ΕΓΩ Ο ΚΛΕΦΤΗΣ!

    

Το παρακάτω κείμενο εξηγεί την πολυήμερη απουσία μου από την μπλογκόσφαιρα.

___________________________________________________

    Την Πέμπτη 6 Ιανουαρίου είχαμε προγραμματίσει με την γυναίκα μου να πάμε στην Καρδαμύλη  εκεί στην Μεσσηνιακή Μάνη,  για μερικές μέρες. Θα συναντούσαμε την κόρη μου τον γαμπρό μου και τα εγγονάκια μας και θα τους χαιρόμαστε έστω και για λίγο.

    Την παραμονή όμως της αναχώρησής μας, την νύχτα η γυναίκα μου ξύπνησε με φοβερούς πόνους στο δεξί νεφρό. Πήρε μερικά ισχυρά παυσίπονα και ο πόνος πέρασε. Σκεφτήκαμε ότι ήταν ίσως κάποιος κρύσταλλος που με τα νερά που ήπιε στην συνέχεια βγήκε. Ένιωθε τόσο καλά που οδήγησε μέχρι την Κόρινθο. Ύστερα συνέχισα εγώ μέχρι την Καρδαμύλη.

Για την ασύλληπτη ομορφιά της περιοχής θα γράψω κάποια άλλη φορά.

    Τώρα θα σταθώ μόνο στα γεγονότα που μας οδήγησαν στο νοσοκομείο.

Τις νύχτες της 8ης και 9ης Ιανουαρίου   στον ξενώνα όπου μέναμε η γυναίκα μου ανέβαζε πολύ ψηλό πυρετό με  έντονα ρίγη. Είχε ανορεξία και η διάθεση στης ήταν πεσμένη. Φανταστείτε ότι αυτή που τρελαίνεται για μπαρμπουνάκια τηγανητά, με το ζόρι έφαγε ένα.. Πίεζε όμως τον εαυτό της να μη καταλάβουν οι άλλοι πόσο υπέφερε και ιδίως τα μικρούλια μας.

    Στις 10 Ιανουαρίου αποφασίσαμε να φύγουμε  να έρθουμε στην Αθήνα και  να  πάμε απ ευθείας σε νοσοκομείο. Πήρα τηλέφωνο τις πληροφορίες και έμαθα ότι εφημέρευε ένα από τα μεγάλα νοσοκομεία των Αθηνών. 

Δεν θα αναφέρω το όνομα του νοσοκομείου. 

    Φτάσαμε κατά τις τέσσερεις και μισή το απόγευμα στο νοσοκομείο και πήγαμε στο τμήμα: «ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ». 

Πρέπει εδώ να ομολογήσω ότι η συμπεριφορά του προσωπικού, ιατρικού και βοηθητικού κάτω από τις συνθήκες πίεσης της εφημερίας ήταν άψογη. Οι άνθρωποι έκαναν ότι μπορούσαν με τα μέσα που είχαν στην διάθεσή τους. Εκείνο μάλιστα που εκτίμησα ιδιαίτερα ήταν η ανθρωπιά με την οποίαν αντιμετώπιζαν τους πολυάριθμους ασθενείς που συνέρρεαν.

Μου έκανε δε ιδιαίτερη εντύπωση η ψυχραιμία των υπευθύνων και η κατάρτιση τους.

    Η γυναίκα μου σε όλο το διάστημα κατά το οποίο πηγαίναμε από το ένα τμήμα στο άλλο  για να κάνει τις διάφορες εξετάσεις πονούσε πολύ πίσω το νεφρό της. Χρειάστηκαν δυο ισχυρές παυσίπονες ενέσεις για να  μαλακώσει  κάπως τον πόνος. 

    Θα ήταν ίσως χρήσιμο να αναφέρω εδώ ότι ο πόνος που προκαλεί ο κολικός του νεφρού είναι ένας οπό τους τρεις ισχυρότερους πόνους που νιώθει ο άνθρωπος.  Είναι  τοκετού,  της στηθάγχης και του κολικού του νεφρού, οι πιο ανυπόφοροι πόνοι.

    Μετά από τρεις ώρες παραμονής και αναμονής για την ολοκλήρωση των εξετάσεων στο τμήμα «ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΝ»  κρίθηκε τελικά αναγκαία η εισαγωγή της στο νοσοκομείο για να αντιμετωπιστεί η  οξεία πυελονεφρίτις, όπως διέγνωσαν.

    Μας πήγαν ένα θάλαμο νοσηλείας με τρία κρεβάτια.  Οι δύο κλίνες εκείνη προς τα παράθυρα και η μεσαία ήταν κατειλημμένες από δυο ηλικιωμένες κυρίες. 

