11/9/79 [α] Οι Ρυτίδες του Βουνού

Π Ρ Ο Λ Ο Γ  Ο Σ

     Στη σειρά με την ετικέτα  "HOTEL" θα περιγράψω γεγονότα που έζησα κατά την δεκαπεντάχρονη, θητεία μου ως στέλεχος και διευθυντής στον τομέα του τουρισμού και συγκεκριμένα στον ξενοδοχειακό. 

Τα τουριστικά ξενοδοχεία είναι μια μικρογραφία μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας όπου συμβαίνουν τα πάντα. Έρωτες, πάθη, αρρώστιες, μίση, κλοπές,  αλλά και φόνοι, θάνατοι από ατυχήματα, φυλετικές διαμάχες, φυσικές καταστροφές παράξενα γεγονότα κτλ. 
Τα πρόσωπα είναι υπαρκτά αν και σκοπίμως έχω αλλάξει ονόματα. Μερικά από τα άτομα αυτά ίσως και να μη βρίσκονται ανάμεσά μας πια. Το περιβάλλον και οι ξενοδοχειακές μονάδες επίσης υπαρκτές, με άλλες όμως ονομασίες. Πρόκειται βέβαια για διήγημα βασισμένο  όμως σε πραγματικά περιστατικά.

    Ελπίζω να έχουν ενδιαφέρον  όσα αφηγηθώ. Οι εντυπώσεις, οι υποδείξεις και οι κριτικές είναι πάνω από  επιθυμητές.

________________________________________________

ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ  «MARE DI CRETA»

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 1979

07:15 πμ

    Ξύπνησα απότομα και πετάχτηκα απ το κρεβάτι! Σκόνταψα σε μια πολυθρόνα και παραλίγο να πέσω με φόρα πάνω στην πόρτα του μπάνιου. Τούτο το δωμάτιο ήταν η πρώτη φορά που μου το είχαν δώσει και δεν το ήξερα.

    Κάθε φορά η ίδια η ιστορία. Κάθε βράδυ το ίδιο σκηνικό. Εγώ με έναν ταξιδιωτικό σάκο  για κουστούμια και μια μικρή τσάντα για είδη μπάνιου στα χέρια μπροστά στην ρεσεψιόν να κάνω πάντα την ίδια ερώτηση:

    «Σε ποιο δωμάτιο απόψε;»

Σπάνια είχα την τύχη να κοιμηθώ δυο συνεχόμενες βραδιές στο ίδιο δωμάτιο. Σαν τσιγγάνος πολυτελείας. Από τα μέσα Ιουλίου μέχρι τέλος  Σεπτεμβρίου, κάθε καλοκαίρι "δοκίμαζα"  κι ένα από 2.500  τα κρεβάτια  των μπάγκαλοους και του κυρίως κτιρίου  του πολυτελούς ξενοδοχείου "MARE DI CRETA" που βρισκόταν κάπου εκεί γύρω στα 25 με 30  χιλιόμετρα έξω από το Ηράκλειο Κρήτης. 
Και να σκεφτεί κανείς ότι ήμουνα ο διευθυντής του ξενοδοχείου. Αλλά τι να γίνει! Εγώ έφταιγα που το παραγέμιζα με τις κρατήσεις που έκανα.
Έτσι λοιπόν  κοιμόμουν σε όποιο κενό δωμάτιο τύχαινε να υπάρχει κάθε βράδυ.  Βέβαια ήμουν μόνο 35 χρονών και δε με πείραζε. Τώρα αν μου αλλάξεις το μαξιλάρι γίνομαι θηρίο.

    Είδα ότι ήμουνα σε δωμάτιο του πρώτου ορόφου στο κυρίως κτίριο. Άνοιξα το παράθυρο. Μια βαρεία γκρίζα συννεφιασμένη και ζεστή μέρα ξεκινούσε.  

