11/9/79 [β] Kapitän Carl Adler

Σύνδεση με [α]

Ο ουρανός ήταν λες και και τον είχες σκεπάσει με φλούδες από μολύβι. Και η ζέστη αφόρητη. Οι τουρίστες ήδη ξαπλωμένοι με τα μαγιό τους γύρω από τις πισίνες.
Κοίταξα το ρολόι μου.Ήταν μόνο εννέα το πρωί. 
Εκείνη την στιγμή κανείς δεν μπορούσε να ξέρει πόσο θα κρατούσε αυτή η μέρα. 
Η 11η Σεπτεμβρίου του 1979!

__________________________________________

ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ  «MARE DI CRETA» 

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 1979
 

09:15 πμ

    Μόλις βγήκα από το γραφείο μου  για την  καθιερωμένη επιθεώρηση, των τμημάτων,  πήγα και στάθηκα για λίγο στον πάγκο της ρεσεψιόν. Κοίταξα τριγύρω. Όμορφο θέαμα. Πέτρινο δάπεδο. Ωραία χωριάτικου στυλ έπιπλα. Υπέροχα χρώματα. Πολύ μεγάλος,  άνετος και ζεστός χώρος, υπερυψωμένος  για να μπορεί ο κάθε πελάτης που στεκόταν εκεί κατά την  άφιξή του, να έχει θέα στον πανέμορφο κόλπο και την εξωτερική πισίνα.

     «Χερ Ντιρέκτορ!" ¨άκουσα μια  δυνατή φωνή από πίσω μου. Γύρισα προς την κεντρική είσοδο και βλέπω έναν ψηλό γεροδεμένο μεσόκοπο κύριο με πυκνά γκρίζα μαλλιά και φροντισμένο κατάλευκο μουστάκι. Φορούσε ένα λευκό λινό παντελόνι και κίτρινο πουκάμισο.

Ο ξένος προχώρησε με ζωηρά και αποφασιστικά  βήματα προς το μέρος μου. Στάθηκε χαμογελώντας μπροστά  μου σε στάση  προσοχής και με χαιρέτισε.....στρατιωτικά φέρνοντας την παλάμη του σε ένα φανταστικό γείσο πηληκίου.  
    Εγώ κάπως σαστισμένος χαμογέλασα, νιώθοντας τα βλέμματα του Νίκου Σπύρου του υπεύθυνου υποδοχής και της μελαχρινής  συναδέλφου του, Γεωργίας Μαυράκη. 

Άπλωσα το χέρι μου να  χαιρετίσω τον ξένο. Εκείνος άρπαξε το χέρι μου και το έσφιξε με δύναμη δυσανάλογη για την ηλικία του. 

