και να τραγουδάς φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. "Όποιου του μέλλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει!!"

    Έμεινα με κενά!
    Τι ήθελε επιτέλους το ζευγάρι;;

    Μπορώ να μάθω;;

    Χριστόφορε, πολυμήχανε, αλλοίμονό σου αν κυνηγάς και τώρα τα μωρά κάτω από το γραφείο...γιατί θέλω να μπεις εδώ: http://anemondixtia.blogspot.com/2010/11/blogging.html

    Καλό μεσημέρι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Η Meggie έκανε σοφή παρατήρηση.
    Τα συναισθήματά σου, την εσωτερική πάλη σου στα όσα διαδραμματίζοντα κάθε φορά..θα ήθελα να ήξερα τις διακυμάνσεις και τις αποχρώσεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Λένε πως η αρχή δεν είναι μόνο το μισό του όλου, αλλά προδικάζει και το τέλος..
    Μέσα απο τη δική μου οπτική γωνία, δικαίωσες αυτή την άποψη. Στα θετικά κι αυτό!

    Τώρα, αν απο άλλες οπτικές γωνίες αναγνωστών φαίνεται απότομο το τέλος της επεισοδιακής (πράγματι) ιστορίας, ή αν δημιουργεί κενά και γεννά ίσως ερωτήματα χωρίς απαντήσεις κατα την ολοκλήρωση, είναι ίσως γιατί οι διάφορες συγκυρίες της καθημερινότητας είναι απο μόνες τους σουρεαλιστικές, γιατι προφανώς, η ίδια η ζωή δημιουργεί όπου κι όπως εκείνη θέλει, και καρφί δεν της καίγεται άν οι αποδέκτες τέτοιων δημιουργημάτων της μένουν με στόματα ανοιχτά, ή εν απορία! Αυτό που μάλλον την ενδιαφέρει, είναι να προκαλεί και να προτρέπει τον οργασμό και την παραγωγή των σκέψεων του αποδέκτη προς όφελός του, διδάσκοντάς τον οτι πάντα η απαντήσεις ενυπάρχουν μέσα τις ίδιες τις ερωτήσεις! Περίτεχνο απο αιώνες τώρα το παιχνίδι της!

    Αυτό όμως που έχει περισσότερη σημασία εδώ, είναι οτι η γοητεία που λείπει (ίσως) απο τα (ψυχρά - γυμνά)γεγονότα, προστίθεται και συμπληρώνεται επαρκώς απο τον τρόπο απόδοσης και περιγραφής τους απο τον συγγραφέα!... λές και ο συγγραφέας συμπλέει εναρμονισμένα με τις προθέσεις και τους σκοπούς της ζωής, η οποία δημιουργεί με σοφία, απαιτώντας την υπέρβαση των θνητών μυαλών μέσω κινήτρων.. και χρησιμοποιώντας η ίδια τον συγγραφέα που έχει επιλέξει ως συνεργάτη για τους σκοπούς της... άλλοτε εκούσια και άλλοτε ακούσια!
    Κι αφήνει ανοιχτά τα ενδεχόμενα στην αντίληψη του κάθε αποδέκτη!

    Αυτά τα ολίγα!...
    Πάμε για τα επόμενα αγαπητέ ψηφοφόρε μου! χε χε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. @Ρεγγίνα
    Ταξίδεψα μέχρι το χωριό σου το παραδοσιακό. Θα ξαναπάω.
    Το ζεύγάρι τι ήθελε; Ελα ντε; Μου γράφουν εδώ κάτι για τριο κιτάρα και τέτοια. Τια να σου πω. Αθώος άνθρωπος είμαι.
    χα χα χα
    Μωράαα; Μη ξεχνάς τότε ήμουνα 35 χρονών μόνο. χε χε χε