Όταν μετά από λίγο τακτοποιήθηκε η γυναίκα μου στο κρεβάτι της που το στρώμα του ήταν τόσο σκληρό που λες και ήταν από πέτρα φτιαγμένο, κοίταξα  κι εγώ να βρω το κάθισμα που αναλογούσε στο κρεβάτι μας για κάτσω. Ένιωθα κι εγώ κουρασμένος μετά τόσες ώρες οδήγησης και αναμονής κάτω στα εξωτερικά ιατρεία. 
Με την πρώτη ματιά που ρίχνω αντιλαμβάνομαι ότι στον θάλαμο υπήρχε μόνο μια καρέκλα συνοδού και ήταν δίπλα στο κρεβάτι της κυρίας που ήταν προς το παράθυρο και σε αυτή καθόταν ένας κύριος γύρω στα σαράντα και έλυνε σταυρόλεξο.

    «Με συγχωρείται» λέω  «καρέκλες που βρίσκουμε;»

Ο 40άρης άφησε το περιοδικό στο κρεβάτι κι έσκασε στα γέλια. Λες και είπα κανένα ανέκδοτο.

    «Μα , μα, γιατί γελάτε;» ρώτησα απορημένος

Συνεχίζοντας να γελάει και αυτός αλλά και οι δύο κυρίες από τα κρεβάτια τους, μου λέει: «Μα θυμάστε τι με ρωτήσατε;»

Με έθιξε η ερώτηση του. Τι νόμιζε δηλαδή ότι ήμουν κανένας ξεμωραμένος;

    «Και βέβαια θυμάμαι» του λέω, «ρώτησα που βρίσκουμε καρέκλες!» είπα με κάποια έμφαση.

Άλλο ξέσπασμα γέλιο! Μα τι στο καλό! Μήπως είχα πάθει κάτι και έλεγα βλακείες χωρίς να το καταλαβαίνω; Εκνευρισμένος βγαίνω από το δωμάτιο και πηγαίνω στα γραφεία των νοσηλευτριών. Πλησιάζω μια νεαρή νοσοκόμα που κάτι συμπλήρωνε σε μια μια καρτέλα

    «Συγγνώμη» λέω με όση ευγένεια μπορούσα «μόλις ήρθαμε στο 303 και .....»

    «Όνομα; » ρωτάει

Της λέω. 

    «Ορίστε!» μου λέει  «τι θέλετε;»

    «Ήθελα να μάθω πως μπορώ να έχω μια καρέκλα.»

Φοβήθηκα ότι θα άρχιζε να γελάει κι αυτή. Διαψεύστηκα. Η κοπέλα ετοιμάστηκε να βάλει τα κλάματα. Σούφρωσε τα χείλη και ........ Την λυπήθηκα.

    «Μη κάνετε έτσι αδελφή» είπα μαλακώνοντας την φωνή μου. «Μια καρέκλα ζήτησα μόνο.»

    «Κοιτάξτε» μου είπε αφού συνήλθε από το ....σοκ! «Δεν....δεν .....οι καρέκλες συνοδών τελείωσαν» μου είπε

    «Τελείωσαν;» είπα ξαφνιασμένος «Μα τι είναι οι καρέκλες; Γάζες είναι; Ωραία και τι κάνουμε τώρα;»

Δεν είπε τίποτα πάρα μόνο έκανε με το χέρι την κίνηση εκείνη που λέει «σούφρωσε μια»

    «Τιιιιι; Να κλέψω καρέκλα; » φώναξα

    «Σςςςςς» μου έκανε έντρομη η κοπέλα  κοιτώντας γύρω της.

Φουρκισμένος επιστρέφω πίσω στο δωμάτιο. 

    «Γιατρέ, γιατρέ» ακούω και νιώθω ένα τράβηγμα στο μανίκι.

Γυρίζω. Βλέπω έναν γέροντα οποίος με είχε γραπώσει.

    «Γιατρέ μου» μου λέει «πρήστηκε κι άλλο το  ποδ......» 

    «Δεν είμαι γιατρός κύριε» του απάντησα, και τραβώντας το χέρι μου απελευθέρωσα το μανίκι μου και συνέχισα στον διάδρομο για το δωμάτιο της γυναίκας μου. 

Όταν έφτασα εκείνη με ρώτησε.

    «Βρήκες;»

    «Μπαααα!!» απάντησα και κάθισα προσεκτικά στην άκρη του κρεβατιού της. Σε λίγο όμως άρχισε να πονάει η μέση και πλάτη μου.  Σηκώθηκα. Τεντώθηκα και έκανα μερικά βήματα.  Βγήκα στον διάδρομο και στάθηκα ανάμεσα στις δύο τουαλέτες του θαλάμου. Ο συνοδός της ασθενούς που ήταν δίπλα στο παράθυρο με πλησίασε.