    «Χερ Ντιρέκτορ» επαναλαμβάνει και χαμογελώντας μου είπε ...στα Ελληνικά:   
    «Εγκώ πόλεμος παρασουτίστ. Εγκώ πέφτει εντώ Κρήτη απο ουρανός με παρασούτ. Πατέρας ντικός σου με ντουφέκιο μπαμ μπαμπ εμένα πόντια μου. Εγκώ πέσει κάτω. Παρασουτ πάνω κεπάλι μου, πόντια μου πονάει. Πολύ blut, αίμας πολύς.» Σκύβει σηκώνει το μπατζάκι του δεξιού του ποδιού και μου δείχνει μια άτριχη γάμπα όπου  φαίνονταν καθαρά  δυο μεγάλες ωοειδείς βαθιές ούλες.
Κατεβάζει το πόδι του και με κοιτάζει σοβαρά : 
    «Χερ Ντιρέκτορ, πατέρας ντικός σου,  σε πόντι ντικό μου έκανε πολύ μεγκάλο πόνο.  Εσύ πληρώσει εμένα φιλ, πολλά, γκέλντ  γιέτς, τώρα!!» Μόλις τέλειωσε σιώπησε και στάθηκε να με κοιτάζει ανέκφραστος.
Ένιωσα το βλέμμα του να με διαπερνάει. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Γύρισα  με τρόπο  και είδα τον Νίκο  πίσω από τον πάγκο της ρεσεψιόν να στέκεται με απορημένη έκφραση.
    Ο Γερμανός αφού έμεινε  εκεί με το βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου χωρίς να μιλάει, ξαφνικά...... έσκασε στα γέλια. Έπιανε την κοιλιά του από τα γέλια. Κάτι πελάτες που ήταν στην υποδοχή στάθηκαν και μας κοίταζαν παραξενεμένοι.
    Κάποτε αυτή θύελα του γέλιου κόπασε. Στάθηκε, άπλωσε το χέρι και με χτύπησε φιλικά στον ώμο. Ύστερα από το τσεπάκι του πουκαμίσου του έβγαλε ένα μικρό μπλοκάκι έκοψε μια σελίδα και μου την έδωσε. Λέγοντας μου:
    «Εγκώ Καρλ Αντλερ  από Österreich (Αυστρία)», είπε κι έφυγε καμαρωτός, καμαρωτός ο Αυστριακός και όχι  Γερμανός τελικά.
Κοίταξα το χαρτάκι που μου έδωσε. Ήταν μια αριθμημένη λίστα γραμμένη στα Αγγλικά.
Είχε ο αθεόφοβος Αυστριακός καταγράψει βλάβες, ελλείψεις και  άλλες παρατηρήσεις από  σημεία του ξενοδοχείου απ όπου είχε περάσει σήμερα το πρωί. Εγραφε για παράδειγμα: 
- Γάντσος πίσω από πόρτα για ρούχα στην τουαλέτα ανδρών του σνακ μπαρ σπασμένος
- Νερό τρέχει πίσω από το μπάγκαλουου 3045
- Μπουκαμβίλια κοντά στο πηγάδι στην πλατειούλα θέλει πότισμα.
- Φώτα καμμένα στην σκάλα για το Μπόουλινγκ Μπαρ
Έδωσα το σημείωμα στον Νίκο. Εκείνος το κοίταξε και μου είπε γελώντας:
    «Συγχαρητήρια κύριε Διευθυντά μόλις αποκτήσατε βοηθό τεχνικών υπηρεσιών.»
    «Δώστο στους συντηρητές  και πες τους να φροντίσουν να γίνουν το συντομότερο.» είπα κι έφυγα. 
    Το ξενοδοχείο είχε πολλά τμήματα που είχαν ήδη δουλειά εκείνη την  ώρα.  Το κεντρικό μπάρ το «Σεντιμεντάλ» δούλευε πιο πολύ τα βράδια.  Χαιρέτισα τον μπάρμαν αλλά δεν στάθηκα  να του μιλήσω γιατί ήταν γκρινιάρης και  πάντα κάποιο παράπονο θα είχε με τον αποθηκάριο ή με τις καθαρίστριες ή με τον απογευματινό βοηθό του. Τον βαριόμουν αλλά ήταν καλός στην δουλειά του  και τον ανεχόμουν.