    Ναι η Meggie είναι απόλυτα σωστά αυτά που λέει. Γι αυτό ένα από τα πέντε θετικά που θα γράψω είναι ότι οι παρατηρήσεις των άλλων σε βελτιώνουν.
    Θα τα πούμε ξανά soon. Και σε ευχαριστώ που ήρθες και που με κάλεσες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. @The Watcher
    Φίλε μου αυτό δεν ήταν σχόλιο. Διάλεξη υψηλού επιπέδου, «Περί Στόχων Δημιουργικής Γραφής» ήταν.
    Τι να πω. Διαβάζοντας το διδάχτηκα. Σε βεβαιώνω ότι δεν υπερβάλλω στο ελάχιστο.
    Ξέρω βέβαια το επίπεδό σου από τις αναρτήσεις σου αλλά και από άλλα σχόλια σου αλλά πάντοτε γοητεύομαι από την βαθύτητα της σκέψης σου.
    Ψηφοφόρος σου ο Χριστοφόρος (έτσι θα έπρεπε να τονίζεται το όνομά μου.
    Να σαι καλά για τον κόπο σου και σε ευχαριστώ θερμά για την εξαιρετική αυτή τοποθέτηση!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Δεν μπορω να πω οτι εμεινα εντελως ικανοποιημενη.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Χριστόφορε μου
    δεν γραφω και δεν διαβάζω μεγάλα ποστ
    γενικά!!!θα πρέπει να χω πολύ χρόνο για να το κάνω και δυστυχώς δεν....
    Γι αυτό μου πεσε βαρύ!Κατά τα άλλα το βρήκα απολαυστικό και δεν με κούρασε!Βέβαια το τέλος λίγο μου άφησε κενά αλλά είναι οκ! Φιλιά πολλά και καλό Σ/Κ από τώρα γιατί δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξαναπεράσω!
    Σμουατςςςςςςςς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. @Ρίκη Ματαλλιωτάκη
    Καλή μου Ρίκη, εγώ δεν έμεινα καθόλου ικανοποιημένος. Αλλά τώρα έγινε. Και έγινε και μάθημα!
    Σε ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου κάνεις

    @D. Angel
    Τι εννοείς με το "δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξαναπεράσω".
    Τα Σμουατςςςς ελήφθηκαν με ευχαρίστηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Απίστευτο...

    Εναλλαγή συναισθημάτων από το ένα λεπτό στο άλλο!

    Εκεί που χαμογελούσα με τον αμήχανο διευθυντή , μπροστά σε μια τόσο ερωτική γυναίκα,εκεί κρατούσα την αναπνοή μου... πένα ολόδροση το ξαναλέω!
    Δεν παραβλέπω το γεγονός ότι ο "σύζυγος" συναινούσε , αλλά τι περιμένεις από "αλλοδαπούς συζύγους" ... εκτός και είχαν διαβάσει τα "Μαύρα φεγγάρια του έρωτα" και ήθελαν να κάνουν πράξη όσα απίστευτα είχαν θαυμάσει! Αν και νομίζω οτι η χρονική στιγμή είναι πολύ πιο πίσω από την συγγραφή αυτού του βιβλίου !
    Ποιός ξερει;;

    Όμως αν και όλοι προσδιόρισαν το τέλος ο κ.Καπετανάκης, έδειξε με το επίσημο ντύσιμο του , την αρχή!

    Ακόμη και αν η τύχη δεν τα έφερε ώστε να συναντηθούν οι δυο άνδρες , τίποτα δεν τελειώνει, τελικά, ποτέ!
    Πάντα κάτι νέο αρχίζει!
    Αυτό που περιμενω με αγωνία, το νέο βούτημα της πένας σου στις αναμνήσεις!

    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Πολλές απορίες έχεις!!!
    Χα χα χα χα
    Εώς το Σ/Κ εννοούσα αλλά
    να που πέρασα για να στο ξαναπώ!
    Καλό Σ/Κ
    Σμουατςςςςς

    D.Angel

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. @Καπετάνισσα
    Οφείλω να πω ότι έφερες με την είσοδό εδώ την δροσιά και την αύρα της θάλασσας. Της θάλασσας που σημειωτέον εγώ πρωτοείδα στα 21 μου.
    Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Αν και οφείλω να ομολογήσω ότι περίμενα πολύ περισσότερα από τον εαυτό μου σε τούτη ειδικά την ιστορία.
    Πάντως εκεί στο δικό σας καράβι θα πρέπει ο Καπετάνιος σου να είναι ευτυχής με τέτοια Καπετάνισσα που έχει στο πλευρό του.
    Χαίρομαι που σε είδα εδώ μέσα και ελπίζω ότι μιά με τα κύματα της θάλασσας της δικής σας και μια με τα δικά μας ταξίδια όλοι να
    συνταξιδέψουμε σε όμορφους τόπους του νου και της καρδιάς.
    Με όλες μου τις ευχαριστίες και τις ευχές για καλοτάξιδες θάλασσες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. @D.Angel
    Με τρόμαξες. Μπράβο σου πάντως που ήρθες να με καθησυχάσεις.
    Καλό σου Σ/Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Χριστόφορε!!
    Εγώ εννοούσα τα εγγονάκια σου που τα κυνηγάς γύρω από τα έπιπλα!!