    «Θα μείνετε μέρες;»ρώτησε

    «Ιδέαν δεν έχω» είπα.

    «Κοιτάξτε για να βρήτε καρέκλα πρέπει να, να , .....κλέψετε μια από άλλο θάλαμο. »

    «Μα τι λέτε τώρα» είπα αυστηρά.

    «Είναι ο μόνος τρόπος» είπε εκείνος αγνοώντας την αυστηρότητα στην φωνή μου.  «Κάντε» συνέχισε «μια βόλτα στους διαδρόμους κοιτάζοντας δεξιά κι αριστερά σας και μόλις δείτε μια καρέκλα δίπλα σε κρεβάτι να είναι  αφύλακτη και τον ασθενή να κοιμάται μπείτε μέσα, αρπάξτε την και φύγετε τρεχοντας.»

    «Μα είναι πράγματα αυτά;» είπα.

    «Ε! Τότε θα μείνετε όρθιος»είπε,  μπήκε πάλι στο δωμάτιο και κάθισε στην καρέκλα δίπλα στην ασθενή του αφού πρώτα έβγαλε πάνω από την καρέκλα μια τσάντα, και δυο μπουφάν που είχε βάλει πάνω για να δυσκολέψει τυχόν απαγωγέα της.

    Στο μεταξύ πήγαινα πάνω-κάτω στο διάδρομο προβληματισμένος. Τι στο καλό θα έκανα με την καρέκλα. Κάποια στιγμή το μάτι μου πέφτει σε ένα απαγορευτικό σήμα στο τοίχο. Από μακρυά έμοιαζε σαν απαγορευτικό για το κάπνισμα και υπήρχε σε πολλά σημεία των διαδρόμων. Δεν ήταν όμως απαγορευτικό για το κάπνισμα, αλλά....  δείτε το:

Όταν το είδα έμεινα εμβρόντητος. Δεν νομίζω να υπάρχει σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου αυτό το σήμα. Για φανταστείτε έναν Γάλλο, Άγγλο, Ιρλανδό, Γερμανό ή Ιταλό, Αμερικανό, κλπ, ασθενή του νοσοκομείου που θα δει αυτό το σήμα. Τι θα σκεφτεί; Ότι απαγορεύεται  η αλληλογραφία  στα νοσοκομεία; Ότι λόγω της τρομοκρατίας απαγορεύεται το άνοιγμα των επιστολών στα νοσοκομεία; Ή τι άλλο; Πάντως το ότι «Απαγορεύεται το  ...γνωστό φακελάκι» κανείς δεν θα το σκεφτεί νομίζω. Άραγε πόσα ξόδεψε το Ελληνικό κράτος για να τυπωθούν αυτά τα σήματα;

Τότε ήταν που το αποφάσισα. Το φακελάκι με ενέπνευσε!!

    Άρχισα  που λέτε το κυνήγι με μέθοδο. Μεταλλάχτηκα αυτόματα σε αρπακτικό. Τα μάτια μου απέκτησαν μια ευαισθησία στη θέα καρεκλών. Διάνυσα χιλιόμετρα - που λέει ο λόγος - διαδρόμων, σάρωνα το εσωτερικό των δωματίων. Μόλις εντόπιζα μια κενή καρέκλα έκανα ένα βήμα προς την είσοδο του δωματίου. Φαίνεται όμως ότι οι ασθενείς που ήταν μέσα, αν ήσαν ξύπνιοι με παρακολουθούσαν άγρυπνα γιατί ήξεραν το κίνδυνο. 

    Κάποια στιγμή εντελώς αναπάντεχα πέφτω σε ένα δίκλινο δωμάτιο που είχε-καρέκλες!!  Μια για κάθε κρεβάτι!! Οι δυο γυναίκες που νοσηλεύονταν εκεί μέσα έμοιαζαν να βρίσκονται σε λήθαργο ή σε κωματώδη κατάσταση. Και το καλύτερο, δεν φαινόταν κανείς άλλος εκεί μέσα. Και το ακόμη καλύτερο δεν είχε τίποτα πάνω στην μια από τις  καρέκλες. Σαν πεινασμένη ύαινα χώνομαι στο δωμάτιο. Αφουγκράζομαι για δευτερόλεπτα την βαριά ανάσα των ασθενών, αρπάζω  την καρέκλα και βγαίνω έξω στο διάδρομο. Απομακρύνομαι με ταχύτητα από τον τόπο του εγκλήματος. Το περίεργο ήταν ότι κανείς δεν μου έδινε σημασία. Το κακό όμως ήταν ότι είχα χαθεί μέσα στους λαβυρίνθους του τεράστιου νοσοκομείου. Η σήμανση είναι τραγική. Τρεις φορές βρέθηκα σε κάτι θεοσκότεινα υπόγεια και άκουγα την βοή μηχανημάτων. Μια φορά σπρώχνοντας με την καρέκλα μια πλατεία πόρτα μπήκα σε ένα από τα χειρουργεία απ΄όπου με έδιωξαν κακήν κακώς.  Είχα ιδρώσει από το άγχος. Εντάξει είχα βρει καρέκλα. Τι να την έκανα όμως αφού δεν εύρισκα το δωμάτιο;