     Η θέα που ξετυλιγόταν από το παράθυρό μου ήταν πραγματικά επιβλητική. Όχι δεν έβλεπα θάλασσα. Αντιθέτως έβλεπα πίσω. Στο βουνό. Ένα παράξενο τριγωνικό βουνό, σαν ηφαίστειο έμοιαζε, ολόγυμνο. Πράσινο ούτε για δείγμα.  Ήταν δε πολύ "χαρακωμένο", γεμάτο αυλακιές σαν μακριές βαθιές  ουλές που ξεκίναγαν από την κορυφή και κατέβαιναν στους πρόποδες. Υπήρχε μάλιστα μια μεγάλη αυλακιά, που ξεκίναγε ακριβώς από την μυτερή κορυφή του.  Συνέχιζε, μέχρι κάτω στον δρόμο που έγλυφε τους πρόποδες του βουνού και χανόταν κάτω από την άσφαλτο. Περνούσε στη συνέχεια απέναντι, έβγαινε στην επιφάνεια  ανάμεσα από το γκαζόν του κήπου του ξενοδοχείου, σχηματίζοντας ένα ρήγμα, μέχρι που χανόταν στην θάλασσα. Στον γαλαζοπράσινο κόλπο. 

Πάνω από την κοίτη αυτού του θέοστεγνου χείμαρρου υπήρχε μια όμορφη ξύλινη ρομαντική καμπυλωτή γέφυρα που ένωνε τις δυο όχθες.

    Ντύθηκα με επιμέλεια όπως κάθε πρωί με κουστούμι και γραβάτα και κατέβηκα στην τεράστια κουζίνα στο ισόγειο. Το συνήθιζα αυτό. Έλεγα δυο κουβέντες με τον Σεφ και τους βοηθούς του, κοίταζα το μενού της ημέρας και μετά πήγαινα και καθόμουν στο "ταμπλό".     Ταμπλό λέγαμε τότε  το γραφείο που δέχεται τις παραγγελίες και εκδίδει τους λογαριασμούς.  Το άγχος  μου πάντα ήταν το Ρουμ Σέρβις. Είχα μια μανία να εκτελείται γρήγορα και σωστά.  Γιατί πίστευα  ότι από το σωστό ξεκίνημα της μέρας του ο πελάτης κρίνει το ξενοδοχείο. Με την ευκαιρία που ήμουν κάτω στην κουζίνα, μου έφτιαχναν και  έναν περιποιημένο διπλό ελληνικό καφέ σκέτο, καθώς παρακολουθούσα την διαδικασία του σερβιρίσματος του πρωινού,   χωρίς όμως να μπλέκομαι στα πόδια του Μαιτρ και των σερβιτόρων. Την εποχή εκείνη δεν είχε αρχίσει ακόμη η μόδα των μπουφέδων στα πρωινά και στα άλλα γεύματα. Εκείνη την ώρα μέσα στην μεγάλη τραπεζαρία έπαιρναν το πρωινό τους περίπου οχτακόσια σαράντα άτομα.