    Καλά έκανες και αντιστάθηκες στο τρίο- κιθάρα, παραήταν ..φάλτσο..

    Ταξίδεψες ή "ταξίδεψες" στο χωριό μου;;
    Διότι αν υποψιαστώ οτι ήρθες έξω από το πορτόνι μου και δεν μου χτύπησες, τι να πω..
    Έχει πολύ άρωμα αγριονέρανζο πνιγμένο μέσα στα βέρντε των παιδικών χρόνων, κι αρώματα Μνήμης πολλά!

    Περιμένω μ ανυπομονησία το επόμενο σου έργο.

    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Και εγώ έτσι σκέφτηκα αμεσως Χριστόφορε όπως τη kariatida62..
    Τι σου είναι αλήθεια η ζωή!...ξεπερνά στη φαντασία
    και τον καλύτερο σεναριογράφο!
    Θα ήθελα όμως και άλλο...
    Γενικά μου αρέσει όταν διαβάζω κάτι φτάνοντας στη τελευταία τελεια
    να είναι τελεια.
    Να μην μου αφήνει ερωτηματικά...
    Σε ευχαριστούμε που τα μοιράζεσαι μαζί μας.
    Είμαι σίγουρη πως και οι υπόλοιποι όπως και εγώ περιμένουν με ανυπομονησία το επόμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. @Ρεγγίνα
    "Ταξίδεψα". Θα έχεις ήδη δει τις πατημασιές μου. Αλλά όπως το περιγράφεις μου φαίνεται ότι θα ΤΑΞΙΔΕΨΩ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. @Elena G.
    Αυτό που λες για την τελεία να είναι τελεία. Συμφωνώ κι εγώ.
    Νιώθω πραγματικά χαρούμενος από την επίσκεψη σου αλλά και τις απόψεις που καταθέτεις.
    Ελπίζω σύντομα να φέρω κάτι νέο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Ξαναγράφω το σχόλιο με το σωστό τραγούδι!!!!!!!!!

    Kαλησπέρα Χριστόφορε!!

    Άργησα λίγο αλλά το απόλαυσα. Θα συμφωνήσω με τη Σταυρούλα και θα σου πω ότι με μάγεψε η περιγραφή του βουνού απ' την αρχή ως το τέλος.

    Εγώ περιμένω. Πάντα περιμένω. Να σε βάλω κάποια στιγμή στο ράφι της βιβλιοθήκης μου... να το ξέρεις.

    Η πένα σου είναι μεστή. Κι αν για κάποιους ορισμένα πράγματα είναι λανθασμένα, για κάποιους άλλους μπορεί να είναι σωστά. Τίποτα δεν βρίσκεται απόλυτα τοποθετημένο σε θέση στατική σε αυτόν τον κόσμο.

    Προσωπικά μου άρεσε η φόρμα που χρησιμοποίησες. Ένιωσα να αυξάνεται η αγωνία μου για το τι μέλλει γενέσθαι στο επόμενο λεπτό. Μου άρεσε ο τρόπος που έδεσες την ιστορία του γερμανού στρατιώτη που ήρθε να συναντήσει τον κρατούμενο του οποίου του είχε σώσει τη ζωή.

    Μα πιο πολύ μου άρεσε εκείνο το χειμαρρώδες κλάμα, η υγρή βουή που όρμησε απ' το βουνό αγνοώντας όλα εκείνα τα μικρά κι εφήμερα που χτίζουν οι άνθρωποι.

    Καταστροφή το ξέρω.
    Ποτάμι ορμητικό.
    Μα μου άρεσε...

    srtrangers in the night

    ΑπάντησηΔιαγραφή