Και σκεφτόμουνα και την καημένη την γυναίκα μου που με περίμενε. Κι αν  χρειαζόταν τίποτα; 

Είχα λαχανιάσει. Βρισκόμουν στην μέση ενός μακριού διαδρόμου, εντελώς άδειου. Άνθρωπος δε φαινόταν. Ήταν και η ώρα περασμένη. Είχε πάει εννιά και μισή.  Ακούμπησα την καρέκλα στο πάτωμα και κάθισα, έτσι για να πάρω μια ανάσα και να σκεφτώ λίγο πως θα ξαναγύριζα στο κτίριο στο οποίο βρισκόταν το δωμάτιο της γυναίκας μου. 

Έτσι όπως προσπαθούσα να προσανατολιστώ βλέπω μια  νοσοκόμα να με πλησιάζει. Μόλις έφτασε δίπλα μου λέει. «Μα τι κάνετε εδώ γιατρέ μου;» 

Τι να της έλεγα τώρα ;«Να, να ,.....» Ξαφνικά παίρνω θάρρος και την ρωτάω με ύφος!

    «Δε μου λέτε αδελφή θέλω να επισκεφτώ μια ασθενή μου που ήρθε στο νοσοκομείο σας και είναι στην Β' Παθολογική κλινική. Πως θα πάω εκεί;»

Η κοπέλα με πολύ σεβασμό μου εξήγησε. ....  Να ναι καλά το... μούσι μου που με έκανε να μοιάζω με καθηγητή πανεπιστημίου τουλάχιστον

Όταν έφτασα στο δωμάτιο η γυναίκα μου πράγματι είχε ανησυχήσει αλλά είχα  πάντως  καρέκλα και κάθισα περήφανος για το κατόρθωμά μου..

Δεν πρόλαβα να την χαρώ και μπαίνει μια πολύ ηλικιωμένη γυναίκα και μας λέει:

    «Μήπως σας περισσεύει καμιά καρέκλα; Την δικιά μου την έκλεψε κάποιος πριν από λίγο μέσα από το δωμάτιο.»

Κοιταχτήκαμε με την γυναίκα μου. Μου έκανε με τα χείλη μια γκριμάτσα που έλεγε:«Την κακομοίρα μωρέ, δώσε της την καρέκλα!!» Τι να έκανα ; Σηκώθηκα και έδωσα στην γριούλα την καρέκλα. 

    Για να μη σας τα πολυλογώ έκλεψα άλλες τρεις φορές καρέκλες. Τις δυο μου τις έκλεψαν άλλοι «ομότεχνοι» μου,  αλλά την τρίτη, όταν έλειπα από το δωμάτιο την έκρυβα  πίσω το κομοδίνο που ήταν και τραπεζάκι φαγητού.

    Χθες όταν ολοκληρώθηκαν οι εξετάσεις, βγήκε η διάγνωση και  ευτυχώς όλα πήγαν  καλά μου είπαν να πάω στο  λογιστήριο για να κάνω τα αναγκαία για το εξιτήριο. Πηγαίνοντας βιαστικός ακούω πίσω μια φωνή:

    «Γιατρέ!!!» Γυρίζω και βλέπω την νοσοκόμα που με είχε δει να κάθομαι στην κλεμμένη καρέκλα στην μέση του διαδρόμου. Με κοιτάζει χαμογελαστή και με ρωτάει: «Τι έγινε γιατρέ μου; Την βρήκατε την ασθενή σας που ψάχνατε;» 

«Την βρήκα... εμμμ!! Σας ευχαριστώ πολύ.» είπα με το απαραίτητο κύρος.

Ευλογημένο λευκό μουσάκι!! Ένα κλεφτρόνι καρεκλών ήμουνα και έδειχνα εξαιτίας του για προφέσορας!

Τώρα που το σκέφτομαι  όμως είναι να μην κάνεις την αρχή.... 

Μετά τις καρέκλες νοσοκομείων τι άλλο να αρχίσω να κλέβω άραγε; Ρωτάω!!