    Βγήκα έξω προς την εξωτερική πισίνα.  Εδώ ήδη είχε αρχίσει η δουλειά. Οι πελάτες εξυπηρετούνταν από ένα θαυμάσιο σνακ μπαρ. Που είχε τα πάντα. Ήταν από τα πιο κερδοφόρα τμήματα του ξενοδοχείου και με το μικρότερο κόστος λειτουργίας.
    Θεέ μου τι ζέστη ήταν αυτή σήμερα. Και αυτή η βαριά συννεφιά σου πλάκωνε το στήθος.  Σε έπνιγε η υγρασία.  Ένιωθα τον ιδρώτα να κυλάει στην πλάτη μου.
Θα πρέπει να ήμουν αστείο θέαμα τώρα που το σκέφτομαι. Μισόγυμνοι άνθρωποι βρίσκονταν γύρω μου κι εγώ με το κουστούμι, το λευκό μου πουκάμισο και την γραβάτα να προχωράω απαντώντας σε καλημέρες καλλίγραμμων κυριών,  ξαπλωμένων γύρω από την πισίνα, με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη και μετά παραπονιόμουν γιατί με πονούσαν τα μάγουλά μου τα βράδια.
Αλλά ήταν ο κανονισμός έτσι τότε.   Όχι τα χαμόγελα.... Το κουστούμι.
    Η εξωτερική πισίνα είχε ένα αφηρημένο σχήμα.  Έμοιαζε κάπως με χταπόδι με ...τέσσερα όμως πόδια. Δύο από τα πόδια του αυτά τα ένωνε μια στενή καμπυλωτή  τσιμεντένια γεφυρούλα χωρίς παραπέτο στα πλαϊνά.  Από κει πάνω βουτούσαν μερικοί στην βαθύτερη πλευρά της πισίνας. 
    «Εϊ Χερ Ντιρέκτορ!!!» ακούω «Ωχ  πάλι ο Γερμαναράς» σκέφτηκα. Κι ας ήταν Αυστριακός ο άνθρωπος.
Έψαξα να βρω από που ερχόταν η φωνή.  Τον είδα λοιπόν στην απέναντι πλευρά της πισίνας να μου κάνει νόημα να πάω φωνάζοντας: 
    «Hier, hier» (εδώ)
Και κίνησα προς τα εκεί.  Για να κόψω δρόμο  σκέφτηκα να πάω από την καμπυλωτή γέφυρα που περνούσε πάνω από την πισίνα αντί να πάω γύρω- γύρω. 
    Ανηφόρισα λοιπόν το γεφυράκι της πισίνας και όταν έφτασα στο ψηλότερο της σημείο.....πάγωσα!. Με έπιασε ένας απίστευτος πανικός. Στεκόμουν εκεί τρέμοντας με τον ιδρώτα να κυλάει και να στάζει από την άκρη της μύτης μου. Ένιωθα τα βλέμματα των μισόγυμνων πελατών αλλά και των σερβιτόρων του σνακ μπαρ να είναι καρφωμένα πάνω μου.  Μου ήταν αδύνατον να κάνω την παραμικρή κίνηση. Ούτε μπροστά μπορούσα να πάω. Ούτε πίσω. Δεν γινόταν όμως να μείνω εκεί. Οπότε το αποφάσισα. Έσκυψα με όση ελευθερία κινήσεων μου άφηνε ο πανικός  και.......... βρέθηκα στα τέσσερα. Το σακάκι και η γραβάτα μου ανέμιζαν στην ασθενική θαλάσσια αύρα. Άρχισα  αργά- αργά να μπουσουλάω. Σαν υπερφυσικό μωρό. 
    Απόλυτη ησυχία επικρατούσε γύρω μου. Ντρεπόμουν αφάνταστα. Ολόκληρος διευθυντής  ξενοδοχείου με κουστούμι και γραβάτα, μπροστά στα μάτια των πελατών του αλλά και του προσωπικού να πηγαίνει σαν  δαρμένος σκύλος.  Ρεζίλι είχα γίνει. 
Όμως δεν είχα άλλη λύση. Προχώρησα αργά- αργά νιώθοντας την καρδιά μου να βροντοχτυπάει στο στήθος και τον ιδρώτα μου να ποτίζει το τσιμέντο. Το χειρότερο ήταν που έβλεπα το γαλανό νερό της πισίνας από κάτω μου να ανατριχιάζει από το αεράκι και ένα παιδάκι που κολυμπούσε από κάτω να έχει σηκώσει το κεφάλι του να με κοιτάει και να με δείχνει γελώντας. 