08:15 πμ

    Όταν βεβαιώθηκα ότι όλα πήγαιναν καλά και ο χρόνοι του σέρβις ήταν αρκετά καλοί, σηκώθηκα να φύγω. Είπα κάνα δυο αστεία με τον αρχιμάγειρα και ανέβηκα  στο γραφείο μου που ήταν στο ισόγειο πίσω από την ρεσεψιόν για να ασχοληθώ και λίγο με τα γραφειοκρατικά και την αλληλογραφία.
     Στάθηκα και κοίταξα από το παράθυρο τον μολυβένιο βαρύ συννεφιασμένο ουρανό.  Το βουνό που έβλεπα από το δωμάτιο όπου πέρασα την προηγούμενη νύχτα φαινόταν κι από  εδώ. Μάλιστα εκείνη ακριβώς την στιγμή μια χαραμάδα στα γκρίζα σύννεφα, επέτρεψε σε μια ομάδα ακτίνες του ήλιου να φωτίσουν  λες και την σημάδευαν, την τριγωνική κορυφή του βουνού. 
     Ήταν σαν να παρακολούθησα μια στιγμιαία θεατρική παράσταση με πρωταγωνίστρια την κορυφή  απ όπου ξεκινούσαν  αυλάκια που θύμιζαν βαθιές ρυτίδες σε περήφανο γερασμένο πρόσωπο, που είχε χρόνια να δακρύσει.  Η κουφόβραση ήταν ήδη αισθητή. 
     Τότε δεν είχαν αρχίσει ακόμη να μπαίνουν τα κλιματιστικά μηχανήματα παντού όπως σήμερα. Μιλάμε για πριν από τριάντα ένα χρόνια!!!
    Ένα χτύπημα στην πόρτα.  
    «Ναι;» φωνάζω
   «Καλημέρα»
Ήταν ο υπεύθυνος υποδοχής  0 Νίκος Σπύρου. Με τον Νίκο ήμασταν φίλοι και συμμαθητές στη Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων. Ήταν άλλωστε ο μόνος που μου μιλούσε στον ενικό όταν είμαστε μόνοι. Ήταν ένας άριστος επαγγελματίας. Μιλούσε άπταιστα Αγγλικά και Γερμανικά. Ήταν ιδανικός για  το πόστο. Έξυπνος, με χιούμορ, αλλά και μεθοδικότητα. Δεν είχαν μπει ακόμη οι υπολογιστές στην ζωή μας και όλη η δουλεία γινόταν στο χέρι. Υπήρχαν κάτι βιβλία που αν τα έβλεπε σημερινός ξενοδοχοϋπάλληλος θα γελούσε. Κι όμως με κείνα τα μέσα γινόταν μια χαρά η δουλειά και μάλιστα σε ένα ξενοδοχείο δυόμιση χιλιάδων κλινών που μαζί με τα τρίκλινα και τετράκλινα χωρούσε ακόμη και  3000 χιλιάδες ανθρώπους. Χώρια οι 800 εργαζόμενοι. Μια μικρή πόλη ήταν. Σαν δήμαρχος ένιωθα.
    «Τι γίνεται ρε Νίκο; Πως πάμε;"ρώτησα
    «Μια χαρά.»
    «Πόσους κοιμίσαμε απόψε;»
    «Δύο χιλιάδες  διακόσιους» μου απάντησε
    «Άρα είχαμε κενά» είπα
    «Κάτι ακυρώσεις της τελευταίας στιγμής από το Αγγλικό γκρουπ»
Όσο μιλούσαμε εγώ είχα σηκωθεί και κοίταζα από το παράθυρο. 
Ο Νίκος το πρόσεξε.
    «Μα τι βλέπεις;»
    «Το βουνό απέναντι» του απάντησα
    «Και τι έχει το βουνό;» ρώτησε
    «Πολλές κοίτες παλιών χειμάρρων»
    «Και λοιπόν;»
    «Τίποτα. Να έτσι σήμερα από την ώρα που ξύπνησα μου κόλλησε να τους κοιτάζω»
    «Δε πας να ξεκινήσεις την βόλτα σου πριν έρθει ο Καπετανάκης και σε πιάσει στην πάρλα;»
Ο κύριος Γιάννης Καπετανάκης ήταν ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου. Εξαίρετος άνθρωπος, πανέξυπνος,  μορφωμένος, αποφασιστικός, διορατικός, αλλά και πολυλογάς.
Έπρεπε να ξεκινήσω την βόλτα μου στα τμήματα του ξενοδοχείου. Κάθε πρωί ήταν η ρουτίνα μου. Η επαφή μου με το προσωπικό ήταν στενή. Τους ήξερα όλους με τα μικρά τους ονόματα. Ακόμη και την οικογενειακή τους κατάσταση γνώριζα. Αυτό έκανε την δουλειά  μου  πιο εύκολη.
    Με αυτή την ζέστη τώρα το κουστούμι και η γραβάτα ήταν πρόβλημα. Αλλά είχα πια συνηθίσει. Πριν ξεκινήσω για έξω, έριξα πάλι μια ματιά στο τριγωνικό βουνό και τον μολυβένιο ουρανό που μου βάραινε το στήθος. 
    Κι εγώ αναρωτιόμουν τώρα, τι με είχε πιάσει σήμερα με το βουνό εκεί απέναντι. Κάθε μέρα εκεί ήταν, σήμερα βρήκε να μου τραβήξει το ενδιαφέρον;
    «Άσε τις βλακείες» μονολόγησα και πήγα για την πρωινή μου επίσκεψη στα τμήματα εκμεταλλεύσεως του ξενοδοχείου.
    Ο ουρανός ήταν λες και και τον είχες σκεπάσει με φλούδες από μολύβι. Και η ζέστη αφόρητη. Οι τουρίστες ήδη ξαπλωμένοι με τα μαγιό τους γύρω από τις πισίνες.
Κοίταξα το ρολόι μου.Ήταν μόνο εννέα το πρωί. 
Εκείνη την στιγμή κανείς δεν μπορούσε να ξέρει πόσο θα κρατούσε αυτή η μέρα. 
Η 11η Σεπτεμβρίου του 1979!


Συνεχίζεται