    Προχώρησα έτσι στα τέσσερα μέχρι που έφτασα στην άλλη πλευρά. 
Σηκώθηκα ντροπιασμένος και αντίκρισα τον Γερμαν... Αυστριακό να στέκεται μπροστά μου με ένα ύφος που φάνηκε σαν συμπονετικό. 
Αυτή μου την φοβία δεν μπόρεσα να την καταπολεμήσω ακόμη. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα αεροπλάνα αλλά μη με βάλεις να ανέβω σε καρέκλα να αλλάξω λάμπα. Θα το κάνω αλλά.......
    «Höhenangst?» ρώτησε. Τον κοίταξα απορημένος. «Εσύ ακροφόμπια;» πρόσθεσε.
    «Ναι» απάντησα σκύβοντας να ξεσκονίσω το πανταλόνι μου στο ύψος των γονάτων. 
    «Συγκνώμη εγκό Κάρλ, ντεν ήξερε γκια πρόμπλεμα.....» και συνέχισε να μου μιλάει σε άπταιστα............ αγγλικά.  
    «Ας καθίσουμε εδώ» μου είπε και  μου έδειξε ένα τραπεζάκι κάτω από ένα αρμυρίκι.  Η θάλασσα πίσω μας είχε το γκρίζο του ουρανού. Με ανακούφιση δέχτηκα την πρόσκληση. Είχε και ένα μπουκάλι παγωμένο νερό στο τραπέζι. Τον κοίταξα, ερωτηματικά:   «Για, για, για» μου είπε.
Άρπαξα το μπουκάλι και χωρίς ανάσα το ήπια σχεδόν όλο. Ένιωσα πολύ καλύτερα αμέσως. Εκείνος μόλις είδε την αλλαγή στο πρόσωπό μου, τέντωσε το χέρι και μου έδειξε ένα σημείο μέσα στην πισίνα. 
    «Για αυτό σε φώναξα» μου είπε
Κοιτάζω από κει  που καθόμουν και βλέπω ότι ένα πλακάκι κοντά στην επιφάνεια του νερού είχε ραγίσει.
    «Μπορεί να κοπεί κανείς με αυτό.» συνέχισε ο Καρλ.
Με φώναξε ο αθεόφοβος, να περάσω όλη την ταλαιπωρία πάνω στο σκατογεφυράκι, να γίνω ρεζίλι σε πελάτες και προσωπικό για να μου δείξει ένα ραγισμένο πλακάκι στην πισίνα.
    Όμως όσο καθόμασταν εκεί φώναξε έναν σερβιτόρο παράγγειλε δυο μπύρες - που δεν δέχτηκε να τις κεράσω εγώ κάθισε δίπλα μου. Μείναμε αμίλητοι για λίγο. Ύστερα εντελώς ξαφνικά άρχισε να μου μιλάει......... Και με πηγαίνει  πίσω στο 1943!
     Ο νεαρός λοχαγός τότε  Αυστριακός Λοχαγός (Kapitän)  της Βέρμαχτ, Καρλ Άντλερ το πρωί της  Παρασκευής 25 Ιουνίου του 1943, διατάχθηκε να μεταφέρει  σιδηροδέσμιο τον καταδικασμένο σε θάνατο  για εγκλήματα κατά του 3ου Ράιχ, Μιχάλη Πατεργιαννάκη  στο αεροδρόμιο του Μάλεμε. Από κει θα τον παραλάμβανε αεροσκάφος της  Luftwaffe  για να τον πάει στην Αίγινα και να  εκτελεστεί.
    Η συγκλονιστική ιστορία που μου διηγήθηκε  ο Καρλ και ξεκίνησε  στο Ηράκλειο της Κρήτης πριν από 36 χρόνια στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής,  ήταν γραφτό να συνεχιστεί εδώ σήμερα, στο ξενοδοχείο MARE DI CRETA την Τρίτη στις 11 Σεπτεμβρίου  του 1979.    
    Ενώ μου μίλαγε  ο Καρλ κοίταζα το  στεγνό  βαθιά ρυτιδιασμένο τριγωνικό βουνό απέναντι. Έμοιαζε να ασφυκτιά  και να καταπιέζεται κάτω από τον μολυβένιο μουντό ουρανό.